Τη Δευτέρα 4/12 πραγματοποιήθηκαν νέες παρεμβάσεις ενάντια στην
εντατικοποίηση της εργασίας και στα εργατικά “ατυχήματα” ως άμεσο
επακόλουθό τους. Μία ομάδα συντρόφων/ισσων κατευθύνθηκε προς τις δυτικές
συνοικίες της Θεσσαλονίκης και βρέθηκε στην Επιθεώρηση εργασίας Δυτικού τομέα στην Αισώπου, στα έργα του Μετρό στη συμβολή των οδών Μοναστηρίου με Λαγκαδά, στους 2 ΟΑΕΔ των δυτικών συνοικιών (Ταντάλου και Λαγκαδά), στις εργατικές κατοικίες της Ξηροκρήνης -όπου έσβησε και κάτι
φασιστοκουτσουλιές από τους τοίχους- και στο ΙΚΑ Νεάπολης.

Ταυτόχρονα δεύτερη ομάδα συντρόφων/ισσων βρέθηκε στον ΟΑΕΔ της
Δωδεκανήσου, σε 3 παραρτήματα του σώματος επιθεώρησης εργασίας (Προξένου
Κορομηλά, Φράγκων και Μητροπόλεως -τμήμα που σχετίζεται με την τήρηση
των κανόνων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς- ), στα κεντρικά γραφεία του
ΙΚΑ στην Αριστοτέλους και στο ΙΚΑ της Αγγελάκη.

Μοιράστηκαν πολλές εκατοντάδες από τα κείμενα που έχουμε τυπώσει, ενώ οι
αντιδράσεις από τους περισσότερους εργαζομένους ή ανέργους που
συναντήσαμε ήταν, αναμενόμενα, θετικές. Δεν είναι άλλωστε λίγοι εκείνοι
που τους ζητάν να δουλέψουν με όλο και πιο εντατικούς όρους, και δεν
είναι λίγες εκείνες που δουλεύουν με μερικώς ή ολικώς αδήλωτη εργασία
και δε βγάζουν τα ένσημα για να έχουν βιβλιάριο υγείας. Δεν είναι λίγοι
αυτοί που έχουν τραυματιστεί ή έστω ξέρουν κάποιον που να έχει
τραυματιστεί στη δουλειά, δεν είναι λίγες αυτές που αντιλαμβάνονται όλο
και πιο ξεκάθαρα τι σημαίνει για τους εκμεταλλευόμενους και για τα όποια
κεκτημένα τους η συνέχιση της κερδοφορίας των αφεντικών μέσα σε συνθήκες
καπιταλιστικής κρίσης.

Βέβαια και με αφορμή δύο συγκεκριμένους εργαζόμενους της επιθεώρησης και
του ΟΑΕΔ, που τους κόπηκε ιδιαίτερα γρήγορα ο βήχας, θέλουμε να
ξεκαθαρίσουμε κάτι: η αβάντζα στα αφεντικά και τα νταλαβέρια μαζί τους,
το αδιάφορο σφύριγμα για τους σακατεμένους εργαζόμενους, ακόμη και η
συνένοχη ουδετερότητα απέναντι σε διεκδικήσεις εργαζομένων προφανώς και
έχει το κόστος του κοινωνικού στιγματισμού.

Ακόμη πιο έντονα όμως, μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, το να
διατυμπανίζουν ξεκάθαρα την “καραδεξιά” τους άποψη όπως αυτολεξεί
ανέφερε ο ένας, να σκίζουν κείμενα και να πετάν ειρωνείες. Τους έγινε
ξεκάθαρο και θα τους ξαναγίνει: όταν μιλάμε για εργαζομένους που είναι
επί μήνες απλήρωτοι ή για άλλους που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα δουλειάς
οφείλουν τουλάχιστον να σέβονται και να σκύβουν το κεφάλι, όπως άλλωστε
είναι συνηθισμένοι.

Γιατί την επόμενη φορά που θα υπάρξει παρέμβαση για εργατικό αγώνα ή για
σακατεμένο εργαζόμενο, δεν θα έχουμε την ίδια όρεξη για κουβέντα. Όχι
μόνο εμείς, αλλά και το, ολοένα και πιο μεγάλο, κομμάτι της εργατικής
τάξης που καταλαβαίνει πολύ καλά τα όρια και τον ρόλο των θεσμών και των
κρατικών διαμεσολαβήσεων και που δεν είναι διατεθειμένο να λούζεται κι
από πάνω τις “εξυπνάδες” τους ή παρόμοιες ξεδιάντροπες προσωπικές
δηλώσεις συστράτευσής με τα αφεντικά.

Συνεχίζουμε…

ΔΕ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός”

Το τελευταίο δεκαήμερο συνεχίστηκαν οι δράσεις ενάντια στην εντατικοποίηση της εργασίας και στα εργατικά ατυχήματα. Πιο συγκεκριμένα παρεμβάσεις με μοίρασμα κειμένων, πανό, τρικάκια, γιγαντοαφίσες, πραγματοποιήθηκαν: Στο Media Markt στη δυτική είσοδο της πόλης στις 15/11, στα έργα του Μετρό στη Βενιζέλου και στα γραφεία που συγκεντρώνονται οι εργαζόμενοι/ες της καθαριότητας του Δήμου στο κέντρο της πόλης στις 21/11, ενώ την επόμενη μέρα βρεθήκαμε και στην απεργιακή συγκέντρωση των συμβασιούχων. Τη Δευτέρα 27/11 πραγματοποιήθηκε νέα εξόρμηση στις ανατολικές συνοικίες και πιο συγκεκριμένα στο ΣΕΠΕ ανατολικού τομέα, στο ΙΚΑ και στους ΟΑΕΔ της Καλαμαριάς και της Μπότσαρη.

Πέραν των γρήγορων αλλά ουσιωδών διαλόγων που είχαμε με εργαζομένους, ανέργους, ασθενείς (συνταξιούχους, ανασφάλιστους και μισοασφαλισμένους εργαζομένους) υπενθυμίσαμε στους “ελεγκτές” της επιθεώρησης και του ΙΚΑ πως δεν νοείται ουδετερότητα όταν μιλάμε για την ολοένα και πιο εντατική εκμετάλλευση των εργαζομένων, είτε αυτή μεταφράζεται σε αδήλωτη εργασία, είτε σε απλήρωτες υπερωρίες, είτε σε εκδικητικές απολύσεις, είτε ακόμη χειρότερα σε σακατέματα και θανάτους εν ώρα εργασίας, κάτι που αφορά τόσο τα αφεντικά όσο και τους δήμους ή το ίδιο το κράτος ως εργοδότες.

