Κείμενο ενάντια στις εκλογές

Ενάντια στα ψευτοδιλήμματα διαφέντευσης των ζωών μας.

demonstration-clipart-uhuru-hiΗ περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τις διεθνείς δομικές αναταράξεις του καπιταλισμού. Ιδιαιτέρως στον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια τα κατώτερα στρώματα φτωχοποιήθηκαν βίαια και ταυτόχρονα ο δημόσιος πλούτος εκποιήθηκε στους τοκογλύφους. Οι εργασιακές σχέσεις ισοπεδώθηκαν και οι κοινωνικοί- ταξικοί αγώνες που έλαβαν χώρα είτε έβρισκαν τα όρια τους, είτε αντικρούστηκαν από το κράτος με άγρια καταστολή.

‘Ηδη, από τις εκλογές του 2012 η εξαντλημένη κοινωνία βρήκε μια νέα φενάκη ώστε να παραμυθιάζεται, τον Σύριζα. Τα πεδία των κοινωνικών αγώνων ερήμωσαν, αφού τη ματαιότητα που δημιούργησε η κρατική αδιαλλαξία ήρθε να ολοκληρώσει η θολή προσδοκία για την “κυβέρνηση της αριστεράς” που έρχεται να επιλύσει τα προβλήματα. Η θεωρία του ώριμου φρούτου πότισε μέχρι και τη βάση της κοινωνίας και έτσι τα μεγάλα κομμάτια αγωνιζόμενων που την περίοδο 2008-2012 συμμετείχαν σε μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, ανακάλυψαν την αρετή της υπομονής.

Η μεγάλη στιγμή λοιπόν έφτασε. Θεσμικές αντιφάσεις του πολιτεύματος έφεραν την πτώση της κυβέρνησης, πράγμα που τα κινήματα δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν και οδήγησαν εκ νέου σε εκλογές λες και ήταν αυτό το ζητούμενο. Οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί του κράτους φέραν σε σύγκρουση τους δύο διαφορετικούς δρόμους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Το δρόμο των κρατικών επενδύσεων για την τόνωση της κατανάλωσης ή την πλήρη ασυδοσία της αγοράς μήπως και τα ψίχουλα από τα υπερκέρδη των αφεντικών πέσουν από το τραπέζι.

Το δίλημμα τέθηκε αμείλικτα από την πλευρά της εξουσίας. Κι έτσι, οι επίδοξοι διαχειριστές της αφενός συνεχίζουν τα διαγγέλματα της ιδίας ακροδεξιάς-ολοκληρωτικής πολιτικής, του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που στοχεύει να συντρίψει τις αντιστάσεις και να κατεδαφίσει ότι έμεινε όρθιο, της πολιτικής που ευθύνεται για τη φτώχεια και την εξαθλίωση της τάξης μας , την ανεργία, τις αυτοκτονίες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη λεηλασία της φύσης, τη διόγκωση ενός κράτους αστυνομοκρατούμενου, που στα κρυφά ή στα φανερά συνεννοείται με νεοναζιστές. Αφετέρου, η σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα του καθεστώτος επιζητά να διαχειριστεί την καπιταλιστική μηχανή με κελεύσματα “ελπίδας” με ψεύτικες υποσχέσεις για ένα καπιταλισμό πιο ανθρώπινο, που στοχεύει στην ταξική άμβλυνση των αντιθέσεων, την εξομάλυνση, τη συμφιλίωση. Ο Σύριζα προσπαθεί να μανιπιουλάρει τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και να καρπωθεί υπεραξία από αυτούς ώστε να οδηγηθεί στην εξουσία, χωρίς φυσικά να νοιάζεται για τις ανάγκες των εκμεταλλευομένων. Αυτό φανερώνουν άλλωστε και οι επαφές του με το ΣΕΒ, την εκκλησία και τους διεθνείς οργανισμούς του κεφαλαίου. Πετώντας λοιπόν ψίχουλα υποσχέσεων και υιοθετώντας σαν τακτική την παροχολογία και το λαϊκισμό στοχεύει επίσης στην αδρανοποίηση του αγώνα των από τα κάτω κουνώντας ταυτόχρονα τις σημαίες της διαταξικότητας και της εθνικής ενότητας.

Το κράτος όμως, ανεξαρτήτως από οποιαδήποτε διακυβέρνηση από τη φύση του είναι μηχανισμός δομημένος και θεμελιωμένος στις ταξικές αντιθέσεις και στην εκμετάλλευση – μια ανακωχή μαζί του (μέσω της εκλογικής στήριξης Σύριζα) θα λειτουργήσει σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για την οργή των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων, θα διαμορφώσει μια κοινωνία αδρανοποιημένη και εφησυχασμένη, αδύναμη να παράξει αντιστάσεις, ευάλωτη στην επέλαση του κεφαλαίου.

Η τάξη μας σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τσιμπήσει το τυρί από τη φάκα της εκλογικής αυταπάτης. Μόνο αν πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας μακριά από οποιουδήποτε είδους σωτήρες και τη λογική της ανάθεσης θα έχουμε ένα καλύτερο μέλλον. Η μόνη ρεαλιστική πρόταση για να προασπίσουμε τα συμφέροντα της τάξης μας είναι η καθημερινή αντίσταση και η αυτοοργάνωση σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο, στη σχολή. Μόνο δημιουργώντας ελευθεριακές δομές μπορούμε να χτίσουμε ένα κόσμο ισότητας ελευθερίας και αλληλεγγύης.

Με δεδομένο ότι η λεηλασία των ζωών μας θα συνεχιστεί και το ανάχωμα δεν θα έρθει “από τα πάνω”, αλλά είμαστε εμείς που πρέπει να το στήσουμε και επειδή η εποχή μας ήδη γράφει ιστορία, αγώνας για την τάξη μας- επαγρύπνηση- αποχή από την κάλπη.

