Ιούν 01

Η μνήμη μας οδηγεί…

Στις 19 Ιουνίου αναμένεται η απόφαση από το  Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λαμίας για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου.

Πριν 10 χρόνια, ο μπάτσος Κορκονέας διαπληκτίζεται με μια παρέα 15χρονων στα Εξάρχεια. Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνώστη σε όλους: κάνει μια γύρα με το περιπολικό, τους ξαναβρίσκει και εκτελεί εν ψυχρώ τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η εξέγερση που ξέσπασε μετά από αυτό το γεγονός ταρακούνησε συθέμελα το κράτος, διαμόρφωσε και διαμορφώνει ακόμη και σήμερα συνειδήσεις, ανανέωσε τον αγώνα μας ενάντια στον κόσμο της εξουσίας.

Κρατάμε ακόμα νωπές τις μνήμες της μεγαλύτερης εξέγερσης των τελευταίων χρόνων. Ποιός θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει το ξέσπασμα των πολυάριθμων αυθόρμητων μαζικών συγκρουσιακών διαδηλώσεων σε όλη την ελληνική επικράτεια; η μεγαλειώδης στιγμή που στο δρόμο συναντήθηκαν διάφορα κομμάτια της κοινωνίας. Κι όλα αυτά στα χρόνια της φαινομενικής οικονομικής ευμάρειας, της κοινωνίας και της ευδαιμονίας που πλάσαρε ο καταναλωτισμός. Φλεγόμενα οδοφράγματα από άχρηστα εμπορεύματα, φλόγες στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος, εικόνες που έγιναν σύμβολα αντίστασης μιας γενιάς που δήλουσε παρούσα. Παρούσα να αγωνιστεί ενάντια στη υποταγή και την παθητικοποίηση. Στην εξέγερση αυτή (και ειδικά μετά το πρώτο μεγάλο κύμα) πυροδότες υπήρξαν τα άτομα που οργανωμένα και σταθερά αντιμάχονται το υπάρχον. Υπάρχουσες έως τότε καταλήψεις και στέκια καθώς και οι πανεπιστημιακές καταλήψεις που δημιουργήθηκαν έγιναν για μήνες τα σπίτια μας, ως ορμητήρια για το δρόμο. Ο Δεκέμβρης ανέδειξε την πιθανότητα και τη δυνατότητα να ανατραπούν οι προβλέψεις της ροής του προγραμματισμένου. Γι αυτό και είναι τόσο σπουδαίος και είναι ακριβώς αυτό που φοβούνται οι κυρίαρχοι.

Μετά το 2009 το κράτος ακολούθησε την στρατηγική της αντιεξέγερσης επιδιώκοντας βίαια να σβήσει τα ίχνη του Δεκέμβρη. Εκκενώσεις καταλήψεων, δόγμα της μηδενικής ανοχής στο δρόμο με χημικά και ξύλο, επιθέσεις αφεντικών (πχ Κούνεβα), επιθέσεις και δολοφονίες στα τμήματα και στις φυλακές (πχ Κατερίνα Γκουλιώνη), οι παρακρατικές επιθέσεις, εντάθηκαν έως τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013.

Κανείς δεν πείστηκε τότε πως η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν μια “κακιά στιγμή”, όπως προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μας πείσουν οι πολιτικοί και οι ρουφιάνοι στα τηλεοπτικά πάνελ. Τα προσωπεία έπεσαν με πάταγο. Για μήνες ΜΜΕ συκοφαντούσαν την πρωτόγνωρη εξέγερση προσπαθούσαν να την απονοηματοδοτούσαν και να καταδικάσουν το ξέσπασμα της τυφλής βίας αποδεικνύοντας τον κοινωνικό τους ρόλο. Με τόση σαφήνεια λοιπόν αναδείχθηκε η ρήξη μεταξύ κοινωνίας και εντολοδόχων της εξουσίας. Η δίκη του μπάτσου-δολοφόνου και του συνεργού του μεταφέρθηκε μακριά από τα αστικά κέντρα σε μια ακόμη προσπάθεια της εξουσίας να προστατέψει τα καλά της παιδιά: τους μπάτσους που για λογαριασμό της τραμπουκίζουν, δέρνουν, σκοτώνουν και άμα δεν είμαστε εκεί την βγάζουν καθαρή κιόλας. Γι’ αυτό και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα με την εισαγγελική πρόταση για αθώωση του συνεργού Β. Σαραλιώτη και ελάφρυνση της ποινής του δολοφόνου Ε. Κορκονέα. Ξέρουμε δυστυχώς πολύ καλά πως λειτουργεί η δικαιοσύνη, ξέρουμε πολύ καλά γιατί σε κάποιους μοιράζει αφειδώς χρονάκια και σε κάποιους άλλους κάνει τα στραβά μάτια. Και προφανώς δε μας προκαλεί καμία έκπληξη ότι ο συγκεκριμένος εισαγγελέας προορίζεται για προαγωγή, αφού πρώτα έπραξε το εντεταλμένο ή μη καθήκον του.

Οφείλουμε να πούμε όμως ότι σε καμία περίπτωση δε θα ικανοποιηθούμε με μια ισόβια καταδίκη του δολοφόνου. Άλλωστε, ο εγκλεισμός είναι ένας θεσμός με τον οποίο είμαστε αξιακά αντίθετοι. Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο γράφουμε αυτές τις γραμμές είναι γιατί η μνήμη μας οδηγεί στους αγώνες μας. Το κράτος έχει συνέχεια, το ίδιο και ο πόλεμος με αυτό. Αν λοιπόν η “δικαιοσύνη” θέλει να χαϊδέψει ευγενικά στην πλάτη τους συγκεκριμένους μπάτσους, εμείς δηλώνουμε πως είμαστε ακόμα εδώ να εντείνουμε με νέο πείσμα τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, το χρωστάμε στον Αλέξανδρο και σ΄ ολους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έχυσαν και χύνουν αίμα στο πεζοδρόμιο από τα γκλομπ και τις σφαίρες των γουρουνιών.

