Δεκ 05

14 χρόνια μετά ο Δεκέμβρης παραμένει εικόνα από το μέλλον

Ο αντικοινωνικός ρόλος του κράτους επιβεβαιώνεται καθημερινά. Από την επίθεση σε εργατικά κεκτημένα δεκαετιών, τις ανατιμήσεις και την ακρίβεια που δυσχεραίνουν τις ζωές μας, την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και την πλήρη διάλυση πλέον οποιασδήποτε μορφής δημόσιας περίθαλψης μέχρι την «υπεράσπιση των συνόρων» με τους εκατοντάδες νεκρούς συνανθρώπους μας και όσους την γλιτώνουν πεταμένοι στην εξαθλίωση, τη συμμετοχή σε πολέμους, την ακροδεξιά ρητορική και πρακτικές, τη θεσμική συγκάλυψη περιστατικών έμφυλης βίας το κράτος έχει συνέχεια εις βάρος της κοινωνίας. Επενδύει στο δόγμα «νόμος και τάξη» δίνει ολοένα και περισσότερη έμφαση στην καταστολή.

14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη η αστυνομία είναι εδώ, ως ο θεσμός εμπέδωσης και επιβολής των κρατικών πολιτικών και επιχείρησης καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης. Οι μπάτσοι είναι εδώ και δολοφονούν το Νίκο Σαμπάνη αδειάζοντας πάνω του γεμιστήρες, συνδράμουν τους ευυπόληπτους πολίτες στη δολοφονία του/της Ζακ/Zackie–O, βασανίζουν και σκοτώνουν μετανάστ(ρι)ες στα αστυνομικά τμήματα. Για όλα αυτά παραμένουν ατιμώρητοι συνεχίζοντας το έργο τους. Είναι τα ίδια καθάρματα που οργανώνουν, συμμετέχουν και συγκαλύπτουν βιασμούς και κυκλώματα trafficking (περιστατικό Ηλιούπολης, ΑΤ Ομόνοιας, υπόθεση Κολωνού) κάνοντας σαφή την πρόθεσή τους και τη δίψα τους για εξουσία και επιβολή πάνω στα σώματα και τις ψυχές ανθρώπων. Οι μπάτσοι είναι αυτός ο συρφετός που επιτίθενται σε απεργούς όπως στη Μαλαματίνα, ξυλοκοπούν αγωνιζόμενους/ες στα πανεπιστήμια και στις πορείες, επιθυμούν να παγιώσουν το μονοπώλιο της βίας. Τα σκουπίδια της αστυνομίας έχουν στρατοπεδεύσει σε κάθε γωνιά των πόλεων και της κοινωνικής ζωής. Ζούμε καθημερινότητα που θα ζήλευαν και τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα στο όνομα της αστικής δημοκρατίας. Οι μπάτσοι εισβάλουν ή/και εκκενώνουν καταλήψεις (Ντουγρού, Προσφυγικά, Mundo Nuevo), οργανώνουν επιχειρήσεις εξώσεων για μικρά χρέη ενώ οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους είναι βουτηγμένοι στα χρέη εκατομμυρίων αλλά ανέγγιχτοι. Σε μία περίοδο αναζωπύρωσης της κρίσης, η ιστορία της καταστολής επαναλαμβάνεται.

14 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οι λόγοι που την προκάλεσαν παραμένουν επίκαιροι και η αντίσταση στην επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της ζωής μας επιβεβλημένη. Ο δρόμος που άνοιξε η εξέγερση του 2008 είναι ακόμη ανοιχτός εάν θέλουμε να επιβιώσουμε συλλογικά και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Η δημιουργίας σωματείων βάσης, συνελεύσεων γειτονιάς, συλλογικοτήτων, ομάδων αυτοάμυνας απέναντι στις επιβολές κράτους και κεφαλαίου είναι διαδικασίες που εμπνεύστηκαν και ενισχύθηκαν από αυτή την περίοδο. Οι ζωές κερδίζονται με αγώνες και οι αγώνες κερδίζονται στο δρόμο. Το παπατζιλίκι της ανάθεσης πέρασε και δεν ακούμπησε, δείχνοντας για μια ακόμη φορά πως μόνο μέσα αδιαμεσολάβητο, αντιιεραρχικό και αυτοοργανωμένο τρόπο οργάνωσης θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, θα βελτιώσουμε συλλογικά τις ζωές μας πηγαίνοντας βήματα μπροστά προς την αναρχική προοπτική της κοινωνίας.

Πριν κυριαρχήσει η σιωπή.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΟΡΕΙΑ: Τρίτη 6 Δεκέμβρη 18:00 καμάρα

Νοέ 28

Ανακοίνωση για την αστυνομική εισβολή στην κατάληψη Mundo Nuevo

Τα ξημερώματα της 28/11 μπάτσοι εισέβαλαν στην κατάληψη Mundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη. Συνέλαβαν 4 συντρόφους/ισσες που βρίσκονταν στο κτίριο και έκαναν άλλες 3 προσαγωγές από την γύρω περιοχή, η οποία έμοιαζε κατεχόμενη από μπάτσους που την είχαν αποκλείσει. Άμεσα κόσμος ανταποκρίθηκε και πραγματοποίησε συγκέντρωση αλληλεγγύης δίπλα στην κατάληψη.

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε καθημερινά την ένταση της καταστολής απέναντι στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Τα αδιέξοδα των καπιταλιστών δεν τους αφήνουν κανένα περιθώριο παροχών για να εξευμενίσουν την οργή των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας. Κράτος και κεφάλαιο επιτίθενται ώστε να συντρίψουν τις αντιστάσεις και να αποτρέψουν την συνάντηση των αγώνων και την επανάληψη γεγονότων όπως της τετραετίας 2008-2012.