Κάθε ψήφος είναι δήλωση υποταγής στο σύστημα κυριαρχίας, η συμμετοχή και μόνο στις εκλογές είναι το άλλοθι και η νομιμοποίησή τους. Κάθε ψήφος είναι και ένα επιχείρημα για όσους τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα μας λένε “σκάστε γιατί ο λαός μίλησε” όταν θα αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Κάθε ψήφος είναι και ένα βήμα μακριά από την επανάσταση. Όχι γιατί η αποχή είναι από μόνη της επαναστατική πράξη αλλά γιατί η συμμετοχή στο πανηγύρι των εκλογών είναι αντεπαναστατική. Και από αυτή την μίζερη ζωή μόνο η κοινωνική επανάσταση μπορεί να μας βγάλει. Αυτήν οργανώνουμε με καθημερινή συμμετοχή. Ώστε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να μην την παραδώσουμε ποτέ ξανά σε κανέναν εξουσιαστή με ή χωρίς εκλογές.

Η επόμενη μέρα των εκλογών να μας βρει στο δρόμο.

 

Για την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Την ΑΝΑΡΧΙΑ και τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αντιεκλογική συγκέντρωση-μικροφωνική

afisaki_eklogwn_2015webΜικροφωνική-συγκέντρωση ενάντια στις εκλογές

Παρασκευή 23/01/2015 12:00 Καμάρα

Από την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ ως το γκρέμισμα κάθε φυλακής

domokoswebΑφίσα ενάντια στις φυλακές τύπου Γ

Αλληλεγγύη στους 37 συλληφθέντες του αντιφασιστικού στεκιού Δίστομο

Ούτε μια σπιθαμή εδάφους στους φασίστες. Ούτε ένας σύντροφος μόνος.
166942-image001

Στις 7 Ιανουαρίου αντιφασίστες πραγματοποιούν επίθεση στα κεντρικά γραφεία της φασιστικής συμμορίας ΧΑ στην Αθήνα. Αρκετή ώρα μετά, προσάγονται 37 σύντροφοι καθώς έβγαιναν από το σταθμό του μετρό στα προπύλαια και ενώ έκαναν αφισοκόλληση. Οι σύντροφοι που είναι μέλη του αντιφασιστικού αντιεξουσιαστικού στεκιού ΔΙΣΤΟΜΟ που βρίσκεται στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, προσάγονται και εντέλει συλλαμβάνονται ως συμμετέχοντες στην παραπάνω επίθεση. Η διαδικασία της προσαγωγής περιλαμβάνει τραμπουκισμούς και εξευτελισμούς (από ομάδες ΔΙΑΣ, ΜΑΤ και κάθε λογής ένστολο θεματοφύλακα του δόγματος νόμος και τάξης) γεγονός το οποίο δεν μας ξαφνιάζει, ούτε μας εκπλήσσει.

Ούτε και το φόρτωμα με 5 πλημμελήματα (διατάραξη κοινής ειρήνης, φθορά ξένης ιδιοκτησίας, άρνηση υπαγωγής σε σήμανση, παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία) που αργότερα αναβαθμίστηκαν με το κακούργημα του κουκουλονόμου, αλλά ούτε και τα δημοσιεύματα συνοδευόμενα από φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά την προσαγωγή των συντρόφων, πρέπει να μας εκπλήσσουν. Στα εν λόγω δημοσιεύματα γίνεται ονομαστική αναφορά και επομένως στοχοποίηση συγκεκριμένων συντρόφων γνωστών για την αναρχική τους δράση εδώ και χρόνια, από διαπιστευμένα παπαγαλάκια – “δημοσιογράφουςτης αστυνομίας σε ρόλο δοσίλογων μιας άλλης εποχής.

Εξακολουθεί να μην μας εκπλήσσει και η προσωρινή κράτησηφυλάκιση για 4 μέρες των συντρόφων μας στα μπουντρούμια της ΓΑΔΑ.

Ο λόγος που δεν εκπλησσόμαστε για όλα αυτά είναι ότι οι μάσκες έχουν πέσει προ πολλού και τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι σε κάθε δίκαιη επίθεση αντιφασιστών στην κεντρική και καλά φυλασσόμενη φωλιά των ναζιστών αυτοί που θα έσπευδαν πρώτοι για αντίποινα θα ήταν οι συναγωνιστές με τις στολές, οι ΔΙΑΣ και τα ΜΑΤ και ο κάθε λογής μπάτσος .

Το αποδεικνύουν περίτρανα κάθε φορά που επιτίθενται σε μια συγκέντρωση ή πορεία αλαλάζοντας υβριστικές κραυγές και φασιστικά συνθήματα ανεβοκατεβάζοντας τα γκλοπ, αφήνοντας ανάπηρο κόσμο που παλεύει για μια καλύτερη ζωή. Βασανίζοντας στα μπουντρούμια τους στη ΓΑΔΑ, στο Μεταγωγών, στην Αμυγδαλέζα, στην Νιγρίτα και οπουδήποτε αλλού. Δολοφονώντας και προσφέρονταςζεστή φιλοξενίαβασανίζοντας μετανάστες και πρόσφυγες.

Τα περιστατικά είναι χιλιάδες.

Και τον ρόλο των έγκυρων και έντιμωνδημοσιογράφων¨ στο αστυνομικό ρεπορτάζ σε διατεταγμένη υπηρεσία από την κρατική ασφάλεια, δημοσιεύοντας ονόματα συγκεκριμένων συντρόφων συνοδεία των αποκλειστικών φωτογραφιών με έγκυρες πληροφορίες από αστυνομική πηγή για να δέσει το ρεπορτάζ, γνωρίζουμε από παλιά, όπως και την τακτική των ανακριτών και των εισαγγελέων να αναβαθμίζουν τα πλημμελήματα σε κακουργήματα χωρίς στοιχεία ώστε σύντροφοι να εξοντωθούν ποινικά αλλά και οικονομικά.