Μια ολόκληρη δεκαετία μετά η μνήμη της εξέγερσης παραμένει ζωντανή και αποκτά νέα νοήματα όσο εντείνεται η λεηλασία των ζωών μας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από εκείνο το Δεκέμβρη: έχουμε κάθε λόγο να πολεμάμε ενάντια στα κράτη, τις φυλακές, τα δικαστήρια, τους στρατούς, τη μισθωτή σκλαβιά, τα αφεντικά, την πατριαρχία και κάθε είδους καταπίεση που μαστίζει τις ζωές μας. Πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε την οργή μας εκείνο το Δεκέμβρη, όταν όλα αυτά που μας έβγαλαν στο δρόμο τότε, συνεχίζουμε να τα βιώνουμε κάθε μέρα; Ένα ακόμα σύνθημά μας αποδεικνύεται πέρα για πέρα αληθινό: Όσο περνούν τα χρόνια το μίσος μεγαλώνει…

Να οργανώσουμε την οργή μας..

Να κάνουμε τη μνήμη του Δεκέμβρη πραγματικότητα στο τώρα!

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Μάι 20

Αντιεκλογικό κείμενο και αφίσες

Διανύουμε άλλη μία προεκλογική περίοδο, μια περίοδο όπου οι μηχανισμοί παραπληροφόρησης και συστηματικής εξαπάτησης ένθεν κακείθεν δουλεύουν συστηματικά. Όπου κι αν κοιτάξει κανείς αυτή την περίοδο, θα βρει και μια προεκλογική παπάτζα μπροστά του. Υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες τάζουν λαγούς με πετραχήλια για να κερδίσουν μια καρέκλα στην πολυπόθητη αρένα εξουσίας και να φουσκώσουν τις τσέπες τους μετά τις εκλογές. Επίδοξοι ευρωβουλευτές που υποστηρίζουν πόσο σταθερή, ασφαλής και προσοδοφόρα είναι η πρόσδεση του ελληνικού κράτους στο ευρωπαϊκό όχημα. Μπροστά σε αυτό λοιπόν αλλά και σε κάθε εκλογικό πανηγύρι που στήνεται νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε για όλα όσα μαστίζουν τις ζωές μας, για όσα μας αποκρύπτουν συστηματικά επαγγελματίες πολιτικοί, κόμματα, ΜΜΕ, και όλοι όσοι εργάζονται για τη διαφύλαξη των προνομίων της κυριαρχίας.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τι πιστεύουμε εμείς ως αναρχικοί για την εκλογική διαδικασία: ο ρόλος των εκλογών (εθνικών, δημοτικών, ευρωεκλογών) διαχρονικά ήταν και θα είναι η εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Είναι απλά ένα παραπέτασμα καπνού που κρατάει ζωντανό το θεσμό της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης. Είναι το μέσο με το οποίο η εκάστοτε εξουσία απορροφά τους συστημικούς κραδασμούς πουλώντας ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ενώ όλοι ξέρουμε πως όποιος κι αν εκλεγεί δε θα αλλάξει τίποτα στην ουσία. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή στις εκλογές δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση ενεργής πολιτικής ενασχόλησης καθώς αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι απλώς η εναλλαγή του προηγούμενου πολιτικού προσωπικού με το επόμενο. Αρκεί βεβαίως οποιαδήποτε κυβέρνηση να φέρει τα εχέγγυα πως δεν πρόκειται να διαταράξει τα παγιωμένα οικονομικά και μη συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Κοινώς, άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…

Οι διαφεντευτές μας λοιπόν μας καλούν κάθε τέσσερα χρόνια να “επιλέξουμε”. Τα πάντα όμως περιορίζονται στην ημέρα των εκλογών. Το αύριο μας βρίσκει να έχουμε παραδώσει άνευ όρων την καθολική διαχείριση των ζωών μας στους από τα πάνω και μάλιστα στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Αυτό είναι το όριο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και γι’ αυτό θεωρούμε την ψήφο ως ξεκάθαρη δήλωση εθελοδουλείας. Οι κυρίαρχοι επιδιώκουν να αναθέσουμε σε αυτούς την επίλυση των προβλημάτων μας, συναινώντας στην ολοένα και συνεχιζόμενη εκμετάλλευσή μας.

Και μέσα σ’ αυτήν την επίφαση “δημοκρατίας”, βρίσκει βήμα το γνωστό συνονθύλευμα ρατσιστών, εθνικιστών, καραβανάδων, φιλοχουντικών, νεοναζιστών και κάθε ακροδεξιό κατακάθι που για τη συμμετοχή τους στις εκλογές θα ενδυθούν τον ¨δημοκρατικό” τους μανδύα. Δήθεν αντιμνημονιακοί που στην πραγματικότητα είναι τα πιο πιστά σκυλιά του κεφαλαίου, που είναι οι πρώτοι που στη βουλή θα ψηφίσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα, που με τις άναρθρες κραυγές τους θα ζητάνε περισσότερη αστυνόμευση, έλεγχο, επιτήρηση και καταστολή, αναμασώντας το ιδεολόγημα της απειλής του εσωτερικού εχθρού και των έξωθεν εχθρών του έθνους. Ταυτόχρονα, σε όλη τη διάρκεια του προεκλογικού πυρετού αλλά και την επόμενη μέρα, οι μετανάστες, άνθρωποι με τους οποίους ζούμε και δουλεύουμε μαζί, θα παραμείνουν για άλλη μια φορά αόρατοι, ενώ οι «πολίτες» θα ψηφίζουν για περισσότερη ασφάλεια και πιο σφιχτά σύνορα υπό το φόβο των «άλλων».

Ένα κοινότοπο επιχείρημα που ακούμε είναι πως αν δεν ψηφίσουμε, θα ευθυνόμαστε για μια ενδεχόμενη άνοδο των φασιστών. Αυτό όμως δεν αντικατοπτρίζει παρά την οπτική την λογική των θιασωτών την κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Βλέπουν τον αγώνα ενάντια στην φασιστική απειλή ως κάτι που συμβαίνει κάθε τετραετία και ελπίζουν στην ως διά μαγείας λύση, λες και ο αγώνας ενάντια στα ναζιστικά σκουπίδια αποτυπώνεται στις κάλπες και δεν είναι διαρκής και αδιάκοπος. Σε δρόμους, και πλατείες όπου τσακίζεται καθημερινά ο φασισμός.