Συνεχίζουμε…

ΔΕ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός”

γενική αφίσα

Την Τετάρτη 22/11 σύντροφοι και συντρόφισσες πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με κείμενα, αφίσες, τρικάκια και πανό σε δύο εφορίες της πόλης (ΣΤ και Δ) καθώς και στη στρατολογική υπηρεσία Θεσσαλονίκης. Αφορμή στάθηκε η προσφυγή του συντρόφου Β.Γ.  ενάντια στο εξοντωτικό πρόστιμο των 6000 ευρώ που εκδικάζεται την Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Αιτία παραμένει, η αλληλεγγύη μας στους ολικούς αρνητές στράτευσης, η άρνηση μας να υπηρετήσουμε τους εθνικούς στρατούς αυτού του κόσμου, η σαφής μας θέση δίπλα στους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους ανεξαρτήτου φύλου και φυλής, η σαφής μας θέση ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και του κεφαλαίου, η έμπρακτη εναντίωσή μας στους πολέμους, στην προετοιμασία τους, στα προαπαιτούμενά τους: στην ισχυροποίηση της δύναμης κρούσης του ΝΑΤΟ, στους γεωστρατηγικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς των οποίων τα σπασμένα τα πληρώνουμε οι “από τα κάτω” κάθε χώρας, στα εξοπλιστικά προγράμματα, στα σύνορα, στην υποχρεωτική στράτευση, στην τυφλή υπακοή στους γαλονάδες, στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στο σεξισμό.

ΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΤΕΙΝΟΜΕΝΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΩΝ ΟΛΙΚΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΡΑΤΟΣ, Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά

Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός”

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017 στις 20:00 στην Κατάληψη ΝΤΟΥΓΡΟΥ , Τζαβέλλα  52  Λάρισα

Την Τετάρτη 8/11 και την Παρασκευή 10/11πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες παρεμβάσεις στα πλαίσια πολιτικής καμπάνιας που επιλέξαμε να πραγματοποιήσουμε ενάντια στην
εντατικοποίηση της εργασίας και στις εργατικές δολοφονίες από τα αφεντικά, τους δήμους και το κράτος.

Για περίπου 4 ώρες σύντροφοι και συντρόφισσες πραγματοποίησαν μαζική εξόρμηση σε χώρους εργασίας της ανατολικής Θεσσαλονίκης. Ξεκινήσαμε, χωρισμένοι σε δύο ομάδες, από τα εργοτάξια του Μετρό σε Βούλγαρη, Δελφών και Καλαμαριά, τα Jumbo Πυλαίας και τις αποθήκες, τις βιοτεχνίες και τα εργοστάσια της ΒΙ.ΠΕ. Θέρμης όπου
κρεμάσαμε πανό και πετάξαμε χιλιάδες τρικάκια.

Στη συνέχεια και αφού συναντηθήκαμε όλοι μαζί στην περιοχή των IKEA, πραγματοποιήσαμε μαζική παρέμβαση σε όλο το εμπορικό πάρκο (IKEA, Leroy
Merlyn, JYSK, Μουστάκας, Jumbo, Βασιλόπουλος, Goodys κ.α.) με πανό, τρικάκια και μοίρασμα κειμένων σε εκατοντάδες εργαζόμενους/ες που βιώνουν στο πετσί τους το τι εστί εντατικοποίηση, σε επιβάτες που περίμεναν στην αφετηρία του ΟΑΣΘ αλλά και σε αρκετούς καταναλωτές.

Παρά τα τσινίσματα μερικών “υπεύθυνων” και security, μπήκαμε μέσα στα καταστήματα και στις αποθήκες, με όσους δούλευαν να έχουν θετικές αντιδράσεις που συνοδεύονταν όμως και από μία έκπληξη, καθώς δυστυχώς στη συγκεκριμένη μαύρη τρύπα του κεφαλαίου, παρόμοιες παρεμβάσεις, προς το παρόν, απουσιάζουν.

Η εξόρμηση συνεχίστηκε με παρεμβάσεις στο Media Markt αλλά και στο Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμάτων Πυλαίας όπου εκτός των άλλων, γράφτηκαν και συνθήματα. Δεχτήκαμε θερμή υποδοχή και πιάσαμε εκτενή κουβέντα με τους συμβασιούχους (και σε λίγους μήνες άνεργους) εργαζόμενους οι οποίοι μας ενημέρωσαν και για την συνέλευσή τους που θα γινόταν το ίδιο απόγευμα στο ΕΚΘ, στην οποία παραβρεθήκαμε αφήνοντας τα κείμενα μας.

Στη διαδρομή μας, γράφτηκαν και αντιφασιστικά σπρέι και πετάχτηκαν τρικάκια σε περιοχές όπου είχαν κάνει απόπειρα να γράψουν συνθήματα οι ανύπαρκτοι φασίστες της πόλης. Συγκεκριμένα στο εμπορικό κέντρο Μακεδονία και σε σχολείο στην  Καλαμαριά, αν και άλλοι σύντροφοι/ισσες μας είχαν ήδη προλάβει, σβήσαμε όσα συνθήματα είχαν μείνει καταχωνιασμένα.

Την Παρασεκευή 10-11 νέα παρέμβαση πραγματοποιήθηκε, αυτή τη φορά στην
Καλαμαριά, όπου κρεμάστηκαν πανό, πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκαν κείμενα σε
εργαζομένους και πολίτες στο Δημαρχείο Καλαμαριάς και στην Διεύθυνση καθαριότητας και πρασίνου του Δήμου.

Συνεχίζουμε…

ΔΕ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός”

Οι τσέπες των αφεντικών δε γεμίζουν μόνο με τον ιδρώτα μας…

Τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση, μια σειρά νέων μέτρων ψηφίστηκαν σταδιακά, όσο η δυναμική των εργατικών αγώνων εξασθενούσε: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, συνεχής πτώση του κατώτερου ορίου μισθού, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας, καθιέρωση των ελαστικών ωραρίων, απελευθέρωση απολύσεων, περιστολή της δύναμης των εργατικών σωματείων.

Με την σταδιακή κατάργηση κεκτημένων που έφεραν ταξικοί αγώνες των περασμένων δεκαετιών, επικυρώθηκε το περαιτέρω ξεζούμισμα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι, μέσα στην ούτως ή άλλως εκμεταλλευτική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αύξηση του κόστους ζωής η επιβίωση πολλών από εμάς γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κάθε φορά που αυτά τα περιβόητα “νέα μέτρα” ψηφίζονταν, για πολλούς μπορεί να φάνταζαν μακρινά και δύσκολα εφαρμόσιμα ενώ κάποιοι άλλοι πιθανώς να πίστεψαν πως δεν τους αφορούν. Όμως πλέον όλοι έχουμε ζήσει ή τουλάχιστον έχουμε ακούσει για έναν γνωστό που το αφεντικό τον έβαλε να υπογράψει καινούρια σύμβαση με δυσχερέστερους για αυτόν όρους, που δούλεψε για τρεις συνεχείς βδομάδες εφτά στα εφτά. Ή για κάποια που δουλεύει με εργόσημα ή ανασφάλιστη, που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο επειδή του λήγει η τρίμηνη σύμβαση εργασίας, που απολύθηκε μαζί με άλλους δέκα συναδέλφους του επειδή ήταν μέλος σωματείου ή τόλμησε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

Τα  μεγάλα και μικρά αφεντικά, υποδέχτηκαν με ασυγκράτητη χαρά αυτές τις αλλαγές που τους δίνουν πλέον και την νομική επικύρωση για αυτά που ήδη έκαναν ή ονειρεύονταν να κάνουν. Επιπλέον, άπληστοι όπως είναι, συνέχισαν με ακόμα περισσότερο ζήλο να εκμεταλλεύονται τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, τον φόβο της απόλυσης και τα όποια νομικά παράθυρα των ελάχιστων εργατικών κεκτημένων που έχουν απομείνει, για να κάνουν ότι θέλουν ώστε να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Αρκεί να θυμηθούμε τις εργαζόμενες που απέλυσαν λόγω εγκυμοσύνης ή αυτούς που τόλμησαν να ζητήσουν αυτά που δικαιούνται, που δουλεύουν αδήλωτες υπερωρίες. Αυτές που δουλεύουν απλήρωτες για πολλούς  μήνες, που τους πλήρωσαν με κουπόνια supermarket, που δουλεύουν απροστάτευτες και ανεκπαίδευτοι σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, σε ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, δίπλα σε επικίνδυνα μηχανήματα και εργαλεία.

