“…εκείνοι που ψηφίζουν
χωρίς να προετοιμάζονται για την κοινωνική επανάσταση
είναι βλαβεροί για το κίνημα.
Εξίσου βλαβεροί είναι και όσοι απέχουν
χωρίς να προετοιμάζονται για την κοινωνική επανάσταση…”

Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι

Στις 21 Μαΐου έχουν κηρυχθεί εθνικές εκλογές. Ακόμα μια φορά η αστική δημοκρατία ζητά τη συναίνεση από το προλεταριάτο για να το πατήσει κάτω. Καλούμαστε να επιλέξουμε τον διαχειριστή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσής μας.
Ήδη από το 2008 και έπειτα, που η καπιταλιστική κρίση έγινε πιο εμφανής στον ελλαδικό χώρο μέχρι σήμερα, έχουμε ζήσει πολλά. H επίθεση στην τάξης μας από το κράτος και από το κεφάλαιο, με τελευταίο διαχειριστή την ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζεται μέσα από ένα σύνολο νόμων που θεσπίστηκαν.

Τα εγκλήματα είναι αναρίθμητα. Η διαχείριση της πανδημίας του COVID-19 που στοίχισε την ζωή χιλιάδων συνανθρώπων μας, το κατεστραμμένο ΕΣΥ, το αντεργατικό νομοσχέδιο, το νομοσχέδιο για τα ασφαλιστικό, το νομοσχέδιο για το περιβάλλον, το πολυνομοσχέδιο για την παιδεία, τον νέο σωφρονιστικό κώδικα κλπ. Η συγκάλυψη βιασμών και του κυκλωμάτων trafficking με εμπλεκομένα μεταξύ άλλων πολιτικά πρόσωπα και άτομα από επιχειρηματικούς κύκλους, (υπόθεση Ηλιούπολης, υπόθεση Λιγνάδη, υπόθεση της 12χρονης), οι πυρκαγιές που κατέστρεψαν δάση και ολόκληρα χωριά. Οι επαναπροωθήσεις και δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα του Έβρου και στο Αιγαίο που δεν έχει σταματήσει να ξεβράζει τα κορμιά των ταξικών μας αδερφών. Εξώσεις και πλειστηριασμοί, όπου κόσμος πετιέται στο δρόμο ακόμα και για ευτελείς οφειλές μεγιστοποιώντας τα κέρδη των τραπεζών. Η άγρια καταστολή κάθε φωνής διαμαρτυρίας και αντίστασης από την αστυνομία. Η ακρίβεια σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, στην ενέργεια, στα νοίκια. Τέλος, το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα της σύγκρουσης 2 τρένων στα Τέμπη που συνέβη στις 28 Φεβρουαρίου ως συνέπεια της ιδιωτικοποίησης και διάλυσης του ΟΣΕ- που είχε σαν αποτέλεσμα το σακάτεμα και τη δολοφονία δεκάδων συνανθρώπων μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ -το αριστερό χέρι του συστήματος- επιθυμεί με τη σειρά του να αναλάβει εκ νέου την εξουσία. Επιθυμεί να είναι ξανά ο διαχειριστής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ της συγκυβέρνησης με τους ακροδεξιούς των Αν.ελ , του Όχι στο δημοψήφισμα που έγινε Ναι. Είναι η σοσιαλδημοκρατία των μνημονίων, της θέσπισης των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που εκκένωσε πολιτικές και στεγαστικές καταλήψεις οδηγώντας στο δρόμο μετανάστες/τριες, που ξεπούλησε σε ιδιώτες την δημόσια περιουσία. Είναι ο ίδιος που ιδιωτικοποίησε -μεταξύ άλλων και- τον ΟΣΕ και γι αυτό το λόγο είναι συνένοχος στο έγκλημα στα Τέμπη. Είναι ακόμα ένα πιστό σκυλί των αφεντικών.

Η ανάθεση και κάλπικη ελπίδα ότι η σοσιαλδημοκρατία θα άλλαζε τα πράγματα προς το καλύτερο σήμανε και το τέλος των κοινωνικών κινημάτων της διετίας 10-12. Ο Σύριζα έταξε τα πάντα σε όλους/ες, δημιουργώντας την πεποίθηση σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που γέμιζε τους δρόμους, συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής και γινόταν απειλή για την καθεστηκυία τάξη, πως με μια ψήφο θα κατακτούσε έστω κάποια από αυτά για τα οποία έφαγε ξύλο, χημικά και καταστολή. Τέλος, σχετικά με τους φασίστες, δεν τρέφουμε αυταπάτες για την παρουσία τους ή όχι στη βουλή, ο δρόμος είναι το μόνο πεδίο που πολεμιέται και νικιέται ο φασισμός. Καταλήγοντας, ο κόσμος που έχει να προσφέρει η κυριαρχία έχει μονάχα φτώχεια, εξαθλίωση, αυτοκτονίες, γυναικοκτονίες, μαφίες και πολέμους.

