Μικροφωνική/ συγκέντρωση αλληλεγγύης Τρίτη 5/6 Τσιμισκή με Ναυαρίνου.

Παλαιότερο κείμενο της ομάδας  εδώ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΕΙΡΗΝΗΣ…

Είναι αυτοί που μας φυλακίζουν στα εργασιακά κάτεργα, υφαρπάζοντας κάθε δικαίωμα, ακόμα και στην κάλυψη των βασικών βιοτικών μας αναγκών. Είναι αυτοί που λεηλατούν και εκμεταλλεύονται τον φυσικό κόσμο. Αυτοί που προωθούν στις κοινωνίες τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τις διακρίσεις και τον κοινωνικό κανιβαλισμό μεταξύ των αδύναμων. Αυτοί που διψάνε για ανάπτυξη, που πλουτίζουν από εξορύξεις, που αγοράζουν φρεγάτες και νέα μαχητικά αεροπλάνα από τους “συμμάχους” του ΝΑΤΟ, που στρατοπεδεύουν σε ολόκληρα νησιά, που μετατρέπουν τα Βαλκάνια σε ένα μεγάλο επιχειρησιακό στρατιωτικό κέντρο…

Σχετικά με την υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου

Όσο κι αν η «αντιτρομοκρατική», και ο κύκλος των χειραγωγούμενων από αυτή εισαγγελέων, φαίνεται να έχουν αποκτήσει μια σχεδόν εμμονική προσήλωση στο πρόσωπό μου, η υπόθεσή μου παραμένει μια υπόθεση που δεν είναι καθόλου προσωπική. Είναι πολιτική και αφορά την κατασταλτική διαχείριση του αναρχικού χώρου, του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος και συνολικά της τάξης μας. Είναι πολιτική καθώς ανέδειξε κοινωνικά και έθεσε στη δημόσιακριτική όλες τις αιχμές της καταστολής, με πιο βασικέςτον τρομονόμο, τη μεταφυσική χρήση του DNA και την ποινικοποίηση προσωπικών και πολιτικών σχέσεων. Είναι πολιτική γιατί ανέδειξε τη δύναμη και την κοινωνική επιρροή του κινήματος. Γιατί απέδειξε ότι η «αντιτρομοκρατική» και οι χειραγωγούμενοι από αυτή δικαστικοί κύκλοι, παρότι ανεξέλεγκτοι, δεν είναι παντοδύναμοι.

Τάσος Θεοφίλου

Στις 18 Αυγούστου του 2012, συλλαμβάνεται στην Αθήνα, ύστερα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής οαναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου. Αφού οδηγείται στη ΓΑΔΑ, λαμβάνεται DNA με τη βία, με τοπρόσχημα της σύλληψης για “αντίσταση κατά της αρχής”. Οι κατηγορίες που του προσάπτονται όμως είναι“απόπειρα ανθρωποκτονίας, ανθρωποκτονία κατά συρροή και κλοπή”, για τη ληστεία με το θανάσιμοτραυματισμό ενός ταξιτζή που είχε πραγματοποιηθεί στην Πάρο. Επιπλέον, κατηγορείται για συμμετοχή σετρομοκρατική οργάνωση με αφορμή την πολιτική του ταυτότητα και τις συντροφικές του σχέσεις, πράγμαπου ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά καταδεικνύοντας το χάσμα που τον χωρίζει με την ΣΠΦ και τα μέλη της.

Το μοναδικό στοιχείο που οδηγεί τελικά στη δίκη του τον Νοέμβριο του 2013, είναι γενετικό υλικό σε ένακαπέλο που υποτίθεται πως βρέθηκε στο χώρο της ληστείας. Αξίζει να αναφερθεί πως το καπέλο δεν ήτανστα αρχικά ευρήματα , αλλά προστέθηκε στη δικογραφία μετά τη σύλληψη του Θεοφίλου. Η απόφαση πουπάρθηκε λίγους μήνες μετά ήταν 25 χρόνια κάθειρξης.

Στις 21 Νοεμβρίου 2016 ξεκίνησε η δίκη, σε δεύτερο βαθμό, μετά από έφεση που ασκήθηκε κατά τηςπρωτόδικης απόφασης τόσο από τον ίδιο, όσο και από τον εισαγγελέα (έφεση «υπέρ του νόμου»). Έξι μήνεςμετά, στις 15 Μαΐου 2017, η εισαγγελέας προτείνει την ενοχή του για όλες τις κατηγορίες, ακόμη και γιααυτές από τις οποίες είχε πρωτόδικα αθωωθεί. Συνολικά, η εισαγγελέας προτείνει καταδίκη γιαανθρωποκτονία σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστεία, συμμετοχή σετρομοκρατική οργάνωση, οπλοκατοχή και πλαστογραφία. Η  διαδικασία ολοκληρώνεται στις 6 Ιουλίου με την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου, η οποία αθωώνει τον Θεοφίλου για όλες τις κατηγορίες.