Η εισβολή στη Mundo Nuevo είναι συνέχεια των επιχειρήσεων εκκένωσης των κατειλημμένων προσφυγικών στην Αθήνα και της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα, απαγορεύσεων πορειών και επιθέσεων μπάτσων σε αυτές, καθώς και της στρατοπέδευσης δυνάμεων κατοχής στα Εξάρχεια με αφορμή την κατασκευή σταθμού μετρό στην πλατεία. Οι συνεχείς προσλήψεις μπάτσων και η συνεχής αγορά καινούριων εξοπλισμών για αυτούς είναι το μοναδικό έξοδο που το κράτος κάνει με περισσή χαρά, πέρα από τις απευθείας αναθέσεις δισεκατομμυρίων για να τρώνε μίζες οι ημέτεροι.

Την ώρα που δημόσια υγεία και εκπαίδευση ξεχαρβαλώνονται για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα ιδιωτών, λεφτά περισσεύουν, όχι για την έρευνα, την αναβάθμιση εγκαταστάσεων ή για προσλήψεις προσωπικού σε νοσοκομεία και πανεπιστήμια, αλλά για την δημιουργία νέων αστυνομικών σωμάτων που θα εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη διάλυση αυτών. Η γνώση, η υγεία, ακόμα και η ίδια η ζωή από δικαιώματα μετατρέπονται σε προνόμια για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα για να τα εξασφαλίσουν.

Σε αυτό το πλαίσιο οι δομές αγώνα γίνονται πιο πολύτιμες από ποτέ και η υπεράσπιση τους αποτελεί καθήκον. Δεν είναι ζήτημα επιλογής, είναι ζήτημα ανάγκης. Η επέλαση των δυνάμεων της αγοράς επιδιώκει να περάσει πάνω από τα ερείπια της εργατικής τάξης, του κόσμου του αγώνα και εν τέλη του ίδιου του πλανήτη. Κάθε βήμα πίσω είναι βήμα προς τον γκρεμό. Να ενώσουμε τις αντιστάσεις. Να γίνουμε επίθεση.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Mundo Nuevo.

Πορεία: Δευτέρα 28/11 18:00 καμάρα

Νοέ 27

Ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοκτησία.
Βία γεννάει η Βία.

Υπερασπίζομαι την Αναρχία
Κατερίνα Γώγου

Ψηφίστηκε πρόσφατα ο νέος σωφρονιστικός κώδικας με όνομα «Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμός Σωφρονιστικού Κώδικα -Τροποποιήσεις στον ν.2776/1999», ένα ακόμη νομικό έκτρωμα της αστικής δημοκρατίας που καταστρατηγεί ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματα των κρατουμένων. Οι φυλακές παραμένουν στην δικαιοδοσία του υπουργείου προστασίας του πολίτη αντί του υπουργείου Δικαιοσύνης κάνοντας ξεκάθαρο ακόμα κ στον πιο αφελή την αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στους έγκλειστους. Πιο συγκεκριμένα, για κάποιες κατηγορίες κρατουμένων (πχ ” τρομοκρατία”) μειώνει τις άδειες ή τις κόβει τελείως, δυσκολεύει την χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών μη επιτρέποντας στους κρατούμενους να σπουδάσουν. Επίσης, προβλέπεται η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας για όσους θεωρούνται ” επικίνδυνοι” πολιτικοί κ κοινωνικοί κρατούμενοι.
Η ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου δεν γίνεται σε τυχαίο χρόνο, γίνεται κατόπιν δημοσίευσης έκθεσης της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (ΕΠΒ) σύμφωνα με την οποία το ελληνικό κράτος δεν ευθυγραμμίζεται με τις ευρωπαϊκές οδηγίες.

Οι φυλακές βρίσκονται σε άμεση και αμφίδρομη σχέση με το πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα στις εκάστοτε συνθήκες. Μέσα σε ένα περιβάλλον λοιπόν δεκαετούς οικονομικής κρίσης που η εργατική τάξη έχει συνθλιβεί και εξαθλιωθεί, κράτος και κεφάλαιο αναβαθμίζουν το νομικό τους οπλοστάσιο ώστε να απομονώσουν και να τιμωρήσουν τους παραβατικούς, τους παρίες, ή και τους ταξικούς τους αντιπάλους. Η πολιτική αυτή βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις πολιτικές που ασκούνται σε όλα τα πεδία: στο εργασιακό, στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον και αποκρυσταλλώνεται με τη ληστρική επιδρομή του κεφαλαίου απέναντι στα κατώτερα στρώματα με ταυτόχρονη πάταξη του εσωτερικού εχθρού.

Όπως και να ονομάζουν τις φυλακές είτε κέντρα κράτησης, είτε σωφρονιστικά καταστήματα η ουσία τους παραμένει η ίδια, το ίδιο φρικιαστική. Ο εγκλεισμός δεν σωφρονίζει αλλά συνθλίβει τους ανθρώπους. Η εξουσία επιδιώκει την συνεχή τιμωρία όσων παρανομούν. Αντιμετωπίζει τους κρατούμενους ως τους μοναδικούς υπαίτιους του εγκλήματος και υποκριτικά διαχωρίζει σε υγιές και άρρωστο το κοινωνικό σώμα. Η αστική δικαιοσύνη δεν μπορεί να κρύψει την ταξική της θέση και φύση. Ένας αντικοινωνικός μηχανισμός όπως είναι το κράτος αντιμετωπίζει με μπάτσους τα ζητήματα του Δικαίου. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μιλάει για καλύτερες συνθήκες κράτησης, θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο καταστροφικό και επικίνδυνο τόσο για χιλιάδες ψυχές που βρίσκονται στα κελιά της αστικής δημοκρατίας όσο και για ολόκληρη την κοινωνία.
Οι φυλακές πέρα από τον εκδικητικό χαρακτήρα τους για τους εντός των τειχών λειτουργεί κ ως φόβητρο για το κοινωνικό σώμα, για όσους και όσες δεν μπορούν να επιβιώσουν ζώντας μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, ως φόβητρο για όσους και όσες αγωνίζονται.

