Αυγ 05
Στα πλαίσια των κινήσεων αλληλεγγύης για την άμεση απελευθέρωση του Πάνου Καλαϊτζή που βρίσκεται προφυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού χωρίς στοιχεία με βάση τον τρομονόμο, πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με πανό και τρικάκια σε περιοχές των Συκεών Θεσσαλονίκης.
Ιούλ 20
Ο αναρχικός Γ. Μιχαηλίδης βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23/5 διεκδικώντας την αποφυλάκιση του μετά από 8.5 χρόνια εγκλεισμού και αφού από τον Δεκέμβρη του 21 πληροί όλες τις προϋποθέσεις της αστικής δικαιοσύνης. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας, το οποίο αρνείται την υφ’ όρον απόλυση, ζητώντας ουσιαστικά δήλωση μετανοίας από την πλευρά του φυλακισμένου. Μια πρακτική η οποία παραπέμπει σε ιδεολογική χρήση της “ανεξάρτητης δικαιοσύνης” η οποία παρέχει τα κεκτημένα δικαιώματα με όρους καθυπόταξης των πολιτικών κρατουμένων.
Η συγκεκριμένη απόφαση δε μπορεί πάρα να ειδωθεί ως κομμάτι της συνολικότερης ιδεολογικής επίθεσης από πλευράς κράτους και κεφαλαίου προς τον κόσμο του αγώνα. Από τον Δεκέμβρη του 08 ως τους αγώνες τις περιόδου 10-12 η άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση βρήκε ανάχωμα τους μεγαλειώδεις αγώνες εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων, με αποτέλεσμα την πλήρη απονομιμοποίηση του πολιτικού προσωπικού και την επιστράτευση της σοσιαλδημοκρατίας για βελούδινη εφαρμογή των μνημονίων. Ο εξευτελισμός της τελευταίας, με την πλήρη υποταγή στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών, έφερε πίσω τις δυνάμεις της αντιεξέγερσης πιο αδηφάγες από ποτέ, να επελαύνουν πάνω από τα κοινωνικά ερείπια που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο νεοφιλελευθερισμός, χέρι χέρι με την προπαγάνδα των ΜΜΕ και την καταστολή των μπάτσων είναι εδώ για να λεηλατήσει ότι δεν κατάφερε ως το 2015 και να ισοπεδώσει όποια κοινωνική αντίσταση δε βούλιαξε στην σοσιολδημοκρατική ματαιότητα.
Η υιοθέτηση αυτής της ατζέντας από την κυβέρνηση καθιστά την εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων ως κεντρικό διακύβευμα, σε συμβολικό και ουσιαστικό επίπεδο. Από το κόψιμο αδειών του Δ. Κουφοντίνα, την άρνηση αδειών στην Π. Ρούπα, την εξοντωτική ποινή στον Β. Σταθόπουλο, ως την απόρριψη αποφυλάκισης του Γ. Μιχαηλίδη η κυβέρνηση προπαγανδίζει το δόγμα της πυγμής, προκειμένου να εντείνει το αίσθημα ματαιότητας προς τα ευρύτερα αγωνιζόμενα κομμάτια που δημιούργησαν εμπόδια στην νεοφιλελεύθερη λεηλασία κατά το πρόσφατο παρελθόν. Δεν αμφιβάλουμε πως ένας νεκρός πολιτικός κρατούμενος μπορεί να είναι κομμάτι των πολιτικών σχεδιασμών τους.
Όποιος/α βλέπει τον αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη ξεκομμένα από την επίθεση στην τάξη μας ή την επίθεση στην τάξη μας ξεκομμένα από τον αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη ας ετοιμάζεται για τη σειρά του. Είτε λέγεται εκδικητικότητα προς τους πολιτικούς κρατούμενους, είτε λέγεται ανεργία, αύξηση βασικών αγαθών, κοψίματα ρεύματος, εξώσεις, τα πρόσωπα του τέρατος είναι πολλά. Η αλληλεγγύη οφείλει να γίνει κοφτερό σπαθί απέναντι σε κάθε ένα από αυτά τα πρόσωπα, μέχρι τη μέρα που θα μπορέσουμε να το μπήξουμε στην καρδιά του.
Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του αναρχικού Γ. Μιχαηλίδη όχι για λόγους νομιμότητας ή ανθρωπιάς. Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση Γ. Μιχαηλίδη ως κομμάτι του αγώνα για μια ζωή αξιοβίωτη. Είναι κομμάτι ενός αγώνα που δεν είναι μάταιος, γιατί τον είδαμε, τον αγγίξαμε, τον βιώσαμε. Είναι κομμάτι ενός αγώνα που σε συνθήκες συνεχούς όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης είναι ζωτικής σημασίας. Η υπεράσπιση της ζωής ενός απεργού πείνας ο οποίος αγωνίζεται για αυτονόητα κεκτημένα δικαιώματα δεν είναι προσωπική υπόθεση. Είναι το κάλεσμα για αντίσταση απέναντι στην ισοπέδωση της ανθρώπινης ύπαρξης στο πρόσωπο του απεργού πείνας.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 23/5
Συγκέντρωση, Πέμπτη 21/07,19.00, Αγίας Σοφίας με Ερμού
Ιούν 22
Η συνέχιση της φυλάκισης του Γ. Μιχαηλίδη είναι μέρος της ιδεολογικής επίθεσης κράτους και κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο του αγώνα.