…αλλά και με το αίμα μας

Στις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης των αφεντικών περιλαμβάνεται και η αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013 και μετά, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση 15%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016. Το 2016 δηλώθηκαν 6500 εργατικά “ατυχήματα”, τα 73 θανατηφόρα. Αν προσθέσουμε μάλιστα όσα δεν καταγράφηκαν, ο αριθμός των εργατών που σακατεύονται ή δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και κάπως έτσι οι εργάτριες και οι εργάτες μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία κάποιας έρευνας. Σε κάτι απρόσωπο και μακρινό χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόσταση των τραγικών αυτών δολοφονιών από την πλευρά του κεφαλαίου. Οι θάνατοι τους άλλωστε για τα αφεντικά και τα Μ.Μ.Ε. περνούν στα ψιλά, δηλώνονται ψυχρά σαν απώλειες μηχανημάτων που χάλασαν σε κάποιο εργοστάσιο. Για εμάς κάποιοι συνάδελφοι και κάποιες συναδέλφισσες δεν κατάφεραν να γυρίσουν ποτέ στους δικούς τους μετά το μεροκάματο, για τα αφεντικά  είμαστε αυτό ακριβώς: φθηνά και αντικαταστήσιμα μηχανήματα για να τους παράγουμε το κέρδος.  Μερικά από τα πολλά εργατικά ατυχήματα που έλαβαν χώρα στην πόλη μας τον τελευταίο μήνα:

• Στις 2-10 ο συμβασιούχος «κοινωφελούς εργασίας» στο Δήμο Καλαμαριάς  Ρ. Δουμάνογλου, 71 ετών (πολύ πάνω από το όριο συνταξιοδότησης) τραυματίζεται σοβαρά όταν καταπλακώθηκε από δέντρο κατά τη διάρκεια εργασιών σε ιδιωτικό και όχι δημόσιο χώρο. Με τα από λίγες μέρες στην εντατική ξεψυχά.
• Στις 5-10 νεαρή εργαζόμενη σε ραφείο στη στοά της Ερμού χτυπιέται από το ρεύμα την ώρα της εργασίας της. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο και διαπιστώνεται πως έχει διαφύγει τον κίνδυνο.
• Στις 13-10 εργαζόμενος στο μετρό Θεσσαλονίκης, σε εργοτάξιο στην παλιά Νομαρχία, επί της Βασιλίσσης Όλγας, πέφτει από σκαλωσιά και τραυματίζεται,ευτυχώς και από τύχη, ελαφρά.
• Στις 21-10 εργαζόμενος της καθαριότητας στον δήμο Δέλτα τραυματίζεται σοβαρά, όταν η αρμόδια υπηρεσία του δήμου τον έστειλε να επισκευάσει (!) βαριά σιδερένια πόρτα, η οποία τον καταπλάκωσε και μάλιστα ημέρα Σάββατο που το αμαξοστάσιο είναι κλειστό.
• Στις 23-10 εργαζόμενος σε οινοποιείο στο Λαγκαδά, σκοτώθηκε πέφτοντας μέσα στο καζάνι μούστου, στο οποίο δούλευε.
• Στις 24-10 εργαζόμενος της  ΖΑΝΑΕ έπεσε από ύψος 6 μέτρων στο χώρο της εταιρίας στην Σίνδο με αποτέλεσμα να τραυματιστεί πολύ σοβαρά και να υποστεί κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
• Στις 31-10 εργαζόμενος σε λατομείο στο Δρυμό, έξω από τη Θεσσαλονίκη, πέφτει από μεγάλο ύψος και αργότερα τον ανακαλύπτει νεκρό ένας συνάδελφός του.

Και αν ο τραυματισμός, ο ακρωτηριασμός ή ο θάνατος στους χώρους εργασίας είναι διαχρονική θυσία των «παιδιών» της εργατικής τάξης στον βωμό της παραγωγής, οι λόγοι για την αύξηση τους που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, γίνονται εύκολα αντιληπτοί αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Εντατικοποίηση της εργασίας, πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα με μειωμένο προσωπικό, μείωση ή και κατάργηση της λήψης μέτρων ασφαλείας γιατί κοστίζουν στο κράτος και στα αφεντικά. Μια ακόμη αιτία είναι και η ελλιπής εκπαίδευση στην τήρηση μέτρων ασφαλείας. Την κατάσταση χειροτερεύουν οι ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας -η πιο συνήθης επιλογή των αφεντικών τα τελευταία χρόνια για να έχουν φτηνούς, και χωρίς δικαιώματα, εργαζομένους- αφού μέσα στον λίγο χρόνο που διαρκεί η σύμβαση δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν εργασίες (σε καθεστώς τρομοκρατίας  και με την απειλή της απόλυσης) οι οποίες κανονικά πρέπει να γίνονται από εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι οι ΟΤΑ. Οι συμβασιούχοι στους δήμους δεν έχουν κανένα μετρό ασφαλείας (έπειτα από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε κανένα μέτρο και δεν είχαν γίνει τα απαραίτητα εμβόλια στους εργαζόμενους) και δεν έχουν καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Με αυτές τις άθλιες εργασιακές συνθήκες οι δήμαρχοι έχουν το θράσος να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με απολύσεις και με αντικατάσταση τους από εργολαβίες, όταν οι τελευταίοι τολμούν να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς και αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Την στιγμή μάλιστα που σε αυτόν τον κλάδο μόνο το 2017 έχουν γίνει δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» που οδήγησαν στο σακάτεμα, ακόμα και στον θάνατο εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πίεσης από τους δήμους για εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας στον κλάδο μετά την απεργία του Ιουνίου είναι η περίπτωση του “ατυχήματος” στον ΧΥΤΑ Μαυροράχης όπου 45χρόνος καταπλακώθηκε από απορριμματοφόρο. Την ίδια περίοδο 62χρονη εργαζόμενη στον Δήμο Ζωγράφου πέθανε λίγη ώρα πριν αναλάβει την τρίτη σερί βάρδια της μέσα σε 2 μέρες.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν τα αφεντικά δεν μας αφήνουν άλλα περιθώρια για παρερμηνείες. Καλός εργαζόμενος για αυτούς είναι ο φτηνός, αναλώσιμος, συμβασιούχος (5 και 8 μηνών), χωρίς μέτρα προστασίας που κοστίζουν, χωρίς γνώση των δικαιωμάτων του  και κυρίως χωρίς δικαιώματα. Και αν δεν γυρίσει και σπίτι του τι να κάνουμε, η δουλειά πρέπει να γίνει και για αυτό θα βρεθεί κάποιος άλλος από την ουρά της ανεργίας. Να τι σημαίνει ανάπτυξη για τους εκάστοτε κυβερνώντες και να ποιες είναι οι συνθήκες που συνθέτουν το κατάλληλο έδαφος για την προσέλκυση των επενδυτών που (μάταια) μας παρουσιάζονται μανιωδώς από τα Μ.Μ.Ε. ως η σωτηρία μας. Μπορεί να είναι σωτηρία για τους ξένους και ντόπιους λεφτάδες, μπορεί να είναι σωτηρία για το πολιτικό τους προσωπικό, μπορεί να είναι σωτηρία για τους ιδιωτικούς και κρατικούς στρατούς αλλά και τους αυλοκόλακες των ΜΜΕ που θα τσιμπήσουν καινούργιες δουλίτσες, αλλά για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες, είναι απλά το επισφράγισμα της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης μας.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ο φόβος της ανεργίας και της καταστολής που μας κρατάει άπραγους, ότι υπάρχει η απογοήτευση η οποία μας οδηγεί σε λογικές ανάθεσης για ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει η άμεση ανάγκη για επιβίωση του καθενός/μιας μας, αλλά οι εξατομικευμένες λύσεις οδηγούν στην ταπείνωση όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η οργάνωση και οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να πάρουμε τις νίκες που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, για να ανασάνουμε. Είναι άμεση ανάγκη να παλέψουμε ακόμη και για τα πιο βασικά: για τήρηση των μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ανατίμηση των μισθών, για να μη μας εξοντώνουν με σπαστά ωράρια και δουλειά σε αργίες και Κυριακές. Την ίδια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως ο αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς οφείλει να είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα σε επίπεδο γειτονιάς ενάντια σε μία σειρά τρόπων που το κεφάλαιο έχει επινοήσει για να μας παίρνει πίσω και τα ελάχιστα που μας δίνει (ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία, παιδεία, υποδομές που εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, αυξήσεις και κοψίματα σε ρεύμα-νερό-αέριο, υπερκοστολόγηση σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, ακριβά εισιτήρια στις μετακινήσεις, ένταση του κοινωνικού ελέγχου, καταστροφή της φύσης και των τελευταίων χώρων πρασίνου στην πόλη). Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, πολιτικές ομάδες να υψώσουμε αναχώματα στην επέλαση του κεφαλαίου και του κράτους στις ζωές μας.