Ζούμε στην εποχή που ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εδαφικοποιείται με ένοπλες συρράξεις. Εμφανίζονται όλο και περισσότερες εστίες πολέμων ανά την υφήλιο ως αποτέλεσμα των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Πόλεμοι που έχουν ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και σε καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Ο καπιταλισμός είναι σε κρίση και κυριαρχεί πάνω στο αίμα. Είναι το λιγότερο γελοίο να πιστεύουμε πως η ζοφερή αυτή κατάσταση μπορεί να αλλάξει με τις εκλογές της αστικής δημοκρατίας.

Κάθε ψήφος είναι δήλωση υποταγής στο σύστημα κυριαρχίας, η συμμετοχή και μόνο στις εκλογές είναι το άλλοθι και η νομιμοποίησή τους. Κάθε ψήφος είναι και ένα επιχείρημα για όσους τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα μας λένε “σκάστε γιατί ο λαός μίλησε” όταν θα αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Κάθε ψήφος είναι και ένα βήμα μακριά από την επανάσταση. Όχι γιατί η αποχή είναι από μόνη της επαναστατική πράξη αλλά γιατί η συμμετοχή στο πανηγύρι των εκλογών είναι αντεπαναστατική. Και από αυτή την μίζερη ζωή μόνο η κοινωνική επανάσταση μπορεί να μας βγάλει. Αυτήν οργανώνουμε με καθημερινή συμμετοχή. Ώστε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να μην την παραδώσουμε ποτέ ξανά σε κανέναν εξουσιαστή με ή χωρίς εκλογές.

Η επόμενη μέρα των εκλογών να μας βρει στον δρόμο. Μόνο αν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Μόνο αν βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες, τις ανάγκες της τάξης μας, των φτωχών, των προλετάριων, των καταπιεσμένων, των απόκληρων, ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών έχουμε ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Το σύμπλεγμα κράτους – κεφαλαίου δεν εξανθρωπίζεται παρά μόνο καταστρέφεται. Οι εκφραστές της κυριαρχίας προωθούν το ιδεολόγημα του καπιταλιστικού ρεαλισμού, στην αντίληψη που θεωρεί πιο πιθανό το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού. Ταυτόχρονα είναι οι ίδιοι που μας κατηγορούν συχνά για ουτοπιστές γιατί θεωρούμε μόνη διέξοδο την Κοινωνική Επανάσταση.

Φυσικά όμως και δεν αρκεί η αποχή. Χρειάζεται ουσιαστική συμμετοχή σε όλα τα πεδία της ζωής μας από το σπίτι και τη γειτονιά μέχρι τα σχολεία, τις σχολές και τους χώρους εργασίας. Να πάρουμε στα χέρια μας τα μέσα παραγωγής να αλλάξουμε την δομή της σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων και της φύσης, να καταστρέψουμε την μισθωτή εργασία και το εμπόρευμα. Να αγωνιστούμε για το χτίσιμο ενός καινούργιου κόσμου μέσα από εργατικά σωματεία και ομοσπονδίες βάσης, ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, με άγριες απεργίες διαρκείας, μέσα από συνελεύσεις στις γειτονιές για τη δημιουργία κομμούνων αυτοοργανωμένων και αντιιεραρχικών.

Να οργανωθούμε ενάντια σε ό,τι μας καταστρέφει τη ζωή, αντιιεραρχικά και αλληλέγγυα

