Τα ξημερώματα της 18ης Αυγούστου το κράτος επιχείρησε την εκκένωση του camp του Ελαιώνα, ύστερα από την απόφαση “ανάπλασης “του δήμου Αθηναίων στον οποίο ανήκει η εν λόγω έκταση. Ο κατασταλτικός μηχανισμός απαρτιζόμενος από κάθε λογής μπάτσο τέθηκε σε λειτουργία ώστε να ξεδιπλωθεί ο σχεδιασμός εκκένωσης του camp.

Πριν από την κινηματογραφικού τύπου βίαια εισβολή και τρομοκράτηση των ανθρώπων που διαμένουν ακόμα εκεί, ο δήμος Αθηναίων είχε ενημερώσει ότι από τις 30 Ιούνη 2022

θα ξεκινήσει την διαδικασία ”μετεγκατάστασης” των μεταναστών με σκοπό αυτή να υλοποιηθεί ως τα μέσα Αυγούστου.

Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ξεκίνησε μια σκυταλοδρομία επιβράβευσης όλων εκείνων των μαντρόσκυλων της εξουσίας που έχουν αποδειχθεί αδίστακτοι στην υλοποίηση απάνθρωπων πολιτικών-πρακτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρώην διοικήτρια στα camp της Σάμου και Σκαραμαγκά, Μαρία-Δήμητρα Νιουτσίκου η οποία έδωσε τα διαπιστευτήριά της σε ότι αφορά την άγρια καταστολή από την θέση της άτυπης διευθύντριας στο camp του Ελαιώνα και προενέβη στις 4 τα ξημερώματα στην επίθεση εναντίων των μεταναστών/ριων σε άρτια συνεργασία με τις διάφορες ομάδες των ΕΚΑΜ και ΜΑΤ.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι μια πιστή επανάληψη όλων όσων έχουν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια, απέναντι σε ανθρώπους της τάξης μας που επιχειρούν να εναντιωθούν αλλά και να οργανωθούν απέναντι στον ζόφο που η κυριαρχία επιδιώκει να ονομάσει κανονικότητα. Μέσα από το δόγμα μηδενικής ανοχής το κράτος επιτίθεται στο πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας, που ακόμα και σε αυτήν την απάνθρωπη συνθήκη κράτησης και εγκλεισμού επέλεξε να συγκρουστεί και να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του, δείχνοντας τα αντανακλαστικά του, μη αποδεχόμενο την περαιτέρω επιβολή και απαξίωση της ζωής του.

Ο στόχος είναι όλους αυτούς τους ανθρώπους που μετά βίας έχουν αποκτήσει μια στοιχειώδη καθημερινότητα μέσα στον αστικό ιστό να τους μετακινήσει σε κάποιο περιφερειακό camp μακριά από την ελάχιστη πρόσβαση σε δομές υγείας, την εκπαίδευση και την εργασία. Το κράτος σχεδιάζει να δημιουργήσει μια συνθήκη απομόνωσης και οικονομικού στραγγαλισμού δυσχεραίνοντας με όλους τους τρόπους την κοινωνικοποίηση και εν τέλει την ενσωμάτωσή τους.

Προφανώς κράτος και κεφάλαιο ως ενορχηστρωτές αυτής της κατάστασης επιχειρούν να κατέχουν τον απόλυτο έλεγχο των ζωών μας ώστε να διασφαλίσουν τα οικονομικά και πολιτικά τους κέρδη. Οι μετανάστες άλλωστε είναι το πλέον φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό και επίσης αποτελούν ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί για τα παιχνίδια εξουσίας της εξωτερικής πολιτικής. Το αδηφάγο παιχνίδι μεταξύ ζωής και θανάτου που έχει στηθεί κάπου κοντά στα σύνορα μέχρι και σήμερα καλά κρατεί. Βιώνουμε καθημερινά την αγριότητα του κεφαλαίου, σε μια εποχή που η μετανάστευση ως φυσικό επακόλουθο των πολιτικών που ακολουθούνται οδηγεί τους ξεριζωμένους ανθρώπους να παλεύουν καθημερινά για την επιβίωσή τους, τους εξαθλιώνει, και τους οδηγεί σε αφανισμό στα σύνορα και στις θάλασσες.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες.

Ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Αγώνας μέχρι να σβηστούν τα σύνορα από τον χάρτη.

Προβολή του ντοκυμαντέρ

“Σε ποιόν ανήκει αυτό το τραγούδι”

Θα ακολουθήσει ρεμπέτικο γλέντι

Παρασκευή 7/10 20:00

στον Ε.Κ.Χ Σχολείο για την μάθηση της ελευθερίας

Τα έσοδα θα διατεθούν για δικαστικά έξοδα συντρόφων

Λίγα λόγια για την προβολή

Το ντοκιμαντέρ που θα παρακολουθήσουμε σήμερα λέγεται “Σε ποιον ανήκει αυτό το τραγούδι;” και η πρώτη του προβολή έγινε το 2003. Περιγράφει το ταξίδι της σκηνοθέτιδας στα Βαλκάνια ψάχνοντας τις ρίζες ενός τραγουδιού, το οποίο ως μελωδία απαντάται στις περισσότερες χώρες τις περιοχής, αλλά με διαφορετικούς στίχους και νόημα. Η δημιουργός μέσα από αυτό το εγχείρημα προσπαθεί να βρει την πολιτισμική ενότητα των Βαλκανίων. Γρήγορα όμως έρχεται αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα του εθνικισμού.

Είναι κομβικό για την παρακολούθηση της ταινίας να θυμόμαστε πως αυτή γυρίστηκε λίγα μόλις χρόνια από το τέλος των πολέμων που ακολούθησαν τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Την εποχή των γυρισμάτων μαινόταν ακόμα η ένταση στο Κόσοβο, που αν και ο πόλεμος έληξε το 1999 κήρυξε την ανεξαρτητοποίηση του το 2008. Επίσης οι άνθρωποι που βλέπουμε στις συνεντεύξεις είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν σε έναν άλλο κόσμο και ήταν μάρτυρες κοσμοϊστορικών αλλαγών.

Έχει σημασία να πούμε λίγα λόγια και για τον υποτιτλισμό της ταινίας. Προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στην απόδοση του ύφους των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει πως έπρεπε να μεταφράσουμε όσο πιο πιστά γίνεται απόψεις ρατσιστικές, εθνικιστικές, φαλλοκρατικές. Σε κάποια σημεία η φρασεολογία μας ήταν αηδιαστική οπότε επιλέξαμε να αποδώσουμε το πλήρες νόημα, αλλά με άλλες λέξεις. Έγινε σε ελάχιστα σημεία και ζητούμε την κατανόηση σας.

Στη δική μας θεώρηση ο εθνικισμός είναι εργαλείο στα χέρια της κυριαρχίας και του κεφαλαίου. Ένα εργαλείο που παράγει διαιρέσεις μέσα στο σώμα των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων. Ένα εργαλείο που δημιουργεί πλαστά συμφέροντα πέρα από τα μοναδικά συμφέροντα που αναγνωρίζουμε δηλαδή τα ταξικά. Ο εθνικισμός γεννάει μεγαλοϊδεατισμό και την αίσθηση ανωτερότητας έναντι των υπόλοιπων πράγμα που επιχειρείται να εμπεδωθεί ως κυρίαρχη ιδεολογία μέσα στην κοινωνία. Ο απώτερος στόχος είναι η διαφύλαξη της κοινωνικής ειρήνης, η διαιώνιση των ταξικών ανισοτήτων και η αναχαίτιση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Στο ντοκιμαντέρ αυτό, καταδεικνύεται με πολύ απλό τρόπο ότι ακόμα και η αναπόφευκτη πολιτιστική επιρροή ανθρώπων που ζούσαν και ζούνε σε όμορες γεωγραφικές περιοχές είναι κάτι που αμφισβητείται από τους ασπαζόμενους το εθνικιστικό φαντασιακό. Ένα τραγούδι που σαν αόρατο νήμα συνδέει τους ανθρώπους σε άλλους χρόνους και σε άλλους τόπους, είναι αρκετό για να κάνει τους ανθρώπους στο ντοκιμαντέρ να νιώσουν την αόρατη απειλή του ξένου και να αναδυθούν τα ρατσιστικά τους αντανακλαστικά.

Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι δυστυχώς επίκαιρο στο σήμερα, μιας και στον ελλαδικό χώρο ο εθνικισμός και ο πατριωτισμός έχουν διαποτίσει κάθετα το κοινωνικό σώμα. Την ίδια στιγμή που οι θάλασσες ξεβράζουν καθημερινά πτώματα μεταναστών και μεταναστριών, την ίδια στιγμή που η τάξη μας λεηλατείται, την ίδια στιγμή που τα εργατικά ατυχήματα – εργοδοτικές δολοφονίες είναι καθημερινότητα, εμείς δεν θα ψάξουμε τον εχθρό αλλού. Ο εχθρός μας είναι εδώ, είναι το κράτος και το κεφάλαιο. Ως αναρχικοί/αναρχικές αγωνιζόμαστε για την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια σε έθνη, πατρίδες και θρησκείες, οραματιζόμενοι/ες έναν κόσμο βασισμένο στις αξίες της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης.

Καλή παρακολούθηση

Στις 16 Αυγούστου εκκενώνεται η κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη, που εδραζόταν στο χώρο του παρατημένου παλιού νοσοκομείου της Αλεξανδρούπολης. Η εκκένωση της κατάληψης έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά επιθετικών κινήσεων του κράτους σε αυτοοργανωμένους χώρους, καταλήψεις, σημεία συσπείρωσης και αγώνα, όπως για παράδειγμα η εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό και η μετατροπή του campus του ΑΠΘ σε ένα απέραντο πάρκινγκ μπάτσων, η «ανάπλαση» του λόφου του Στρέφη, το μετρό στην πλατεία Εξαρχείων και πολλά άλλα.

Από το 2016 που πραγματοποιήθηκε η κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου, έδωσε πνοή σε έναν, εγκαταλειμμένο και παρατημένο από το κράτος, χώρο. Σε μία πόλη που αποτελεί την κορωνίδα του μιλιταρισμού του ελληνικού κράτους και έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε μία απέραντη βάση του ΝΑΤΟ, η αγωνιστική συνεισφορά της κατάληψης υπήρξε πολύ σημαντική. Οι σθεναροί αγώνες και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις αποτέλεσαν σε κοινωνικό επίπεδο το αντίπαλο δέος στη μηχανή θανάτου του ελληνικού κράτους και των συμμάχων του, δημιουργώντας ρήξεις στην πολεμική προετοιμασία της κυριαρχίας. Η κατάληψη Παλιού Νεκροτομείο έδωσε πνοή συμμετέχοντας σε ταξικούς αγώνες και εργατικές κινητοποιήσεις στην πόλη, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε ενεργά και στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια. Σημαντική ήταν η συμβολή της κατάληψης και σε κινητοποιήσεις που άπτονται του έμφυλου ζητήματος, κοινωνικοποιώντας ζητήματα καταπίεσης, εναντιωνόμενη στη συστημική βία της πατριαρχίας. Η κατάληψη αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι και στους αγώνες ενάντια στη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε ευρύτερο πλαίσιο. Μαζί με όλη την παραπάνω αγωνιστική προοπτική, η κατάληψη αποτέλεσε και χώρο ψυχαγωγίας δίνοντας χώρο σε αυτοοργανωμένες μορφές έκφρασης τέχνης, προβολές, συζητήσεις, δημιουργώντας ρωγμές στη διαμεσολάβηση του χρήματος όσον αφορά την κοινωνική ζωή των ανθρώπων που συμμετείχαν.

