Σύντομο χρονικό

Πριν 7 μήνες, στις 2 Μαρτίου συλλαμβάνεται η καταζητούμενη Αγγελική Σπυροπούλου, στην οποία αποδίδεται η κατηγόρια της συμμετοχής στην Συνωμοσία Πυρήνων Φωτιάς. Μαζί με την ίδια η αντιτρομοκρατική συλλαμβάνει, με την κατηγορία υπόθαλψης εγκληματία, την Αθηνά Τσάκαλου αλλά και την Εύη Στατήρη, σύντροφο του γιου της Γ. Τσάκαλου-έγκλειστου μέλους της ΣΠΦ. Με βάση την στήριξη τους στην Αγγελική Σπυροπούλου και αφού η κατηγορία
της υπόθαλψης εγκληματία δεν επαρκεί, τις προφυλακίζουν με την κατηγορία της “συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση”. Μετά την σύλληψη των συγγενικών τους προσώπων τα μέλη της ΣΠΦ και η Αγγελική Σπυροπούλου ξεκινάν πολυήμερη απεργία πείνας απαιτώντας την άμεση αποφυλάκισή των δυο. Στα τέλη του Μάρτη, η τότε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παράλληλα με το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ ψηφίζει ειδική τροπολογία που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε στην αποφυλάκιση τους.

Αυτή τη στιγμή η Αθηνά Τσάκαλου, αν και τυπικά αποφυλακισμένη, βρίσκεται σε καθεστώς απομόνωσης και περιορισμού στο νησί της Σαλαμίνας. Ενώ η Εύη Στατήρη, έπειτα από 6 αιτήσεις αποφυλάκισης που έχουν απορριφθεί, βρίσκεται σε απεργία πείνας από 14/9. Παράλληλα απεργία πείνας έχει ξεκινήσει, σαν ένδειξη αλληλεγγύης, και ο σύντροφός της Γ. Τσάκαλος από 14/9.

Η ποινικοποίηση φιλικών και συγγενικών σχέσεων δεν είναι κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει πρώτη φορά. Ιστορικά αποτελεί πάγια τακτική και μεθόδευση του κράτους, του κεφαλαίου και των κατασταλτικών μηχανισμών τους προκειμένου να κάμψει τους αγωνιστές αλλά και να διαχύσει τον φόβο στους ίδιους και σε όσους θελήσουν να τους στηρίξουν. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της κατοχής όπου συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν ή εξορίζονταν συγγενείς ανταρτών για την αλληλεγγύη που έδειχναν στους συγγενείς τους. Στις μέρες μας, έχουν γίνει συνήθεις πρακτικές οι εισβολές για ελέγχους στα σπίτια συγγενικών/φιλικών προσώπων των διωκόμενων και καταζητούμενων αγωνιστών και οι προσαγωγές τους στα αστυνομικά τμήματα για να “δώσουν πληροφορίες” αλλά και οι διώξεις τους με μοναδικό στοιχείο τις συγγενικές τους σχέσεις, όπως η Μαρί Μπεραχά, σύζυγος του Κώστα Γουρνά (μέλους του Επαναστατικού Αγώνα). Με την προφυλάκιση της Ευής Στατήρη και της Αθηνάς Τσάκαλου, το κράτος εγκαινιάζει μια αναβαθμισμένη στρατηγική. Κύριοι πρωτεργάτες της στρατηγικής αυτής είναι οι ειδικοί εφέτες ανακριτές όπως ο Νικόπουλος καθώς και τα μέλη των δικαστικών συμβουλίων όπως η Ι. Πόγκα.

Οι νόμοι εξυπηρετούν μόνο τα αφεντικά

Το κράτος και το κεφάλαιο ανεξάρτητα από τον όποιο αριστερό ή δεξιό μανδύα φέρουν κάθε φορά, θα κάνουν τα πάντα για να μην διασαλευτεί η λειτουργία τους, επιχειρώντας να εμποδίσουν όποιον και όποια αντιστέκεται στην κυριαρχική επέλαση τους. Διαχρονικά, μέσω των νόμων και των φυλακών η εκάστοτε πολιτική και οικονομική εξουσία επιχειρεί να διαιωνίσει την ύπαρξη της και επέκταση τις εκμεταλλευτικές συνθήκες. Όλοι εμείς όμως, που βιώνουμε την καταπίεση,την εκμετάλλευση και βρισκόμαστε στο δρόμο του αγώνα γνωρίζουμε πως οι νόμοι τους είναι ραμμένοι στα μέτρα των αφεντικών, των καταπιεστών, των κεφαλαιοκρατών. Γι’ αυτό άλλωστε η διατύπωσή τους είναι τόσο αφηρημένη ώστε η ερμηνεία τους να εναπόκειται στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι παρά τις νομοθετικές ρυθμίσεις δεν έχει δοθεί ακόμη εκπαιδευτική άδεια στον Νίκο Ρωμανό και παρά το γεγονός πως έχουν καταργηθεί οι φυλακές τύπου Γ’ υπάρχουν ακόμη έγκλειστοι αγωνιστές σε καθεστώς απομόνωσης.