Η εκλογική ψευδαίσθηση βρίσκει πεδίο αναπαραγωγής όχι μόνο σε επίπεδο κράτους (βουλευτικές εκλογές), αλλά και σε τοπικό (δημοτικές, περιφερειακές) και υπερεθνικό (ευρωεκλογές). Καλούμαστε να επιλέξουμε τους τοπικούς «άρχοντες» βλέποντας όμως κάθε φορά το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο τόσο από τα «αριστερά» όσο και από τα «δεξιά». Δημάρχους να υπόσχονται ανάπτυξη μέσα από τον «εξευγενισμό» των τεχνηέντως υποβαθμισμένων περιοχών και την εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου προς όφελος του κεφαλαίου, να ωρύονται για τις πορείες που «κλείνουν την αγορά», για τους κατειλημμένους χώρους που είναι «εστίες ανομίας». Και την ίδια στιγμή, οι δεκάδες εργατικές δολοφονίες σε δημοτικές υπηρεσίες και έργα να περνούν στα ψιλά … ‘Όσον αφορά τις ευρωεκλογές, ακόμα και ο πιο αφελής θα πρέπει να έχει καταλάβει ότι η μηχανισμοί της ένωσης ουδόλως ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του κοινωνικού συνόλου πόσο μάλλον για αυτά των από τα κάτω. Ο μοναδικός λόγος ύπαρξης τέτοιων δομών είναι η απρόσκοπτη ροή του κεφαλαίου, η εξασφάλιση της κερδοφορίας και η θωράκιση των συνόρων.

Συγκυρία

Τα τελευταία χρόνια, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο διεξάγεται μια ακραιφνώς βίαιη επίθεση στους καταπιεσμένους από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου. Ο κύκλος που ξεκίνησε από την εξέγερση του Δεκέμβρη, συνεχίστηκε με τον κοινωνικό αναβρασμό του 2010 -2012 και κατέληξε στην ανάληψη της εξουσίας από πρώην «ενεργά» κομμάτια του κινήματος (ΣΥΡΙΖΑ) φαίνεται να κλείνει…

Η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ από το 2015 έως σήμερα έχει καταφέρει μια επίθεση στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που πολύ θα ζήλευαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το γεγονός αυτό δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Οποιαδήποτε κυβέρνηση όποια απόχρωση και να έχει αποτελεί τον διαχειριστή του κράτους και τον εκπρόσωπο του κεφαλαίου. Πραγματικός σκοπός της είναι αφενός η διαρκής αφαίμαξη του κοινωνικού πλούτου, η συνεχής επίθεση σε όλα τα πεδία της ζωής των φτωχών, των προλετάριων ντόπιων και μεταναστών. Αφετέρου, παράλληλος στόχος είναι και η ισχυροποίηση των συμφερόντων των κυρίαρχων. Εν ολίγοις, στόχος των διαχειριστών οποιουδήποτε κράτους είναι να κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευόμαστε την αστική δημοκρατία. Ένα ηχηρό παράδειγμα που επιβεβαιώνει όλα όσα λέμε είναι το δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 5/7/2015: η ίδια η κυβέρνηση μας απέδειξε με τον πιο γελοίο τρόπο ότι όταν η εξουσία θέτει τα διλήμματα, την απόφαση την παίρνει η ίδια, αδιαφορώντας φυσικά για τις ανάγκες και τις επιθυμίες της κοινωνικής βάσης. Και όταν διαψεύστηκαν οι όποιες προσδοκίες επικράτησε απογοήτευση.

Η κινηματική άμπωτη, ολοκληρώνεται τόσο με την αφομοίωση κινηματικών δομών και πρακτικών από το σύστημα (π.χ. αριστερή κυβέρνηση) όσο και με την σιωπηλή -και μη- συναίνεση στην αριστερή διαχείριση του κράτους από ένα μέρος του ευρύτερου κινήματος. Οι επερχόμενες εκλογές έρχονται να ανοίξουν έναν νέο κύκλο το ίδιο ή και περισσότερο δυσοίωνο. Από τη μια η «ήπια» διαχείριση της σημερινής κυβέρνησης και από την άλλη η σκληρή ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη της αντιπολίτευσης. Κάτι σαν το καρότο και το μαστίγιο. Τι θα αλλάξει όμως πραγματικά για εμάς; Όσο πιο πολύ προσέξει κανείς τους δύο πόλους, τόσο φαίνονται όλο και πιο ίδιοι.

Ας μην ξεχνάμε ότι το όλο σύστημα της αντιπροσώπευσης στηρίζεται στην φαντασίωση ότι τα εκτελεστικά και νομοθετικά σώματα που εκλέγονται πρέπει ή μπορεί ενδεχομένως να αντιπροσωπεύουν τη βούληση των ψηφοφόρων. Όλοι οι άνθρωποι προσδοκούν δύο πράγματα: την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευημερία σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία να ζήσουν τη δικιά τους ζωή, να επιλέγουν, να δρουν. Αλλά οι φιλοδοξίες εκείνων που κυβερνούν, εκείνων που χαράσσουν και επιβάλλουν νόμους. είναι διαμετρικά αντίθετες με τις δικές μας προσδοκίες. Και δυστυχώς, χωρίς την δυναμική αντίδραση από την πλευρά μας, την πλευρά των καταπιεσμένων, η υποβάθμιση των ζωών μας θα διαιωνίζεται.

Εμείς από την πλευρά μας, εναντιωνόμαστε συνολικά στον κρατικό μηχανισμό. Μόνο εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε τα προβλήματα μας και μόνο εμείς οι από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας από κοινού μπορούμε να τα λύσουμε. Προσπαθούν να μας πείσουν για τη σημασία των εκλογών λέγοντας ότι τάχα με το να απέχουμε από αυτές απέχουμε από τα κοινά, ενώ συχνά η προεκλογική περίοδος βαφτίζεται «εκλογική μάχη». Για μας η μόνη μάχη που έχει αξία είναι ο ταξικός κοινωνικός πόλεμος, στον οποίο εμείς έχουμε ήδη διαλέξει πλευρά. Ο πόλεμος αυτός είναι καθημερινός και περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της ζωής μας. Θα παλέψουμε μαζί με τους ανθρώπους της τάξης μας, τους καταπιεσμένους, τις μετανάστριες. Στους χώρους της δουλειάς, στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, στις καταλήψεις, σε κάθε αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Θα αγωνιστούμε μέσα από σωματεία βάσης κόντρα στον κρατικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και στα σωματεία-σφραγίδα, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς που ασχολούνται ουσιαστικά με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου όπου κατοικούμε, σε σχολεία και σε σχόλες, μέσα από πολιτικές ομάδες και ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά.