Είναι η σύνδεση των επιμέρους πτυχών της καπιταλιστικής και κρατικής βίας που κυριαρχεί στην πραγματικότητα που ζούμε που μας κάνει να να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ότι κι αν κατακτήσουμε θα είναι πρόσκαιρο και μερικό μέσα σε μια ταξική και εξουσιαστική κοινωνία. Μέσα σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι δομικά του στοιχεία. Χρειάζεται να ξανα-εμπιστευτούμε τη συλλογική μας δύναμη, να αποκτήσουμε αγωνιστική ταξική εμπειρία και μαχητικό πνεύμα, να σταματήσουμε να θεωρούμε πως είναι μάταιο να αγωνιζόμαστε. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, όπου όλα θα είναι για όλους, ο οποίος θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια του κράτους και του καπιταλισμού.

ΕΚΔΙΚΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

 Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός    *    Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά  

Στις 2 Οκτώβρη ο συμβασιούχος «κοινωφελούς εργασίας» στο Δήμο Καλαμαριάς  Ρ. Δουμανογλου,  71 ετών (πολύ πάνω από το όριο συνταξιοδότησης), τραυματίζεται σοβαρά όταν καταπλακώθηκε από δέντρο κατά τη διάρκεια εργασιών. Μετά από λίγες μέρες στην εντατική ξεψυχά.

Στις 21 Οκτώβρη εργαζόμενος Δ.Τ. της καθαριότητας στον δήμο Δέλτα τραυματίζεται σοβαρά, όταν τον καταπλάκωσε βαριά σιδερένια πόρτα, την οποία προσπαθούσε να επισκευάσει. Η αρμόδια υπηρεσία του δήμου τον έστειλε να εκτελέσει εργασία που κανονικά θα έπρεπε να κάνει σιδηρουργός και μάλιστα ημέρα Σάββατο που το αμαξοστάσιο είναι κλειστό.

Αυτός ο τραυματισμός και αυτός ο θάνατος έρχονται να προστεθούν στις όλο και αυξανόμενες δολοφονίες και απόπειρες δολοφονιών εργατών και εργατριών στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας. Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, ο αριθμός των εργατικών «ατυχημάτων» αυξάνεται συνεχώς κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013 και μετά, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση 15%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016. Το 2016 δηλώθηκαν 6500 εργατικά “ατυχήματα”, τα 73 θανατηφόρα. Αν προσθέσουμε μάλιστα όσα δεν καταγράφηκαν, ο αριθμός των εργατών που σακατεύονται ή δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και κάπως έτσι οι εργάτριες και οι εργάτες μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία. Σε κάτι απρόσωπο και μακρινό χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόσταση των τραγικών αυτών δολοφονιών από την πλευρά των αφεντικών.

Τα τελευταία χρόνια με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου επίθεση κράτους και αφεντικών στην εργατική τάξη. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η συνεχής πτώση του κατώτερου ορίου μισθού, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, η περιστολή της δύναμης των εργατικών σωματείων και μια σειρά άλλων μέτρων που ουσιαστηκά καταργούν εργατικά κεκτημένα δεκαετιών ψηφίστηκαν το ένα μετά το άλλο. Το κόστος ζωής αυξάνεται, ενώ τα ποσοστά ανεργείας έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Τα αφεντικά, εκμεταλλευόμενοι όλα τα παραπάνω, δεν χάνουν ευκαιρία να μας ξεζουμίσουν ακόμα παρισσότερο από ότι ούτως ή άλλος διαχρονικά κάνουν. Δεν είναι λίγοι λοιπόν αυτοί, που κάτω από τον φόβο της απόλυσης, αναγκάζονται να δουλεύουν για ψίχουλα, ανασφάλιστοι ή και απλήρωτοι για μήνες. Δεν είναι λίγες αυτές που απολύονται γιατί είναι έγκυες, γιατί τόλμησαν να αγωνιστούν για καλύτερες συνθήκες εργασίας, γιατί ζήτησαν αυτά που δικαιούνται. Λαμβάνοντας υπόψιν τα παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τους λόγους που οδηγούν στην αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων» (μιας ούτως ή άλλος πάγιας κατάστασης της καπιταλιστικής λειτουργίας). Είναι η εντατικοποιημένη εργασία, η πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα με μειωμένο προσωπικό, τα ελλιπή έως ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας γιατί κοστίζουν στο κράτος και στα αφεντικά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα παντελούς έλλειψης στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας είναι ο θάνατος των τριών εργατών στον Ευρώτα Λακωνίας, του 51χρονού Βούλγαρου εργάτη και του 22χρονου  Γιώργου Δεντάκου που κατέληξε ύστερα από νοσηλεία 24 ημερών στη ΜΕΘ, οι οποίοι και εργαζόταν στην εργολαβική  εταιρεία καθαρισμού  ΚΑΚΛΑΜΑΝΑΚΗΣ-ΣΤΑΘΟΓΙΑΝΝΑΚΟΣ ΟΕ που είχε αναλάβει το έργο, και του 37χρονου υπάλληλου σούπερ μάρκετ Βασίλη Αλεξανδρή που έσπευσε να βοηθήσει. Η ανάδοχός εταιρεία Κ Ξ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΣΙΑ ΕΕ ΜΤ ΑΤΕ μαζί με τον προαναφερόμενο εργολάβο ανάγκασε τους άτυχους εργάτες να μπουν μέσα σε αποχετευτικό φρεάτιο χωρίς μάσκες με οξυγόνο οδηγώντας τους σε βέβαιο θάνατο. Ο 22χρονος μάλιστα δεν είχε καν σύμβαση εργασίας και δούλευε με «προφορική». Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε περισσότερο ποιος βρίσκεται πίσω από αυτή την δολοφονία.