Καμία πίστη σε υποσχέσεις-καμία πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με την εργαλείακη χρήση των συγκεκριμένων νόμων η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να το χρησιμοποιήσει ως ένα ακόμη διαπιστευτήριο απέναντι στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο για να επιβεβαιώσει την ορθή λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής. Έτσι, παρά τις “αγωνιστικές ανησυχίες” που επικαλείται, έρχεται να επισφραγίσει την αναμενόμενα εκδικητική στάση της απέναντι σε όσους αναγνωρίζει ως εχθρούς της. Οι προεκλογικές υποσχέσεις έγιναν μνημονιακή “στροφή στο ρεαλισμό” που τώρα πλασάρεται ως η καλύτερη δυνατή “συμβιβαστική” λύση με τους δανειστές. Με ένα “αίσθημα” πατριωτισμού και αυτοθυσίας λοιπόν οι υποσχέσεις για “έναν ανθρώπινο καπιταλισμό” αφήνονται για το μέλλον, παρατείνοντας την “ελπίδα”, την υπομονή, την παραίτηση και διαιωνίζοντας τις συνθήκες υποδούλωσης.

Οργάνωση και αγώνας για την καταστροφή κράτους και καπιταλισμού.

Από την πλευρά μας οφείλουμε να επιδεικνύουμε οξυμένα αντανακλαστικά και να μην εφησυχαζόμαστε με τις υποσχέσεις της κυριαρχίας. Σε κάθε χώρο όπου βρισκόμαστε, στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στις πλατείες και στις γειτονιές μας, στήνουμε δομές αλληλεγγύης, αυτοοργανώνουμε τις ανάγκες μας, στηρίζουμε τον καθένα και την καθεμία που λόγο της δράσης του ή ακόμα και της ίδιας της ύπαρξης του βρίσκεται στο στόχαστρο του κράτους και του καπιταλισμού. Γι’αυτό το λόγο θεωρούμε σημαντική την νικηφόρα έκβαση της απεργίας πεινάς της Έυης Στατήρη γιατί θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα ανάχωμα σε μελλοντικές κατασταλτικές μεθοδεύσεις ενάντια σε όσους αγωνίζονται άλλα και σε σε όσους στέκονται διπλά τους.

Σπάζοντας του διαχωρισμούς επιδιώκουμε την σύνδεση των αγώνων για την επαναστατική ανατροπή κράτους και καπιταλισμού και την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου Ισότητας, Αλληλεγγύης, Ελευθερίας
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗΣ που πραγματοποιεί απεργία πεινάς από 14/9

ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ που έχει επιβληθεί στην Αθηνά Τσάκαλου

συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, κατάληψη Terra Incognita, συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή, αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο, αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, σύντροφοι-ισσες

Ιστορικό

Στις 2 Μαρτίου 2015 συλλαμβάνεται η Εύη Στατήρη σύζυγος του Γεράσιμου Τσάκαλου (καταδικασμένου για συμμετοχή στη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς) καθώς και η μητέρα του Αθηνά Τσάκαλου. Η πρώτη κατηγορείται για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και η δεύτερη για υπόθαλψη εγκληματία, μιας και στο σπίτι της στη Σαλαμίνα συνελήφθη η έως τότε καταζητούμενη για το σχέδιο απόδρασης της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, Αγγελική Σπυροπούλου. Μετά τη σύλληψή τους ακολούθησε ακόμα ένα τρομοσόου της ΕΛΑΣ με τις γνώριμες εικόνες κουκουλοφόρων πάνοπλων αστυνομικών να διαπομπεύουν τις κατηγορούμενες γυναίκες με τα αλεξίσφαιρα στα δικαστήρια σε ένα ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών και το πόρισμα δόθηκε… στην πυρά, ένοχες λόγω συγγένειας.