Ο αναρχικός Γ. Μιχαηλίδης βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23/5 διεκδικώντας την αποφυλάκιση του μετά από 8.5 χρόνια εγκλεισμού και αφού από τον Δεκέμβρη του 21 πληροί όλες τις προϋποθέσεις της αστικής δικαιοσύνης. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας, το οποίο αρνείται την υφ’ όρον απόλυση, ζητώντας ουσιαστικά δήλωση μετανοίας από την πλευρά του φυλακισμένου. Μια πρακτική η οποία παραπέμπει σε ιδεολογική χρήση της “ανεξάρτητης δικαιοσύνης” η οποία παρέχει τα κεκτημένα δικαιώματα με όρους καθυπόταξης των πολιτικών κρατουμένων.
Η συγκεκριμένη απόφαση δε μπορεί πάρα να ειδωθεί ως κομμάτι της συνολικότερης ιδεολογικής επίθεσης από πλευράς κράτους και κεφαλαίου προς τον κόσμο του αγώνα. Από τον Δεκέμβρη του 08 ως τους αγώνες τις περιόδου 10-12 η άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση βρήκε ανάχωμα τους μεγαλειώδεις αγώνες εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων, με αποτέλεσμα την πλήρη απονομιμοποίηση του πολιτικού προσωπικού και την επιστράτευση της σοσιαλδημοκρατίας για βελούδινη εφαρμογή των μνημονίων. Ο εξευτελισμός της τελευταίας, με την πλήρη υποταγή στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών, έφερε πίσω τις δυνάμεις της αντιεξέγερσης πιο αδηφάγες από ποτέ, να επελαύνουν πάνω από τα κοινωνικά ερείπια που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο νεοφιλελευθερισμός, χέρι χέρι με την προπαγάνδα των ΜΜΕ και την καταστολή των μπάτσων είναι εδώ για να λεηλατήσει ότι δεν κατάφερε ως το 2015 και να ισοπεδώσει όποια κοινωνική αντίσταση δε βούλιαξε στην σοσιολδημοκρατική ματαιότητα.
Η υιοθέτηση αυτής της ατζέντας από την κυβέρνηση καθιστά την εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων ως κεντρικό διακύβευμα, σε συμβολικό και ουσιαστικό επίπεδο. Από το κόψιμο αδειών του Δ. Κουφοντίνα, την άρνηση αδειών στην Π. Ρούπα, την εξοντωτική ποινή στον Β. Σταθόπουλο, ως την απόρριψη αποφυλάκισης του Γ. Μιχαηλίδη η κυβέρνηση προπαγανδίζει το δόγμα της πυγμής, προκειμένου να εντείνει το αίσθημα ματαιότητας προς τα ευρύτερα αγωνιζόμενα κομμάτια που δημιούργησαν εμπόδια στην νεοφιλελεύθερη λεηλασία κατά το πρόσφατο παρελθόν. Δεν αμφιβάλουμε πως ένας νεκρός πολιτικός κρατούμενος μπορεί να είναι κομμάτι των πολιτικών σχεδιασμών τους.
Όποιος/α βλέπει τον αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη ξεκομμένα από την επίθεση στην τάξη μας ή την επίθεση στην τάξη μας ξεκομμένα από τον αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη ας ετοιμάζεται για τη σειρά του. Είτε λέγεται εκδικητικότητα προς τους πολιτικούς κρατούμενους, είτε λέγεται ανεργία, αύξηση βασικών αγαθών, κοψίματα ρεύματος, εξώσεις, τα πρόσωπα του τέρατος είναι πολλά. Η αλληλεγγύη οφείλει να γίνει κοφτερό σπαθί απέναντι σε κάθε ένα από αυτά τα πρόσωπα, μέχρι τη μέρα που θα μπορέσουμε να το μπήξουμε στην καρδιά του.
Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του αναρχικού Γ. Μιχαηλίδη όχι για λόγους νομιμότητας ή ανθρωπιάς. Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση Γ. Μιχαηλίδη ως κομμάτι του αγώνα για μια ζωή αξιοβίωτη. Είναι κομμάτι ενός αγώνα που δεν είναι μάταιος, γιατί τον είδαμε, τον αγγίξαμε, τον βιώσαμε. Είναι κομμάτι ενός αγώνα που σε συνθήκες συνεχούς όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης είναι ζωτικής σημασίας. Η υπεράσπιση της ζωής ενός απεργού πείνας ο οποίος αγωνίζεται για αυτονόητα κεκτημένα δικαιώματα δεν είναι προσωπική υπόθεση. Είναι το κάλεσμα για αντίσταση απέναντι στην ισοπέδωση της ανθρώπινης ύπαρξης στο πρόσωπο του απεργού πείνας.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 23/5
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ/ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24/6 18:00 ΚΑΜΑΡΑ
Ιούν 19
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
του ΠΑΝΟΥ ΚΑΛΑΪΤΖΗ
Συγκέντρωση-Μικροφωνική
Τρίτη 21/6 19:00
Αγ. Βενιζέλου
#FreePanoulis
Μάι 18
Την Τετάρτη 18 Μαΐου εκδικάζεται σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση των αναρχικών Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη και Βαγγέλη Σταθόπουλου οι οποίοι σε πρώτο βαθμό καταδικάστηκαν σε ποινές 16 χρόνων και 19 χρόνων αντίστοιχα.