Η εκκένωση της κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου αποτελεί κομμάτι της γενικευμένης επίθεσης του κράτους στον κόσμο που αγωνίζεται, στους εκμεταλλευόμενους/ες και καταπιεσμένους/ες. Μιας επίθεσης που ξεκινά από τη –θεσμική πλέον- καταπάτηση κάθε εργασιακού κεκτημένου, συνεχίζεται με τις πρωτοφανείς ανατιμήσεις και ακρίβεια που έρχεται και που πρόκειται να «γονατίσει» τους μη έχοντες. Μιας επίθεσης που περνάει από την αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δημιουργώντας ταξικούς φραγμούς και κατευθυνόμενη γνώση. Μιας επίθεσης που ξεβράζει άψυχα κορμιά μεταναστ(ρι)ών στον Έβρο και στο Αιγαίο, προωθεί τον εκφασισμό της κοινωνίας με την ταυτόχρονη ανάδειξη ακροδεξιών σε θεσμικούς ρόλους, χαϊδεύει και «ρίχνει στα μαλακά» βιαστές λόγω πολιτικής και κοινωνικής τους θέσης. Μιας επίθεσης από το κράτος που δείχνει την πυγμή της, αποφυλακίζοντας μπάτσους δολοφόνους, καταχραστές δημοσίου χρήματος, θύτες έμφυλης βίας, κάθε λογής φασίστα την ίδια στιγμή που σέρνει στα δικαστήρια, καταδικάζει και φυλακίζει αγωνιστές και αγωνίστριες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η ανάγκη για οργάνωση στη βάση και συσπείρωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων μεγαλώνει. Η πρακτική της κατάληψης, πέρα από την απελευθέρωση παρατημένων χώρων από την κυριαρχία και «μεταβίβασή» τους στην κοινωνία, αποτελεί και μία αγωνιστική προοπτική όπου άνθρωποι γνωρίζονται, ζυμώνονται, οργανώνονται και γίνονται απειλή για τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Η κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου αποτέλεσε τον φάρο του αυτοοργανωμένου αγώνα στην πόλη της Αλεξανδρούπολης. Παρ όλες τις προσπάθειες του κράτους, θα είμαστε πάντα στο δρόμο, παλεύοντας για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨEIΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

Οι εργαζόμενοι/εργαζόμενες στην Μαλαματίνα απεργούν εδώ και 1,5 μήνα. Ενάντια στις ατομικές συμβάσεις, τις μειώσεις μισθών και τις εκδικητικές απολύσεις 15 συναδέλφων τους, αγωνίζονται για υπογραφή  συλλογικής σύμβασης εργασίας και για την ανάκληση όλων των απολύσεων.

Την Τετάρτη 31/8 η διοίκηση του εργαστηρίου με την συνδρομή εισαγγελέα κ των δυνάμεων καταστολής με ξύλο και χημικά κατάφερε να βάλει απεργοσπαστικό μηχανισμό εντός του εργοστασίου. Έχουν προηγηθεί το προηγούμενο διάστημα συλλήψεις απεργών και κατασκευή διώξεων από το ” συνδικαλιστικό” της κρατικής ασφάλειας. Παρά την καταστολή οι εργαζόμενοι αντιστέκονται και συνεχίζουν τον δίκαιο αγώνας τους.

Στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η τάξη μας από το κράτος και το κεφάλαιο οι αγώνες όπως αυτός των εργαζομένων της Μαλαματίνας φωτίζει τον δρόμο που οφείλει να βαδίσει το σύνολο της εργατικής τάξης.
Στο ζοφερό μέλλον που προσπαθούν να μας επιβάλουν τα αφεντικά και το κράτος οφείλουμε να βάλουμε αναχώματα. Να οργανωθούμε σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά ενάντια στην εκμετάλλευση και στην ανέχεια.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στο πλευρό των εργαζομένων. Η νίκη τους θα είναι νίκη όλων των ανθρώπων της τάξης μας. Η εργατική τάξη οφείλει και μπορεί να κερδίσει τον αγώνα για ζωή και αξιοπρέπεια.

Αλληλεγγύη στους/ις εργαζόμενους/ες στη Μαλαματίνα
Οργάνωση στη βάση Ενότητα στη δράση
Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη
Αναρχικη ομαδα Πυρανθός