Έτσι σήμερα η Αθηνά Τσάκαλου βρίσκεται με περιοριστικούς όρους αποκλεισμένη  στη Σαλαμίνα μη μπορώντας να επισκεφτεί τα παιδιά της στις φυλακές Κορυδαλλού και στερούμενη τη δυνατότητα να κάνει ιατρικές εξετάσεις στην Αθήνα. Η Εύη Στατήρη βρίσκεται ακόμη προφυλακισμένη αφού η αίτηση αποφυλάκισής της έχει απορριφθεί 6 φορές μέχρι σήμερα με μοναδικό στοιχείο ενοχής τη συγγενική της σχέση.

Απεργία πείνας

Η Εύη Στατήρη ξεκίνησε απεργία πείνας από 14 Σεπτεμβρίου 2015 για να διεκδικήσει την απελευθέρωσή της. Στις 27 Σεπτεμβρίου βρισκόμενη στην 14 ημέρα απεργίας πείνας εισήχθη στο γενικό κρατικό νοσοκομείο Νίκαιας καθώς κρίθηκε αναγκαία η νοσηλεία της.

Η αριστερο-δεξιά συγκυβέρνηση έχει δώσει ικανοποιητικά δείγματα γραφής για το πώς χειρίζεται τέτοιες υποθέσεις. Όπως και στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού που μετά από πολυήμερη απεργία πείνας κατάφερε να του εγκριθούν εκπαιδευτικές άδειες χωρίς μέχρι σήμερα να μπορεί να κάνει χρήση τους, φαίνεται ότι η κυβέρνηση ψηφίζει τροπολογίες για να κατευνάσει τα πνεύματα αφήνοντας όμως νομικά παραθυράκια που προσκρούουν δήθεν στο πλέγμα της δικαστικής γραφειοκρατίας και αυθαίρετων αποφάσεων εφετών και συμβουλίων ώστε η ίδια να αποποιείται κάθε φορά την ευθύνη. Ένας ξεκάθαρος εμπαιγμός που στόχο έχει να λυγίσει ανθρώπους που δεν εγκαταλείπουν τους δικούς τους έρμαια στους τρομονόμους και στους σχεδιασμούς της αντιτρομοκρατικής.

Το κράτος πειραματίζεται για να εισάγει νέες κατασταλτικές μεθόδους περιορισμού, απομόνωσης και εκδίκησης. Κάθε φορά που εφαρμόζεται και μια νέα κατασταλτική μέθοδος το κράτος δοκιμάζει τις αντοχές ώστε να την παγιώσει ως εργαλείο. Εκεί είναι που η ιστορία συναντά τα υποκείμενα και ο καθένας μετριέται με το μπόι του. Όπως με τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού, των απεργών πείνας του ΔΑΚ και του Κώστα Σακκά που στάθηκαν στο ύψος τους και αγωνίστηκαν, έτσι και η Εύη Στατήρη σηκώνει το γάντι ενάντια στην ολοκληρωτικού τύπου αντιμετώπιση που το κράτος ασκεί στο πρόσωπό της, όπως και σε αυτό της Αθηνάς Τσάκαλου.

Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα που δίνει η Εύη Στατήρη ως συνέχεια των αγώνων που δόθηκαν έως σήμερα ενάντια στην ποινικοποίηση φιλικών-συντροφικών σχέσεων, στις φυλακές τύπου Γ, ενάντια στους τρομονόμους …μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής.

Επειδή η δίωξη συγγενικών και φιλικών προσώπων είναι ένα βήμα πριν τη δίωξη του φρονήματος 

Άμεση απελευθέρωση της Εύης Στατήρη

«Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου ξεκινάω ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ για την απελευθέρωσή μου… ενάντια στο φόβο της εξουσίας, ενάντια στο άδικο της δικαιοσύνης τους, ενάντια στα ψέματα των δημοσιογράφων, ενάντια στην απάθεια, ενάντια στη σιωπή…Μπάτσοι, δικαστές και πολιτικοί κλείδωσαν τις μέρες μου μέσα στα τείχη της φυλακής, όμως δεν μπορούν να κλειδώσουν την αξιοπρέπειά μου και την επιθυμία μου για ελευθερία…»  Εύη Στατήρη

Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης παρατηρήθηκε, η άνοδος της -από τα πάνω- προώθησης ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων με σκοπό τη διάθλαση της κοινωνικής οργής από το πολιτικοοικονομικό σύστημα προς το ίδιο το σώμα των καταπιεσμένων. Ως αποτέλεσμα υπήρξε η κοινοβουλευτική άνοδος και εδραίωση κομματικών μηχανισμών με αμιγώς ακροδεξιά ιδεολογία, ενώ και άλλα κόμματα υιοθέτησαν φασιστική και πατριωτική ρητορική, όποτε θεωρείτο απαραίτητο για την απενοχοποίηση και προώθηση της αντίστοιχης πολιτικής ατζέντας.