Μαζί με τα παραπάνω προστίθεται και η καταδίκη της επίθεσης από όλο τον πολιτικό κόσμο με πρόφαση ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο και δεν πρέπει το κλίμα να πολώνεται για το καλό της χώρας ώστε να μένει η αντιπαράθεση σε ¨πολιτισμένοπλαίσιο και στις απατηλές αυταπάτες της κάλπης .

Οι μόνοι που έμειναν τελικά έκπληκτοι από το γεγονός και τρομαγμένοι κινήθηκαν για να συμμαζέψουν την κατάσταση στήνοντας ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση είναι το κράτος και τα τσιράκια του. Μόνο αυτοί νιώθουν την ανάγκη να ¨αποκαταστήσουν την διασαλευθείσα τάξη συλλαμβάνοντας συντρόφους.

Είναι αδύνατο για το κράτος να αποχωριστεί το δεκανίκι του και να μην το προστατεύσει μιας και και η χρησιμότητά του είναι διαχρονική. Μπορεί η ηγεσία της συμμορίας να έχει (όπως αφελώς πιστεύει η αριστερά) “παροπλιστείεπειδή βρίσκεται στη φυλακή, αλλά οι εντολές μια χαρά μεταδίδονται και εκτελούνται στο δρόμο από το φασιστικό στρατό ένστολων και μη.

Για το φασισμό και τα έργα του στο χθες, στο σήμερα και το αύριο θα μπορούσαν πολλά να ειπωθούν, ας αρκεστούμε προς το παρόν να αναφερθούμε στη συμβολή του στεκιού ΔΙΣΤΟΜΟ και στους συντρόφους που το απαρτίζουν στον αντιφασιστικό αγώνα. Σε μια περιοχή που επί δεκαετίες υπήρξε προπύργιο του αντιφασισμού η κρατική μεθόδευση από το 2008 και μέχρι τις μέρες μας ήταν η προώθηση της ναζιστικής περιθωριακής ακόμη γκρούπας της ΧΑ. Από την εσκεμμένη υποβάθμιση των πλατειών μέχρι την ρατσιστική υστερία των φερέφωνων της εξουσίαςη σημαντικότερη πτυχή αυτής της πολιτικής ήταν και η επίθεση του κράτους στις γειτονικές καταλήψεις και η συνακόλουθη εκκένωση τους (Villa Amalias και Σκαραμαγκά).

Στο σήμερα, η παρουσία ενός αντιφασιστικού στεκιού στο κέντρο της περιοχής στην οποία οι νεοναζί επιχείρησαν επί χρόνια να παγιώσουν την παρουσία τους, αποκαθιστά την ιστορική συνέχεια σαν μια περιοχή αγώνων και αντιφασισμού και γι αυτό το λόγο έχει την αμέριστη συμπαράσταση μας.

Ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, αυτονόητα θα περάσει και μέσα από το τσάκισμα του φασισμού σε κάθε μορφή του.

Δεν θα μας εμποδίσει και φοβίσει τίποτα ώστε να βουλώσουμε μια για πάντα τις φασιστικές τρύπες με τα συντρίμμια και τα χαλάσματα τους.
ΜΠΑΤΣΟΙ, ¨ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ”, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
ΜΠΑΤΣΟΙ, ¨ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ”, ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΑΣ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 37 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΤΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΤΕΚΙΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟ

Κείμενο του συντρόφου κρατούμενου Σ. Στρατούλη

Σπύρος Στρατούλης: Προσωπική μαρτυρία για τις φυλακές-κάτεργα

 

malandrinoΘέλω να ξεκινήσω με αυτά που για κάποιους θεωρούνται αυτονόητα, αλλά ταυτόχρονα μερικές φορές τα ξεχνάμε. Η εξουσία καταπιέζει την κοινωνία και η κοινωνία αντιδρά για να πάρει πίσω όσα της ανήκουν. Έτσι και μέσα στη φυλακή, τίποτε δεν ήρθε ή χαρίστηκε ως φυσική συνέπεια των δικαιωμάτων μας. Η εξουσία φυλακίζει ανθρώπους και δε στερεί την ελευθερία, μόνο, όπως λέει στους νόμους της, στερεί τη ζωή μας όλη. Από εκεί ξεκινάει ο σωφρονισμός και για όσα αγωνιζόμαστε, το κράτος τα εμφανίζει ως υποχωρήσεις ανθρωπιάς. Ακόμη και εάν θέλω να πιστεύω πως παγώνω τον χρόνο μετά από 22 χρόνια κράτησης, τίποτε δε θα είναι ίδιο μετά από αυτή την κατάσταση που ζω. Ενώ για μένα όλα φαίνονται μόνιμα, η φυλακή μου είναι η μόνιμη κατάσταση, ο χρόνος γυρίζει, οι σχέσεις αλλάζουν, η κοινωνία εξελίσσεται, άνθρωποι χάθηκαν και ήρθαν άλλοι στη ζωή μου. Έχασα ανθρώπους που παλέψαμε μαζί για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Το σωφρονιστικό σύστημα φρόντισε να φύγουν πολύ νωρίτερα από όσο θα περιμέναμε. Συνήθως επικαλείται ως λόγους θανάτου την άμυνα του κράτους ενάντια στην «αντικοινωνική» συμπεριφορά τους και τις καταχρήσεις από τα ναρκωτικά. Δεν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι μας όμως, ούτε να ξεχνάμε τις κατακτήσεις μας. Όλα αλλάζουν, η κοινωνία αλλάζει και η φυλακή αλλάζει αρκεί να μην πιστέψουμε στη γελοία προπαγάνδα πως όσο και εάν παλεύουμε ο κόσμος δεν προχωράει. Όλα τα διεκδικήσαμε με αγώνες εμείς και οι προγενέστεροι, πάντοτε με επιμονή βέβαια και με μεγάλο προσωπικό κόστος.