Στις 27 Μαρτίου 2018, ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ιωάννης Αγγελής ασκεί αναίρεση της αθωωτικής απόφασης του Α’ Πενταμελούς Εφετείου κακουργημάτων Αθηνών με την οποία κηρύχθηκε αθώος ο Θεοφίλου. Αξίζει να αναφερθεί πως ο εν λόγω αντιεισαγγελέας, ως εισαγγελέας Εφετών, τοποθετήθηκε τον Οκτώβρη του 2016 ως εποπτεύων εισαγγελέας στην Αντιτρομοκρατική. Σε λιγότερο από ένα χρόνο (τον Ιούνη του 2017) προήχθη σε αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Το γεγονός αυτό, δείχνει μια σαφή διάθεση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών όχι για απόδοση “δικαιοσύνης”, αλλά επιδίωξης της φυσικής και πολιτικής εξόντωσης πολιτικά ενεργών ατόμων, αγωνιζόμενων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ανθρώπων που οραματίζονται  μια κοινωνία ελεύθερη,  ανεξούσια, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

Ο αγώνας απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο είναι συνεχής και επίπονος. Στον αγώνα όμως αυτό, επιλέγουμε να συμμετέχουμε συλλογικά, παίρνοντας θέση υπέρ των καταπιεσμένων, στηρίζοντας όσους και όσες στοχοποιούνται από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Με βάση όλα τα παραπάνω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Τάσου Θεοφίλου και απαιτούμε την οριστική παύση κάθε δίωξης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Μάης 2018,

Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης:

Σάββατο 5/5 11.00 Καμάρα

Παρασκευή 11/05 12.00 Τσιμισκή με Ναυαρίνου

Σήμερα το πρωί συνελήφθη για τρίτη φορά σε λιγότερο από 2 χρόνια ο ολικός αρνητής Δημήτρης Δ. κατά τη διάρκεια που έδινε παρουσία στο τμήμα για παλιότερη υπόθεσή του. Ενώ αφέθηκε ελεύθερος από τον στρατιωτικό εισαγγελέα για το αδίκημα της ανυποταξίας, συνελήφθη εκ νέου λόγω της άρνησής του να δώσει αποτυπώματα.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΕΜΠΤΗ 3/5/18 11.30

Αναρχική ομάδα Πυρανθός

Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης

Σάββατο 28/4

Πολυτεχνείο

ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΞΩΤΙΚΑ

LIVING UNDER DRONES

AUTUMN ACID

SEDATEPHOBIA

KATRANAMA

Έναρξη 22:00 αυστηρά

 Πορεία ενάντια στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο

Τετάρτη 28/3 18:00

Αγ. Βενιζέλου

Όταν το κεφάλαιο μιλάει για ανάπτυξη…

Με αφορμή το Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο Κεντρικής Μακεδονίας για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, έναν περιπλανώμενο θίασο που αφού πανηγυρίσει που θα φύγουμε από τα μνημόνια σε λίγους μήνες (;) κλείνει συμφωνίες μεταξύ επιχειρηματιών, κεντρικής και τοπικής εξουσίας, είπαμε να θυμηθούμε τι σημαίνει ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση για όλους τους παραπάνω. Ανάπτυξη έφεραν ή προσπάθησαν να φέρουν όλες οι κυβερνήσεις από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης και έπειτα, ανάπτυξη φέρνει και η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με του ΑΝΕΛ. Ανάπτυξη ζητάν και επιδιώκουν οι σύνδεσμοι βιομηχάνων, οι μεγαλέμποροι, οι ξενοδόχοι, οι εφοπλιστές, τα αφεντικά του επισιτισμού και του τουρισμού. Τη λέξη ανάπτυξη ψελλίζουν οι δήμαρχοι και οι νομάρχες για να αρπάξουν κανά χαρτζιλίκι. Τη λέξη ανάπτυξη επαναλαμβάνουν συνεχώς τα στόματα των παρουσιαστών στα δελτία ειδήσεων, εκπροσωπώντας την τσέπη των καναλαρχών. Περιμένουν για κάποιο περίεργο λόγο να χαρούμε και να στρατευτούμε πίσω από ένα στόχο της δικής τους τάξης, από ένα στόχο που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Δεν είμαστε όμως ηλίθιοι. Όταν οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι μιλάν για ανάπτυξη, μιλάν για την λεηλασία των ζωών μας και της φύσης, μιλάν εν ολίγοις, για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Για την επαναφορά, δηλαδή, της μέγιστης δυνατής κερδοφορίας για αυτούς, μέσα από το δικό μας ξεζούμισμα. Ξέρουμε από πρώτο χέρι ποιες ήταν και ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτής της διαδικασίας, πολλές από αυτές τις νοιώσαμε να περνάν από πάνω μας:

Καπιταλιστική ανάπτυξη λοιπόν, σημαίνει συνεχής χρηματοδότηση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα, σημαίνει πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και εξώσεις. Σημαίνει αυξήσεις των ενοικίων, ευκολία στο να διωχθούν από το σπίτι οι ενοικιαστές που αδυνατούν να ανταποκριθούν, εκκενώσεις καταλήψεων.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει υποχρηματοδότηση και υποβάθμιση του συστήματος περίθαλψης, άνθιση όλο και περισσότερων ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων, περιορισμένη πρόσβαση στην υγεία, ακριβά φάρμακα.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει ανύψωση ταξικών φραγμών στην ανάγκη μας για μόρφωση, με ιδιωτικά σχολεία και σχολές, με πληρωμή όλο και περισσότερων διδάκτρων, άμεσων ή έμμεσων (φροντιστήρια, συγγράμματα, μεταπτυχιακά). Κι όλα αυτά για να λειτουργήσει ένα σύστημα που εκτός από το να μας διδάσκει εθνικισμό, ρατσισμό, ιεραρχία, υπακοή, ανταγωνισμό φροντίζει να μας κατηγοριοποιεί από νωρίς, ανάλογα με το budget που διαθέτουμε, σε μελλοντικούς καριερίστες ή σε μελλοντικούς όλο και πιο υποτιμημένους εργάτες.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, υπηρεσιών και υποδομών για να αυξήσει η κυριαρχία την κερδοφορία του κεφαλαίου πάνω σε κάθε μας ανάγκη. Από τα μέσα μαζικής μεταφοράς μέχρι τα λιμάνια, από το νερό μέχρι την ενέργεια, από παραλίες-φιλέτα μέχρι ολόκληρα βουνά, ένα μεγάλο “ΠΩΛΕΙΤΑΙ” έρχεται να επιβεβαιώσει πως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα μέσα στον καπιταλισμό, υπολογίζεται απλά ως μικρό ή μεγάλο κέρδος που μπορεί να γεμίσει τσέπες των καπιταλιστών. Οι αυξημένοι λογαριασμοί για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών (ρεύμα, νερό, μετακινήσεις, τροφή) και τα κοψίματα των παροχών ή τα άδεια ψυγεία: να τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει άγρια λεηλασία της φύσης με τραγικά αποτελέσματα και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο χρυσός στις Σκουριές, και το πετρέλαιο στην Ήπειρο, εξορύξεις που θα διαλύσουν ολόκληρα βουνά, ποτάμια, οικοσυστήματα, ο αγωγός TAP αλλά και το ατιμώρητο έγκλημα για την πετρελαιοκηλίδα πέρσι στον Σαρωνικό είναι η αρχή μίας αλόγιστης υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και ολόκληρων περιοχών.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει εντατικοποίηση και υποτίμηση της εργασίας, υποκατώτατοι μισθοί για τους εργαζόμενους, απελευθέρωση απολύσεων, εκτεταμένη ημιαπασχόληση, μαύρη εργασία, πλημμελή μέτρα ασφαλείας και σακατεμένους ή νεκρούς εργάτες. Σημαίνει αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης για να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε, σημαίνει δουλειά Κυριακές, τις “λευκές νύχτες”, σε σπαστά ωράρια για να ξεχάσουμε τι θα πει ελεύθερος χρόνος. Σημαίνει να μη μπορεί ένας άνεργος να πάρει επίδομα ανεργίας, σημαίνει άμισθη εργασία σε μαθητείες και πρακτικές, σημαίνει να συναινούμε όταν μας ανακοινώνουν ότι θα μας πάρουν για 1 εβδομάδα αμισθί δοκιμαστικό και την ταπείνωση που ξεπερνάμε με ευκολία όταν, αφού μας κοιτάνε στα δόντια, μας πετάνε και πάλι στην ουρά του ΟΑΕΔ.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει πως για όλα τα παραπάνω πρέπει να υπάρχει συναίνεση από τους υποτελείς: όσοι δεν τσιμπάν με τις απαραίτητες θυσίες “που οφείλουν να κάνουν για το έθνος και την ανάκαμψη της οικονομίας”, όσοι δεν γίνονται κανίβαλοι και ρατσιστές, όσοι από επιλογή δεν επαιτούν, δεν υπομένουν, δεν συντάσσονται με την αστική ρητορική έχουν να αντιμετωπίσουν μία σειρά από μέτρα καταστολής. Νομοσχέδια που καταργούν κομμάτι-κομμάτι την απεργία, συλλήψεις αγωνιζόμενων, διεύρυνση του τρομονόμου σε αναρχικούς και κομμουνιστές που αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του κράτους στη βία αλλά και σε ολόκληρα κινήματα όπως στις Σκουριές, διώξεις με βάση ανώνυμα τηλεφωνήματα και με αμφίβολη χρήση του DNA. Αλλά μιας και μιλάμε για κερδοφορία ας αναφέρουμε και τις οικονομικές διώξεις και τα πρόστιμα για μία σειρά επιλογών άμεσης δράσης, κοινωνικής ανυπακοής και άρνησης εκτέλεσης “υποχρεώσεων” προς τους εκμεταλλευτές μας: από την άρνηση πληρωμής διοδίων μέχρι τις χρηματικές εγγυήσεις για αγωνιστές που συνελήφθησαν από τις δυνάμεις καταστολής, κι από τα πρόστιμα στους ολικούς αρνητές στράτευσης μέχρι τα ασύμφορα δικαστικά παράβολα για όσους δεν έσκυψαν το κεφάλι, το κράτος και το κεφάλαιο προσπαθούν να βγάλουν κέρδος ακόμα και μέσα από την άρνησή τους.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που μας πετάν ένα από τα σκάνδαλα για να μείνουμε παγωτό, να διαχωρίσουμε εκ νέου τους “καλούς” από τους “κακούς” δυνάστες. Λες και δεν ξέρουμε πως όλη η μπίζνα των φαρμάκων δεν έχει σκοπό τους ασθενείς αλλά το μέγιστο δυνατό κέρδος. Λες και δεν ξέρουμε πως κάθε δραστηριότητα που “εξυπηρετεί τους ανθρώπους” είναι δομημένη πάνω στην παρηκμασμένη αυτή λογική, τα σπασμένα της οποίας καλούμαστε διαρκώς να πληρώσουμε οι από τα κάτω, οι αποκλεισμένοι, οι προλετάριοι.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να είσαι ελληνικής καταγωγής αστός, να κάνεις μπίζνες και να λεηλατείς όλα τα Βαλκάνια για να μη πληρώνεις φορολογία “στο τόπο που τόσο αγαπάς” και να δίνεις μισθούς 100 και 200 ευρώ στους Βαλκάνιους εργάτες, αλλά την ίδια στιγμή να καλείς τον κόσμο να κατέβει στα συλλαλητήρια για να υπερασπιστεί την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να σπέρνεις εθνικισμό και ρατσισμό, να ξαμολάς οπλισμένους φασίστες εναντίον αγωνιζόμενων και εργαζομένων, να τροφοδοτείς εθνικούς μύθους και ψέματα σε μια μάταιη προσπάθεια να σβήσεις την ταξική διαίρεση της κοινωνίας. Κι αν όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν είναι αρκετές και ακόμα κι έτσι το κέρδος τους δεν είναι αρκετό, υπάρχουν και άλλοι τρόποι.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να αγοράζεις αεροπλάνα όταν μαλώνεις για το όνομα της Μακεδονίας, και φρεγάτες όταν ο “Ερντογάν γίνεται επιθετικός” μένοντας δεύτερη χώρα μετά τις Η.Π.Α. στο ποσοστό του προϋπολογισμού που πάει για εξοπλιστικά προγράμματα. Σημαίνει να αντιστοιχούν 600 ευρώ ανά έτος στον καθένα μας για αγορά εξοπλισμού που σε περίπτωση που ποτέ ξεκουνήσουμε, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας από τη νέα μεσαία τάξη, τους ρουφιάνους και τους βολεμένους, τους φασίστες, τους μπάτσους και τους στρατιωτικούς.