Τη στιγμή που ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια (οροθετικές, μετανάστες κ.α.) χαρακτηρίζονταν ως υγειονομική βόμβα, που δημιουργούνταν η εικόνα του απειλητικού και εγκληματία ξένου αποδίδοντάς του την ευθύνη της οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και προωθούνταν η ισλαμοφοβία, τα Μ.Μ.Ε. συμβάλλοντας στην παραπάνω στρατηγική, ανήγαγαν σε celebrities τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής και παρείχαν ειδησιογραφική κάλυψη στα συσσίτια μόνο για Έλληνες, στις ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων και στα πογκρόμ σε μικροπωλητές μετανάστες.

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 δολοφονείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας από το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής της Νίκαιας. Το συγκεκριμένο περιστατικό σίγουρα δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένο από τη γενικότερη δράση της Χρυσής Αυγής ως το οπλισμένο χέρι του κράτους και των αφεντικών απέναντι σε μετανάστες, εργαζόμενους, αγωνιστές και σε κάθε τι διαφορετικό ή συνειδητά μη προσαρμόσιμο στην κοινωνική πραγματικότητα. Οι επιθέσεις στα γραφεία τους, οι πορείες και οι γενικευμένες συγκρούσεις που ακολούθησαν μετά τη δολοφονία, αποτέλεσαν τα κινηματικά αναχώματα απέναντι στην επέλαση του φασισμού. Αυτός ήταν και ο λόγος που το κράτος και συνεπώς η αστική δημοκρατία, επαναφέροντας στο τραπέζι τη θεωρία των δύο άκρων, “κατέστειλε” την Χρυσή Αυγή, σαν μια απόπειρα εμφάνισης του ως εγγυητή της πολιτικής σταθερότητας και της κοινωνικής ειρήνης αλλά και σαν μια κίνηση επανοικειοποίησης κομματιού των ψηφοφόρων που είχαν χάσει οι πατριωτικές δυνάμεις του “συνταγματικού τόξου”.

Η εκάστοτε κοινωνικοπολιτική συνθήκη οδηγεί την κυριαρχία, είτε στη διάχυση φασιστικών ιδεολογημάτων (στα όρια, πάντα, που προβλέπει η δημοκρατία), προκειμένου να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των αφεντιών και η συντήρηση τους, είτε στην προώθηση ενός αντιφασιστικού πνεύματος (μέσα στα θεσμικά πλαίσια) καταστέλλοντας φασιστικούς σχηματισμούς, όταν τα συμφέροντα τους είτε δεν ικανοποιούνται, είτε απειλούνται. Ο θεσμικός “αντιφασισμός” περιορίζεται στα έδρανα της Βουλής, στις κινήσεις εντυπωσιασμού των φυλακίσεων, στα δίπολα νομιμοποίησης – απονομιμοποίησης φασιστικών κομμάτων, στην έκδοση καταγγελιών. Έρχεται να παρουσιαστεί ως εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης, νομιμοποιώντας τη θεωρία των δύο άκρων, έρχεται να προωθήσει τις αναθετικές λογικές ως τη μόνη λύση που θα αντιμετωπίσει το φασισμό μέσα από δημοκρατικές διόδους και έρχεται να απονοηματοδοτήσει τον έμπρακτο, αντιφασιστικό αγώνα που διεξάγεται στους δρόμους, στις πλατείες, τα σχολεία και τις σχολές, τους χώρους εργασίας και κάθε σημείο που συναντάται με τον φασισμό, ο οποίος όμως προτάσσει παράλληλα την εθνική ενότητα.