Για την δημιουργία ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου βασισμένου στις άξιες της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της κοινοκτημοσύνης. Για έναν κόσμο ελεύθερο από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Για την Αναρχία, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Μάι 13

Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα και άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του.

Tο κράτος εκδικείται τους εχθρούς του. Το έχουν αποδείξει περίτρανα όλοι οι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας, ανεξάρτητα από της πολιτική τους προέλευση με τις δεκάδες διώξεις, φυλακίσεις, βασανισμούς και εξοντωτικές ποινές που έχουν επιβάλει ανά τα χρόνια σε αγωνιστές και συντρόφους. Δεν θα γινόταν εξαίρεση στον πολιτικό κρατούμενο και αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα. Ότι κατάφερε να πετύχει με προηγούμενες απεργίες πείνας έρχεται τώρα μία καινούργια φουρνιά δικαστών να του τα ξαναστερήσει. Άλλωστε η προηγούμενη φουρνιά κρίθηκε ακατάλληλη μιας και του είχε επιτρέψει να βγει εκτός φυλακής με 48ωρες άδειες, (ένα καθόλα νόμιμο δικαίωμά του) που όμως οι εκφραστές της νομιμότητας δεν του το παραχώρησαν, αλλά απεναντίας ο Κουφοντίνας το διεκδίκησε ξανά και ξανά μέσα από επίπονους αγώνες που έδωσε. Μάλιστα είναι τέτοιο το μένος τους που διώκουν για άγνωστους λόγους και ύστερα από εντολή της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου τον προηγούμενο εισαγγελέα εφετών Πειραιά και τον εισαγγελέα πρωτοδικών Πειραιά, τα άτομα δηλαδή που ψήφισαν υπέρ της χορήγησης τακτικής άδειας.
Από την Πέμπτη 2/5 ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται για ακόμη μία φορά σε απεργία πείνας με αίτημα την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο και την τακτική χορήγηση αδειών. Ζητάει βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή να συμβεί το αυτονόητο. Να του χορηγηθεί άδεια όπως έγινε και τις προηγούμενες φορές πάλι ύστερα από διαδικασία αγώνα.
Το κράτος επικαλείται την επικινδυνότητα του μιας και δεν έχει μετανοήσει για την πολιτική του δράση προηγούμενων χρόνων και για όσο διάστημα είναι φυλακισμένος. Και όμως το γελοίο αυτό επιχείρημα, όπως και άλλα αντίστοιχα, από την πλευρά της εξουσίας είναι αρκετό για να στερεί από ανθρώπους, όπως και στην περίπτωση του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα, τα κατοχυρωμένα με αγώνες δικαιώματα τους. Είναι αυτό το κομμάτι της κρατικής εξουσίας, αυτή η άθλια κάστα των δικαστών και εισαγγελέων που αποφασίζει να θάψει ζωντανούς (χαρακτηριστικά παραδείγματα η φυλάκιση της Ηριάννας και του Περικλή, η έφεση στην αθωωτική απόφαση του Τ. Θεοφίλου, η εξοντωτική ποινή στον Μ. Σεισίδη χωρίς στοιχεία), όσους αγωνίζονται ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζούμε, ενάντια στην υποτίμηση και εξαθλίωση των ζωών μας, ενάντια στο άδικο και με αντίστοιχες γελοίες δικαιολογίες να επιτρέπει σε κάθε λογής πολιτικό λαμόγιο, αφεντικό και φασίστα να συνεχίσει την δουλειά του, υπηρετώντας πιστά τα συμφέροντα της εξουσίας. Αυτή είναι η δουλειά τους και για αυτό πληρώνονται, να φυλάσσουν και να διαιωνίζουν τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου.
Μιας λοιπόν και η υγεία του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα έχει κλονιστεί από τις αλλεπάλληλες απεργίες πείνας που έχει πραγματοποιήσει ως έγκλειστος στα κελιά της δημοκρατίας για να υπερασπιστεί όχι μόνο τα δικά του δικαιώματα αλλά και όσων αντιστάθηκαν μέσα σε αυτές τις αποθήκες ψυχών για δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, δηλώνουμε ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνος.
Δεν θα επιτρέψουμε να θάψουν ζωντανό στα κελιά της δημοκρατίας κανένα αγωνιστή και σύντροφο. Αν είναι αυτονόητη η λειτουργία κάθε εξουσίας να υποτάξει τους εχθρούς της ζητώντας δηλώσεις μετανοίας, είναι χρέος κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου να αντισταθεί. Πέρα από δημοκρατικούς δικαιωματισμούς οι κατακτήσεις των κρατουμένων είναι θέσεις μάχης στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο τις οποίες οφείλουμε να διαφυλάξουμε.


Κανένας αγωνιστής μόνος στα χέρια του κράτους.

Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα και άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του.