Η ιστορία αγώνων μέσα στις φυλακές είναι τόσο μακραίωνη όσο κ η ίδρυσή τους. Ειδικά στον ελλαδικό χώρο όποια κατάκτηση και αν κερδήθηκε έγινε με αίμα και με κοινούς αγώνες έγκλειστων και μη. Τα παραδείγματα είναι πολλά, από την μεγάλη εξέγερση στις φυλακές Κορυδαλλού το 1995, την εξέγερση στις φυλακές Μαλανδρίνου το 2007, την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων το 2008, την μαζική απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων το 2015 αλλά και τις σε πιο μικρή έκταση κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις. Εκεί που η ανυπακοή συναντιέται με τη σπίθα για την ελευθερία, εκεί είναι που οι αγώνες σημειώνουν νίκες και κάνουν τα τείχη να γκρεμίζονται. Από τις 28/10 οι κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού με κινητοποιήσεις διεκδικούν τα δικαιώματά τους και την κατάργηση του νέου σωφρονιστικού κώδικα.

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των κρατουμένων.

Ενώνουμε τις φωνές μας με τους κρατούμενους και τις κρατούμενες ενάντια στην συνθήκη του εγκλεισμού.

Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο δίχως φυλακές

Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο αλληλεγγύης ελευθερίας και κοινοκτημοσύνης.

Νοέ 23

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση-διαδήλωση ενάντια στην έμφυλη βία

 Παρασκευή 25/11 στις 19:00, στο Άγαλμα Βενιζέλου

Μέσα σε μια περίοδο γενικευμένης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας έρχονται στην επιφάνεια. Ξυλοδαρμοί, βιασμοί, επιθέσεις στα LGBTQ άτομα, κυκλώματα trafficking, γυναικοκτονίες δείχνουν ότι η συστημική βία της πατριαρχίας είναι καλά ριζωμένη στην κοινωνική ζωή. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, την οικονομική εξαθλίωση και την καταστολή σε όσους/ες αντιστέκονται ενισχύουν ένα ήδη ασφυκτικό περιβάλλον. Το κράτος προσχηματικά διατυμπανίζει τη λήψη μέτρων για την έμφυλη βία, αλλά βλέπουμε φορείς και θεσμούς της εξουσίας να είναι ουσιαστικά μπλεγμένοι ή να σπεύδουν να κουκουλώσουν ολοένα και περισσότερες υποθέσεις.
Για εμάς, η παγκόσμια ημέρα ενάντια στην έμφυλη βία δεν είναι μια θεσμική επέτειος αλλά μια ακόμη αφορμή να βγούμε στο δρόμο, να αναδείξουμε τη σαπίλα του εξουσιαστικού συμπλέγματος κράτους – κεφαλαίου – πατριαρχίας, να ενώσουμε τις φωνές μας και να σταθούμε με αλληλεγγύη μεταξύ μας.
Σχετικά με τις πρόσφατες υποθέσεις παιδοβιασμού και βιασμού στο ΑΤ Ομόνοιας

Τις τελευταίες μέρες έχει βγει στην επιφάνεια η υπόθεση μαστροπείας και κατά συρροή βιασμού της 12χρονης στα Σεπόλια. Το 12χρονο παιδί δούλευε ως σύγχρονος σκλάβος στο κάτεργο του Ηλία Μίχου για να διασφαλίσει την επιβίωση αυτού και της οικογένειας του. Ο Ηλίας Μίχος ένας ακόμα ευυπόληπτος πολίτης με διασυνδέσεις με μπάτσους, στελέχη της ΝΔ και παπάδες εκμεταλλευόμενος την παιδική εργασία της 12χρονης στο παντοπωλείο, την βίαζε και την εξέδιδε συστηματικά, αποσπώντας την σιωπή της μέσα από συνεχόμενους εκβιασμούς και απειλές για τη ζωή της. Ο Ηλίας Μίχος ενορχηστρωτής και μέλος ενός κυκλώματος trafficking/ παιδοβιαστών ήρθε σε επαφή με πάνω από 200 παιδοβιαστές που πλήρωσαν ή θα πλήρωναν για να βιάσουν το 12χρονο κορίτσι.

Το βράδυ της 11ης Οκτώβρη διαπράχθηκε ο βιασμός της 19χρονης από δύο μπάτσους εν ώρα υπηρεσίας τους μέσα στο Α.Τ Ομόνοιας. Ένα ακόμα περιστατικό βιασμού έλαβε χώρα αυτή τη φορά από τα ένστολα σκουπίδια της ελληνικής αστυνομίας.
Από τις πρώτες ώρες που δημοσιεύτηκαν οι δύο παραπάνω υποθέσεις ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου ως προς την συγκάλυψη και το κουκούλωμα των δύο περιστατικών. Ο βόθρος των ΜΜΕ άρχισε να ξεπλένει τους (παιδο)βιαστές πλασάροντας το κοινωνικό προφίλ που εκπληρώνει όλο το status quo μιας συντηρητικής /πατριαρχικής κοινωνίας. Έτσι, για τον Ηλία Μίχο και για τους άλλους οι 5 παιδοβιαστές που συνελήφθησαν για την ίδια υπόθεση σκιαγραφείται από τα συστημικά μέσα το προφίλ του καλού πολίτη, του επιχειρηματία, του Έλληνα οικογενειάρχη, του φιλάνθρωπου, του θρησκευόμενου, ενώ παράλληλα επιρρίπτονται ευθύνες στο θύμα για το βιασμό του. Δημιουργείται πρόσφορο έδαφος στην κοινή γνώμη έτσι ώστε οι εξουσιαστές και οι δικαστικές αρχές να ολοκληρώσουν τη συγκάλυψη των (παιδο)βιαστών δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στους εμπλεκόμενους φορείς της εξουσίας δλδ τα “μεγάλα ψάρια” να σβήσουν τα ιχνη τους και να προστατευτούν, όπως και είδαμε να γίνεται με την υπόθεση της Γεωργίας Μπίκα, την υπόθεση του Φιλιππίδη και φυσικά του Λιγνάδη.