Ας μεταφέρω ένα παράδειγμα από τα πρώτα χρόνια της κράτησης μου. Το 1992 ήμουν στη φυλακή ανηλίκων, ΣΚΑ Κορυδαλλού, τηλεόραση δεν επιτρεπόταν, μονάχα ένα ραδιοφωνάκι. Μας κόβανε το ρεύμα στις 22.00 τη νύχτα, το τηλέφωνο και η αλληλογραφία ήταν πλήρως ελεγχόμενη. Αυτά τουλάχιστον σήμερα δεν επιτρέπονται. Η τηλεφωνική επικοινωνία γινόταν δεκτή κατόπιν αίτησης και ακρόασης από τον κοινωνικό λειτουργό. Τα γράμματα διαβάζονταν. Μπορούσαμε να μιλάμε μόνο με τους γονείς μας, τα αδέρφια και σύζυγο εάν είχαμε. Το τηλεφώνημα γινόταν με χρέωση των συγγενών και ο κοινωνικός λειτουργός καθόταν μπάστακας δίπλα μας όσο διαρκούσε η επικοινωνία με μάξιμουμ τα πέντε λεπτά. Μία κακή λέξη αρκούσε για να μας κλείσει το τηλέφωνο. Φαγητό από έξω και ελεύθερα επισκεπτήρια δεν επιτρέπονταν ( με ελάχιστες εξαιρέσεις ). Άδειες ήταν ένα όνειρο που δεν το άγγιζε σχεδόν κανείς ( πολλοί λίγοι κρατούμενοι λάμβαναν διήμερες άδειες μετά την εφαρμογή του μέτρου αυτού περίπου, το 1993 ). Το επισκεπτήριο ήταν με συρμάτινο πλέγμα ανάμεσα, δεν υπήρχαν τηλέφωνα και ο ένας φώναζε περισσότερο από τον άλλο για να μπορέσει να επικοινωνήσει με τους δικούς του. Σκέτη ζούγκλα δηλαδή. Το γεγονός λοιπόν, πως ο ανθρωποφύλακας περνούσε και μας έκλεινε το φως στις 22.00 μας οδηγούσε στην τρέλα και όχι στον ύπνο. Για παιδιά 18 ετών ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστούμε. Ο ύπνος δε μας πήγαινε πολύ η τρέλα περίσσευε και όσο πλησιάζαν οι γιορτές το Δεκέμβριο και βλέπαμε από τα κελιά μας φωτισμένη την πόλη τόσο εξαγριωνόμασταν. Έτσι καταλήξαμε δυο φορές το Δεκέμβρη του 1992 να εξεγερθούμε, τη μία φορά η στάση κράτησε 8 ώρες και την άλλη 16 ώρες. Τη δεύτερη φορά επειδή είχαμε προξενήσει πολλές ζημιές και είχαμε πιάσει ταράτσα είχε έρθει η υπουργός δικαιοσύνης και καλά, Ψαρούδα – Μπενάκη και μας είχε υποσχεθεί πως εάν επιστρέφαμε στα κελιά μας θα βελτιώνονταν οι συνθήκες κράτησης, δε θα μας έκλειναν το φως στις 22.00 και θα γινόταν πιο ανθρώπινο το επισκεπτήριο. Είχε υποσχεθεί πως κανείς δε θα υφίστατο τις συνέπειες από τη στάση της φυλακής.

Πρωτοχρονιά και Χριστούγεννα κάναμε στο πειθαρχείο. Περάσαμε οχτώ μέρες στα πειθαρχεία με ξύλο και παγωμένοι από το κρύο, δε μας έδωσαν κουβέρτες και μας χαρίσανε κάμποσα ράμματα στα κεφάλια μας. Στις 3-1-1993 αφού βρισκόμουν στα πειθαρχεία μαζί με αρκετούς φίλους και συγκρατουμένους μου εισέβαλαν ΜΑΤατζήδες και μας στείλανε στην κλούβα μέσω μίας φάλαγγας μπάτσων που μας κλωτσούσε και μας χτυπούσε όπου έβρισκε. Η Ψαρούδα – Μπενάκη είχε τηρήσει το λόγο της. Όμως κάτι πήραμε εκτός από τον πόνο που κουβαλάμε σε μόνιμη βάση. Μας επέτρεψαν τηλεοράσεις ασπρόμαυρες 14 ιντσών ( με κεραίες αυτοσχέδιες ! ) και τα επισκεπτήρια γίνανε χωριστά ανά πτέρυγα, προκειμένου να μην υπάρχει συνωστισμός. Στη Κασσαβέτια μεταφερθήκαμε και εγκαινιάσαμε ένα καινούριο κτίριο φυλακής που κατασκευάστηκε μόνο για τα ανήλικα. Το παραδώσαμε σύντομα στις φλόγες, μας φερόντουσαν σα ζώα και μας μετέτρεψαν από παιδιά σε ζώα. Μέχρι τώρα το κτίριο αυτό δεν «φιλοξένησε» κανένα άλλο φυλακισμένο. Με πήγανε στη Λάρισα και όλα τα ανήλικα σκορπιστήκαμε σε διαφορετικές φυλακές ενηλίκων κουβαλώντας πειθαρχικά που ακόμα και σήμερα μετά από 22 χρόνια τα επικαλούνται οι εισαγγελείς και δικαστές για να απορρίψουν την αποφυλάκιση μου! Το 1996 επίσης ήταν ορόσημο για εμάς τους φυλακισμένους. Σε μια συντονισμένη δράση έγινε μπαράζ εξεγέρσεων σε πολλές φυλακές, Κορυδαλλός, Λάρισα, Πάτρα και Κέρκυρα κυρίως. Έτσι μετά, διεκδικήσαμε τα καρτοτηλέφωνα, άρχισαν να δίνονται οι άδειες, αυξήθηκαν οι μέρες αδειών από 2 σε 5, μπήκανε μαζικά τηλεοράσεις, ηλεκτρικά μάτια, επιτράπηκαν και άλλα αντικείμενα όπως όργανα γυμναστικής ή και άλλες ίσως λεπτομέρειες όπως π.χ. μπλούζες με κουκούλες, μπορούσαμε να αγοράζουμε προϊόντα διατροφής από εξωτερικό μπακάλη όπως λέμε. Ενώ αυτά φαντάζουν αυτονόητα σήμερα μέσα στη φυλακή, αυτά κατακτήθηκαν με αγώνες.