Άλλωστε η εθνική ενότητα, αποτελεί βασικό ιδεολόγημα για την αναπαραγωγή του κράτους και του καπιταλισμού. Μέσω της διάχυσης αυτού του ιδεολογήματος προωθείται η αντίληψη που θέλει τα αφεντικά και τους εργάτες, τους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, που ανήκουν στην ίδια εθνικότητα να έχουν κοινά συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί αποτρεπτικά στην δόμηση κοινοτήτων καταπιεσμένων, αποδυναμώνοντας τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Έτσι έχουμε τα φαινόμενα του κοινωνικού κανιβαλισμού, εκμεταλλευόμενοι να συγκρούονται μεταξύ τους για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους, της ακραίας εκμετάλλευσης, των φθηνών εργατικών χεριών, της μαύρης εργασίας, κτλ.

Ο αντιφασιστικός αγώνας ως αδιαμεσολάβητος και αντιθεσμικός, οφείλει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Ενός αγώνα συλλογικού, που δεν βλέπει διαχωρισμούς ανάμεσα σε έθνη, φυλές και φύλα και προϋποθέτει διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζομένων ενάντια στο εξουσιαστικό σύμπλεγμα κράτους, αφεντικών, φασιστών.

Οι διαδηλώσεις της 18ης Σεπτέμβρη στη μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα αποτελούν το πρακτικό αντίκρισμα της συνεχούς αντιφασιστικής δράσης και υπενθυμίζουν, πως ο αγώνας ενάντια σε κράτος, αφεντικά και φασίστες παραμένει ανοιχτός.

Σε καιρούς που η ανάγκη αντεπίθεσης των από τα κάτω γίνεται πια προφανής με την αποκαθήλωση των σωτήρων, καθαρίζουμε τους δρόμους από τα τσιράκια των αφεντικών και οργανωνόμαστε “ντόπιοι” και “ξένοι”, ώστε να τολμήσουμε την έφοδο στον ούρανο.

Αποχή από τις κάλπες, μέσα στους αγώνες

Τσακίζουμε τον φασισμό στον δρόμο

ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ-ΚΑΜΑΡΑ 18:00

συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, κατάληψη Terra Incognita, συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή, αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο, αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, σύντροφοι-ισσες

Στις 18 Σεπτεμβρίου κλείνουν ακριβώς δύο χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, σε γειτονιά του Κερατσινίου. Μέσα σ΄ αυτά τα χρόνια πολλά πράγματα άλλαξαν στην κοινωνική πραγματικότητα, πολλά επίσης έμειναν ολόιδια. Θλιβερή επέτειος που όμως σημαίνει πολλά στις μέρες μας και τις μέρες που θα έρθουν.

Όσοι επένδυσαν στην ελπίδα ότι η διαχείριση της εξουσίας από ένα αριστερό κόμμα θα «εξανθρωπίσει» τον καπιταλισμό και θα ανακουφίσει τα φτωχά στρώματα διαψεύστηκαν οικτρά. Ο Συριζα εκμεταλλευόμενος την διάχυτη απογοήτευση καλλιεργώντας συστηματικά την αυταπάτη της ανάθεσης και με μπούσουλα την αντιμνημονιακή ρητορική, κατάφερε να αυξήσει κατακόρυφα το εκλογικό ποσοστό του και να μαντρώσει χιλιάδες ψηφοφόρους. Μέσα σ΄ αυτούς τους επτά μήνες λοιπόν του ιδιότυπου κυβερνητικού σχηματισμού Συριζα-Ανελ επιβεβαιώθηκε ότι οι νεοφώτιστοι κρατούντες συνέχισαν με αμείωτη ένταση την φτωχοποίηση και εξαθλίωση των προλεταριακών στρωμάτων. Με βασικό εργαλείο την αύξηση της εκμετάλλευσης με όρους ασφυξίας για τους εργαζόμενους, την κατεδάφιση όλων των κεκτημένων στις εργασιακές σχέσεις, την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας.

Από την άλλη πλευρά, η συγκυβέρνηση κατέστειλε τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν αυτό το διάστημα. Άλλωστε, η τοποθέτηση του Πανούση ως αναπληρωτή υπουργού προστασίας του πολίτη, ήταν τοποθέτηση κλειδί, διότι πρόκειται για άτομο γνωστό για τις σχέσεις του με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, εκφραστή χυδαιολογημάτων για την ύπαρξη τρομοκρατίας στα Εξάρχεια, πολέμιου των καταλήψεων και υποστηρικτή της πάταξης του “αναρχικού φαινομένου”. Το επιβεβαιώνουν οι συλλήψεις μετά από κάθε ένταση και μικροεπεισόδια στα Εξάρχεια, η καταστολή των καταλήψεων “Κένταυρος”, “Σχολείο”, “Αcta et Verba”, οι επιθέσεις από τα κατοχικά ΜΑΤ στους διαδηλωτές στο μέτωπο της Χαλκιδικής, οι χειρισμοί στην απεργία πείνας των αναρχικών κρατουμένων που οδήγησαν σε ψεύτικες υποσχέσεις , η εκκένωση της κατειλημμένης πρυτανείας που ως κέντρο αγώνα εξέφραζε αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας, η επίθεση σε διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε μετά από την έκρηξη στα διυλιστήρια Ασπροπύργου και το θάνατο 4 εργαζομένων, και η πρόδηλη υπεράσπιση των συμφερόντων του Λάτση και πολλά άλλα.

