Με αφορμή τον τραυματισμό εργαζόμενης στον τομέα καθαριότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης και τις απολύσεις 440 συμβασιούχων που πιστοποιούν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τις πλημμελείς συνθήκες ασφάλειας για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στους δήμους, την Πέμπτη 12 Ιουλίου πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με μοίρασμα κειμένων, γράψιμο σπρέι και κρέμασμα πανό στο Δημαρχείο της πόλης, σε παραρτήματα καθαριότητας που ξεκινάν τις βάρδιες οι εργαζόμενοι/ες, στο Υφυπουργείο Μακεδονίας – Θράκης και στo Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμάτων Πυλαίας.
ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΚΑΤΑΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 414 ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΗ, ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, ΦΤΗΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
Το κείμενο που μοιράστηκε στους εργαζόμενους και στις εργαζόμενες:
Οι τσέπες των αφεντικών δε γεμίζουν μόνο με τον ιδρώτα μας…
Τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση, μια σειρά νέων μέτρων ψηφίστηκαν σταδιακά, όσο η δυναμική των εργατικών αγώνων εξασθενούσε: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, συνεχής πτώση του κατώτερου ορίου μισθού, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας, καθιέρωση των ελαστικών ωραρίων, απελευθέρωση απολύσεων, περιστολή της δύναμης των εργατικών σωματείων. Με την σταδιακή κατάργηση κεκτημένων που έφεραν οι ταξικοί αγώνες των περασμένων δεκαετιών, επικυρώθηκε το περαιτέρω ξεζούμισμα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι, μέσα στην ούτως ή άλλως εκμεταλλευτική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αύξηση του κόστους ζωής η επιβίωση πολλών από εμάς γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κάθε φορά που αυτά τα περιβόητα “νέα μέτρα” ψηφίζονταν, για πολλούς μπορεί να φάνταζαν μακρινά και δύσκολα εφαρμόσιμα ενώ κάποιοι άλλοι πιθανώς να πίστεψαν πως δεν τους αφορούν. Όμως πλέον όλοι έχουμε ζήσει ή τουλάχιστον έχουμε ακούσει για έναν γνωστό που το αφεντικό τον έβαλε να υπογράψει καινούρια σύμβαση με δυσχερέστερους για αυτόν όρους, που δούλεψε για τρεις συνεχείς βδομάδες εφτά στα εφτά. Ή για κάποια που δουλεύει με εργόσημα ή ανασφάλιστη, που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο επειδή του λήγει η τρίμηνη σύμβαση εργασίας, που απολύθηκε μαζί με άλλους δέκα συναδέλφους του επειδή ήταν μέλος σωματείου ή τόλμησε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Τα μεγάλα και μικρά αφεντικά, υποδέχτηκαν με ασυγκράτητη χαρά αυτές τις αλλαγές που τους δίνουν πλέον και την νομική επικύρωση για αυτά που ήδη έκαναν ή ονειρεύονταν να κάνουν. Επιπλέον, άπληστοι όπως είναι, συνέχισαν με ακόμα περισσότερο ζήλο να εκμεταλλεύονται τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, τον φόβο της απόλυσης και τα όποια νομικά παράθυρα των ελάχιστων εργατικών κεκτημένων που έχουν απομείνει, για να κάνουν ότι θέλουν ώστε να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Αρκεί να θυμηθούμε τις εργαζόμενες που απέλυσαν λόγω εγκυμοσύνης ή αυτούς που τόλμησαν να ζητήσουν αυτά που δικαιούνται, που δουλεύουν αδήλωτες υπερωρίες. Αυτές που δουλεύουν απλήρωτες για πολλούς μήνες, που τους πλήρωσαν με κουπόνια super market, που δουλεύουν απροστάτευτες και ανεκπαίδευτοι σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, σε ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, δίπλα σε επικίνδυνα μηχανήματα και εργαλεία.