Καπιταλιστική ανάπτυξη σε καιρό ειρήνης μεταφράζεται κυρίως στο χυμένο ιδρώτα μας, αλλά σε καιρούς εντάσεων και πολέμου το αίμα μας είναι αυτό που ζητάν να χυθεί. Έτσι λοιπόν, ανάπτυξη σημαίνει αυτή την περίοδο το φυσικό αέριο στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και στην Κύπρο για να έρθουν οι πολυεθνικές να λεηλατήσουν πληρώνοντας ένα συμβολικό αντίτιμο στο πολιτικό τους προσωπικό και εγκαθιστώντας νέες βάσεις της βορειοατλαντικής συμμαχίας στην περιοχή για να σιγουρευτούν ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά και “εθνική επαγρύπνηση” για να μην τολμήσουν οι Τούρκοι να διεκδικήσουν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των κερδών. Και από τις δύο πλευρές των συνόρων, εμάς που δεν έχουμε τα βασικά για να ζήσουμε, μας ζητάν να είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε και να σκοτωθούμε ακόμη μια φορά για τα δικά τους κέρδη.

Τελικά, καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει, όξυνση της ταξικής εκμετάλλευσης και της λεηλασίας της φύσης σε καιρό ειρήνης ενώ σε καιρό εντάσεων και πολέμων επιβολή ταξικής ειρήνης και κλίματος “εθνικής ομοψυχίας” απέναντι στους εχθρούς. Είναι γεγονός πως καμία από τις δύο επιλογές δεν έχει να κάνει με τα δικά μας συμφέροντα, δεν έχει να κάνει με την καλυτέρευση των όρων ζωής μας, δεν έχει να κάνει με την κοινωνική ανάπτυξη του ίδιου του ανθρώπου. Και είναι επίσης γεγονός, λυπηρό αλλά νομίζουμε προσωρινό, πως μας έχει πιάσει μια γενικευμένη κατήφεια, μια αμηχανία, μια ηττοπάθεια, μια διάθεση για γκρίνια και μια έλλειψη διάθεσης για δράση και έτσι μένουμε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις λογικές του λιγότερου κακού αλλά και της εξατομίκευσης.

Κι όμως , η ανάπτυξη τους είναι τέτοια, που το “να βολευτώ εγώ και άσε τους άλλους” αρχίζει και στερεύει και στο τέλος αυτής της κατρακύλας βρισκόμαστε ήδη ή θα βρεθούμε πολύ σύντομα όλοι μαζί. Είτε είναι μια δουλειά που θα προσομοιάζει με σκλαβιά, είτε είναι ένα σπίτι που δεν θα έχουμε για να κοιμηθούμε, είτε είναι το κομμένο νερό, είτε είναι το ιδιωτικοποιημένο πάρκο που θα μας απαγορεύεται η είσοδος, είτε ακόμα χειρότερο το χαράκωμα που θα μας πετάξουν για τους δικούς τους πολέμους, το κεφάλαιο και το κράτος μας προετοιμάζουν μια συνάντηση και μια κοινή μοίρα που είναι μάταιο να αρνηθούμε. Αντιθέτως δεν είναι μάταιο να επιταχύνουμε αυτή τη συνάντηση και μάλιστα με τους όρους που εμείς θα επιλέξουμε, να οργανωθούμε ταξικά και πολιτικά, να παλέψουμε με κάθε μέσο για καλύτερους όρους ζωής στο σήμερα και καθώς θα ξαναθυμόμαστε πως είναι να νικάμε, να τελειώνουμε οριστικά και με τη ρίζα όλων των προβλημάτων μας και να διεκδικήσουμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης…

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΜΟΝΟ

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 28/3 18.00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Οι τσέπες των αφεντικών δε γεμίζουν μόνο με τον ιδρώτα μας…

Τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση, μια σειρά νέων μέτρων ψηφίστηκαν σταδιακά, όσο η δυναμική των εργατικών αγώνων εξασθενούσε: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, συνεχής πτώση του κατώτερου ορίου μισθού, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας, καθιέρωση των ελαστικών ωραρίων, απελευθέρωση απολύσεων, περιστολή της δύναμης των εργατικών σωματείων.