Μάι 12

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Μ. Σεϊσίδη

Στις 4/08/2016 σε τυχαίο έλεγχο των μπάτσων στην Σπάρτη συλλαμβάνονται ύστερα από καταδίωξη οι αναρχικοί Κ. Σακκάς και Μ. Σεϊσίδης οι οποίοι καταζητούνταν για διαφορετικές καταδικαστικές αποφάσεις ο καθένας.
Κατά την διάρκεια της καταδίωξης τους οι μπάτσοι πυροβολούν σε ευθεία βολή εναντίον των άοπλων συντρόφων, ευτυχώς χωρίς να τους πετύχουν, ενώ κατά την διάρκεια της σύλληψης και μετά από αυτή ξυλοκοπούνται και υπόκεινται σε βασανιστήρια στην αστυνομική διεύθυνση Λακωνίας. Χωρίς παρουσία δικηγόρου και με συνοπτικές διαδικασίες μεταφέρονται στην Αθήνα. Από εκεί αφού διατάσσεται η προφυλάκιση τους.
Ο αναρχικός Μ. Σεϊσίδης καταζητούνταν και μάλιστα με επικήρυξη 600.000 ευρώ για την συμμετοχή του σε ληστείες της συμμορίας που κατασκεύασε η αντιτρομοκρατική δίνοντας της το όνομα “ληστές με τα μαύρα”.
H υπόθεση ξεκινάει στις 26/01/06 όταν ο σύντροφος Γ. Δημητράκης μετά από ληστεία στην Εθνική Τράπεζα, πυροβολημένος από αστυνομικούς, κακοποιείται δημόσια θέα και συλλαμβάνεται. Με την μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ να παίζει σε όλα τα κανάλια μαζί με εικόνες της κακοποίησης του τραυματία συντρόφου οι εγκέφαλοι της αντιτρομοκρατικής αποφασίζουν να φορτώσουν άλλες 6 “ορφανές” ληστείες ώστε να φεύγουν από το αρχείο τους. Για να μπορέσουν να δέσουν τις κατηγορίες ώστε ο σύντροφος να πάει με τον αντιτρομοκρατικό (που τότε χρειαζόταν 4 άτομα για να ενεργοποιηθεί) απαγγέλουν κατηγορίες στους συντρόφους Γ. Τσιρώνη και τα αδέρφια Σίμο και Μάριο Σεϊσίδη.
Ο Γ. Δημητράκης καταδικάζεται τον Ιούλιο του 2007 για την ληστεία στην εθνική τράπεζα στην Σόλωνος αρχικά με βαριά ποινή (κάθειρξη 25 χρόνων) και σε δεύτερο βαθμό αφού έχει ξεφουσκώσει η φούσκα της αντιτρομοκρατικής στο μισό σε 12,5 χρόνια και αφού εκτίει την ποινή του αποφυλακίζεται, ενώ για τις υπόλοιπες 6 ληστείες, την απόπειρα ανθρωποκτονίας και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος αθωώνεται.
Οι υπόλοιποι 3 κατηγορούμενοι διέφυγαν την σύλληψη και ζούσαν φυγόδικοι. Στις 03/05/2010 μπάτσοι καταδιώκουν, πυροβολούν, σακατεύουν στο ξύλο και συλλαμβάνουν τον Σίμο Σεϊσίδη με συνέπεια τον ακρωτηριασμό του ποδιού του. Στις 29/5/2015 συλλαμβάνεται ο Γ. Τσιρώνης σε επιχείρηση της ΕΛΑΣ, επιχείρηση που οδήγησε στην αυτοκτονία του Σπύρου Δραβίλα. Αμφότεροι αθωώνονται ομόφωνα, σε 2 διαφορετικά δικαστήρια, για όλες τις κατηγορίες που αφορούν την συγκεκριμένη υπόθεση.
Με ένα κατηγορητήριο που είχε κουρελιαστεί άλλες 3 φορές στις αίθουσες των δικαστηρίων κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε την αθώωση και του Μάριου Σεϊσίδη. Αντ’ αυτού όμως τον Απρίλη του 2017 σε μία απόφαση μνημείο δικαστικής αυθαιρεσίας ο σύντροφος καταδικάζεται πρωτόδικα σε 36 χρόνια κάθειρξη.
Η εκδικητική μανία του πλέγματος των διωκτικών μηχανισμών δεν είναι κάτι που μας εκπλήσσει. Ξέρουμε πολύ καλά πως το θράσος τους είναι απύθμενο όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν όσους αναγνωρίζουν ως εχθρούς του κράτους. Αν κάτι είναι που μπορεί να προστατέψει από τέτοιου είδους αυθαιρεσίες όσους έχουν ταχθεί στον αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, είναι η δύναμη της αλληλεγγύης μεταξύ των αγωνιζόμενων και η ανάδειξη του πραγματικού προσώπου του κράτους, αυτού που θέλει να κρύβει από την κοινωνία. Τον χωρίς όρια μηχανισμό σύνθλιψης ανθρώπου και φύσης για την υπεράσπιση των συμφερόντων μιας δράκας κεφαλαιοκρατών και των σκυλιών τους.
Στις 15/5 είναι το εφετείο του Μάριου. Δεν θα ανεχθούμε ούτε μια μέρα παραπάνω ομηρίας του συντρόφου. Οι ζωές μας δεν είναι παιχνίδια στα χέρια των διωκτικών μηχανισμών για να μοιράζονται γαλόνια. Ομηρία 13 χρόνων, τραυματισμοί συντρόφων, φυλακίσεις και ό,τι συνεπάγεται το κυνήγι μαγισσών που ξεκίνησε τον Γενάρη του 2006 πρέπει να τελειώσουν άμεσα.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Μ. Σεϊσίδη