Μια ακόμη αιτία είναι και η ελλιπής εκπαίδευση. Αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο στις ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας αφού μέσα στον λίγο χρόνο που διαρκεί η σύμβαση δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν εργασίες –σε καθεστώς τρομοκρατίας και με την απειλή της απόλυσης– οι οποίες πρέπει να γίνονται από εκπαιδευμένο προσωπικό.

Βασικό καθεστώς τρόπου εργασίας των παραπάνω είναι οι ΟΤΑ. Οι συμβασιούχοι στους δήμους δεν έχουν κανένα μετρό ασφαλείας (έπειτα από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε κανένα μέτρο και δεν είχαν γίνει τα απαραίτητα εμβόλια στους εργαζόμενους) και δεν έχουν καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Με αυτές τις άθλιες εργασιακές συνθήκες οι δήμαρχοι έχουν το θράσος να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με απολύσεις και με αντικατάσταση τους από εργολαβίες. Θυμόμαστε πολύ καλά τις απειλές του δημάρχου Θεσσαλονίκης Μπουτάρη για την παραχώρηση της καθαριότητας σε εργολάβους κατά τη διάρκεια της απεργίας των ΟΤΑ. Απειλές που οδήγησαν στο βαρύτατο τραυματισμό του 45χρόνου εργάτη Άγγελου Παντέλογλου στον ΧΥΤΑ Μαυροράχης στις 2/7. Κατά τη διάρκεια της βραδινή βάρδιας στην οποία εργαζόταν, λίγες μέρες μετά την λήξη της απεργίας, στην εναπόθεση των συμπιεσμένων απορριμμάτων με τους συρόμενους τράκτορες, το ρυμουλκό που συνδέει τους τράκτορες αναδιπλώθηκε με αποτέλεσμα να τον πλακώσει. Ο εργαζόμενος αν και παρέμεινε  στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Παπαγεωργίου, τελικά κατέληξε το Σάββατο 8/7. Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιός ευθύνεται για αυτήν την δολοφονία όταν δήμαρχοι και κανάλια ούρλιαζαν να μαζευτούν τα σκουπίδια από τους δρόμους μετά το τέλος της απεργίας,  γιατί αμαυρώνεται η εικόνα χώρας στους τουρίστες. Καταλαβαίνουμε όλοι ποιες ήταν οι συνθήκες  και οι ρυθμοί εργασίας στον ΧΥΤΑ Μαυροράχης εκείνο το βράδυ.

Ακριβώς οι ίδιες αιτίες είναι  που οδήγησαν στον θάνατο και την Ντανιέλα Πρελορέντζου, 62 ετών εργαζόμενη στην καθαριότητα στο δήμο Ζωγράφου. Τη νύχτα της Παρασκευής 30/6 εξέπνευσε από ανακοπή καρδιάς ενώ ετοιμαζόταν για την τρίτη βάρδια μέσα σε 36 ώρες ενώ είχε ήδη κάνει δυο βάρδιες μέσα σε 24 ώρες εν μέσω καύσωνα.

Νεκρούς εργαζόμενους στον κλάδο της καθαριότητας δυστυχώς δεν είχαμε μόνο εξαιτίας της εντατικοποιήσεις της δουλειάς  μετά την απεργία ή εξαιτίας της αμέλειας των αφεντικών. Τα περιστατικά όπως αυτό με την  συμβασιούχο  στην καθαριότητα Ανδριάνα Σταματοπούλου, 30 ετών, μητέρα δύο παιδιών, στις 30/8 τα ξημερώματα που πήγε στη δουλειά της, στην περιοχή Συκιά του Κατάκολου στον Δήμο Πύργου και δεν γύρισε ποτέ, μαρτυρούν με εφιαλτικό τρόπο την αναλωσιμότητα των εργαζομένων στο συγκεκριμένο κλάδο. Το απορριμματοφόρο στο οποίο εργαζόταν για την αποκομιδή των σκουπιδιών την καταπλάκωσε αφού ο οδηγός του δεν την είδε κάνοντας όπισθεν. Το ίδιο συνέβη και σε άλλον εργαζόμενο αυτή την φορά στον Δήμο Μαραθώνα τρείς μέρες πριν στις 26/8 όπου ΙΧ αυτοκίνητο παρέσυρε και σκότωσε τον 44χρονο συμβασιούχο (8 μήνες), μάλιστα λίγες μέρες πριν την απόλυση του. Τα αφεντικά δεν μας αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Καλός για αυτούς εργαζόμενος είναι ο φτηνός, αναλώσιμος, συμβασιούχος (5 και 8 μηνών), χωρίς εκπαίδευση, χωρίς μέτρα προστασίας που κοστίζουν, χωρίς γνώση των δικαιωμάτων του  και κυρίως χωρίς δικαιώματα. Και αν δεν γυρίσει και σπίτι του τι να κάνουμε τα σκουπίδια πρέπει να μαζευτούν από άλλο φτηνό, αναλώσιμο, συμβασιούχο ”τυχερό” από την ουρά της ανεργίας.