Βέβαια, από το 1999 και μετά άρχισε να γίνεται μία πιο αυστηρή οργάνωση στη φυλακή και προσπάθεια πλήρους ελέγχου των κρατουμένων. Έγινε ο πρώτος διαχωρισμός των κρατουμένων σε κελιά και πτέρυγες με βάση την εθνική τους καταγωγή. Ώσπου φτάσαμε στο Μαλανδρίνο στις 10-8-2001. Ακολούθησε η πολιτική της πλήρους ασφάλειας των πολιτών. Το κράτος θέλησε να δείξει το ευρωπαϊκό του πρόσωπο. Λειτούργησε η πρώτη φυλακή γ΄τύπου, με τον εγκαινιασμό του υπουργού Γιαννόπουλου. Ακολούθησε επίσης, μπαράζ κατασκευής νέων φυλακών, Τρικάλων, Δομοκού, Γρεβενών, Νιγρίτας, Χανίων ως δήθεν απάντηση στο εκσυγχρονισμό και στον πολιτισμό, ενώ η πολιτική και η εργολαβία έπαιρναν και έδιναν. Για αδιευκρίνιστους λόγους από διάφορες φυλακές μετέφεραν κάποιους από εμάς στο Μαλανδρίνο και χωρίς να μας εξηγήσουν έστω τυπικά τα κριτήρια επιλογής αυτών που μετήχθησαν. Μετά από μία εβδομάδα από τους πανηγυρισμούς τους για την προστασία από την παγκόσμια τρομοκρατία, μας μετέφεραν με πομπή πανηγυρικού τύπου που καλύφτηκε από τα μίντια, με συνοδεία ελικόπτερων, ΕΚΑΜ και όλης της κουστωδίας. Τρείς κλούβες, περίπου 70 κρατούμενοι στο σύνολο. Τα μίντια οργίασαν μεταφέροντας εικόνες που προέβαλαν το νέο πρόσωπο της καταστολής. Η κατάσταση στη νέα φυλακή ήταν πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Σε πνίγει το περιβάλλον αυτό, όλα γκρι. Το κελί ήταν κάτι νέο, χωρίς έπιπλα, με τσιμεντένιες κατασκευές όλα, ενσωματωμένα όλα. Μόνο η τηλεόραση και το τηλέφωνο ξεχώριζαν. Η μάντρα του προαυλίου σε ανάγκαζε να στρέφεις το βλέμμα μόνο προς τον ουρανό, δεν μπορούσες να κοιτάξεις τίποτε γύρω. Επίσης δεν είχε ζεστό νερό, το φαγητό ήταν ελάχιστο, ένας τσιμεντένιος κόσμος, δυο νεκρές ζώνες, τρεις μάντρες, απροσπέλαστο φρούριο. Το μόνο που λειτουργούσε ήταν η κατανάλωση ψυχοφαρμάκων.

Στα 13 χρόνια που λειτουργεί αυτή η φυλακή, έχει πιστεύω περισσότερους θανάτους και από τον Κορυδαλλό. Πλήρης αλλοτρίωση φάρμακα με ναρκωτικά. Το 2007 όπως ήταν αναμενόμενο κάηκε αυτή η φυλακή και κάμποσοι από εμάς πήγαμε κατηγορούμενοι. Μετά από αυτό η φυλακή επανήλθε λειτουργικά στις β΄τύπου και επέστρεψε στο παλιό καθεστώς. Αυτές μου οι εμπειρίες επανέρχονται πολύ έντονα τώρα που ετοιμάσανε πάλι φυλακές γ΄τύπου. Αυτό πάνε να κάνουν και τώρα, πλήρη απομόνωση από το οικογενειακό, κοινωνικό και πολιτικό μας χώρο, λογοκρισία, στέρηση επισκεπτηρίων, έλεγχος της φυλακής από μπάτσους, πλήρης στέρηση αδειών, μεροκαμάτων. Όλα αυτά μου θυμίζουν το καθεστώς όταν μπήκα στη φυλακή πριν από 22 χρόνια. Όσα κατακτήθηκαν με αίμα, πειθαρχικά και βασανιστήρια πάνε να εξαφανίσουνε. Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει αυτό το έκτρωμα και δεν πρέπει να πιστέψουμε πως δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε. Όσα προηγήθηκαν έμειναν στιγματισμένα στο σώμα μας και στο μυαλό μας, αλλά δεν επιτρέψαμε να είναι πραγματικότητα. Αυτή η κατασταλτική επέλαση του κράτους έχει στόχο την πλήρη εξόντωση μας, να εξαφανίσει τη δυναμική μας και να σπείρει κλίμα τρομοκρατίας μέσα στις φυλακές. Πολλοί κρατούμενοι φαίνονται αδιάφοροι, ίσως επειδή έχουν πέσει στη λούμπα της προπαγάνδας της κυβέρνησης πως η μεταγωγή αυτή δεν τους αφορά, γιατί δηλαδή το κράτος εμφανίζει ως αιχμή του δόρατος τους πολιτικούς κρατούμενους. Η αλήθεια είναι πως στη φυλακή αυτή θα πηγαίνουνε και κρατούμενοι με τα πιο απλά πειθαρχικά παραπτώματα. Διπλή τιμωρία δηλαδή και πλήρης έλεγχος όλων των φυλακών. Πρέπει να οργανωθούμε εντός και εκτός των φυλακών και να αντισταθούμε. Η φυλακή είναι το δυνατότερο όπλο του κράτους προκειμένου να εξαντλήσει όσους αντιδρούν αλλά και να εξαλείψει κάθε πιθανότητα αντίδρασης της κοινωνίας στο άδικο, να φοβίσει ακόμη περισσότερο το άτομο. Ας μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ξεχάσουμε τη ζωή μας.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Σπύρος Στρατούλης, κρατούμενος στη φυλακή Λάρισας.