ΜΜΕ και διάφοροι καλοθελητές που εκπροσωπούν ένα σάπιο πατριαρχικό σύστημα αφού αρχικά προσποιήθηκαν ότι πέφτουν από τα σύννεφα, στη συνέχεια επιχείρησαν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, ενώ τελικά αποκαλύπτεται ότι δύο μπάτσοι βίασαν την 19χρονη στο Α.Τ. Ομόνοιας.  Γνωρίζουμε πολύ καλά πως είναι η ίδια η αστυνομία που βασανίζει αγωνιστές και αγωνίστριες, δολοφονεί μετανάστες, όπως δολοφόνησε τον αγωνιστή Β. Μάγγο, τον μετανάστη Εμπουκά, τον ρομά Γ. Σαμπάνη με 16 σφαίρες στο ψαχνό. Είναι οι μπάτσοι που συνεργάζονται με μαφίες, φασίστες, που πουλάνε προστασία σε μαγαζιά, εμπλέκονται σε κυκλώματα trafficking και εμπορίας ανθρώπων. Είναι οι εκπρόσωποι και οι προστάτες ενός συστήματος εξουσίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης που τους επιτρέπει να επιβάλλονται στα σώματα των γυναικών μέσω του βιασμού, χωρίς καμία συνέπεια (οι βιαστές παραμένουν ελεύθεροι). Μέσα σ΄ αυτή την αντίφαση και για να κινηθεί οποιαδήποτε νομική διαδικασία το κράτος υποχρεώνει τις γυναίκες και τα κακοποιημένα άτομα να καταγγείλουν τα περιστατικά έμφυλης βίας στους μπάτσους. Άραγε πόσο εύκολο είναι για τα εν λόγω υποκείμενα να σπάσουν τη σιωπή και να καταγγείλουν τα εκάστοτε περιστατικά σ΄ ένα ασφυκτικό και αποτρεπτικό περιβάλλον που ελέγχεται από μπάτσους/βιαστές;
Κοινός παρανομαστής των πρόσφατων υποθέσεων, που αποτελούν την ακραία έκφανση της έμφυλης βίας, είναι το πατριαρχικό /εξουσιαστικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης που ονομάζεται αστική δημοκρατία. Πρόσφατα είδαμε σε χώρες όπως η Πολωνία και η ΗΠΑ μια προσπάθεια να παρανομοποιήσουν το δικαίωμα των γυναικών στην έκτρωση αφαιρώντας το αυτονόητο δικαίωμα να ορίζουμε οι ίδιες τις ζωές και το σώμα μας. Εξεγερμένες γυναίκες στο Ιράν δολοφονούνται και βασανίζονται επειδή τόλμησαν να καταδείξουν με τις διαμαρτυρίες τους την έμφυλη βαρβαρότητα του θεοκρατικού καθεστώτος στο Ιράν. Αφορμή της κοινωνικής οργής που τις έφερε στη πρώτη γραμμή της εξέγερσης στάθηκε η δολοφονία της Μάχσα Αμινί από την αστυνομία διότι δε φορούσε με τον σωστό τρόπο το χιτζάμπ της. Στον ελλαδικό χώρο παπάδες κάνουν κήρυγμα κατά των εκτρώσεων και της αυτοδιάθεσης του σώματος των γυναικών συνεισφέροντας και αυτοί στην επίθεση που δέχονται οι γυναίκες. Μια επίθεση που ξεκινά από το πατριαρχικό σύστημα και τους υπερασπιστές του, δημιουργεί έμφυλα στερεότυπα, διαχωρισμούς και ρόλους τον κοινωνικό ιστό και παίρνει όλες τις μορφές καταπίεσης που συναντάμε καθημερινά. Αμέτρητες γυναικοκτονίες, βιασμοί, σεξισμός, παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις, υποτίμηση του γυναικείου σώματος, του έμφυλου και σεξουαλικού προσδιορισμού και επιθέσεις στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και άλλα πόσα συστατικά μιας κοινωνική δυσωδίας που έχει βγεί στην επιφάνεια.

Ζούμε σ΄ένα σύγχρονο ολοκληρωτισμό όπου η αλήθεια βρίσκεται στα χέρια των εξουσιαστών ώστε να δρά και να σκεπάζει τις υποθέσεις που την καίνε. Σε ένα σύστημα που η αστική δικαιοσύνη αφήνει ελεύθερους μπάτσους/βιαστές ενώ θέτει σε καθεστώς εξαίρεσης πολιτικούς κρατούμενους και τιμωρεί παραδειγματικά όσους/όσες αγωνίζονται. Σ’ ένα σύστημα που επιχειρεί να επιβάλλεται στα σώματα μας με τον κάθε δυνατό τρόπο.
Ο αγώνας για κάθε δολοφονημένη, για κάθε περιστατικό βιασμού, για κάθε καταπιεσμένο άτομο είναι κομμάτι ενός συνολικού αγώνα ενάντια σε κράτος, πατριαρχία και κεφάλαιο, για να συντρίψουμε το σάπιο σύστημά τους. Μέσα από αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης να στηρίξουμε τα κακοποιημένα άτομα και να μην αφήσουμε καμία μόνη απέναντι στην πατριαρχία και στους υπερασπιστές της. Να αγωνιστούμε για έναν κόσμο με ελευθερία, ισότητα και αξιοπρέπεια.