Ενάντια σε κράτος κεφάλαιο και πατριαρχία

Μόνη ρεαλιστική λύση: η κοινωνική επανάσταση για την κοινωνική απελευθέρωση

Τη Τρίτη το πρωί στις 4 Απριλίου στα δικαστήρια Λάρισας εκδικάζεται η υπόθεση του Πάνου Καλαϊτζή, της Γεωργίας Βούλγαρη και του Θάνου Χατζηαγγέλου. Οι τρεις τους συνελήφθησαν σε επιχείρηση που ακολούθησε μετά την τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού στην είσοδο του Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού το Φεβρουάριο του 2022. Αρχικά κατηγορήθηκαν ως “τρομοκρατική οργάνωση” με βάση τον τρομονόμο 187Α κατηγορία η οποία όμως στη συνέχεια αποσύρθηκε από το δικαστικό συμβούλιο που έγινε τον Αύγουστο του 2022. 14 μήνες ήδη πέρασαν από την σύλληψή τους, διάστημα κατά το οποίο ο Πάνος Καλαϊτζής προφυλακίστηκε για 7 μήνες χωρίς την ύπαρξη του παραμικρού στοιχείου που να τον συνδέει με την υπόθεση. Το μόνο στοιχείο είναι η παραχώρηση για ένα διάστημα του σπιτιού του στον συνάδελφό του, Θ. Χατζηαγγέλου. Ο Πάνος Καλαϊτζής αποφυλακίστηκε εντέλει το Σεπτέμβριο μετά από απόφαση του συμβουλίου πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης. Η Γ. Βούλγαρη βρίσκεται σε κατ’ οίκον κράτηση με βραχιολάκι, ενώ ο Θ. Χατζηαγγέλου βρίσκεται σε καθεστώς προφυλάκισης νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο φυλακών του Κορυδαλλού μετά πολυήμερη απεργία δίψας και πείνας που πραγματοποίησε.

Μέσα σε κλίμα τρομοϋστερίας τοπικές φυλλάδες της Λάρισας δημοσιεύουν ότι το δικαστήριο θα πραγματοποιηθεί εκεί, μεταφέροντας το μήνυμα στην τοπική κοινωνία ότι επίκειται δικαστήριο “τρομοκρατών” προκαταλαμβάνοντας έτσι την κοινή γνώμη. Ο στόχος διττός: αφενός το δικαστήριο να διεξαχθεί σε καθεστώς αστυνομοκρατίας δηλαδή να λάβει χώρα ένα ακόμα τρομοσόου από αυτά που δεκάδες έχουν παιχτεί τα τελευταία χρόνια, αφετέρου να σπάσει το κλίμα αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους και να τους κάμψει το ηθικό. Εκπέμπεται μήνυμα και στις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος.

Το κράτος επιχειρεί να δείξει την πυγμή του σε μια παρατεταμένη περίοδο επίθεσης στην κοινωνία και ενώ η οργή μετά το έγκλημα των Τεμπών δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει. Παράλληλα διανύουμε προεκλογική περίοδο οπότε κράτος και κεφάλαιο δεν έχουν τίποτε να υποσχεθούν στην κοινωνία που μαστίζεται από την φτώχεια και την εξαθλίωση. Το κράτος ποντάρει στην καταστολή, στο καθεστώς εξαίρεσης, στην απόδοση βαρύτατων κατηγοριών απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, αποσκοπώντας στον εκφοβισμό όλου του κοινωνικού συνόλου και συσπειρώνοντας το ακροδεξιό του ακροατήριο.

Από την άλλη πλευρά η αστική δικαιοσύνη δεν μπορεί να κρύψει την ταξική της θέση και φύση. Υπηρετεί τυφλά τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης με πολλά πρόσφατα παραδείγματα που η αστική δικαιοσύνη αφήνει ελεύθερους μπάτσους/βιαστές/μαφιόζους ενώ τιμωρεί παραδειγματικά παρίες, μετανάστες όσους/όσες αγωνίζονται κλπ.

Τη στιγμή που οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας αρχίζουν να οξύνονται, ας αντεπιτεθούμε σε κράτος και κεφάλαιο με οργάνωση πείσμα και αγώνα, με όραμα την κοινωνική απελευθέρωση.

Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους.

Παύση κάθε δίωξης στον Πάνο Καλαϊτζή.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης: Τρίτη 04 Απρίλη

9:00 π.μ στα δικαστήρια Λάρισας

Αντιφασιστική συγκέντρωση Σάββατο 28/1 18:00 Τσιμισκή  με Ναυαρίνου

Από τις 28/10 οι κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού με κινητοποιήσεις διεκδικούν τα δικαιώματά τους και την κατάργηση του νέου σωφρονιστικού κώδικα. Τα ξημερώματα της Δευτέρας 19/12 σωφρονιστικοί υπάλληλοι ανακοινώνουν στον αναρχικό κρατούμενο Θάνο χατζηαγγελου την απόφαση για μεταγωγή του. Εκείνος αρνείται ζητώντας να ενημερωθεί για τον λόγο της μεταγωγής και έπειτα από λίγο κουκουλοφόροι μπάτσοι εισβάλουν στο κελί και τον απαγάγουν. Το βράδυ της ίδιας μέρας βρίσκεται στο τμήμα μεταγωγών Θεσσαλονίκης και προβαίνει σε απεργία πείνας και δίψας με αιτήματα τη γνωστοποίηση του λόγου της μεταγωγής του και την επιστροφή του στον Κορυδαλλό. Το πρωί της επόμενης μέρας πραγματοποιείται η μεταγωγή του στις φυλακές Νιγρίτας. Αυτή αποτελεί μια εκδικητική στάση προς το Θάνο Χατζηαγγελου, λόγω της αγωνιστικής του δράσης και συμμετοχής του στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα. Το κράτος επιχειρεί διαρκώς να καταστείλει κάθε φωνή αντίστασης και οι φυλακές δεν αποτελούν εξαίρεση.