Ενημέρωση από την βιβλιοπαρουσίαση-εκδήλωση

ekdilosiΤην Τρίτη 16/12 πραγματοποιήθηκε στη ΦΜΣ από την ομάδα μας η εκδήλωση με θέμα “η πολιτική ομάδα ως κύτταρο του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση”, κομμάτι της οποίας ήταν και η παρουσίαση του βιβλίου “FAI -η οργάνωση του ισπανικού αναρχικού κινήματος στα προεμφυλιακά χρόνια (1927-1936)” από σύντροφο μέλος των εκδόσεων Ευτοπία.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τους συντρόφους των εκδόσεων Ευτοπία καθώς και να τους συγχαρούμε για τον τρόπο που οι εκδόσεις τους παρακολουθούν και παρεμβαίνουν στην κινηματική επικαιρότητα.

Παραθέτουμε την εισήγηση μας για την εκδήλωση.

Εισήγηση για την εκδήλωση “η πολιτική ομάδα ως κύτταρο του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση”

[iframe https://www.yumpu.com/el/embed/view/5DV17TrI889lZMkk 620 600]

Βιβλιοπαρουσίαση-εκδήλωση

FAI_image-webΠαρουσίαση του βιβλίου :

“FAI -η οργάνωση του ισπανικού αναρχικού κινήματος στα προεμφυλιακά χρόνια (1927-1936)” από μέλος των εκδόσεων Ευτοπία.

Εκδήλωση :

η πολιτική ομάδα ως κύτταρο του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση.

Ανακοίνωση συλλογικοτήτων από την Θεσσαλονίκη

b4nfvmoiyaa2dp1

Με αφορμή τη συμπλήρωση 6 χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και δείχνοντας την αλληλεγγύη τους στον αναρχικό κρατούμενο Νίκο Ρωμανό που βρίσκεται στην 26η μέρα απεργίας πείνας, ζητώντας τη λήψη εκπαιδευτικών αδειών, χιλιάδες άνθρωποι πορεύτηκαν δυναμικά στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, συγκροτώντας μια ογκώδη διαδήλωση.
Λίγο πριν φτάσει η διαδήλωση στην πλατεία Αριστοτέλους, ομάδα άγνωστων ατόμων, κινούμενα στις παρυφές της πορείας, πραγματοποίησαν εμπρηστική επίθεση σε κατάστημα, εν ώρα λειτουργίας, τη στιγμή που μέσα βρίσκονταν εργαζόμενοι και άλλος κόσμος. Σύντροφοι και συντρόφισσες από τα αναρχικά/αντιεξουσιαστικά και άλλα οργανωμένα μπλοκ αντέδρασαν άμεσα και ψύχραιμα, έσβησαν την φωτιά, έσπασαν τα τζάμια του καταστήματος προκειμένου να γλιτώσουν τον εγκλωβισμένο κόσμο από ασφυξία και τους βοήθησαν να βγουν ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα.
Ενέργειες όπως η συγκεκριμένη εμπρηστική επίθεση δεν συνάδουν με τη λογική και τις πρακτικές του κινήματος – ενός κινήματος που αγωνίζεται για ζωή και ελευθερία – και τις θεωρούμε ξεκάθαρα εχθρικές απέναντί μας. Εκτός των άλλων, λειτουργούν συκοφαντικά και επιβαρυντικά σε αγωνιστές που συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις καταστολής.
Για όλους αυτούς τους λόγους, εμείς από την πλευρά μας ξεκαθαρίζουμε ότι τέτοιες ενέργειες δεν θα γίνουν ανεκτές.

  •  ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣTEΣ
  •  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6/12
  •  ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ 2 ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΥΡΙΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
  •  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 10/11 ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ

Αναρχική Συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο και Κόκκινο, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, ΕΣΕ Θεσσαλονίκης, ΕΚΧ Σχολείο, Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ, Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης, Αναρχική Ομάδα Πυρανθός, Σύντροφοι-συντρόφισσες

Για την απεργία πείνας Η. Κωστάρη και Ν. Ρωμανού

Στα μπουντρούμια της η δημοκρατία διατρανώνει την ουσία της

Όποιος σε αυτό τον τόπο δεν ανήκει στην αισχρή μειοψηφία που λυμαίνεται τον πλούτο και την εξουσία, ή στους τσανακογλείφτες που τους λιβανίζουν προσμένοντας κανένα κοκαλάκι από το φαγοπότι τους, όποιος έχει έστω ελάχιστα αγωνιστεί τα τελευταία χρόνια ενάντια στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γνωρίζει τι θα πει κρατική βία. Ξέρει πώς το κράτος αντιμετώπισε ακόμα και τις πλέον ήπιες μορφές διαμαρτυρίας όσων οι ζωές τους καταστρέφονταν εν μια νυκτί από μια υπουργική απόφαση. Άλλωστε, το αστυνομικό κράτος έκτακτης ανάγκης δεν προσπάθησε να κρυφτεί. Επιδεικνύεται με θράσος προσπαθώντας να σπείρει την ματαιότητα στα βλέμματα των καταπιεσμένων.

Σε συνθήκες αναδιάρθρωσης οι καπιταλιστές δεν παίζουν, και τα πολιτεύματα είναι απλά εργαλεία. Τα αστικοδημοκρατικά φτιασίδια ήταν καλά όσο η σταθερότητα κρατιόταν με το καρότο. Τα καρότα όμως μαζεύτηκαν στις αποθήκες των λίγων και τα μαστίγια βγήκαν να πειθαρχήσουν την κοινωνία όσο οι κυρίαρχοι προετοιμάζουν την επόμενη μέρα.

Και αν το κράτος αντιμετωπίζει χωρίς προσωπεία τις ευρύτατες κοινωνικές ομάδες που διαμαρτύρονται για την λεηλασία των ζωών τους, κρατάει ακόμα σκληρότερη στάση για τους δηλωμένους εχθρούς του. Αυτούς που τόλμησαν να κινηθούν επιθετικά εναντίον του και να στηρίξουν αυτήν τους την επιλογή όταν έπεσαν στα χέρια του νόμου. Αυτούς που αρνήθηκαν να παίξουν τον ρόλο του λάφυρου στις στιγμές που ο εχθρός επιδείκνυε αλαζονικά τον θρίαμβο του.