…αλλά και με το αίμα μας
Στις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης των αφεντικών περιλαμβάνεται και η αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013 και μετά. Το 2016 δηλώθηκαν 6500 εργατικά «ατυχήματα», τα 73 θανατηφόρα. Ενώ το 2017 αυξήθηκαν κατά 8,7%. Αν προσθέσουμε μάλιστα όσα δεν καταγράφηκαν, ο αριθμός των εργατών που σακατεύονται ή δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και κάπως έτσι οι εργάτριες και οι εργάτες μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία κάποιας έρευνας. Σε κάτι απρόσωπο και μακρινό χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόσταση των τραγικών αυτών δολοφονιών από την πλευρά του κεφαλαίου. Οι θάνατοι τους άλλωστε για τα αφεντικά και τα Μ.Μ.Ε. περνούν στα ψιλά, δηλώνονται ψυχρά σαν απώλειες μηχανημάτων που χάλασαν σε κάποιο εργοστάσιο. Για εμάς κάποιοι συνάδελφοι και κάποιες συναδέλφισσες δεν κατάφεραν να γυρίσουν ποτέ στους δικούς τους μετά το μεροκάματο, για τα αφεντικά είμαστε αυτό ακριβώς: φθηνά και αντικαταστήσιμα μηχανήματα για να τους παράγουμε το κέρδος.
Και αν ο τραυματισμός, ο ακρωτηριασμός ή ο θάνατος στους χώρους εργασίας είναι διαχρονική θυσία των «παιδιών» της εργατικής τάξης στον βωμό της παραγωγής, οι λόγοι για την αύξηση τους που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, γίνονται εύκολα αντιληπτοί αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Εντατικοποίηση της εργασίας, πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα με μειωμένο προσωπικό, μείωση ή και κατάργηση της λήψης μέτρων ασφαλείας γιατί κοστίζουν στο κράτος και στα αφεντικά. Μια ακόμη αιτία είναι και η ελλιπής εκπαίδευση στην τήρηση μέτρων ασφαλείας. Την κατάσταση χειροτερεύουν οι ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας -η πιο συνήθης επιλογή των αφεντικών τα τελευταία χρόνια για να έχουν φτηνούς, και χωρίς δικαιώματα, εργαζομένους- αφού μέσα στον λίγο χρόνο που διαρκεί η σύμβαση δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν εργασίες (σε καθεστώς τρομοκρατίας και με την απειλή της απόλυσης) οι οποίες κανονικά πρέπει να γίνονται από εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό.
Οι εργαζόμενοι/ες στο δήμο βιώνουν από πρώτο χέρι την επισφάλεια, την εντατικοποίηση της εργασίας,
την έλλειψη μέτρων ασφαλείας
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι οι ΟΤΑ. Οι συμβασιούχοι στους δήμους δεν έχουν κανένα μετρό ασφαλείας (έπειτα από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε κανένα μέτρο και δεν είχαν γίνει τα απαραίτητα εμβόλια στους εργαζόμενους) και δεν έχουν καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Με αυτές τις άθλιες εργασιακές συνθήκες οι δήμαρχοι έχουν το θράσος να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με απολύσεις και με αντικατάσταση τους από εργολαβίες, όταν οι τελευταίοι τολμούν να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς και αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Την στιγμή μάλιστα που σε αυτόν τον κλάδο μόνο το 2017 και το 2018 έχουν γίνει δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» που οδήγησαν στο σακάτεμα, ακόμα και στον θάνατο εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πίεσης από τους δήμους για εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας στον κλάδο μετά την απεργία του περσινού Ιουνίου ήταν η περίπτωση του «ατυχήματος» στον ΧΥΤΑ Μαυροράχης όπου 45χρόνος καταπλακώθηκε από απορριμματοφόρο. Την ίδια περίοδο 62χρονη εργαζόμενη στον Δήμο Ζωγράφου πέθανε λίγη ώρα πριν αναλάβει την τρίτη σερί βάρδια της μέσα σε 2 μέρες. Μετά από κάθε ατύχημα που έγινε τον τελευταίο χρόνο στον συγκεκριμένο κλάδο, οι δήμοι και άλλοι κρατικοί φορείς εξέφραζαν την θλίψη τους και υποσχόταν την τήρηση των -ή την λήψη νέων- μέτρων ασφαλείας. Φυσικά σχεδόν τίποτα από αυτά δεν έγινε στην πραγματικότητα και οι τραυματισμοί –ακόμα και οι θάνατοι- εργαζομένων συνεχίστηκαν και το 2018.