Τον Νοέμβριο του 19 συλλαμβάνεται ο αναρχικός Βαγγέλης Σταθόπουλος με τη κατηγορία συμμετοχής στην οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα , δίχως να υπάρχει κανένα στοιχείο για την συμμετοχή του σε αυτή. Βρίσκεται φυλακισμένος γιατί περιέθαλψε τον αναρχικό Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη ο οποίος τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια απαλλοτρίωσης καταστήματος ΟΠΑΠ PLAY. Βρίσκεται φυλακισμένος γιατί έκανε το αυτονόητο, έδειξε έμπρακτα την αλληλεγγύη του και φρόντισε τον Δ. Χατζηβασιλειάδη όταν ο ίδιος βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο.
Ο Δ. Χατζηβασιλειάδης με κείμενο του κάνει ξεκάθαρο ότι ο Βαγγέλης Σταθόπουλος δεν έχει καμία απολύτως σχέση, ότι η οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα έπαψε από το 2017 και ανέλαβε την ευθύνη της διαφύλαξης της πολιτικής κληρονομιάς της οργάνωσης.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο πολλές φορές. Οι διωκτικές αρχές και τα κοράκια της αντιτρομοκρατικής να φορτώνουν κατηγορίες στο σωρό ώστε να ταιριάζουν με το εκάστοτε παραμύθι τους. Είτε με ” ανώνυμα τηλεφωνήματα “, είτε με δείγματα γενετικού υλικού (DNA) – μια μέθοδο τελείως αναξιόπιστη- είτε με την ποινικοποίηση φιλικών και συντροφικών σχέσεων. Δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι βρέθηκαν μέσα στα κελιά της δημοκρατίας για μήνες ή και χρόνια από τις σκευωρίες του κρατικού μηχανισμού. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της Ηριάννα και του Τάσου Θεοφίλου.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες για το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης.
Η αστική δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, είναι ταξική. Είναι αυτή που προστατεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και κλείνει το μάτι στα τσιράκια του κράτους και του κεφαλαίου, τους μπάτσους και τους φασίστες . Είναι πάντα εκεί για να ξεπλύνει εργατικά ” ατυχήματα” βασανιστήρια, βιασμούς και δολοφονίες. Είναι εκεί για να ξεπλύνει τη λεηλασία της φύσης.
Με το σπαθί της επιτίθεται στο σύνολο του προλεταριάτου, τους φτωχούς, τους απόκληρους, σε όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στο κτήνος του καπιταλισμού, του φασισμού και της πατριαρχίας. Η ζυγαριά της αστικής δικαιοσύνης γέρνει πάντα προς την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου. Η δημοκρατία που εγκωμιάζει στο σύνολο της η αστική τάξη, διατρανώνει την ουσία της μέσα από τα κελιά της. Είναι κομμάτι της ολομέτωπης επίθεσης που έχουν κηρύξει στην κοινωνία οι εχθροί της Ελευθερίας, από το οικονομικό ξεζούμισμα , τους πολέμους με τους χιλιάδες πρόσφυγες και νεκρούς της τάξης μας , τα νομοσχέδιο που εντείνουν την υποτίμηση των ζωών μας μέχρι την καταστολή που βιώνουμε στις αντιστάσεις που υψώνονται καθημερινά. Χρέος μας να σταθούμε στο πλευρό όσων είναι στα μπουντρούμια του κράτους μέχρι να γκρεμίσουμε τις Βαστίλες του καιρού μας.
Άμεση απελευθέρωση του αναρχικού Βαγγέλη Σταθόπουλου
Αλληλεγγύη στους αιχμαλώτους του Κοινωνικού- Ταξικού Πολέμου.
Μάι 03
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΛΑΪΤΖΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΝΑ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΤΕΙΧΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Απρ 15
Η κατάληψη Τerra Incognita στο κέντρο της Θεσσαλονίκης εκκενώθηκε, κατόπιν μιας χολιγουντιανού τύπου αστυνομικής επέμβασης, τον Αύγουστο του 2020. Κατά τα 16μιση χρόνια λειτουργίας της αποτέλεσε ένα ζωντανό κέντρο αγώνα στην καρδιά της πόλης, ένας χώρος ο οποίος στέγασε εγχειρήματα, φιλοξένησε συλλογικότητες και από τον οποίο πέρασαν χιλιάδες ανθρώπων από τον ελλαδικό χώρο και το εξωτερικό. Ένας χώρος που διεξάχθηκαν αναρίθμητες εκδηλώσεις, συναυλίες, προβολές, εργαστήρια, ένα αναπόσπαστο και κομβικό σημείο στην κινηματική ιστορία της πόλης.
Στις 14/02/2022 και μετά από ενάμιση χρόνο της εκκένωσης της κατάληψης η ασφάλεια Θεσσαλονίκης ξεκίνησε να παραδίδει κατ’ οίκον κλήσεις για προανακριτική κατάθεση σε 9 συνολικά άτομα σχετικά με μια ογκώδη δικογραφία που σχηματίστηκε και αφορά την υπόθεση Τerra Incognita. Στις 09/03 μέσω δικηγόρων τα άτομα που έλαβαν τις κλήσεις κατέθεσαν τα απολογητικά τους υπομνήματα. Τα άτομα αυτά καλέστηκαν να δώσουν εξηγήσεις για βαρύτατου τύπου κατηγορίες όπως: συμμορία, πλαστογραφία, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών υλών, κλοπή ηλεκτρικής και άλλης μορφής ενέργειας, περί φωτοβολίδων και πυροτεχνημάτων, νομοθεσία περί όπλων – οπλοχρησία σε συνδυασμό με άλλο έγκλημα.