Τετάρτη 15 Μαΐου 2019 στις 11.00

Τσιμισκή με Γούναρη

Μάι 02

Συγκέντρωση- μικροφωνική αλληλεγγύης σε ολικό αρνητή στράτευσης

Την Τρίτη 7 Μαΐου ο αναρχικός ολικός αρνητής στράτευσης Δημήτρης Δημτσιάδης θα βρεθεί για ακόμη μία φορά ενώπιον του στρατοδικείου (στη Λάρισα αυτή τη φορά) για το αδίκημα της ανυποταξίας. Μιας επιλογής του που είναι αποτέλεσμα της ταξικής του θέσης και της πολιτικής του συγκρότησης. Η μανία με την όποια διώκεται ο σύντροφός μας δεν μας εκπλήσσει. Η κρατική μηχανή δεν ξεχνάει τους δηλωμένους της εχθρούς και ο σύντροφος είναι ένας ακόμα δηλωμένος εχθρός του κράτους και του κεφαλαίου.
Οι ολικοί αρνητές στράτευσης είναι αγωνιστές που επέλεξαν να αντιπαρατεθούν απέναντι στον εθνικό στρατό. Έναν μηχανισμό που ζέχνει μιλιταρισμό και αποτελεί την αιχμή του δόρατος στη διάχυση του εθνικισμού, την προάσπιση της εθνικής ενότητας και την υποταγή σε κάθε μορφής εξουσία. Έναν μηχανισμό που σε καιρό “ειρήνης” λειτουργεί ως απεργοσπαστικός, κατασταλτικός σε περιπτώσεις εξεγέρσεων και είναι άμεσα εμπλεκόμενος με τις δολοφονίες και τον εγκλεισμό των μεταναστών και μεταναστριών. Σε καιρό πολέμου είναι η μεγάλη μπίζνα, είναι η μηχανή θανάτου υπεύθυνη για δολοφονίες κυρίως αμάχων, βιασμούς και εκτοπίσεις ολόκληρων πληθυσμών.
Για τη στάση τους αυτή, οι ολικοί αρνητές βρίσκονται αντιμέτωποι με μία πολυεπίπεδη καταστολή. Το ελληνικό κράτος έχει την πρωτοτυπία να ορίζει την ανυποταξία συνεχές αδίκημα. Αυτό σημαίνει ότι οι διώξεις για την επιλογή τους να μην υπηρετήσουν τον εθνικό στρατό είναι συνεχείς. Πόσο μάλλον για αυτούς που το έπραξαν συνειδητά, από πολιτική επιλογή, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ολικοί αρνητές στράτευσης επιβαρύνονται και με το διοικητικό πρόστιμο των 6.000 ευρώ κάθε φορά που ξεκινά μία δίωξή τους, το οποίο εκτελείται από την εφορία. Με αυτή τη μορφή οικονομικής καταστολής το κράτος επιχειρεί να έχει τους ολικούς αρνητές μια ζωή ομήρους του στα χρέη και τη γραφειοκρατία. Επίσης, είναι και μία κίνηση αποπολιτικοποίησης του αγώνα ενάντια στους εθνικούς στρατούς, καθώς από μία πολιτική επιλογή μπαίνει στην ίδια μοίρα και αντιμετωπίζεται σαν χρέος προς το δημόσιο, όπως τα χρέη που έχουν τα αφεντικά, επιχειρήσεις – κολοσσοί και όσοι επιδιώκουν να πατήσουν επί πτωμάτων προς όφελος της κερδοφορίας τους.
Ζούμε σε μια εποχή που η τράπουλα της ηγεμονίας ξαναμοιράζεται για τους κυρίαρχους. Αυτό σημαίνει πόλεμος, αλληλοσφάξιμο των καταπιεσμένων για τα συμφέροντα των ισχυρών. Το ελληνικό κράτος παίρνει με τη σειρά του τη θέση του στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Μέσα από ένα ρεσιτάλ μιλιταρισμού, το ελληνικό κράτος μας καλεί να είμαστε σε ετοιμότητα για αλληλοφάγωμα με τις καταπιεσμένες και τους εκμεταλλευόμενους της άλλης πλευράς.
Κομμάτι αυτής της πραγματικότητας είναι και η αυξανόμενη παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ενός μηχανισμού, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου αποτελεί και το ελληνικό κράτος, που είναι υπεύθυνος για σφαγές και πολεμικές συρράξεις σε διάφορα -μακρινά ή κοντινά- σημεία του πλανήτη. Ενός μηχανισμού που δε θα διστάσει να αναλάβει ενεργό ρόλο για την ενίσχυση της καταστολής αγώνων και εξεγέρσεων ενάντια στην κυριαρχία, όταν το απαιτήσει η περίσταση. Όμως, η μιλιταριστική μπίζνα του ελληνικού κράτους δε σταματάει στην αυξανόμενη παρουσία αυτής της συμμαχίας στην περιοχή. Ο στρατός και η πολεμική προετοιμασία αποτελούν για τους κυρίαρχους τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις. Το ελληνικό κράτος επιλέγει να επενδύσει υπέρογκα ποσά για εξοπλιστικές δαπάνες την ίδια στιγμή που οι παροχές του για τις βασικές μας ανάγκες (εκπαίδευση, περίθαλψη, κλπ) δεν αρκούν συνήθως ούτε για τα βασικά.
Οι ενδοκαπιταλιστικές διενέξεις για τα ενεργειακά ζητήματα, οι αντιπαραθέσεις για την κυριότητα στις ΑΟΖ, ο ανταγωνισμός για την στρατιωτική, οικονομική και πολιτική κυριαρχία στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου κάνουν την έννοια του πολέμου να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ενός πολέμου που καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας και να παίξουμε το τομάρι μας προς όφελός τους.
Για αυτούς τους λόγους, εμείς δεν αναγνωρίζουμε καμία εθνική ενότητα. Η μοναδική ενότητα που αναγνωρίζουμε είναι μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου. Μας καλούν να δώσουμε και την τελευταία ρανίδα του αίματος μας για τα συμφέροντά τους. Δηλώνουμε πως θα ματώσουμε μόνο για την τάξη μας, για τους προλετάριους και τις προλετάριες, για τους απόκληρους, για όσες και όσους “περισσεύουν”. Για να δημιουργήσουμε έναν άλλον κόσμο δίχως κράτη και έθνη, δίχως αφεντικά και πατριαρχία. Θα ματώσουμε για την Κοινωνική Επανάσταση, για την Κοινωνική Απελευθέρωση, για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΤΣΙΑΔΗ
ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ


Μικροφωνική – Συγκέντρωση

Σάββατο 04/05, 13:00
Γρηγορίου Ε’ με Δελφών Α

Απρ 05

Αντιφασιστική διαδήλωση ενάντια στο makedonian pride

Μαρ 31

Aντιπολεμική διαδήλωση: Σάββατο 6 Απριλίου 12:00, καμάρα

Τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει η απειλή του πολέμου στη γειτονιά των Βαλκανίων και της ανατολικής Mεσογείου. Την ώρα που οι εθνικισμοί αναζωπυρώνονται και βρίσκουν χώρο έκφρασης στη δημόσια σφαίρα, οι διακρατικές εντάσεις στην περιοχή αυξάνονται. Με κύριες αιχμές την κυριότητα στα νερά της μεσογείου και στα κοιτάσματα ορυκτών που υπάρχουν εκεί, το ζήτημα της ενέργειας και τη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία στην περιοχή, οι εκμεταλλευτές από κάθε πλευρά των συνόρων επιχειρούν να επιβληθούν στην περιοχή.

Οι περίοδοι που οι κρίσεις οξύνονται είναι αυτές όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί παίρνουν πιο επιθετική μορφή. Ο πόλεμος είναι μια ακόμη διαδικασία ‘’δημιουργικής καταστροφής ’’. Η ισοπέδωση ολόκληρων περιοχών δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές για ασύστολη εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και την ανοικοδόμηση των περιοχών αυτών. Ακόμα περισσότερο δίνει την δυνατότητα πλεονάζον εργατικό δυναμικό να θανατωθεί ή να γίνει διαχείριση του με ειδικές συνθήκες (εξορίες, σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης) ώστε να βγει εκτός παραγωγής.