Τελευταίο θλιβερό περιστατικό αποτελεί ο τραυματισμός συμβασιούχου εργαζόμενης στην υπηρεσία καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης την Τετάρτη 27 Ιουνίου. Κατά την διάρκεια της αποκομιδής απορριμμάτων, καυστικά υγρά πετάχτηκαν πάνω στην εργαζόμενη, από την πρέσα συμπίεσης του απορριμματοφόρου, προκαλώντας της εγκαύματα στο πρόσωπο και το σώμα.
Για ακόμα μια φορά η διοίκηση του δήμου Θεσσαλονίκης έβγαλε ανακοίνωση όπου εξέφραζε την θλίψη της, την επανεξέταση των μέσων ατομικής ασφαλείας των εργαζομένων και την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη της στην τραυματισμένη εργαζόμενη. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι η συγκεκριμένη εργαζόμενη, μαζί με 413 συναδέλφους της, έχασε την δουλειά της 1 μέρα μετά τον τραυματισμό της. Οι συμβάσεις των 414 εργαζομένων (κάποιοι από το 2014 και κάποιοι από το 2016) ανανεώνονταν συνεχώς ως τις 31 Μαρτίου. Μετά την παύση της ανανέωσης των συμβάσεων τους οι εργαζόμενοι κατέθεσαν αγωγή για ασφαλιστικά μέτρα διεκδικώντας τη μονιμοποίηση τους. Στις 28 Ιουνίου βγήκε η πρώτη δικαστική απόφαση που απορρίπτει το αίτημα τους. Εκμεταλλευόμενη αυτή την απόφαση η διοίκηση του δήμου προχωρά στην πρόσληψη 434 ατόμων για να καλύψει όπως λέει το κενό, παρόλο που η κύρια αγωγή των απολυμένων δικάζεται στις 19 Ιουλίου. Χαρακτηριστικό της προσπάθειας της διοίκησης να πετάξει εκτός των δήμων τους συμβασιούχους που αντιστέκονται είναι η απόφαση που έλαβε πριν από λίγες μέρες και αφορά την άσκηση έφεσης επί δικαστικής απόφασης για την μετατροπή των συμβάσεων 193 συμβασιούχων-παρατασιούχων (που αντίστοιχα με τους 414 διεκδικήσανε την μονιμοποίηση τους) σε αορίστου χρόνου.
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν τα αφεντικά δεν μας αφήνουν άλλα περιθώρια για παρερμηνείες. Καλός εργαζόμενος για αυτούς είναι ο φτηνός, αναλώσιμος, συμβασιούχος (5 και 8 μηνών), χωρίς μέτρα προστασίας που κοστίζουν, χωρίς γνώση των δικαιωμάτων του και κυρίως χωρίς δικαιώματα. Και αν δεν γυρίσει και σπίτι του τι να κάνουμε, η δουλειά πρέπει να γίνει και για αυτό θα βρεθεί κάποιος άλλος από την ουρά της ανεργίας. Να τι σημαίνει ανάπτυξη για τους εκάστοτε κυβερνώντες και να ποιες είναι οι συνθήκες που συνθέτουν το κατάλληλο έδαφος για την προσέλκυση των επενδυτών που (μάταια) μας παρουσιάζονται μανιωδώς από τα Μ.Μ.Ε. ως η σωτηρία μας. Μπορεί να είναι σωτηρία για τους ξένους και ντόπιους λεφτάδες, μπορεί να είναι σωτηρία για το πολιτικό τους προσωπικό, μπορεί να είναι σωτηρία για τους ιδιωτικούς και κρατικούς στρατούς αλλά και τους αυλοκόλακες των ΜΜΕ που θα τσιμπήσουν καινούργιες δουλίτσες, αλλά για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες, είναι απλά το επισφράγισμα της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης μας.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ο φόβος της ανεργίας και της καταστολής που μας κρατάει άπραγους, ότι υπάρχει η απογοήτευση η οποία μας οδηγεί σε λογικές ανάθεσης για ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει η άμεση ανάγκη για επιβίωση του καθενός/μιας μας, αλλά οι εξατομικευμένες λύσεις οδηγούν στην ταπείνωση όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η οργάνωση και οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να πάρουμε τις νίκες που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, για να ανασάνουμε. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που το ελληνικό κράτος και τα ντόπια αφεντικά μας προετοιμάζουν για να χύσουμε το αίμα μας για τα κέρδη τους , πέρα από τους χώρους εργασίας και στο πεδίο του πολέμου. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε τις επικλήσεις τους σε εθνική συσπείρωση ώστε να δεχθούμε χωρίς αντίσταση την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης για να πλουτίζουν αυτοί, λες και τα συμφέροντα μας δεν είναι εξ ορισμού συγκρουόμενα. Αποκορύφωμα αυτής της πολύ επικίνδυνης –για τα συμφέροντα της τάξης μας- στρατηγικής είναι η «κοινωνική συμμαχία» που έχουν συνάψει οι καθεστωτικές συνομοσπονδίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με ενώσεις των αφεντικών και η «πανεθνική μέρα δράσης» που κάλεσαν στα τέλη Μαΐου.
Είναι πιο σημαντικό από ποτέ, όλοι εμείς –οι εργαζόμενες, οι άνεργοι, οι φοιτήτριες, οι μαθητές, οι συνταξιούχοι,κτλ- , να μην τσιμπήσουμε από τη ρητορική της εθνικής ενότητας που μας κρατάει διαιρεμένους, φοβικούς και άπραγους. Να καταλάβουμε πως ο εχθρός μας δεν είναι οι καταπιεσμένοι στην Μακεδονία και στην Τουρκία, ο εχθρός μας είναι μέσα στην Ελλάδα, την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, ο εχθρός μας είναι τα αφεντικά και τα κράτη όλου του κόσμου.
Είναι άμεση ανάγκη να παλέψουμε ακόμη και για τα πιο βασικά: για τήρηση των μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ανατίμηση των μισθών, για να μη μας εξοντώνουν με σπαστά ωράρια και δουλειά σε αργίες και Κυριακές. Την ίδια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως ο αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς οφείλει να είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα σε επίπεδο γειτονιάς ενάντια σε μία σειρά τρόπων που το κεφάλαιο έχει επινοήσει για να μας παίρνει πίσω και τα ελάχιστα που μας δίνει (ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία, παιδεία, υποδομές που εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, αυξήσεις και κοψίματα σε ρεύμα-νερό-αέριο, υπερκοστολόγηση σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, ακριβά εισιτήρια στις μετακινήσεις, ένταση του κοινωνικού ελέγχου, καταστροφή της φύσης και των τελευταίων χώρων πρασίνου στην πόλη). Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, πολιτικές ομάδες να υψώσουμε αναχώματα στην επέλαση του κεφαλαίου και του κράτους στις ζωές μας. Είναι η σύνδεση των επιμέρους πτυχών της καπιταλιστικής και κρατικής βίας που κυριαρχεί στην πραγματικότητα που ζούμε που μας κάνει να να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ότι κι αν κατακτήσουμε θα είναι πρόσκαιρο και μερικό μέσα σε μια ταξική και εξουσιαστική κοινωνία. Μέσα σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι δομικά του στοιχεία. Χρειάζεται να ξανα-εμπιστευτούμε τη συλλογική μας δύναμη, να αποκτήσουμε αγωνιστική ταξική εμπειρία και μαχητικό πνεύμα, να σταματήσουμε να θεωρούμε πως είναι μάταιο να αγωνιζόμαστε. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, όπου όλα θα είναι για όλους, ο οποίος θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια του κράτους και του καπιταλισμού.
ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΚΑΤΑΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 414 ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΗ, ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, ΦΤΗΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ anatolika.espivblogs.net
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός”/ pyranthos.org