Οι διώξεις αυτές, που μέχρι στιγμής είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα,
πραγματοποιήθηκαν με βάση φερόμενα ως ευρήματα που βρέθηκαν την ημέρα της
εκκένωσης στο κτίριο και φερομένων ως αποτυπωμάτων σε κινητά αντικείμενα ή
ονόματα από παλιούς λογαριασμούς. Οι διώξεις αυτές είναι διώξεις στο σωρό,
εκδικητικές και αυθαίρετες, όπως αυτές που συνηθίζει να στήνει η ασφάλεια
πολιτεύματος με άτομα ασύνδετα μεταξύ τους, με όποιο όνομα κατάφερε να “δέσει” για
να μεθοδεύσει μια ακόμη σκευωρία των διωκτικών αρχών, επικυρώνοντας τον κύκλο
των κατασταλτικών επιχειρήσεων ενάντια στις καταλήψεις- αποδίδοντας βαρύτατες
διώξεις σε άτομα και επιχειρώντας να επισφραγίσει στα δικαστήρια αλλά και να
εμπεδώσει κοινωνικά το πολυμασημένο αφήγημα ότι οι καταλήψεις είναι “κέντρα
ανομίας”. Ο στόχος προφανής: ο εκφοβισμός και ο τιμωρητικός παραδειγματισμός των
ατόμων που συμμετέχουν στηρίζουν ή επισκέπτονται κατειλημμένα εγχειρήματα και η
συνακόλουθη οικονομική και ηθική εξόντωσή τους.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που το πολιτικό σκηνικό γύρω μας καταρρέει με ραγδαίους
ρυθμούς. Το καπιταλιστικό σύστημα επιχειρεί να στεριώσει πάνω ένα σαθρό υπόβαθρο
που βασίζεται στη βία και την εξαθλίωση των από τα κάτω. Λεηλατώντας,
φτωχοποιώντας, εξαναγκάζοντας ανθρώπους στη μετανάστευση, πνίγοντας τους στις
θάλασσες ή τσακίζοντάς τους στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Εκεί που η ζωή μας έγινε τόσο φθηνή, τους απαντάμε: το όραμά μας για μια ανεξούσια ζωή είναι ακριβό. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι αυτού του οράματος, κανείς δεν μπορεί να χαλκεύσει την ιστορία τους, την οποία ήδη έχουν γράψει οι καταληψίες.
Η Tera Incognita υπήρξε για πολλούς/ες από εμάς το μέρος όπου ονειρευτήκαμε έναν
κόσμο διαφορετικό, όπου το ατομικό δεν υποτάσσεται αλλά εξυψώνεται μέσω του
συλλογικού, όπου η ισότητα και η ελευθερία παίρνουν νόημα ως λέξεις μέσω της
συντροφικότητας και, κυρίως, ένα μέρος όπου αυτά τα όνειρα δεν ήταν απλός
μπούσουλας για το μέλλον αλλά στοιχήματα στο εδώ και το τώρα. Αυτή η ιστορία δεν μπορεί να παραγραφεί, ούτε να ξαναγραφτεί για να χωρέσει στο αφήγημα του οποιουδήποτε. Κανένας μπάτσος, κανένας δικαστής, κανένας εισαγγελέας δεν μπορεί να την αμαυρώσει. Είναι μια ιστορία που δεσμευόμαστε να υπερασπιστούμε ως παρακαταθήκη του αναρχικού κινήματος.
Απρ 13
Τα τελευταία χρόνια η διαρκώς εντεινόμενη καταστολή προς τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας αναβαθμίζεται σε πολλά επίπεδα. Αφενός, θεσπίζονται όλο και πιο σκληροί νόμοι ώστε τα επιχειρηθεί η φίμωση των φωνών αντίστασης στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Αφετέρου, πληθαίνουν οι σκευωρίες των μπάτσων (με προεξέχουσα την «αντιτρομοκρατική υπηρεσία») ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να απενεργοποιηθούν από τα πεδία του αγώνα. Στο πρόσφατο παρελθόν είδαμε διώξεις, συλλήψεις και φυλακίσεις αλληλέγγυων, συγγενών και φίλων αγωνιστών χωρίς κανένα στοιχείο.
Τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η σύλληψη στις 8/2 και στη συνέχεια η προφυλάκιση του Παναγιώτη Καλαϊτζή.
Ο Παναγιώτης Καλαϊτζής είναι αγωνιστής. Εδώ και χρόνια συμμετέχει σε συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοοργανωμένες δομές αλληλοβοήθειας και αυτοοργανωμένους αθλητικούς συλλόγους στέκεται με αξιοπρέπεια στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε για τους ανθρώπους της τάξης μας. Πέρα από το ταξικό ή το πολιτικό μας κομμάτι όμως, είμαστε άνθρωποι και δεσμευόμαστε με σχέσεις οικειότητας, εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας και αφοσίωσης. Ο Παναγιώτης είναι πάντα εκεί για τους ανθρώπους του, στεκόμενος φιλικά και αλληλέγγυα, στη χαρά, τη λύπη μα πάνω απ’ όλα στην ανάγκη.