Τώρα ο Συριζα ενόψει των εκλογών στις 20 Σεπτέμβρη ζητά ξανά να αποσπάσει συναίνεση. Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιεί, είναι ότι αυτός σαν σκληρός διαπραγματευτής κατάφερε με κόπο να υπογράψει το 3^ο μνημόνιο, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Χρησιμοποιώντας και το χαρτί του φαιδρού δημοψηφίσματος, καπηλεύεται μια κοινωνική «νομιμοποίηση» που ποτέ δεν απέσπασε για να εντείνει την εκμετάλλευση και καταπίεση. Στο εν λόγω δημοψήφισμα ενώ πήρε συγκεκριμένη απάντηση, έπραξε ακριβώς κόντρα στο αποτέλεσμα της κάλπης, αποδείχθηκε ξεκάθαρα λοιπόν ότι η ανάθεση στον εκάστοτε εξουσιαστή δεν μπορεί να επιφέρει θετικό αποτέλεσμα για τους καταπιεσμένους. Και μάλιστα εμφανίζει το 3^ο μνημόνιο ως αναπόφευκτη λύση, ως μοιραία κατάληξη, λες και είναι φυσικό φαινόμενο.

Στο στρατόπεδο των δεξιών- νεοφιλελεύθερων έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ανακουφισμένοι μιας και η αριστερή διαχείριση τους ξέπλυνε για τα καλά και επιπλέον τους δόθηκε χρόνος για να ανασυνταχθούν.

Όμως ο πόλεμος μαίνεται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως υπερεθνική ένωση αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της διασφάλισης και αύξησης της κερδοφορίας των αφεντικών, (τραπεζών, πολιτικών, επιχειρηματιών) προσφέρει στήριξη σε πολέμους που διεξάγονται περιφερειακά, δολοφονεί στα σύνορα, ορθώνει τοίχους, φράχτες και κατόπιν χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους πνιγμένους πρόσφυγες.

Οι εκλογές λοιπόν αποτελούν απλώς το άλλοθι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ενισχύοντας τη ψευδαίσθηση της ματαιότητας και της αδυναμίας των κοινωνιών να οργανώσουν και να καθορίσουν το μέλλον τους, οι εξελίξεις έρχονται δρομολογημένες και προαποφασισμένες. Σ΄ ένα κλίμα ταξικής ειρήνης αναβιώνει η εθνική ομοψυχία και ενότητα.

Εμείς σαν αναρχικοί προτάσσουμε την ταξική αντεπίθεση, μακριά από τις κάλπες, τη λογική του μικρότερου κακού και τη διαμεσολάβηση. Η συμμετοχή μας στους αντιιεραρχικούς αγώνες που διεξάγονται είναι η μόνη προϋπόθεση για τη αναζήτηση ουσιαστικής διεξόδου για τους καταπιεσμένους. Η αδιάκοπη παρουσία μας σε όλα τα πεδία του κοινωνικού-ταξικού είναι αυτή που θα διασφαλίσει τη συνεύρεση, τη ζύμωση και θα θέσει τις βάσεις για να καταστεί η κοινωνική επανάσταση εφικτή και πραγματοποιήσιμη.

Αποχή από τις εκλογές, καταστροφή κράτους και κεφαλαίου

Μακριά από τις κάλπες μέσα στους αγώνες, τσακίζουμε το φασισμό στο δρόμο.

Πορεία: 18 Σεπτέμβρη, 18:00 καμάρα

ΑΝΤΙΕΚΛΟΓΙΚΕΣ

ΠΟΡΕΙΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Τρίτη 15/9 18:00

πλατεία Αγ. Θεράποντα

Πέμπτη 17/9 18:00

πλατεία Μουσχουντή