Οι θάνατοι στο μεροκάματο δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά είναι η ουσία του κεφαλαίου. Οι άθλιες συνθήκες που βιώνουμε στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς δεν μπορούν να συνεχιστούν άλλο. Οφείλουμε να βάλουμε φρένο στις προσταγές του κράτους και του κεφαλαίου. Η τάξη μας οφείλει να βάλει αναχώματα σε όλα τα πεδία του ταξικού-κοινωνικού πολέμου. Μέσα από σωματεία βάσης , συνελεύσεις γειτονιάς, από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, πολιτικές ομάδες να ανακόψουμε την ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε εμείς οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι. Έχοντας πίστη στις δυνάμεις μας με όπλα μας την αλληλοβοήθεια την αλληλεγγύη και την ταξική συνείδηση να τολμήσουμε να πολεμήσουμε για τα αδέλφια μας που χάθηκαν στο μεροκάματο, για την ιδία τη ζωή. Για τη δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου, ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, όπου όλα θα είναι για όλους, ο οποίος θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια του κράτους και του κεφαλαίου.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

Αναρχική ομάδα Πυρανθός

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά

Το ζήτημα της καταλανικής ανεξαρτησίας είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Μπορεί να προσγειώθηκε στην ευρωπαϊκή (και την ελληνική) επικαιρότητα με πάταγο, λόγω του δημοψηφίσματος και της ωμής και δυσανάλογης κατασταλτικής βίας που χρησιμοποίησε το –εθισμένο σε τέτοιες συμπεριφορές- συγκεντρωτικό ισπανικό κράτος, αλλά ως ζήτημα υπάρχει και εξελίσσεται σταθερά μέσα στα προηγούμενα χρόνια. Η προσέγγισή του πρέπει να γίνεται πέρα από ιδεοληπτικές κορόνες και εύκολη συνθηματολογία. Η επίκληση δρόμων «από την εθνική στην ταξική χειραφέτηση» ή μια γενικόλογη «αλληλεγγύη στο λαό της Καταλονίας», είναι χαρακτηριστική τέτοιων προσεγγίσεων. Όποιος και όποια καταπιάνεται με το ζήτημα οφείλει να γνωρίζει –έστω και λίγο- τις συνθήκες από τις οποίες αυτό προέκυψε. Γι’ αυτό και πριν να εκφραστεί μια άποψη, είναι χρήσιμη μια σύντομη εξιστόρηση των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και ταξικών δεδομένων που περιβάλλουν το καταλανικό ζήτημα.

Μετά το θάνατο του Φράνκο και την ισπανική Μετάβαση στη δημοκρατία, ψηφίστηκε το σύνταγμα του 1978, το οποίο χώρισε το ισπανικό κράτος (και έθνος, όπως αναφέρει το σύνταγμα) σε 17 αυτόνομες κοινότητες με αυξημένες αυτοδιοικητικές δυνατότητες. Η εξέλιξη αυτή ήταν αρνητική για τους υπερασπιστές της πλήρους ανεξαρτησίας περιοχών όπως η Χώρα των Βάσκων ή η Καταλονία, αλλά σηματοδότησε μια στροφή από το συγκεντρωτικό φρανκικό μοντέλο και παρείχε στις Αυτονομίες τη δυνατότητα να αποφασίζουν έκτοτε μόνες τους –μεταξύ άλλων- για ζητήματα Πολιτισμού, Μεταφορών, Δημόσιας Ασφάλειας… Στην υγεία, την εκπαίδευση και τη δικαιοσύνη υπάρχει συναρμοδιότητα με το ισπανικό κράτος. Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι η αποδοχή του συστήματος των Αυτονομιών τέθηκε –για διαφορετικούς λόγους- σε δημοψήφισμα μόνο σε 4 περιοχές: τη Γαλικία, την Ανδαλουσία, την Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων. Το 1979, στην Καταλονία το 88% ψήφισε υπέρ της συνταγματικής (και υπαγόμενης στην Ισπανία) Αυτονομίας, γεγονός που αφαίρεσε τη δυναμική για έναν πιθανό αγώνα για ανεξαρτησία. Ομοίως και στη Χώρα των Βάσκων το 90% ψήφισε ναι, κόντρα στο 10% που υποστηρίχθηκε από το Herri Batasuna και την ETA και επιθυμούσε την πλήρη απόσχιση.

Μια μικρή παρατήρηση σ’ αυτό το σημείο: Η Αυτονομία της Καταλονίας δεν περιλαμβάνει την Αυτονομία της Κοινότητας της Βαλένθια ούτε αυτή των Βαλεαρίδων Νήσων, περιοχές όπου μιλιούνται ευρέως καταλανικές διάλεκτοι και επιβιώνουν αντίστοιχα πολιτισμικά έθιμα. Ο πανκαταλανισμός ως εθνικιστική ιδεολογία περιλαμβάνει αυτές τις περιοχές, ένα κομμάτι της Αραγόνας, ένα κομμάτι της νότιας Γαλλίας και το πριγκηπάτο της Ανδόρρας. Το δημοψήφισμα που έγινε την 1η Οκτώβρη αφορούσε μόνο στην Αυτονομία της Καταλονίας και τη δική της ανεξαρτησία. Οι υπόλοιπες «καταλανικές χώρες» (όπως τις αποκαλεί το εθνικιστικό ιδεολόγημα) δεν επιθυμούν ούτε την ανεξαρτησία ούτε την ένωσή τους με την Καταλονία.

Το 2005 επιχειρήθηκε η αλλαγή του καθεστώτος της Αυτονομίας της Καταλονίας, με βελτιωμένους όρους ως προς μια μεγαλύτερη αυτονομία και –κυρίως- με διακοπή της υποχρέωσης της Καταλονίας να βοηθάει οικονομικά τις υπόλοιπες ισπανικές Αυτονομίες. Το νομοσχέδιο μπλοκαρίστηκε οριστικά το 2010 από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας, παρά το ότι είχε εγκριθεί από δημοψήφισμα στην Καταλονία το 2006, όπου -με την αποχή να κυμαίνεται στο 51%- το 74% το αποδέχθηκε. Σταθερά τα τελευταία χρόνια, πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης, η Καταλονία έχει ένα από τα υψηλότερα ΑΕΠ συγκριτικά με τις υπόλοιπες Αυτονομίες, οπότε μέρος των εσόδων της μεταφέρεται για την οικονομική στήριξη φτωχότερων Αυτονομιών. Αυτό το σύστημα κρατικής αναδιανομής των πόρων ήταν που επιθυμούσε να αποτινάξει από πάνω της η καταλανική αστική τάξη, αλλά δεν τα κατάφερε. Αυτό είναι κι ένα από τα κύρια επίδικα της σημερινής κατάστασης, το οποίο συνδυάζεται άμεσα και με την πρόθεση δημιουργίας ενός καταλανικού κυβερνητικού εισπρακτικού μηχανισμού, ο οποίος δε θα λογοδοτεί στα κεντρικά ισπανικά όργανα.

Η οικονομική πλευρά του καταλανικού ζητήματος έχει δυο βασικούς άξονες. Το καταλανικό κεφάλαιο δεν επιθυμεί την απόσχιση από την Ισπανία, καθώς αυτή θα σημάνει απώλεια του ευρώ και της σταθερότητας, καθώς και της αδασμολόγητης εξαγωγής προϊόντων προς την κύρια αγορά του, την Ισπανία, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη. Επιθυμεί, όμως, μια Αυτονομία της Καταλονίας με αναβαθμισμένες αρμοδιότητες, αφού έτσι θα βρεθεί σε προνομιακή θέση, καθώς τα συμφέροντά του θα εξυπηρετούνται καλύτερα και πιο άμεσα από το νεοφιλελεύθερο καταλανικό κυβερνητικό συνασπισμό, ο οποίος θα έχει αποτινάξει από πάνω του τον κεντρικό δημοσιονομικό έλεγχο της Μαδρίτης και την υποχρέωση να διοχετεύει μέρος των εσόδων του στις υπόλοιπες ισπανικές περιοχές. Ταυτόχρονα η αυξημένη αυτονομία θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για απευθείας συνδιαλλαγή με την ΕΕ και διεκδίκηση αυξημένων πόρων, μια χρόνια απαίτηση του καταλανικού κεφαλαίου και της καταλανικής κυβέρνησης που βλέπουν με κακό μάτι την από κοινού μοιρασιά των ευρωπαϊκών κονδυλίων με τις φτωχότερες ισπανικές Αυτονομίες. Η προφανής αυτή επιδίωξη καθίσταται σαφής και από τη ρητορική που συνοδεύει το αφήγημα της ανεξαρτητοποίησης: Οι εμπνευστές του δημοψηφίσματος επιθυμούν μια Καταλονία εντός του ευρώ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και δεν ευαγγελίζονται καμιά πολιτική ή οικονομική ρήξη σε περίπτωση απόσχισης.