Ο Παναγιώτης Καλαϊτζής είναι σύντροφος. Δε δήλωσε ποτέ αναρχικός ή επαναστάτης. Οι αξίες όμως με τις οποίες πορεύεται στη ζωή του, της αλληλεγγύης, της συναδελφικότητας, της προσφοράς, της φροντίδας για τους ανθρώπους δίπλα του, αποτελούν την ουσία του αγώνα μας ως αναρχικοί.
Ο Παναγιώτης Καλαϊτζής είναι στη φυλακή για αυτούς ακριβώς τους λόγους. Στις 8/2 συλλαμβάνονται οι Θ.Χ και Γ.Β από την αντι-τρομοκρατική υπηρεσία με την κατηγορία τοποθέτησης εμπρηστικού μηχανισμού. Το απόγευμα της ίδιας μέρας συνελήφθη και ο Παναγιώτης Καλαϊτζής επειδή είχε παραχωρήσει το σπίτι του ως χώρο “καραντίνας” για το φίλο και συνάδελφό του ο οποίος νοσούσε με COVID-19 και ο οποίος αποδέχθηκε την συμμετοχή του στον εμπρησμό ως μέλος της ομάδας “Αναρχική Δράση”. Η αντι-τρομοκρατική για να παρουσιάσει 3 μέλη και να δέσει την υπαγωγή της υπόθεσης στον αντι-τρομοκρατικό νόμο 187Α κατηγορεί τον Παναγιώτη ως μέλος της Α.Δ, αν και δεν φαίνεται πουθενά στη δικογραφία καμία σύνδεση του. Αντίθετα από τις πολυήμερες παρακολουθήσεις των μπάτσων επιβεβαιώνεται πως δεν είχε καμία σχέση με τις ενέργειες για τις οποίες κατηγορούνται τα υπόλοιπα 2 άτομα.
Ζούμε το απόλυτο ξεμπρόστιασμα όσον αφορά την «απονομή της δικαιοσύνης». Χιλιάδες άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι στα μπουντρούμια της αστικής δημοκρατίας, βιώνοντας για μήνες ή για χρόνια την απάνθρωπη συνθήκη του εγκλεισμού, συχνά για λόγους μικροπαραβατικότητας ή επιλογών αγώνα. Την ίδια στιγμή, ένα σωρό “επιφανή” καθάρματα κυκλοφορούν ανενόχλητα. Φασίστες μαχαιροβγάλτες, μαφιόζοι, πρεζέμπορες, βιαστές και παιδεραστές, άνθρωποι που καταχράζονται δημόσιο χρήμα (συχνά από θεσμικές θέσεις) ενώ η κοινωνία διαρκώς φτωχοποιείται απολαμβάνουν τα προνόμια της θέσης τους ως καταπιεστές ή εκμεταλλευτές ως κομμάτια του (παρα)κρατικού μηχανισμού ή της απρόσκοπτης κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Είναι ξεκάθαρο πως απορρίπτουμε κάθετα το θεσμό του εγκλεισμού όσον αφορά το «σωφρονισμό» ανθρώπων, δε γίνεται όμως να μη θίξουμε την αδικία και την καφκικότητα της κρατικής δικαιοσύνης.
Η απελευθέρωση του Παναγιώτη Καλαϊτζή είναι κεντρικό διακύβευμα για εμάς, καθώς δεν έχουμε μάθει να αφήνουμε αγωνιζόμενους ανθρώπους μόνους απέναντι στις κρατικές σκευωρίες.
#FreePanoulis
Μαρ 23
Στις 24/2/2022 ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στην ουκρανική επικράτεια με πρόφαση την ανεξαρτητοποίση των περιοχών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και την προστασία των ρωσόφωνων κατοίκων από το ουκρανικό κράτος και παρακρατικές ναζιστικές συμμορίες. Μέχρι σήμερα ο ρωσικός στρατός έχει καταλάβει αρκετές πόλεις σε στρατηγικά σημεία καθώς η εισβολή εκτείνεται σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα. Συνεχείς βομβαρδισμοί σπέρνουν θάνατο σε χιλιάδες ανθρώπους ενώ εκατομμύρια εξαναγκάζονται σε ξεριζωμό παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς. Παράλληλα εντός της Ρωσίας δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί για αντιπολεμικές διαδηλώσεις, ενώ συλλαμβάνονται ακόμα και μεμονωμένα άτομα που κυκλοφορούν με λευκά πλακάτ για την υπόνοια αντιπολεμικού περιεχομένου.
Η δυτική “κοινή γνώμη” έπεσε από τα σύννεφα θεωρώντας τα τελευταία χρόνια ότι οι πόλεμοι γίνονται πάντα μακριά από αυτή και προσπάθησε να εντάξει την επίθεση της Ρωσίας στα πλαίσια “του παραλογισμού του δικτάτορα Πούτιν”. Μια οπτική που επιβάλλεται μέσω πρωτοφανούς ελέγχου του δημόσιου λόγου από την ίδια άρχουσα τάξη που τα προηγούμενα χρόνια καταπάτησε δεκάδες φορές το διεθνές δίκαιο, που επικαλείται τώρα για την “λήξη των εχθροπραξιών”. Είναι η ίδια που ενεπλάκη έμμεσα σε πολέμους, δημιούργησε πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που οδήγησαν σε αιματηρές συγκρούσεις και όπλισε τα χέρια ταγμάτων νεοναζί ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Ουκρανίας.