Από το καλοκαίρι της “εξάρθρωσης της τρομοκρατίας για πάντα” του 2002, η περιφορά των εικόνων των μελών ή μη της ε.ο 17Ν βορρά πλέον στα λυσσαλέα αρπακτικά της ενημέρωσης, θύμιζε τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών του εμφυλίου. Τα μπουντρούμια που κατασκευάστηκαν ειδικά για τον εγκλεισμό “τρομοκρατών” προβλήθηκαν με κάθε λεπτομέρεια ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η δημοκρατία εκδικείται.

Έτσι και τον Φλεβάρη του 2013 όταν οι φωτογραφίες των βασανισμένων από την αστυνομία αναρχικών συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό προβλήθηκαν σε όλα τα μέσα προς παραδειγματισμό. Το κακοφτιαγμένο ρετούς και τα κροκοδείλια δάκρυα των δημοσιογράφων το απαραίτητο σκηνικό σε μια παράσταση που φώναζε πως κάθε επίφαση δικαιώματος είναι παρελθόν.

Το κοινό σκηνικό της επιβολής του απόλυτου κρατικού τρόμου όμως ήρθε να ρηγματώσει και τις δύο φορές η αξιοπρέπεια των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Όπως του Ηρακλή Κωστάρη που σε ένα περιβάλλον τρομοϋστερίας και ρουφιανιάς αρνήθηκε την συνεργασία με τις αρχές, παρά τις απειλές πως θα καταλήξει στο Γκουαντανάμο αν δεν υπογράψει ότι του δίνουν. Ή των συλληφθέντων της υπόθεσης Βελβεντού που αψήφισαν τους πάνοπλους μπάτσους, δεν λύγισαν και που η στάση τους εν πολλοίς συμπυκνώθηκε στα συνθήματα που φώναζαν οδηγούμενοι σιδηροδέσμιοι στον ανακριτή και στο “ζήτω η αναρχία κουφάλες” του Νίκου Ρωμανού.

Η εκδικητική μανία των σκυλιών της εξουσίας όμως απέναντι στους αγωνιζόμενους ανθρώπους δεν εξαντλείται μέχρι να τους καθυποτάξει πλήρως. Ακόμα και μέσα στην φυλακή όποιος δεν σκύβει το κεφάλι στερείται και των ελάχιστων “ευεργετημάτων” που υπάρχουν στα κολαστήρια, ώστε να τα κάνουν να φαίνονται πιο ανθρώπινα.

Άλλωστε, για αυτούς ακριβώς τους κρατούμενους χτίζονται νέα ακόμα χειρότερα κολαστήρια τύπου Γ, που αρχικά θα λειτουργήσουν στον Δομοκό. Σύμφωνα με το νέο νόμο (4274/14) στις φυλακές αυτές θα κρατούνται καταδικασμένοι και υπόδικοι για “τρομοκρατία”, όσοι κρίνονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια της χώρας, καθώς και όσοι κρίνονται επικίνδυνοι για την τάξη της φυλακής όπου κρατούνται. Οι κρατούμενοι θα βρίσκονται απομονωμένοι από το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον τους, χωρίς άδειες, δίχως δικαίωμα για μεροκάματα που μειώνουν την ποινή, με σκληρότερους όρους αποφυλάκισης, υπό διαρκή έλεγχο σε μια φυλακή ζωσμένη από πάνοπλους μπάτσους αντί για σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Πρόβλεψη ευνοϊκών ρυθμίσεων, μέχρι και αποφυλάκιση προβλέπεται μόνο για τους συνεργαζόμενους, δηλαδή επισήμως θεσμοθετείται και ο ρόλος του ρουφιάνου, ώστε ο έλεγχος να προέρχεται και από το ίδιο το σώμα των φυλακισμένων.

Το κράτος ήδη εφαρμόζει σωφρονιστικές μεθόδους εκδικητικότητας και εξόντωσης προς συγκεκριμένες κατηγορίες κρατουμένων, χωρίς φυσικά να περιμένει και την θεσμική κατοχύρωσή των μεθόδων αυτών. Ο Ηρακλής Κωστάρης και ο Νίκος Ρωμανός στερούνται τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνται για την φοίτησή τους στις πανεπιστημιακές σχολές στις οποίες έχουν εισαχθεί, ο πρώτος μάλιστα αφού έχει ήδη παρακολουθήσει 3 χρόνια φοίτησης.
Απέναντι σε αυτό, βάζουν ως έσχατο μέσο αγώνα την ζωή τους κάνοντας απεργία πείνας από τις 28 Οκτωβρίου και τις 10 Νοεμβρίου αντίστοιχα.

Έως τώρα, κρατούμενοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με αποχή συσσιτίου και οι συγκατηγορούμενοι του Ρωμανού ξεκίνησαν κυλιόμενη απεργία πείνας (από 17/11 ο αναρχικός κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης) διεκδικώντας την ικανοποίηση του αιτήματος αυτού.

Επειδή στους αγώνες των κρατουμένων βλέπουμε κομμάτι του δικού μας ενιαίου αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ
Η. ΚΩΣΤΑΡΗ ΚΑΙ Ν. ΡΩΜΑΝΟ

Άμεση δικαίωση του αιτήματός τους για εκπαιδευτικές άδειες

 

Μικροφωνική αλληλεγγύης στον σύντροφο Θ. Σίψα

Η “ΤΥΧΑΙΑ” ΔΙΩΞΗ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ

22_11_13_dafni_mikrofoniki_ts_15 Μάη 2010. Ημέρα που ψηφίζεται το πρώτο μνημόνιο. Εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί πολιορκούν την βουλή ενώ οι δυνάμεις καταστολής δέχονται επιθέσεις από εξαγριωμένους διαδηλωτές. Οι μάχες είναι σφοδρές, και παρά την ρήψη χημικών για ώρες το πλήθος αρνείται να εγκαταλείψει τους δρόμους. Ότι δε μπόρεσαν να πετύχουν οι ορδές των μπάτσων και οι τόνοι των χημικών αρκούσε για να το πετύχει μια είδηση. 3 εργαζόμενοι νεκροί στην τράπεζα Marfin μετά από εμπρηστική επίθεση. Τα πάντα πάγωσαν και η εξουσία πήρε το πάνω χέρι. Ένας οχετός κυβερνητικής προπαγάνδας ξεσπάει και κάθε δυναμική αντίδραση σταματάει απέναντι στην πρωτοφανή λεηλασία των ζωών εκατομμυρίων ανθρώπων.