ΜΠΑΤΣΟΙ-TV-ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝΕ ΜΑΖΙ.
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

Νοέ 15

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Κλείνουμε 49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και η μάχη για την διατήρηση της φλόγας που ενέπνευσε γενιές παραμένει επίκαιρη όσο και δύσκολη. Όχι γιατί στην εξουσία βρίσκονται υμνητές της χούντας και απόγονοι ταγματασφαλιτών. Αυτοί δεν έφυγαν από την εξουσία μετά τη “μεταπολίτευση”. Καρατζαφέρης, Ανδρεουλάκος, Φρανς Τσαγκάρης, Μανωλάκος, Δαβάκης, είναι μόνο λίγα από τα ονόματα τα οποία κοσμούσαν την πολιτική σκηνή πολύ πριν τα μπουμπούκια του πρώην ΛΑΟΣ ονειρευτούν τα έδρανα της βουλής. Το ότι πέρασαν τόσα χρόνια τους κάνει να θεωρούν πως έχουν τη δυνατότητα να ξαναγράψουν την ιστορία. Να αμφισβητήσουν το αίμα, τους αγώνες και την σημασία τους στην πορεία αυτού του τόπου. Να δαιμονοποιήσουν τις αντιστάσεις, τις κατακτήσεις, τα δικαιώματα και γενικά τις παρακαταθήκες αυτών των αγώνων. Να σβήσουν τους νεκρούς μας και μαζί τις μνήμες.

Αν όμως οι πολιτικοί απόγονοι της χούντας θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να επιτεθούν στη μνήμη είναι γιατί η θεσμική αριστερά τους το παραχώρησε, προσπαθώντας να την φέρει στα μέτρα της, να την ακρωτηριάσει για να την χωρέσει στη νομιμότητα της. Οι ηγεσίες των αριστερών κομμάτων έχτισαν καριέρες πάνω στο μύθο του ειρηνικού Πολυτεχνείου, όπου οι φοιτητές κλείστηκαν μέσα και χτυπήθηκαν από την χούντα απλά γιατί φώναζαν συνθήματα, αποκρύπτοντας τις μαζικές συγκρούσεις σε όλο το κέντρο της Αθήνας, τα οδοφράγματα, τις επιθέσεις σε υπουργεία, την άτακτη αποχώρηση της αστυνομίας η οποία οδήγησε στην κάθοδο του στρατού. Κατά το τριήμερο όμως της κατάληψης του Πολυτεχνείου πάνω από 300.000 διαδηλωτές συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής σε περιοχές από την Ομόνοια, τα Χαυτεία, την Πλατεία Αμερικής, την οδό Σταδίου, πλατεία Κοτζιά μέχρι και γειτονιές πολύ μακριά από το κέντρο. Οι νεκροί της εξέγερσης σε ολόκληρη την Αθήνα αμφισβητούνται από τους αναθεωρητές της ιστορίας γιατί η αριστερά μπορεί να τους επικαλείται αλλά αρνείται να τους υπερασπιστεί ουσιαστικά, αφού δε χωράνε στο αφήγημα της.

Η διατήρηση της αλήθειας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι χρέος απέναντι στους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Σε μια κοινωνία παραδομένη στη ματαιότητα μετά από δεκαετίες αγώνων, υποταγμένη κάτω από τη μπότα των συνταγματαρχών, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, άρκεσε η μαχητικότητα της νιότης για να της δώσει ξανά ελπίδα και να ξεσηκωθεί. Όσο καλά και να νομίζουν οι εξουσιαστές πως ελέγχουν τις μάζες με τη βία και την αποχαύνωση, όταν η ανάγκη συναντήσει την ελπίδα δημιουργούν την έκρηξη που ονομάζουμε εξέγερση. Κι αν αυτή η έκρηξη αγνοήσει τις σειρήνες της ανάθεσης και μπολιαστεί με τις ιδέες της ανατροπής μπορεί να έχει την προοπτική της επανάστασης. Αλλιώς, της κόβουν τα ποδάρια οι έμποροι του εφικτού για να την παζαρέψουν στους διαδρόμους της εξουσίας.

Σήμερα, μετά από 15 χρόνια διαρκούς όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, όπου η προλεταριακή τάξη εξαθλιώνεται και αρκετά κομμάτια της μεσαίας προλεταριοποιούνται, όπου η οικονομική και πολιτική ελίτ επιδεικνύει τα διαρκώς αυξανόμενα πλούτη της και το μαστίγιο του αυταρχισμού έχει ξαναβγεί στους δρόμους για να σπείρει τη ματαιότητα, οι μνήμες των εξεγέρσεων δε μπορεί να είναι ούτε έρμαιο στις διαθέσεις των φασιστών, ούτε φωτογραφίες στο σκρίνιο. Η μνήμη των αγώνων είναι γιατρικό απέναντι στην κοινωνική σήψη και πυξίδα για νέους αγώνες, πιο δυναμικούς, πιο αποτελεσματικούς. Που θα δικαιώσουν τα όνειρα των επαναστατών του χθες και θα θέσουν τον πήχη για τους αγώνες του αύριο. Σε μια διαρκή πορεία προς την κοινωνική επανάσταση, τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό, την Αναρχία.

ΑΠ’ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ 73 ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ

ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΕΜΠΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, 1

Νοέ 14

Πορεία για την επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Νοέ 10

Σχετικά με τις πρόσφατες υποθέσεις παιδοβιασμού και βιασμού στο ΑΤ Ομόνοιας

Τις τελευταίες μέρες έχει βγει στην επιφάνεια η υπόθεση μαστροπείας και κατά συρροή βιασμού της 12χρονης στα Σεπόλια. Το 12χρονο παιδί δούλευε ως σύγχρονος σκλάβος στο κάτεργο του Ηλία Μίχου για να διασφαλίσει την επιβίωση αυτού και της οικογένειας του. Ο Ηλίας Μίχος ένας ακόμα ευυπόληπτος πολίτης με διασυνδέσεις με μπάτσους, στελέχη της ΝΔ και παπάδες εκμεταλλευόμενος την παιδική εργασία της 12χρονης στο παντοπωλείο, την βίαζε και την εξέδιδε συστηματικά, αποσπώντας την σιωπή της μέσα από συνεχόμενους εκβιασμούς και απειλές για τη ζωή της. Ο Ηλίας Μίχος ενορχηστρωτής και μέλος ενός κυκλώματος trafficking/ παιδοβιαστών ήρθε σε επαφή με πάνω από 200 παιδοβιαστές που πλήρωσαν ή θα πλήρωναν για να βιάσουν το 12χρονο κορίτσι.