Ένα είναι σίγουρο, οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης είναι οι καταπιεσμένες/οι των χωρών που εμπλέκονται σε μια εμπόλεμη κατάσταση. Ήδη περισσότεροι από 3 εκατομμύρια πρόσφυγες από την Ουκρανία πέρασαν σε γειτονικές χώρες από την αρχή της ρωσικής εισβολής, με τους αριθμούς να αναμένεται να πολλαπλασιαστούν. Μέσα σε αυτά, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την έμφυλη ως δομική διάσταση του πολέμου. Από το trafficking και την σεξουαλική εκμετάλλευση προσφύγων μέχρι βιασμούς από τους εκάστοτε κατακτητές η πατριαρχία βρίσκει την πιο αυθεντική της έκφραση στην ένοπλη διαμάχη για εξουσία.
Φτώχεια, προσφυγιά, εξαθλίωση και θάνατος είναι η επαγωγή του πολέμου. Απόρροια του είναι και η παγκόσμια επισιτιστική κρίση που θα χτυπήσει τους φτωχότερους. Για τον μήνα Φεβρουάριο μόνο το πληθωριστικό σοκ στην ελληνική οικονομία αναμένεται να ξεπέρασε το 7%. Ενώ την ενεργειακή κρίση θα επωμιστούμε εμείς οι από τα κάτω, με τις ανατιμήσεις των καυσίμων να ορίζουν τους μηνιαίους λογαριασμούς θέρμανσης πάνω από το βασικό μισθό.
Από την άλλη, το ελληνικό κράτος μέλος του ΝΑΤΟ έσπευσε να πάρει θέση υπέρ της Ουκρανίας και να στείλει πολεμικό εξοπλισμό στα χέρια της φιλο-νεοναζιστικής κυβέρνησης και των παραστρατιωτικών οργανώσεων. Μια θεαματική κίνηση αποσκοπώντας να εδραιώσει την ισχυρή του θέση ως δύναμη των Βαλκανίων και να καρπωθεί κάποιο μερίδιο της πίτας για την πολιτική και οικονομική ελίτ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που εξαντλεί κάθε χρόνο το 2% των δημοσιονομικών ταμείων σε πολεμικούς εξοπλισμούς, ούτε είναι τυχαίο που έχει μετατρέψει τον ελλαδικό χώρο από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ.
Είναι ξεκάθαρο πως σε αυτή τη μάχη συγκρούονται πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου ώστε να επιβληθούν στην περιοχή οικονομικά και στρατιωτικά. Η Ουκρανία πέραν της γεωστρατηγικής σημασίας που έχει, είναι μια χώρα πλούσια σε ενεργειακά κοιτάσματα και με σημαντική παραγωγή σιτηρών στην παγκόσμια αγορά και δεν είναι τυχαίο που μπαίνει στο στόχαστρο των κεφαλαιοκρατών. Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα το φιλο-ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας να συνομιλεί με τις χώρες του ΝΑΤΟ για την ένταξη του σε αυτό και από την άλλη το ρωσικό κράτος βλέποντας ότι χάνει το ζωτικό χώρο στα σύνορα του με την Ευρώπη να επιτίθεται στην Ουκρανία με στόχο την δημιουργία μιας φιλορωσικής κυβέρνησης. Η φράση “3ος Παγκόσμιος Πόλεμος” ακούγεται ξανά και αυτή τη φορά ίσως πιο σοβαρά από ποτέ.
Εδώ και πάνω από 150 χρόνια ο καπιταλισμός σπέρνει θάνατο και δυστυχία στον πλανήτη προσπαθώντας να διαχειριστεί τις δομικές του αντιφάσεις. Είναι υποχρεωμένος να προελαύνει γιατί κάθε του βήμα είναι μια συνεχώς αναβαλλόμενη πτώση. Η διαρκής κρίση συσσώρευσης, που δημιουργεί και καλείται να θέσει υπό έλεγχο, μόνο μεγαλώνει. Αυτή η συνθήκη είναι μήτρα της πείνας, της φτώχειας, τις λεηλασίας και των πιο απεχθών πολιτικών του κράτους σε όλη την υφήλιο. Αποκορύφωμα της καπιταλιστικής τερατογένεσης ήταν οι 2 παγκόσμιοι πόλεμοι αλλά και οι ασταμάτητοι “περιφερειακοί” πόλεμοι που γίνονται και που δεν έπαψαν ποτέ να αφορούν τον μισό και πλέον πλανήτη.