Σε καιρούς κρίσεων η κοινωνική συνοχή διαταράσσεται λόγω της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ζωτικό για το κράτος να καλύψει αυτές τις αντιθέσεις κάτω από το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας. Υπό την απειλή του πολέμου γίνεται πολύ πιο εύκολο να πείσει τους εκμεταλλευόμενους να παραβλέψουν τα αντικρουόμενα με τους εκμεταλλευτές τους συμφέροντα ώστε να παλέψουν εναντίον ενός “κοινού εξωτερικού εχθρού”. Εφόσον τα πράγματα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο, το κράτος και το κεφάλαιο θα βγάλουν την τελευταία τους εφεδρεία τον φασισμό, είτε ως παρακράτος, είτε ως ολοκληρωτική μορφή του κράτους, προκειμένου να επιβάλλουν την πειθάρχηση του “εσωτερικού εχθρού”.

Οι πόλεμοι στην καπιταλιστική περιφέρεια εξαναγκάζουν ολόκληρους πληθυσμούς στην προσφυγιά και την μετανάστευση. Όσοι και όσες δεν πνίγονται στη θάλασσα ή δε δολοφονούνται στα σύνορα και καταφέρνουν να περάσουν στη ‘’δύση’’, βιώνουν μια απάνθρωπη συνθήκη είτε στα κάτεργα ως φθηνά εργατικά χέρια είτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως περίσσευμα.

Σημαντικό ρόλο σε αυτή τη συνθήκη παίζει το ΝΑΤΟ, μία πολιτικο-στρατιωτική διακρατική συμμαχία, μέλος της οποίας είναι και το ελληνικό κράτος, που είναι υπεύθυνη για σφαγές και πολεμικές συρράξεις σε διάφορα –μακρινά ή κοντινά- σημεία του πλανήτη. Κάθε κράτος προσπαθεί να ισχυροποιήσει τη θέση του στην περιοχή και ευρύτερα στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ελληνικό κράτος δεν μένει αμέτοχο. Διεκδικεί και αυτό κομμάτι από την πίτα χρησιμοποιώντας τη δυναμική αυτής της συμμαχίας για την στρατιωτική και επιχειρησιακή του αναβάθμιση στην περιοχή, ενώ ταυτόχρονα και τα γειτονικά κράτη (Β. Μακεδονία) επιδιώκουν τη συμμετοχή τους στη συμμαχία για τα δικά τους οφέλη.

Την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος μας καλεί να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά του σε ένα ενδεχόμενο πόλεμο, η πραγματική ζωή μας δείχνει πως τα δικά μας συμφέροντα είναι διαφορετικά. Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από το άγχος της επιβίωσης, της μισθωτής σκλαβιάς, των ελαστικών σχέσεων εργασίας ή της ανεργίας για όσους/ες περισσεύουν στον καπιταλισμό. Η κυβέρνηση δίνει προεκλογικά δωράκια (επιδόματα, κλπ) με ημερομηνία λήξης προσπαθώντας να αντιστρέψει το κλίμα, ενώ οι σταθερές κρατικές δαπάνες για πολεμικό εξοπλισμό και στρατιωτικές ασκήσεις είναι υπέρογκες.

Η πραγματική ζωή μας δείχνει πως με τους εκμεταλλευόμενους σε κάθε γωνία του πλανήτη δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, ενώ με τους εκμεταλλευτές μας εντός και εκτός των συνόρων η μάχη είναι διαρκής. Οι κυρίαρχοι επιδιώκουν το αλληλοφάγωμα των εκμεταλλευόμενων για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Γνωρίζουμε πως στο ενδεχόμενο ενός πολέμου, οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε εμείς. Για το λόγο αυτό, οργανώνουμε τη δράση μας ενάντια στον πόλεμο αλλά και στο ενδεχόμενο αυτού, σαν κομμάτι της δράσης μας ενάντια στα κράτη, τον εθνικισμό και το κεφάλαιο.

Ενάντια σε εθνικιστικές λογικές που ονειρεύονται ένα ισχυρό ελληνικό κράτος στα Βαλκάνια κυριαρχώντας επί των υπολοίπων και ενάντια και σε πατριωτικές λογικές που θεωρούν το ελληνικό κράτος αδύναμο και υποτελές στις “μεγάλες δυνάμεις”, συγκαλύπτοντας έτσι τις ευθύνες και το ρόλο που παίζει το ίδιο, δυναμώνουμε τις δομές μας και οργανώνουμε τη δράση μας. Οργανώνουμε τη δράση μας ενάντια στα κράτη και τους στρατούς τους γιατί τα συμφέροντά μας είναι αντιπαραθετικά με τα δικά τους. Οργανώνουμε τη δράση μας ενάντια στον καπιταλισμό, τη γενεσιουργό αιτία της κοινωνικής ανισότητας που υπάρχει παγκοσμίως. Οργανώνουμε τη δράση μας ενάντια στον εθνικισμό και στο μύθο της εθνικής ενότητας, γιατί αποτελεί το δεξί χέρι κράτους και κεφαλαίου και την τελευταία τους εφεδρεία την κρίσιμη στιγμή.
Οργανώνουμε τη δράση μας για το μόνο πόλεμο που είναι η ελπίδα για την αποφυγή του αιματοκυλίσματος μεταξύ των καταπιεσμένων. Τον πόλεμο που θα μας οδηγήσει στην κοινωνική απελευθέρωση μέσω της κοινωνικής επανάστασης για να δημιουργήσουμε ένα κόσμο πιο δίκαιο και ελεύθερο, ένα κόσμο χωρίς κράτη και έθνη, χωρίς ρατσισμό και πατριαρχία, χωρίς ανισότητες και αφεντικά.