Με την σταδιακή κατάργηση κεκτημένων που έφεραν ταξικοί αγώνες των περασμένων δεκαετιών, επικυρώθηκε το περαιτέρω ξεζούμισμα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι, μέσα στην ούτως ή άλλως εκμεταλλευτική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αύξηση του κόστους ζωής, η επιβίωση πολλών από εμάς γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κάθε φορά που αυτά τα περιβόητα “νέα μέτρα” ψηφίζονταν, για πολλούς μπορεί να φάνταζαν μακρινά και δύσκολα εφαρμόσιμα ενώ κάποιοι άλλοι πιθανώς να πίστεψαν πως δεν τους αφορούν. Όμως πλέον όλοι έχουμε ζήσει ή τουλάχιστον έχουμε ακούσει για έναν γνωστό που το αφεντικό τον έβαλε να υπογράψει καινούρια σύμβαση με δυσχερέστερους για αυτόν όρους, που δούλεψε για τρεις συνεχείς βδομάδες εφτά στα εφτά. Ή για κάποια που δουλεύει με εργόσημα ή ανασφάλιστη, που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο επειδή του λήγει η τρίμηνη σύμβαση εργασίας, που απολύθηκε μαζί με άλλους δέκα συναδέλφους του επειδή ήταν μέλος σωματείου ή τόλμησε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

Τα μεγάλα και μικρά αφεντικά, υποδέχτηκαν με ασυγκράτητη χαρά αυτές τις αλλαγές που τους δίνουν πλέον και την νομική επικύρωση για αυτά που ήδη έκαναν ή ονειρεύονταν να κάνουν. Επιπλέον, άπληστοι όπως είναι, συνέχισαν με ακόμα περισσότερο ζήλο να εκμεταλλεύονται τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, τον φόβο της απόλυσης και τα όποια νομικά παράθυρα των ελάχιστων εργατικών κεκτημένων που έχουν απομείνει, για να κάνουν ότι θέλουν ώστε να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Αρκεί να θυμηθούμε τις εργαζόμενες που απέλυσαν λόγω εγκυμοσύνης ή αυτούς που τόλμησαν να ζητήσουν αυτά που δικαιούνται, που δουλεύουν αδήλωτες υπερωρίες. Αυτές που δουλεύουν απλήρωτες για πολλούς μήνες, που τους πλήρωσαν με κουπόνια super market, που δουλεύουν απροστάτευτες και ανεκπαίδευτοι σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, σε ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, δίπλα σε επικίνδυνα μηχανήματα και εργαλεία.

…αλλά και με το αίμα μας

Στις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης των αφεντικών περιλαμβάνεται και η αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013 και μετά, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση 15%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016. Το 2016 δηλώθηκαν 6500 εργατικά «ατυχήματα», τα 73 θανατηφόρα. Αν προσθέσουμε μάλιστα όσα δεν καταγράφηκαν, ο αριθμός των εργατών που σακατεύονται ή δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και κάπως έτσι οι εργάτριες και οι εργάτες μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία κάποιας έρευνας. Σε κάτι απρόσωπο και μακρινό χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόσταση των τραγικών αυτών δολοφονιών από την πλευρά του κεφαλαίου. Οι θάνατοι τους άλλωστε για τα αφεντικά και τα Μ.Μ.Ε. περνούν στα ψιλά, δηλώνονται ψυχρά σαν απώλειες μηχανημάτων που χάλασαν σε κάποιο εργοστάσιο. Για εμάς κάποιοι συνάδελφοι και κάποιες συναδέλφισσες δεν κατάφεραν να γυρίσουν ποτέ στους δικούς τους μετά το μεροκάματο. Για τα αφεντικά είμαστε αυτό ακριβώς: φθηνά και αναλώσιμα μηχανήματα παραγωγής κέρδους.

Στις 20 Φεβρουαρίου, 31χρονος εργάτης πέφτει από σκαλωσιά στην οδό Ζηργάνου στο Βότση και τραυματίζεται στα πλευρά. Λίγες μέρες αργότερα, στις 5 Μαρτίου 43χρονος εργαζόμενος χάνει τη ζωή του αφού τον χτύπησε το ρεύμα και έπεσε από κενό επτά μέτρων, ενώ τοποθετούσε διαφημιστική πινακίδα στην Γεωργικής σχολής.