«ανήκω στον Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους».
Θοδωρής Σίψας

Mετά από ακριβώς ένα χρόνο του εμπρησμού της τράπεζας Marfin και συγκεκριμένα τον Απρίλη του 2011, σε απόλυτο κλίμα μιντιακής τρομοϋστερίας και πανικού ότι οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, στέλνεται στην ασφάλεια ένα ανώνυμο, ανορθόγραφο και ασύντακτο σημείωμα. Βάσει αυτού του κατασκευασμένου στοιχείου κατονομάζονται ως δράστες για τον εμπρησμό της τράπεζας, την επίθεση στο βιβλιοπωλείο Ιανός, αλλά και για τις μολότωφ της Κερατέας (!) τρεις σύντροφοι και ένα ακόμα άτομο. Και σαν να είναι βγαλμένο από κακόγουστη φάρσα το σημείωμα αυτό ήταν αρκετό ώστε οι προαναφερθέντες να καλεστούν για κατάθεση. Ο εισαγγελέας αρχικά έκρινε τα στοιχεία ανεπαρκή και επέστρεψε τη δικογραφία στην ασφάλεια. Επετειακά το ζήτημα έβγαινε και ξαναέβγαινε στην επιφάνεια, από την πολιτική εξουσία εν χορδαίς και οργάνοις με το απαραίτητο σιγοντάρισμα και λάσπη από τα μμε, και τη σκιαγράφηση των προφίλ «σκληρών και αιμοσταγών» αντιεξουσιαστών. Εντέλει, οι δύο σύντροφοι απαλλάσσονται, όμως ο αναρχικός Θοδωρής Σίψας παραπέμπεται κατηγορούμενος για κακουργηματικές πράξεις για την υπόθεση της Marfin. H δίκη αυτή έχει αναβληθεί ήδη δύο φορές. Στον σύντροφο έχουν επιβληθεί περιοριστικοί όροι, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και η απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση, όροι που ισχύουν έως σήμερα.

Μολονότι από φωτογραφίες, βίντεο καμερών κυκλοφορίας και καταθέσεις μαρτύρων αποδεικνύεται καταφανώς ότι ο σύντροφος δεν βρίσκεται στο σημείο την συγκεκριμένη ώρα και ότι δεν φοράει τα ίδια ρούχα με το δράστη της επίθεσης, αυτά τα στοιχεία μάλλον είναι ψιλά γράμματα για μια δικαστική εξουσία- που όχι μόνο επηρεάζεται από το εκάστοτε πολιτικό και μιντιακό κλίμα αλλά εκτελεί πιστά εντολές σαν μαριονέτα.

Το διακύβευμα της δίκης για εμάς είναι τεράστιο. Πρώτα από όλα διότι το κράτος θέλει να δώσει το μήνυμα πως δεν χρειάζεται καν μία μαρτυρία μπάτσου, ένα μισο-αποτύπωμα ή δείγμα dna από κινητό αντικείμενο, (π.χ υπόθεση Άρη Σειρηνίδη, Τάσου Θεοφίλου) για να βρεθεί κάποιος κατηγορούμενος σε μια καφκικού τύπου υπόθεση, μπορεί να βρεθεί και με το τίποτα. Δεύτερον, επειδή το κράτος την συγκεκριμένη υπόθεση την χειρίζεται σαν άσο στο μανίκι, μέσω της ιδεολογικής προπαγάνδας και της θεαματικής ασέλγειας ώστε να συσπειρώσει το ακροδεξιό ακροατήριο και να απευθυνθεί στα πιο ποταπά ένστικτα φόβου και υποταγής, κουκουλώνοντας έτσι τα δικά του τα εγκλήματα, όπως το έγκλημα Βγενόπουλου να κρατά κλειδωμένους τους εργαζομένους σε μέρα γενικής απεργίας. Τέλος, επειδή στο πρόσωπο του Θοδωρή επιχειρείται να εκληματοποιηθεί ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος.

Τους το γυρίζουμε: ανθρωποκτόνος λόγος και πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση λοιπόν υπήρχε και υπάρχει μόνο από την πλευρά της εξουσίας και ποτέ από την πλευρά των αγωνιστών. Δεν θα επιτρέψουμε να βάλετε στην ίδια ζυγαριά την βία στις φυλακές, στα αστυνομικά τμήματα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα εργασιακά κάτεργα, τη βία της πείνας, της πενίας, της εξαθλίωσης, του τσαλαπατήματος των ζωών μας, τη βία των φασιστών, των μπάτσων, των λογής χαρτογιακάδων και των εντεταλμένων χρυσοπληρωμένων από το κεφάλαιο δημοσιογράφων, με την κοινωνική αντιβία των καταπιεσμένων.

Ο Θοδωρής σαν απεργός εργάτης και αναρχικός είχε κάθε λόγο να είναι στην τεράστια απεργιακή διαδήλωση της 5ης Μάη του 2010 στην Αθήνα. Εσύ;

Το αυτονόητο λοιπόν ας καθορίσει τη στάση μας.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα

Κανένας σύντροφος μόνος απέναντι στις σκευωρίες κράτους-μμε

Μικροφωνική αλληλεγγύης Δευτέρα 1/12 12:00

Τσιμισκή με Ναυαρίνου

Φόρτωση περισσότερων