Το βράδυ της 11ης Οκτώβρη διαπράχθηκε ο βιασμός της 19χρονης από δύο μπάτσους εν ώρα υπηρεσίας τους μέσα στο Α.Τ Ομόνοιας. Ένα ακόμα περιστατικό βιασμού έλαβε χώρα αυτή τη φορά από τα ένστολα σκουπίδια της ελληνικής αστυνομίας.
Από τις πρώτες ώρες που δημοσιεύτηκαν οι δύο παραπάνω υποθέσεις ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου ως προς την συγκάλυψη και το κουκούλωμα των δύο περιστατικών. Ο βόθρος των ΜΜΕ άρχισε να ξεπλένει τους (παιδο)βιαστές πλασάροντας το κοινωνικό προφίλ που εκπληρώνει όλο το status quo μιας συντηρητικής /πατριαρχικής κοινωνίας. Έτσι, για τον Ηλία Μίχο και για τους άλλους οι 5 παιδοβιαστές που συνελήφθησαν για την ίδια υπόθεση σκιαγραφείται από τα συστημικά μέσα το προφίλ του καλού πολίτη, του επιχειρηματία, του Έλληνα οικογενειάρχη, του φιλάνθρωπου, του θρησκευόμενου, ενώ παράλληλα επιρρίπτονται ευθύνες στο θύμα για το βιασμό του. Δημιουργείται πρόσφορο έδαφος στην κοινή γνώμη έτσι ώστε οι εξουσιαστές και οι δικαστικές αρχές να ολοκληρώσουν τη συγκάλυψη των (παιδο)βιαστών δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στους εμπλεκόμενους φορείς της εξουσίας δλδ τα “μεγάλα ψάρια” να σβήσουν τα ιχνη τους και να προστατευτούν, όπως και είδαμε να γίνεται με την υπόθεση της Γεωργίας Μπίκα, την υπόθεση του Φιλιππίδη και φυσικά του Λιγνάδη.

ΜΜΕ και διάφοροι καλοθελητές που εκπροσωπούν ένα σάπιο πατριαρχικό σύστημα αφού αρχικά προσποιήθηκαν ότι πέφτουν από τα σύννεφα, στη συνέχεια επιχείρησαν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, ενώ τελικά αποκαλύπτεται ότι δύο μπάτσοι βίασαν την 19χρονη στο Α.Τ. Ομόνοιας.  Γνωρίζουμε πολύ καλά πως είναι η ίδια η αστυνομία που βασανίζει αγωνιστές και αγωνίστριες, δολοφονεί μετανάστες, όπως δολοφόνησε τον αγωνιστή Β. Μάγγο, τον μετανάστη Εμπουκά, τον ρομά Γ. Σαμπάνη με 16 σφαίρες στο ψαχνό. Είναι οι μπάτσοι που συνεργάζονται με μαφίες, φασίστες, που πουλάνε προστασία σε μαγαζιά, εμπλέκονται σε κυκλώματα trafficking και εμπορίας ανθρώπων. Είναι οι εκπρόσωποι και οι προστάτες ενός συστήματος εξουσίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης που τους επιτρέπει να επιβάλλονται στα σώματα των γυναικών μέσω του βιασμού, χωρίς καμία συνέπεια (οι βιαστές παραμένουν ελεύθεροι). Μέσα σ΄ αυτή την αντίφαση και για να κινηθεί οποιαδήποτε νομική διαδικασία το κράτος υποχρεώνει τις γυναίκες και τα κακοποιημένα άτομα να καταγγείλουν τα περιστατικά έμφυλης βίας στους μπάτσους. Άραγε πόσο εύκολο είναι για τα εν λόγω υποκείμενα να σπάσουν τη σιωπή και να καταγγείλουν τα εκάστοτε περιστατικά σ΄ ένα ασφυκτικό και αποτρεπτικό περιβάλλον που ελέγχεται από μπάτσους/βιαστές;
Κοινός παρανομαστής των πρόσφατων υποθέσεων, που αποτελούν την ακραία έκφανση της έμφυλης βίας, είναι το πατριαρχικό /εξουσιαστικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης που ονομάζεται αστική δημοκρατία. Πρόσφατα είδαμε σε χώρες όπως η Πολωνία και η ΗΠΑ μια προσπάθεια να παρανομοποιήσουν το δικαίωμα των γυναικών στην έκτρωση αφαιρώντας το αυτονόητο δικαίωμα να ορίζουμε οι ίδιες τις ζωές και το σώμα μας. Εξεγερμένες γυναίκες στο Ιράν δολοφονούνται και βασανίζονται επειδή τόλμησαν να καταδείξουν με τις διαμαρτυρίες τους την έμφυλη βαρβαρότητα του θεοκρατικού καθεστώτος στο Ιράν. Αφορμή της κοινωνικής οργής που τις έφερε στη πρώτη γραμμή της εξέγερσης στάθηκε η δολοφονία της Μάχσα Αμινί από την αστυνομία διότι δε φορούσε με τον σωστό τρόπο το χιτζάμπ της. Στον ελλαδικό χώρο παπάδες κάνουν κήρυγμα κατά των εκτρώσεων και της αυτοδιάθεσης του σώματος των γυναικών συνεισφέροντας και αυτοί στην επίθεση που δέχονται οι γυναίκες. Μια επίθεση που ξεκινά από το πατριαρχικό σύστημα και τους υπερασπιστές του, δημιουργεί έμφυλα στερεότυπα, διαχωρισμούς και ρόλους τον κοινωνικό ιστό και παίρνει όλες τις μορφές καταπίεσης που συναντάμε καθημερινά. Αμέτρητες γυναικοκτονίες, βιασμοί, σεξισμός, παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις, υποτίμηση του γυναικείου σώματος, του έμφυλου και σεξουαλικού προσδιορισμού και επιθέσεις στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και άλλα πόσα συστατικά μιας κοινωνική δυσωδίας που έχει βγεί στην επιφάνεια.