Ο δεύτερος άξονας είναι η ταξική προέλευση του αιτήματος για ανεξαρτησία. Βάσει στοιχείων της ίδιας της καταλανικής στατιστικής υπηρεσίας, το στατιστικό προφίλ των υποστηρικτών της απόσχισης είναι αυτό των πολιτών με μέσο και μεγάλο εισόδημα, καταλανική καταγωγή μέχρι τους παππούδες και τις γιαγιάδες και υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης. Η στήριξη προς την ανεξαρτησία φθίνει όσο πέφτει το εισόδημα, το μορφωτικό επίπεδο και η καταγωγή γίνεται πιο «ισπανική». Με άλλα λόγια, αν κάποιος θα ήθελε να αποδώσει με μια εύκολη καρικατούρα την ταξική προέλευση της ψήφου, αυτή θα ήταν σίγουρα: «Οι πλούσιοι ψηφίζουν ανεξαρτησία». Οι δε φτωχοί, ο «απλός λαός» όπως θα μπορούσε να πει μια πιο λαϊκίστικη προσέγγιση είναι σε μεγάλο ποσοστό ενάντιοι ή αδιάφοροι. Αντίστοιχα, σε εύπορες περιοχές της καταλανικής επαρχίας, όπου ζουν οικογένειες με καταλανική παράδοση η ανεξαρτησία έχει συντριπτική αποδοχή σε σχέση π.χ. με την ταξικά διαφοροποιημένη περιοχή των προαστίων της Βαρκελώνης. Σε κάθε περίπτωση τα γκάλοπ των καταλανικών μέσων έδειχναν πριν το δημοψήφισμα και την ωμή επέμβαση του ισπανικού κράτους, ότι μόλις το 42% στήριζε την ανεξαρτησία. Επιλογικά, η καταλανική αστική τάξη, η οποία εκπροσωπείται από τον κυβερνώντα συνασπισμό του προέδρου Πουτζδεμόντ και αποτελείται από ένα κεντροδεξιό κόμμα (που έχει συνεργαστεί ουκ ολίγες φορές στην κεντρική ισπανική σκηνή με το κυβερνών δεξιό PP για να στηρίξει πολιτικές λιτότητας) και το καταλανικό… Πασόκ, διακηρύσσει την ανεξαρτησία, αλλά δεν την επιθυμεί. Θέλει απλά μια πιο αυξημένη οικονομική αυτονομία.

Αυτό το κείμενο ξεκίνησε να συζητιέται και να συντάσσεται την επαύριο του δημοψηφίσματος. Τα γεγονότα επιβεβαιώνουν το σκεπτικό μας, καθώς στο ιστορικό διάγγελμα της ανεξαρτησίας, την Τρίτη 10 Οκτώβρη, ο Πουτζδεμόντ δεν είχε ως πολιτικός πρόβλημα να αψηφήσει τη «λαϊκή βούληση» των χιλιάδων ανθρώπων που χειρίστηκε και κινητοποίησε και που περίμεναν την Ανεξαρτησία έξω από το κοινοβούλιο. Εξυπηρέτησε τα συμφέροντα που τον στηρίζουν. Με μια ασαφή τοποθέτηση επέστρεψε το μπαλάκι στη Μαδρίτη: «Να συνδιαλλαγούμε να δούμε τι μας προσφέρετε» σαν να τους είπε. Βεβαίως, η δεξιά ισπανική κυβέρνηση που με τη σκληρή της στάση συσπειρώνει την εκλογική της βάση και επιδεικνύει «υπεύθυνη» στάση, συνεχίζει άκαμπτη και του ζητάει να ξεκαθαρίσει τη στάση του, ώστε να ξέρει το κράτος αν θα κηρύξει την Καταλονία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και θα καθαιρέσει την εκλεγμένη ηγεσία της. Αυτή η κατάληξη θα ήταν μονόδρομος, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και όποια στιγμή κι αν γινόταν μια αντίστοιχη κίνηση. Κανένα κράτος δεν εκχωρεί έτσι την εξουσία του και την εδαφική του ακεραιότητα. Όσο για το πικραμένο πλήθος που έφυγε βουβό από τη συγκέντρωση έξω από το κοινοβούλιο, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι αυτό συμβαίνει όταν καλείται να πάρει θέση σε κρατικά επιβαλλόμενα διλλήματα και κινείται στο πλαίσιο που ορίζουν οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα γεγονότα της Καταλονίας απασχόλησαν και το εδώ αναρχικό κίνημα. Διάφοροι λόγοι συνέτειναν σε αυτό: Η ιστορικότητα της Βαρκελώνης σε σχέση με το αναρχικό κίνημα, η βίαιη αστυνομική καταστολή των καταλανών, οι συνακόλουθες απεργίες, η αμεσοδημοκρατικότητα που επικαλούνται τα αφηγήματα των δημοψηφισμάτων και οι παραλληλισμοί με το εδώ δημοψήφισμα, καθώς και ο συσχετισμός του εθνικοαπελευθερωτικού συναισθήματος με τις επαναστατικές προοπτικές και την κοινωνική ανατροπή είναι κάποιοι από τους κύριους λόγους.

Ως προς την ιστορική σχέση αναρχικών και καταλανών εθνικιστών, οι σχέσεις υπήρξαν –με ελάχιστες εξαιρέσεις- πάντα οι χειρότερες. Η CNT είχε απήχηση στα φτωχά στρώματα των εργατών που συνέρρεαν στη Βαρκελώνη για να εργαστούν στα εργοστάσια του καταλανικού κεφαλαίου. Πριν την εξέγερση του 1934, όπου οι αυτονομιστές συνέπραξαν με τους σοσιαλιστές ενάντια στο δεξιό κράτος, η καταλανική στασιαστική κυβέρνηση συνέλαβε πλήθος στελεχών της CNT, για να εμποδίσει τους αναρχικούς να αναλάβουν δράση στην περιοχή. Οι καταλανοί μπάτσοι του 1931-36 υπήρξαν ακούραστοι βασανιστές των αναρχικών αγωνιστών. Οι δε καταλανοί πολιτικοί υπήρξαν μπροστάρηδες στις πολιτικές μηχανορραφίες εις βάρος των CNT-FAI στον εμφύλιο και στα γεγονότα του Μάη του 1937 και –καθώς το κομμουνιστικό κόμμα ήταν ανύπαρκτο στη Βαρκελώνη- ανέλαβαν αυτοί την πρωτοβουλία ανάσχεσης της Επανάστασης μέσα από την παρελκυστική τους δράση. Η μόνη συναισθηματική κοινότητα που διαχρονικά υπήρξε ήταν αυτή του μίσους προς το κεντρικό φασιστικό κράτος της Μαδρίτης, κυρίως κατά τη δικτατορία.