Και αν ο τραυματισμός, ο ακρωτηριασμός ή ο θάνατος στους χώρους εργασίας είναι διαχρονική θυσία των «παιδιών» της εργατικής τάξης στον βωμό της παραγωγής, οι λόγοι για την αύξηση τους που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, γίνονται εύκολα αντιληπτοί αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Εντατικοποίηση της εργασίας, πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα με μειωμένο προσωπικό, μείωση ή και κατάργηση της λήψης μέτρων ασφαλείας γιατί κοστίζουν στο κράτος και στα αφεντικά. Μια ακόμη αιτία είναι και η ελλιπής εκπαίδευση στην τήρηση μέτρων ασφαλείας. Την κατάσταση χειροτερεύουν οι ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας -η πιο συνήθης επιλογή των αφεντικών τα τελευταία χρόνια για να έχουν φτηνούς, και χωρίς δικαιώματα, εργαζομένους- αφού μέσα στον λίγο χρόνο που διαρκεί η σύμβαση δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν εργασίες (σε καθεστώς τρομοκρατίας και με την απειλή της απόλυσης) οι οποίες κανονικά πρέπει να γίνονται από εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι οι ΟΤΑ. Οι συμβασιούχοι στους δήμους δεν έχουν κανένα μετρό ασφαλείας (έπειτα από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε κανένα μέτρο και δεν είχαν γίνει τα απαραίτητα εμβόλια στους εργαζόμενους) και δεν έχουν καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Σε αυτές τις άθλιες εργασιακές συνθήκες, οι δήμαρχοι έχουν το θράσος να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με απολύσεις και με αντικατάσταση τους από εργολαβίες, όταν οι τελευταίοι τολμούν να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς και αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Την στιγμή μάλιστα που σε αυτόν τον κλάδο μόνο το 2017 έχουν γίνει δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» που οδήγησαν στο σακάτεμα, ακόμα και στον θάνατο εργαζομένων. Καλός εργαζόμενος για αυτούς είναι ο φτηνός, αναλώσιμος, συμβασιούχος (5 και 8 μηνών), χωρίς μέτρα προστασίας που κοστίζουν, χωρίς γνώση των δικαιωμάτων του και κυρίως χωρίς δικαιώματα. Και αν δεν γυρίσει και σπίτι του τι να κάνουμε, η δουλειά πρέπει να γίνει και για αυτό θα βρεθεί κάποιος άλλος από την ουρά της ανεργίας. Να τι σημαίνει ανάπτυξη για τους εκάστοτε κυβερνώντες και να ποιες είναι οι συνθήκες που συνθέτουν το κατάλληλο έδαφος για την προσέλκυση των επενδυτών που (μάταια) μας παρουσιάζονται μανιωδώς από τα Μ.Μ.Ε. ως η σωτηρία μας. Μπορεί να είναι σωτηρία για τους ξένους και ντόπιους λεφτάδες, μπορεί να είναι σωτηρία για το πολιτικό τους προσωπικό, μπορεί να είναι σωτηρία για τους ιδιωτικούς και κρατικούς στρατούς αλλά και τους αυλοκόλακες των ΜΜΕ που θα τσιμπήσουν καινούργιες δουλίτσες, αλλά για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες, είναι απλά το επισφράγισμα της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης μας.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ο φόβος της ανεργίας και της καταστολής που μας κρατάει άπραγους, ότι υπάρχει η απογοήτευση η οποία μας οδηγεί σε λογικές ανάθεσης για ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει η άμεση ανάγκη για επιβίωση του καθενός/μιας μας, αλλά οι εξατομικευμένες λύσεις οδηγούν στην ταπείνωση όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η οργάνωση και οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να πάρουμε τις νίκες που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, για να ανασάνουμε. Είναι άμεση ανάγκη να παλέψουμε ακόμη και για τα πιο βασικά: για τήρηση των μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ανατίμηση των μισθών, για να μη μας εξοντώνουν με σπαστά ωράρια και δουλειά σε αργίες και Κυριακές. Την ίδια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως ο αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς οφείλει να είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα σε επίπεδο γειτονιάς ενάντια σε μία σειρά τρόπων που το κεφάλαιο έχει επινοήσει για να μας παίρνει πίσω και τα ελάχιστα που μας δίνει (ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία, παιδεία, υποδομές που εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, αυξήσεις και κοψίματα σε ρεύμα-νερό-αέριο, υπερκοστολόγηση σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, ακριβά εισιτήρια στις μετακινήσεις, ένταση του κοινωνικού ελέγχου, καταστροφή της φύσης και των τελευταίων χώρων πρασίνου στην πόλη). Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, πολιτικές ομάδες να υψώσουμε αναχώματα στην επέλαση του κεφαλαίου και του κράτους στις ζωές μας.

Είναι η σύνδεση των επιμέρους πτυχών της καπιταλιστικής και κρατικής βίας που κυριαρχεί στην πραγματικότητα που ζούμε που μας κάνει να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι κι αν κατακτήσουμε θα είναι πρόσκαιρο και μερικό μέσα σε μια ταξική και εξουσιαστική κοινωνία. Μέσα σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι δομικά του στοιχεία. Χρειάζεται να ξανα-εμπιστευτούμε τη συλλογική μας δύναμη, να αποκτήσουμε αγωνιστική ταξική εμπειρία και μαχητικό πνεύμα, να σταματήσουμε να θεωρούμε πως είναι μάταιο να αγωνιζόμαστε. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, όπου όλα θα είναι για όλους, ο οποίος θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια του κράτους και του καπιταλισμού.

ΕΚΔΙΚΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΑΚΑΤΕΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ Αναρχική ομάδα Πυρανθός

anatolika.espivblogs.net/ pyranthos.org

ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΑΜΕ ΠΟΤΕ

Διανύουμε μια περίοδο αναβίωσης και σύγκρουσης των εθνικισμών, σε βαλκανικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου που γίνεται όλο και πιο επιθετική, οι αντίστοιχες κοινωνικές αντιστάσεις που μοιάζουν να φθίνουν και να μην καταφέρνουν και πολλά, δίνουν χώρο στον κρατικό μηχανισμό να δημιουργήσει μία ψεύτικη διέξοδο, μία ακίνδυνη βαλβίδα αποσυμπίεσης να εκφραστεί στο δρόμο ως ένας άλλος πόλος, συγκροτημένος αυτή τη φορά πάνω στην έννοια του έθνους και της ενότητας γύρω από αυτή.

Για εμάς, ως αναρχικοί, η έννοια του έθνους δεν μπορεί να είναι παρά επίπλαστη και εχθρική, εφόσον χωρίζει τους ανθρώπους με βάση φαντασιακές έννοιες όπως την εθνική καταγωγή, την θρησκευτική ομοιογένεια και τη φυλή. Ειδικά σε συνθήκες κρίσης αυτή αποτελεί την επίσημη ιδεολογία του εκάστοτε κράτους, νομιμοποιώντας και καμουφλάροντας τον υπάρχοντα εκμεταλλευτικό-καταπιεστικό μηχανισμό. Η εθνική “ομοψυχία” αποκρύπτει τις ταξικές αντιθέσεις και επιβάλλει την κοινωνική ειρήνη διδάσκοντας το «εθνικό συμφέρον» σαν κοινό συμφέρον προλετάριου και αφεντικού.