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ίδρυση του ΝΑΤΟ
(αλλά με αιτία τον πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά )
Σάββατο 6/4 στις 12:00 στην Καμάρα

Μαρ 30

Αντιπολεμικές παρεμβάσεις

Κατά τη διάρκεια του Μάρτη του 2019 πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με σπρέι στην ευρύτερη περιοχή της Άνω Πόλης και κρεμάσαμε πανό στις αερογέφυρες του περιφερειακού στο ύψος του Αγίου Παύλου και του Καυτατζογλείου. Το περιεχόμενο των παρεμβάσεων ήταν ενάντια στο έθνος και τους στρατούς, αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης και προπαγανδιστικό για την αντιπολεμική πορεία (με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από τη συμπλήρωση του ΝΑΤΟ) στις 6/4.
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ 
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ
 
Αντιπολεμική πορεία Σάββατο 6/4 στις 12:00 στην Καμάρα

Μαρ 11

Μικροφωνική αλληλεγγύης στον αναρχικό ολικό αρνητή στράτευσης Μ. Τσιλιανίδη

Στις 13/3 δικάζεται στο στρατοδικείο του Ρουφ, στην Αθήνα, ο ολικός αρνητής Μπάμπης Τσιλιανίδης, για δύο διαφορετικές περιόδους ανυποταξίας. Τον προηγούμενο μήνα πραγματοποιήθηκαν τα στρατοδικεία τριών άλλων αρνητών στράτευσης, των Κωνσταντή Γουνιτσιώτη, Στράτου Μωυσή και Παύλου Χριστόπουλου με πρωτοφανείς μεγάλες ποινές. Οι ολικοί αρνητές στράτευσης είναι αγωνιστές που επέλεξαν να αντιπαρατεθούν απέναντι στον εθνικό στρατό. Έναν μηχανισμό που ζέχνει μιλιταρισμό και αποτελεί την αιχμή του δόρατος στη διάχυση του εθνικισμού, την προάσπιση της εθνικής ενότητας και την υποταγή σε κάθε μορφής εξουσία.

Το τελευταίο καιρό παρατηρούμε την άνοδο του εθνικισμού και του πατριωτισμού, δομικών στοιχειών για την εδραίωση του εθνικού στρατού στη συνείδηση της κοινωνίας. Τον τελευταίο χρόνο γίναμε μάρτυρες των θλιβερών «πατριωτικών» συλλαλητηρίων για την ονομασία της γειτονικής χώρας, τα οποία αποτέλεσαν εύφορο έδαφος για τον εθνικισμό να διαχυθεί στον κοινωνικό ιστό, άλλοτε με επιθετικές μορφές και άλλοτε με «καθώσπρέπει» αριστερό πατριωτισμό με αιχμή την εθνική κυριαρχία. Βλέπουμε τα ρατσιστικά ένστικτα και τα στερεότυπα μιας πατριαρχικά δομημένης κοινωνίας να απογειώνουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Επίσης, τον τελευταίο καιρό, είδαμε και τους γραφειοκράτες εργατοπατέρες να κάνουν «κοινωνική συμμαχία» με τους φορείς των αφεντικών προτρέποντάς μας να βάλουμε πλάτη για να ορθοποδήσει η εθνική οικονομία και να εδραιωθεί ακόμη περισσότερο η εθνική ενότητα εντός των καταπιεσμένων.

Ταυτόχρονα, βλέπουμε τις διακρατικές εντάσεις να αυξάνονται και να εντείνονται, προωθώντας το αίσθημα για θωράκιση της «εθνικής μας άμυνας» ενάντια σε όσους τολμήσουν να θέσουν υπό αμφισβήτηση την εθνική κυριαρχία. Μέσα από ένα ρεσιτάλ μιλιταρισμού, το ελληνικό κράτος μας καλεί να είμαστε σε ετοιμότητα για αλληλοφάγωμα με τις καταπιεσμένες και τους εκμεταλλευόμενους της άλλης πλευράς.
Κομμάτι αυτής της πραγματικότητας είναι και η αυξανόμενη παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ενός μηχανισμού, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου αποτελεί και το ελληνικό κράτος, που είναι υπεύθυνος για σφαγές και πολεμικές συρράξεις σε διάφορα –μακρινά ή κοντινά- σημεία του πλανήτη. Ενός μηχανισμού που δε θα διστάσει να αναλάβει ενεργό ρόλο για την ενίσχυση της καταστολής αγώνων και εξεγέρσεων ενάντια στην κυριαρχία, όταν το απαιτήσει η περίσταση. Όμως, η μιλιταριστική μπίζνα του ελληνικού κράτους δε σταματάει στην αυξανόμενη παρουσία αυτής της συμμαχίας στην περιοχή. Ο στρατός και η πολεμική προετοιμασία αποτελούν για τους κυρίαρχους τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις. Το ελληνικό κράτος επιλέγει να επενδύσει υπέρογκα ποσά για εξοπλιστικές δαπάνες την ίδια στιγμή που οι παροχές του για τις βασικές μας ανάγκες (εκπαίδευση, περίθαλψη, κλπ) δεν αρκούν συνήθως ούτε για τα βασικά.
Οι ενδοκαπιταλιστικές διενέξεις για τα ενεργειακά ζητήματα, οι αντιπαραθέσεις για την κυριότητα στις ΑΟΖ, ο ανταγωνισμός για την στρατιωτική, οικονομική και πολιτική κυριαρχία στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου κάνουν την έννοια του πολέμου να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ενός πολέμου που καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας και να παίξουμε το τομάρι μας προς όφελός τους.

Στην πιθανότητα ενός τέτοιου πολέμου (αλλά και κατά τη διαρκή προετοιμασία του) έχουμε διαλέξει πλευρά. Έχουμε διαλέξει την πλευρά που εναντιώνεται στην εθνική ενότητα, στις καταπιέσεις και την εκμετάλλευση που διαρθρώνουν το εξουσιαστικό πλέγμα αυτού του κόσμου, στο μιλιταρισμό και στην πιο προωθημένη έκφρασή όλων αυτών, τους εθνικούς στρατούς. Έχουμε διαλέξει την πλευρά που αναγνωρίζει μόνο την ενότητα μεταξύ εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν βρίσκονται. Την πλευρά εκείνη που οργανώνεται, αναπτύσσει στο εσωτερικό της σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης, αντιστέκεται και αγωνίζεται. Την πλευρά εκείνη που συλλογικοποιεί τις αρνήσεις της για να τις συνθέσει στη μεγαλύτερη κατάφαση: την Κοινωνική Επανάσταση!

Κατω τα χερια από τους ολικούς αρνητές στράτευσης

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ Μ. ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗ

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΤΑΞΙΚΟΣ–ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Τσιμισκή με Ναυαρίνου Τετάρτη 13/3 10:00  π.μ.

Μαρ 06

Πορεία για τον Εbuka

Ενάντια στη βια του κράτους και του κεφαλαίου
Καμία κρατική δολοφονία να μη μείνει αναπάντητη

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: Πέμπτη 7/3 17:00 καμάρα

Φόρτωση περισσότερων