Ζούμε σ΄ένα σύγχρονο ολοκληρωτισμό όπου η αλήθεια βρίσκεται στα χέρια των εξουσιαστών ώστε να δρά και να σκεπάζει τις υποθέσεις που την καίνε. Σε ένα σύστημα που η αστική δικαιοσύνη αφήνει ελεύθερους μπάτσους/βιαστές ενώ θέτει σε καθεστώς εξαίρεσης πολιτικούς κρατούμενους και τιμωρεί παραδειγματικά όσους/όσες αγωνίζονται. Σ’ ένα σύστημα που επιχειρεί να επιβάλλεται στα σώματα μας με τον κάθε δυνατό τρόπο.
Ο αγώνας για κάθε δολοφονημένη, για κάθε περιστατικό βιασμού, για κάθε καταπιεσμένο άτομο είναι κομμάτι ενός συνολικού αγώνα ενάντια σε κράτος, πατριαρχία και κεφάλαιο, για να συντρίψουμε το σάπιο σύστημά τους. Μέσα από αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης να στηρίξουμε τα κακοποιημένα άτομα και να μην αφήσουμε καμία μόνη απέναντι στην πατριαρχία και στους υπερασπιστές της. Να αγωνιστούμε για έναν κόσμο με ελευθερία, ισότητα και αξιοπρέπεια.

ΜΠΑΤΣΟΙ-TV-ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝΕ ΜΑΖΙ.
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

Νοέ 05

Απεργία 9 Νοέμβρη. Συμμετέχουμε – Στηρίζουμε τα Σωματεία Βάσης

Οκτ 17

Κείμενο των δύο συλληφθέντων της αντιφασιστικής πορείας στη Σταυρούπολη (2/10/21) ενόψει του δικαστηρίου

Το περασμένο φθινόπωρο γίναμε για άλλη μια φορά μάρτυρες των θλιβερών προσπαθειών φασιστικών ομάδων να διεισδύσουν σε σχολεία φτωχών και λαϊκών περιοχών, χρησιμοποιώντας τα ως ορμητήρια για να επιτεθούν με δολοφονικό τρόπο σε μέλη φοιτητικών παρατάξεων και αριστερών οργανώσεων. Η αντίδραση του ευρύτερου αντιφασιστικού κινήματος ήταν άμεση και στις 29 Σεπτεμβρίου 2021 περίπου 4.000 άτομα συμμετείχαν σε μια ιδιαίτερα μαζική αντιφασιστική διαδήλωση στη γειτονιά της Σταυρούπολης. Κάποιες μέρες μετά, στις 2 Οκτωβρίου, το αντιφασιστικό κίνημα βρέθηκε εκ νέου στον δρόμο με 2.000 ανθρώπους για να εμποδίσει τη φασιστική παρουσία μερικών δεκάδων νοσταλγών των μεγαλύτερων σφαγών της ανθρώπινης ιστορίας. Για να μην τους δοθεί ούτε σπιθαμή γης. Το κράτος και η παρούσα ακροδεξιά διαχείριση δεν θα μπορούσε να επιτρέψει τη δυναμική και σύσσωμη παρουσία του κινήματος στον δρόμο κι έτσι επέλεξε να χρησιμοποιήσει τη συμμορία των ένστολων δολοφόνων της, η οποία για άλλη μια φορά έδειξε τις εκλεκτικές της συγγένειες με το φασιστικό παρακράτος. Η αναίτια επίθεση των μπάτσων στο αναρχικό-αντιφασιστικό μπλοκ είχε και ως αποτέλεσμα τη σύλληψή μας με ένα σαθρό κατηγορητήριο έξι αδικημάτων πλημμεληματικού χαρακτήρα. Στη συνέχεια τη σκυτάλη ανέλαβε η πληρωμένη κρατική προπαγάνδα για να παρουσιάσει μια εικόνα «εκατέρωθεν» επεισοδίων και τη γνωστή και αγαπημένη τους «θεωρία των δύο άκρων».

Από εκείνη τη μέρα κατηγορούμαστε, λοιπόν, για τα αδικήματα της διατάραξης κοινής ειρήνης, της οπλοφορίας, της αντίστασης κατά της αρχής, της απόπειρας (επικίνδυνης) σωματικής βλάβης σε βάρος δημοσίου υπαλλήλου και της φθοράς του εξοπλισμού του, καθώς και της απείθειας από τη στιγμή που αρνηθήκαμε να δώσουμε τα αποτυπώματά μας τόσο ως μια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας ενάντια στην επίθεση της αστυνομίας και στην άδικη σύλληψή μας όσο και γιατί δεν έχουμε κανενός είδους εμπιστοσύνη σε ενδεχόμενη χρήση τους από τις αρχές στο μέλλον. Εξάλλου, η πρόσφατη ιστορία του κινήματος έχει να δείξει πολλές κρατικές μεθοδεύσεις και σκευωρίες εναντίον αγωνιστών. Τα αδικήματα για τα οποία μας κατηγορούν αποτελούν ένα κλασικό «πακέτο» κατηγοριών εναντίον αγωνιστών προκειμένου να κάμψουν τη θέληση και τη μαχητικότητα και με σκοπό να «ποινικοποιήσουν» τη μαζική παρουσία μας στον δρόμο, σπέρνοντας ένα ευρύτερο κλίμα τρομοκρατίας. Η δίκη μας ορίστηκε για την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου.