Σε αυτό το περιβάλλον το έναυσμα για έναν νέο κύκλο εθνικής υστερίας έδωσε η διαφαινόμενη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης για να χρησιμοποιηθεί ο όρος «Μακεδονία» στο όνομα του γειτονικού κράτους, προϊόντος της τελευταίας αιματοβαμμένης αλλαγής που συντελέστηκε στα Βαλκάνια. Κάτι τέτοιο όμως είναι αντικρουόμενο με τον μύθο πάνω στον οποίο το ελληνικό κράτος έχτισε την ύπαρξη του. Αυτόν της εθνικής ομοιογένειας και της αρχαίας καταγωγής των υπηκόων του.

Οι πυλώνες της εθνικής ενότητας όπως η εκκλησία, τα λαϊκά ριζώματα της δεξιάς και το βαθύ κράτος δε θα άφηναν κάτι τέτοιο αναπάντητο. Δεν θα άφηναν έτσι ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να διεκδικήσουν μερίδιο πολιτικού κέρδους από τον κόσμο που συσπειρώνεται γύρω από τη διαμαρτυρία για το όνομα Μακεδονία, βγάζοντας έτσι από το ντουλάπι όλα τα σκοταδιστικά μορφώματα σε διάφορες απίθανες παραλλαγές. Είδαμε λοιπόν να ενεργοποιούνται τα εθνικιστικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας που εκφράστηκαν στα γνωστά συλλαλητήρια. Σημαιοστολισμένοι άνθρωποι, όλων των ηλικιών, άντρες και γυναίκες συγκεντρώθηκαν σε κεντρικά σημεία πόλεων με κεντρικό σύνθημα «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ».

Αιχμή του παραπάνω οχετού δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από τους εχθρούς της ελευθερίας και ορκισμένους εχθρούς των κοινωνικών αγώνων: φασίστες, νεοναζί διάφορων αποχρώσεων, υμνητές της χούντας, παραστρατιωτικοί, κομματικές νεολαίες, παραθρησκευτικοί σύλλογοι, ανεγκέφαλοι χούλιγκανς, ακόμη και κομμάτια της ίδιας της κυβέρνησης. Υμνητές του θανάτου, οι οποίοι δηλητηρίασαν με το λόγο τους και την παρουσία τους την πόλη, κατέβασαν πανό από τη Χ.Α.Ν.Θ. που αναφέρονταν σε έκθεση των θρησκειών που υπήρχαν στην Θεσσαλονίκη, βεβήλωσαν το μνημείο του ολοκαυτώματος των Εβραίων πολιτών της πόλης που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί στον Β΄ΠΠ, επιτέθηκαν σε δομές αγώνα και επιχείρησαν να επιτεθούν και στην αντιεθνικιστική συγκέντρωση στην καμάρα.

Με προκάλυμμα τις δεκάδες -ίσως εκατοντάδες- χιλιάδες που συνέρρευσαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τους εθνικούς μύθους ομάδες φασιστών συνεπικουρούμενες από το πιο βρώμικο κομμάτι του γηπεδικού χουλιγκανισμού επιχείρησαν επιθέσεις σε κατειλημμένους χώρους. Εκεί συνάντησαν όμως την σθεναρή αντίσταση αντιφασιστών/ριών όπως στην περίπτωση του Ε.Κ.Χ Σχολείο στην Θεσσαλονίκη και του αυτοοργανωμένου θεάτρου Εμπρός στην Αθήνα. Τα θρασύδειλα σκουπίδια αφού πήραν τις απαντήσεις τους από τον κόσμο του αγώνα εξάντλησαν την “μαχητικότητα” τους καίγοντας την άδεια, εκείνη τη στιγμή, κατάληψη Libertatia με την ανοχή-εποπτεία των μπάτσων.

Δεν είχαμε αυταπάτες για την ανασύνταξη του εθνικού κορμού σε μία τέτοια συγκυρία και σε ποιους πραγματικά θα στρέφονταν αυτός ο εμετικός συρφετός. Μόνο κάποιοι ξεφτίλες της αριστεράς που στο όνειρο τους κοιμήθηκαν πατριώτες και ξύπνησαν φασίστες, νόμιζαν ότι θα κάνουν ψηφοθηρία μέσα από τον βόθρο. Προφανώς και επιτέθηκαν στο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας που χρόνια τώρα αντιστέκεται στις επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου, που βάζει φραγμούς στα σχέδια των αφεντικών.

Γνωρίζαμε τις προθέσεις τους και γι΄ αυτό λάβαμε τα μέτρα μας, στον βαθμό που μας αναλογούσε, ώστε να αποκρούσουμε τις επιθέσεις που θα πραγματοποιούσαν τόσο ο εθνικός οχετός όσο και η ένστολη κρατική κατασταλτική μηχανή. Δυστυχώς, ως κίνημα δεν καταφέραμε να οργανώσουμε επαρκώς την αυτοάμυνα μας ώστε να ανταπεξέλθουμε στην συντονισμένη επίθεση που δεχτήκαμε. Θεωρούμε ωστόσο πως είναι κομβικό να κρατήσουμε την 21/1 ως μάθημα και ως αφορμή για όξυνση του αντιφασιστικού αγώνα στην πόλη μας. Για το ρόλο της αστυνομίας στις επιθέσεις δεν είχαμε καμιά αμφιβολία είχαμε άλλωστε αντιμετωπίσει το αβαντάρισμα της κάθε φορά που 50 ψεκασμένοι και ρασοφόροι μισάνθρωποι μαζεύονταν για να ξεράσουν σκοταδισμό και μισαλλοδοξία.