Ως προς την αστυνομική βία, προφανώς και είμαστε ενάντιοι και ενάντιες σε κάθε αντίστοιχη εικόνα μπάτσων ενάντια σε πλήθος, πολλώ δε μάλλον σε ένα ειρηνικό και άοπλο πλήθος που απλώς φωνάζει “Votarem”, δηλαδή «θα ψηφίσουμε». Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε κατασταλτικό μηχανισμό και το καθεστώς τρόμου που έχει επιβληθεί σε πολλές περιοχές της Kαταλονίας. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρξε αντίστοιχη πάνδημη καταδίκη όταν οι Mossos d’Esquadra, η αστυνομία της Αυτονομίας της Καταλονίας, έδερνε μαζικά, έβγαζε μάτια συντρόφων με πλαστικές σφαίρες, επέβαλλε τις κατασχέσεις σπιτιών για χρέη, κατέστελλε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις, το κίνημα των πλατειών, τις ελευθεριακές καταλήψεις κ.ο.κ.. Η λογική της θυματοποίησης λειτούργησε υπέρ του σκοπού της καταλανικής κυβέρνησης, αλλά εμείς ως αναρχικοί, ως προνομιακοί αποδέκτες της κρατικής καταστολής οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε τα όρια μεταξύ συμπάθειας και αλληλεγγύης. Δεν είναι τυχαίο ότι σκληρότερου τύπου κρατική καταστολή υπάρχει σε πολλά σημεία του κόσμου εις βάρος κινημάτων με λαϊκό έρεισμα που υποδαυλίστηκαν από αντιδραστικές ελίτ ή εμφορούνται από αμφιλεγόμενα προτάγματα και πως για αυτή την καταστολή δείχνουμε αδυναμία να εκφραστούμε και να πάρουμε σαφή θέση ως χώρος.

Σταθήκαμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των καταλανών διαδηλωτών όταν περικύκλωναν το καταλανικό κοινοβούλιο (με τους καταλανούς κεντροδεξιούς πάλι στην κυβέρνηση) το 2011 και ανάγκαζαν τους πολιτικούς να προσέλθουν με ελικόπτερο για να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό λιτότητας. Σταθήκαμε αλληλέγγυοι όταν η καταλανική αστυνομία συνέδραμε στις αντιτρομοκρατικές επιδρομές του σχεδίου Πανδώρα ή κατέστελλε τους συντρόφους που αγωνίζονταν να κρατήσουν την κατάληψη Can Vies. Αλλά η αλληλεγγύη τροφοδοτείται και προκύπτει από κοινά οράματα, αλλιώς εκπίπτει σε απλή έκφραση συμπάθειας. Και το επίδικο, το όραμα σε αυτή την περίπτωση, είναι η καταλανική ανεξαρτησία ως αίτημα και επιδίωξη της καταλανικής αστικής τάξης.

Η συμπόρευση του αντικαπιταλιστικού CUP (Λαϊκού Κόμματος) με το αίτημα για ανεξαρτησία δεν είναι ικανός παράγοντας για να μας κάνει να σταθούμε αλληλέγγυοι στον καταλανικό σκοπό , καθώς το ερώτημα του δημοψηφίσματος, οι όροι μιας πιθανής ανεξαρτησίας, ο λόγος για τον οποίο αυτό γίνεται είναι στοιχεία ξεκάθαρα ξένα προς οποιαδήποτε ελευθεριακή λογική, προς οποιαδήποτε κοινωνική χειραφέτηση. Η ανεξαρτησία δε συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα αυτοδιάθεσης και αυτονομίας ούτε από μια προοπτική ομοσπονδοποίησης της ισπανικής επικράτειας. Το αντικαπιταλιστικό και ελευθεριακό πρόταγμα θα ήταν το πρώτο που θα τύγχανε καταστολής σε μια ανεξάρτητη Καταλονία, που θα ήταν το αποτέλεσμα των πολιτικών δυνάμεων που την επιδιώκουν. Μια ανεξαρτησία χωρίς κοινωνικά και κοινοτικά χαρακτηριστικά, χωρίς ταξικό πρόσημο, χωρίς επαναστατικό πρόγραμμα, δεν έχει καμία σχέση με τις ελευθεριακές αρχές. Ως αναρχικοί δεν πιστεύουμε στη θεωρία των σταδίων, σε καλά και χειρότερα κράτη, αλλά στην αυτοδιεύθυνση, την αντιιεραρχία και την άμεση δράση. Όταν απαρνούμαστε τις βασικές μας αρχές και μπαίνουμε σε λογικές «μικρότερου κακού», «ρεαλισμού» και προσαρμοστικότητας, κινδυνεύουμε να γίνουμε απλά δεκανίκια των κρατικών επιλογών.

Αν το δημοψήφισμα στην Καταλονία ήταν αποτέλεσμα μιας λαϊκής πίεσης με προοδευτικά χαρακτηριστικά, αυτή η κουβέντα θα γινόταν σε διαφορετική βάση. Δυστυχώς, ένα μέρος των ανθρώπων που συντάσσεται με τις καταλανικές κυβερνητικές επιλογές, είναι οι ίδιοι και οι ίδιες που πολέμησαν ενάντια στη λιτότητα, υπέρ της αυτοδιεύθυνσης μέσα από το κίνημα των πλατειών, ενάντια στην ίδια την κυβερνητική ελίτ που οργάνωσε το δημοψήφισμα. Σήμερα στέκονται σύμμαχοι αυτής της ελίτ, επηρεασμένοι από το παντοδύναμο εθνικιστικό αφήγημα, διανθισμένο με ολίγη από αντιφρανκισμό, Μπαρτσελόνα και πασιφιστική κοινωνική ανυπακοή. Το πόσο εύκολα καναλιζάρεται στις μέρες μας μια αντισυστημική κοινωνική προδιάθεση προς πατριωτικά και εθνικά ιδεολογήματα είναι ένα γεγονός που πρέπει να μας προβληματίζει.

Στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, ο σκοπός του επαναστατικού κινήματος είναι να ανασυνταχθεί μετά από τα απανωτά χτυπήματα της καταστολής και την κοινωνική κατήφεια της λιτότητας και της αποτυχίας των κινημάτων των πλατειών και να δουλέψει σταθερά και μεθοδικά με γνώμονα τα ελευθεριακά προτάγματα. Η ανάθεση της ζωής μας στα χέρια κομμάτων, πολιτικών και πεφωτισμένων πρωτοποριών δε θα μπορέσει ποτέ να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η επιδίωξη της πολιτικής αστάθειας μπορεί να καρποφορήσει μόνο αν υπάρχει οργάνωση και δομές από τα κάτω για να την εκμεταλλευτούν και να δώσουν προοπτικές αγώνα, προοπτικές κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης. Διαφορετικά, απλά στρώνουμε το δρόμο στην αντίδραση και στις κρατικές δομές.

Δ.Β. από Πετράλωνα
Κ.Φ. από Κυψέλη