Ας γνωρίζουν, όμως, οι κρατούντες ότι δεν πρόκειται να μας φοβίσουν, αλλά ότι το μόνο που κάνουν είναι να ατσαλώνουν τη συνείδηση και τη θέλησή μας να αγωνιζόμαστε. Να ξέρουν ότι θα βρίσκουν πάντα μπροστά τους και απέναντί τους το ευρύτερο αναρχικό και αντιφασιστικό κίνημα. Σε μια περίοδο ανόδου της ακροδεξιάς σε διεθνές επίπεδο και στις προσπάθειες ανασυγκρότησής της σε εγχώριο, το κίνημα πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση. Όπως οι προσπάθειες της Χρυσής Αυγής ανακόπηκαν στον δρόμο από τον κόσμο του αγώνα, έτσι και σήμερα πρέπει να εντείνουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο υπάρχον και απέναντι στη φασιστική απειλή σε κοινωνικό πεδίο, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στα σχολεία, στα γήπεδα, στα πανεπιστήμια, ακόμα και στις δικαστικές αίθουσες που εμφανίζονται προτεταμένα χέρια, προσβάλλοντας τους αγώνες ενός ολόκληρου κινήματος και την αξιοπρέπεια μιας μάνας που έχει χάσει το παιδί της. Εμείς, από τη μεριά μας, ως αναρχικοί και αντιφασίστες αγωνιστές, τους δηλώνουμε ξεκάθαρα και απερίφραστα ότι δεν μας πτοούν.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Κάλεσμα στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, Τετάρτη 19/10 στις 09.00

Δ. Χ., Σ. Κ., συλληφθέντες της αντιφασιστικής πορείας στην Σταυρούπολη της 02.10.21

Οκτ 13

Συγκέντρωση αλληλεγγύης: Τετάρτη 19-10 στις 9:00 στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης

Την Τετάρτη 19/10 δικάζονται οι δύο σύντροφοι που συνελήφθησαν στην αντιφασιστική διαδήλωση στην Σταυρούπολη στις 2/10/21. Η πορεία καλέστηκε ως μια άμεση απάντηση στις φασιστικές γκρούπες που εκείνη την περίοδο προσπάθησαν να ξαναβγούν στην επιφάνεια μέσα από επιθέσεις που πραγματοποίησαν σε αντιφασίστες μαθητές στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, αλλά και σε φοιτητές αριστερών παρατάξεων που είχαν βρεθεί στο σχολείο για αντιφασιστική παρέμβαση μετά τις επιθέσεις που δέχτηκαν οι πρώτοι. Φυσικά τα παραπάνω χτυπήματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν αν δεν υπήρχε το κλείσιμο του ματιού από ακροδεξιούς καθηγητές και η βοήθεια των μπάτσων. Σ΄ εκείνη την διαδήλωση πλήθος κόσμου γέμισε τους δρόμους των δυτικών συνοικιών και δήλωσε πως εθνικιστές, ρατσιστές και φασίστες δεν χωράνε στις γειτονιές της εργατιάς.

Οι δυνάμεις καταστολής ως συνέχεια του έργου τους στα γεγονότα στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης αλλά και του διαχρονικού τους ρόλου να συνεργάζονται με παρακρατικούς, φασίστες υπηρετώντας τα αφεντικά χτύπησαν απροκάλυπτα και χωρίς αφορμή την πορεία όταν έφτανε προς το κέντρο της πόλης. Ακολούθησε κυνηγητό και ξύλο από τα ΜΑΤ και η σύλληψη των δύο συντρόφων με ένα φτιαχτό κατηγορητήριο που οι μπάτσοι φορτώνουν σχεδόν σε κάθε διαδηλωτή/τρια που συλλαμβάνουν. Συγκεκριμένα οι σύντροφοι κατηγορούνται για αντίσταση κατά της αρχής ,απόπειρα σωματικής βλάβης , διατάραξη κοινής ειρήνης, οπλοφορία(!), απείθεια και φθορά ξένης περιουσίας.

Σε συνθήκες κρίσης και ανέχειας το κράτος και το κεφάλαιο προσπαθούν να ποτίσουν με το δηλητήριο του φασισμού το κοινωνικό σώμα. Προσπαθούν να πείσουν ότι για την φτώχεια, την ακρίβεια και την ανεργία φταίνε οι πιο αδύναμοι, οι απόκληροι, οι φτωχοδιάβολοι, οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Καλλιεργούν το εθνικιστικό μίσος στους υπηκόους ώστε να έχουν έτοιμο κρέας για την πολεμική τους μηχανή. Μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια από ΜΜΕ παπαδαριό και λοιπούς καλοθελητές για να αποκρύψουν την αλήθεια ότι την καταπίεση και τη φτώχεια γεννούν και συντηρούν το κράτος και τα αφεντικά.

Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε στο δρόμο. Στον δρόμο που πολεμιέται και νικιέται ο φασισμός. Στήνοντας οδοφράγματα ενάντια στον θεσμικό φασισμό που πνίγει και δολοφονεί τα ταξικά μας αδέρφια στο Αιγαίο και στον Έβρο. Στήνοντας οδοφράγματα ενάντια σε μπάτσους και φασίστες, στα πίστα σκυλιά των αφεντικών για να μην υπάρξει άλλος δολοφονημένος όπως ο Σαχζάτ Λουκμάν και ο Παύλος Φύσσας. Στρέφουμε τα πυρά μας σε αυτούς που μας κλέβουν τη ζωή βάζοντας μπροστά τις ανάγκες της τάξης μας.

Πόλεμος με όλες τις δυνάμεις μας σε κράτος και κεφάλαιο.

Πίσω ρουφιάνοι – Εμπρός σύντροφοι.

Ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο.

Αλληλεγγύη στους 2 συντρόφους.

 

Φόρτωση περισσότερων