Η κρίση συσσώρευσης του καπιταλισμού περνάει υφέσεις και οξύνσεις αλλά δεν σταματάει ποτέ. Στις καλές εποχές, στον “πρώτο κόσμο” θα τη διαχειριστεί με κρατικές επενδύσεις για να τονώσει την “ενεργό ζήτηση” και να “κινηθεί η αγορά” δημιουργώντας δημόσιο χρέος. Όταν ζοριστεί, θα μετακυλήσει το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικό μέσω νεοφιλελεύθερων πολιτικών, εξοντώνοντας τους φτωχότερους προς όφελος των πλουσίων. Και όταν δε θα μπορεί άλλο να φορτώσει την κρίση στις πλάτες των εξαθλιωμένων ή να την εξάγει στον “τρίτο κόσμο”, έρχεται η σειρά της συσπείρωσης κάτω από τη μπότα του στρατηγού ώστε το πλεονάζον εργατικό δυναμικό να γίνει κρέας για κανόνια. Αυτό τον κύκλο θα διαδεχτεί μια νέα εποχή ευκαιριών για λεηλασία μέσω της ανοικοδόμησης.
Ο κύκλος μοιάζει μοιραίος και αέναος. Και θα ήταν αν δεν υπήρχαν σε αυτό τον κόσμο και άλλα συμφέροντα πέρα από αυτά των κεφαλαιοκρατών. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης τα οποία γίνονται αντιληπτά μονάχα έξω από και ενάντια στον καπιταλισμό. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα από την εποχή του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-71), των δύο παγκοσμίων πολέμων αλλά και της περιόδου ανάμεσα σε αυτούς. Επαναστάσεις που, άσχετα αν τελεσφόρησαν ή αν πέτυχαν εν τέλει τους απώτερους σκοπούς τους, πρέπει να αποτελέσουν έμπνευση όποτε οι εκμεταλλευόμενοι/ες κι οι καταπιεσμένοι/ες καλούνται από τις πολεμικές σάλπιγγες να πάρουν θέση. Η παρισινή κομμούνα εν μέσω πολέμου το 1871, η ρώσικη επανάσταση εν μέσω του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η επανάσταση των Σπαρτακιστών στη Γερμανία, η κόκκινη διετία στην Ιταλία, η ισπανική επανάσταση του ‘36, η κινέζικη επανάσταση από το ‘27 ως το ‘49, ήταν αποτέλεσμα της απόφασης προλετάριων αντί να σηκώσουν τα όπλα ο ένας εναντίον τις άλλης, να τα στρέψουν προς την άρχουσα τάξη των χωρών τους. Ακόμα και σήμερα στη Rojava ανάμεσα στις πολεμικές συγκρούσεις μια επανάσταση παλεύει να ριζώσει στο Συριακό βορά.
Οι επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα έγιναν κυρίως από όσους/ες αρνήθηκαν να πάρουν θέση στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο με τη μια ή την άλλη πλευρά. Όταν η σοσιαλδημοκρατία σε όλες τις χώρες συντάσσονταν με τον πόλεμο, αναρχικοί και μαρξιστές όπως η Γκόλντμαν, ο Μπέργκμαν, ο Μαλατέστα, ο Λένιν, η Λούξεμπουργκ και αμέτρητοι/ες άλλοι/ες διακήρυξαν την ταξική ενότητα απέναντι στην εθνική. Είδαν πέρα από τα ψευτοδίπολα που οι εξουσιαστές επέβαλαν ως πρόφαση για αλληλοσφαγή, την δυνατότητα για επίθεση συνολικά στο σάπιο κουφάρι του καπιταλισμού.Σε μια πολεμική σύγκρουση αποτελεί μεγάλο πειρασμό το να ψάξεις να βρεις ποιο κράτος φταίει λίγο παραπάνω από το άλλο. Ποιος “τρελός” δικτάτορας θέλει να κατακτήσει τον πλανήτη και ποια “δίκαια” κράτη προσπαθούν να τον αναχαιτίσουν. Ποιος επιτέθηκε πρώτος και ποιοι τον προκάλεσαν. Είναι μια συζήτηση φορτισμένη από το αίμα παιδιών, τα δάκρυα μανάδων και τον πόνο προσφύγων. Ειδικά όταν ο πόλεμος σου χτυπά την πόρτα τα ερωτήματα γίνονται επιτακτικά και οι απαντήσεις είναι ζωής ή θανάτου. Μέσα σε μια στιγμή μπορείς να βρεθείς να υποστηρίζεις ένα τέρας απέναντι σε ένα άλλο. Μια παγίδα διαιώνισης σφαγών καταπιεσμένων από καταπιεσμένους.
Όταν η παρουσία του κράτους σε κοινωνικό επίπεδο υποχωρεί και συμπυκνώνεται μόνο στο στρατιωτικό του σκέλος είναι ουσιαστικά ευάλωτο. Η αυτοοργάνωση των αναγκών με βάση την αλληλεγγύη, η αναδιοργάνωση της κοινωνικής συγκρότησης, η αυτοπροστασία με ένοπλες πολιτοφυλακές είναι προοπτικές πολύ πιο εφικτές τη στιγμή που οι κρατικές δομές καταρρέουν υπό το βάρος του πολέμου. Το χρέος των αγωνιστών είναι να μπολιάσουν τη ρημαγμένη κοινωνία με ένα νέο όραμα, μια ελπίδα για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης που μπορεί να αναδυθεί από τα χαλάσματα, να προτείνουν λύσεις, να ζυμωθούν με τους υπόλοιπους/ες επαναστατημένους/ες και με το όπλο στο χέρι να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους.