Άλλωστε, οι ίδιοι ένστολοι δολοφόνοι που χαϊδεύονταν με τους φασίστες και τους εμπρηστές της κατάληψης Libertatia στην καμάρα, είναι αυτοί που επιτέθηκαν στην πορεία αλληλεγγύης στις 22/1 συλλαμβάνοντας 5 συντρόφους και φορτώνοντας τους ακόμη και το κακούργημα του εμπρησμού.

Πρόσφατο περιστατικό είναι και η επίθεση που πραγματοποιήθηκε ενάντια στον κόσμο που βρισκόταν στην κερκίδα σε ερασιτεχνικό αγώνα ποδοσφαίρου της Προοδευτικής Έκρηξης Τούμπας, στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Οι θρασύδειλοι τραμπούκοι επιτέθηκαν εκτός από τους οπαδούς της Προοδευτικής και σε παιδιά, γονείς και αθλητές τραυματίζοντας ελαφριά κάποιους. H απάντηση που έλαβαν όμως ήταν άμεση αναγκάζοντας τους να τραπούν σε φυγή γυρίζοντας πίσω στις τρύπες τους.

Όταν οι καιροί μυρίζουν εθνικιστικό μίσος και διχόνοια εμείς απαντάμε χτίζοντας γέφυρες με τα ταξικά μας αδέρφια εκτός των κρατικών συνόρων, τους καταπιεσμένους και τις εκμεταλλευόμενες στα Βαλκάνια. Προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη και τον ταξικό αγώνα, δείχνουμε πως οι εθνικιστικές εξάρσεις δεν μας τρομάζουν και δεν καταστέλλουν τους αγώνες για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Είμαστε σε πόλεμο διαρκείας με το βαθύ κράτος, τους ορκισμένους εχθρούς των αντιστάσεων από τα κάτω και τους υπενθυμίζουμε πως ο δρόμος της κοινωνικής απελευθέρωσης αναπόφευκτα θα περάσει από πάνω τους.

Εκμεταλλευόμενος πλάι σε εκμεταλλευόμενη να σπάσουμε τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν τα κράτη και η ρητορεία τους, να εγείρουμε διεθνή αναχώματα στις ορέξεις των από τα πάνω για πολέμους κι εκμετάλλευση. Να υψώσουμε σε όλον τον κόσμο τη σημαία της κοινωνικής επανάστασης.

Να δώσουμε το στίγμα για την υπέρβαση του υπάρχοντος και για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας.

Γιατί δε θα αφήσουμε τα Βαλκάνια να γίνουν σφαγείο. Δε θα αφήσουμε να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα για κανένα έθνος, για κανένα κράτος, για κανένα αστικό συμφέρον.

Πανβαλκανική πορεία διεθνιστικής αλληλεγγύης 10 Μάρτη 12:00 καμάρα

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

Οι αναρχικοί σύντροφοι Μπάμπης Τσιλιανίδης, Δημήτρης Δημτσιάδης, Σωκράτης Τζίφκας βρίσκονται από χθες (25/02) ξανά στη φυλακή. Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε η συγχώνευση ποινών τους που αφορούσε παλιότερες διώξεις. Και ενώ στα δικαστήρια που ακολούθησαν τις διώξεις αυτές το κατηγορητήριο που μεταξύ άλλων συμπεριελάμβανε και την ένταξη σε “ ανώνυμη τρομοκρατική οργάνωση” καταφανώς έπεσε, η δικαστική εξουσία τους επιφύλαξε μια σειρά από γραφειοκρατικού τύπου διαδικασίες που συνεπάγονται την πολύχρονη δικαστική τους ομηρία.

Εν ολίγοις, για τις ποινές που τους επιβλήθηκαν δε δικαιούνται αναστολή με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν τον ωμό εκβιασμό ή να πρέπει να εξαγοράσουν το υπόλοιπο μέρος της ποινής (καθώς έχουν ήδη εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της) πληρώνοντας ένα δυσθεώρητο ποσό ή να ξαναφυλακιστούν.

Οι σύντροφοι επέλεξαν το δεύτερο. Δεν είναι μόνο η οικονομική αδυναμία εξαγοράς της ποινής είναι κυρίως η άρνηση ευθυγράμμισης με το σύστημα αυτό. Το σύστημα που γεννά και θρέφει ταξικές ανισότητες και εκμετάλλευση. Το σύστημα που καταδικάζει και φυλακίζει τους οικονομικά ασθενέστερους ενώ ταυτόχρονα προσφέρει προστασία στους οικονομικά ισχυρούς, αναδεικνύοντας τον πραγματικό ρόλο της “δικαιοσύνης” και επιβεβαιώνοντας ότι το “δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού”.

Άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωση των αναρχικών
Τζιφκα, Τσιλιανίδη, Δημτσιάδη
& όλων των κρατουμένων που παραμένουν φυλακισμένοι λόγω της αδυναμίας τους
να ανταποκριθούν στα, κάθε μορφής, δικαστικά έξοδα.

Αλληλεγγύη σ’ όσους αγωνίζονται μέσα και έξω από τα κελιά.