Ο νέος σωφρονιστικός κώδικας με όνομα «Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμός Σωφρονιστικού Κώδικα -Τροποποιήσεις στον ν.2776/1999» αποτελεί ένα ακόμη νομικό έκτρωμα της αστικής δημοκρατίας που καταστρατηγεί ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματα των κρατουμένων. Οι φυλακές παραμένουν στην δικαιοδοσία του υπουργείου προστασίας του πολίτη αντί του υπουργείου Δικαιοσύνης κάνοντας ξεκάθαρο ακόμα κ στον πιο αφελή την αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στους έγκλειστους. Πιο συγκεκριμένα, για κάποιες κατηγορίες κρατουμένων (πχ ” τρομοκρατία”) μειώνει τις άδειες ή τις κόβει τελείως, δυσκολεύει την χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών μη επιτρέποντας στους κρατούμενους να σπουδάσουν. Επίσης, προβλέπεται η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας για όσους θεωρούνται ” επικίνδυνοι” πολιτικοί κ κοινωνικοί κρατούμενοι.
Οι φυλακές βρίσκονται σε άμεση και αμφίδρομη σχέση με το πολιτικό-κοινωνικό περιβάλλον όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα στις εκάστοτε συνθήκες. Μέσα σε ένα περιβάλλον λοιπόν δεκαετούς οικονομικής κρίσης που η εργατική τάξη έχει συνθλιβεί και εξαθλιωθεί, κράτος και κεφάλαιο αναβαθμίζουν το νομικό τους οπλοστάσιο ώστε να απομονώσουν και να τιμωρήσουν τους παραβατικούς, τους παρίες, ή και τους ταξικούς τους αντιπάλους. Η πολιτική αυτή βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις πολιτικές που ασκούνται σε όλα τα πεδία: στο εργασιακό, στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον και αποκρυσταλλώνεται με τη ληστρική επιδρομή του κεφαλαίου απέναντι στα κατώτερα στρώματα με ταυτόχρονη πάταξη του εσωτερικού εχθρού.

Όπως και να ονομάζουν τις φυλακές είτε κέντρα κράτησης, είτε σωφρονιστικά καταστήματα η ουσία τους παραμένει η ίδια, το ίδιο φρικιαστική. Ο εγκλεισμός δεν σωφρονίζει αλλά συνθλίβει τους ανθρώπους. Η εξουσία επιδιώκει την συνεχή τιμωρία όσων παρανομούν. Αντιμετωπίζει τους κρατούμενους ως τους μοναδικούς υπαίτιους του εγκλήματος και υποκριτικά διαχωρίζει σε υγιές και άρρωστο το κοινωνικό σώμα. Η αστική δικαιοσύνη δεν μπορεί να κρύψει την ταξική της θέση και φύση. Ένας αντικοινωνικός μηχανισμός όπως είναι το κράτος αντιμετωπίζει με μπάτσους τα ζητήματα του Δικαίου. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μιλάει για καλύτερες συνθήκες κράτησης, θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο καταστροφικό και επικίνδυνο τόσο για χιλιάδες ψυχές που βρίσκονται στα κελιά της αστικής δημοκρατίας όσο και για ολόκληρη την κοινωνία.
Η φυλακή πέρα από τον εκδικητικό χαρακτήρα της για τους εντός των τειχών λειτουργεί κ ως φόβητρο για το κοινωνικό σώμα, για όσους και όσες δεν μπορούν να επιβιώσουν ζώντας μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, ως φόβητρο για όσους και όσες αγωνίζονται. Όσο το κράτος εντείνει την πολυεπίπεδη επίθεση του, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη για οργάνωση και αγώνα.

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του αναρχικού απεργού πείνας και δίψας από 19/12 Θάνου Χατζηαγγελου.

Κανένας όμηρος στα χέρια του κρατους.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κρατουμένων.