Ως εργαζόμενοι/ες, φτωχοί/ες, καταπιεσμένοι/ες αυτό που μας αναλογεί στον πόλεμο που συμβαίνει στην Ουκρανία δεν είναι να μπούμε στο δίλημμα Ρωσία ή ΝΑΤΟ. Υποχρέωση μας είναι να αναδείξουμε όλες εκείνες τις λειτουργίες του καπιταλισμού που κάνουν μια διευρυμένη πολεμική σύγκρουση να μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, όποια και αν είναι η αφορμή ή ο τόπος. Είναι να προβλέψουμε κινήσεις των κρατών και να προετοιμαστούμε για τις ευκαιρίες που τυχόν θα παρουσιαστούν. Πάνω από όλα όμως οφείλουμε να συγκροτήσουμε ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα που να δίνει απαντήσεις για το πώς προτείνει την οργάνωση της κοινωνίας την επόμενη ημέρα. Είναι επιτακτικό να μορφοποιήσουμε σε σύγχρονη βάση ως πρόταση ένα μοντέλο του ελευθεριακού κομμουνισμού το οποίο θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συμφέροντα μας ενάντια στους δυνάστες που σπέρνουν θάνατο.
Μαρ 09
Κλείνουμε 2 χρόνια από τις 13/3/2020 όπου ο όρος πανδημία μπήκε για τα καλά στις ζωές μας και ήδη φαίνεται σαν να έχει περάσει μια δεκαετία. Το κράτος συνεχίζει την διαχείριση με γνώμονα την διατήρηση της ισχύος του και την προστασία του κεφαλαίου. Οι χιλιάδες θάνατοι των συνανθρώπων μας, οι εξαθλιωμένοι συνάδελφοί μας, καθώς και οι συνεχείς παλινωδίες στα ζητήματα που αφορούν την αντιμετώπιση του, πρωτόγνωρου στη σύγχρονη εποχή, φαινομένου της πανδημίας Covid-19 το επιβεβαιώνουν.
Τα νοσοκομεία δεν ενισχύονται ούτε με μέσα ούτε με ανθρώπινο δυναμικό, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό έχει εξοντωθεί και ο ιδιωτικός τομέα απολαμβάνει τα δωράκια της κρατικής εξουσίας. Παρατηρείται λοιπόν μια βαθμιαία και προμελετημένη απαξίωση του ΕΣΥ, τόσο όσον αφορά τη λειτουργικότητά του όσο και την «αξία» του στη συνείδηση του κοινωνικού συνόλου. Στη μεταμνημονιακή έρημο, το δημόσιο σύστημα υγείας, όντας μαζί με το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης τα τελευταία κοινωνικά αγαθά το οποία χάρη σε αγώνες δεν έχουν παραδοθεί πλήρως στα δόντια του κεφαλαίου, έπρεπε πάση θυσία να υποβαθμιστεί έτσι ώστε το πέρασμα στην ιδιωτική πλέον περίθαλψη να είναι πιο εύπεπτο από την κοινωνία. H αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και οι κρίσεις που αυτό δημιουργεί θα περάσουν από πάνω μας.
Μιλάμε πλέον για κατεστραμμένο ΕΣΥ, μια καταστροφή που άρχισε εδώ κ αρκετά χρόνια και συνεχίζεται ακόμη και τώρα που πραγματικά εξαρτάται η ζωή μας από αυτό. Προηγήθηκαν χρόνια ολόκληρα διάλυσης με κλείσιμο νοσοκομείων (π.χ Λοιμωδών και Παναγία στη Θεσσαλονίκη), με την εισαγωγή υπερκοστολογημένων εργολαβιών σε τομείς της υγείας (καθαριότητα, φύλαξη), με την παραπομπή εξετάσεων σε ιδιώτες, μιας και τα ιατρικά μηχανήματα στα δημόσια νοσοκομεία σκουριάζουν επίτηδες χωρίς προσωπικό να τα δουλέψει. Επίσης, είναι πολλές οι κενές θέσεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού που δεν αναπληρώνονται και σημειώνονται τεράστιες ελλείψεις σε αναλώσιμα και φάρμακα. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πληρώναμε για επίσκεψη σε τακτικό ιατρείο και κυκλοφορούσαν τιμοκατάλογοι με τα αναλώσιμα ανάλογα την εξέταση ή την περίθαλψη. Όμως οι αγώνες ιατρικού προσωπικού και κάποιων χρηστών υγείας αναχαίτισαν προσωρινά τα σχέδια τους για την περαιτέρω υποτίμηση του δημόσιου συστήματος υγείας.
Το ήδη μειωμένο νοσηλευτικό προσωπικό εργάζεται σε εξοντωτικές συνθήκες και όντας κακοπληρωμένο, εξωθείται συχνά ακόμα και σε παραίτηση. Την ίδια στιγμή κλείνουν νοσοκομεία (παιδοκαρδιοχειρουργικό Αγ. Σοφία) ή τα μετατρέπουν σε κέντρα εμβολιασμού (παίδων Πεντέλης) με στόχο την περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και εν τέλει την ιδιωτικοποίησή της. Η πανδημία εμφανίστηκε ως μοναδική ευκαιρία για αισχροκέρδεια ουκ ολίγες φορές (με χαρακτηριστικά παραδείγματα το κόστος μοριακών και ράπιντ τέστ, μάσκες και αντισηπτικά που αυξάνονταν ανάλογα με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης, ιατρικά σκευάσματα και όργανα που ακρίβυναν και το κόστος βάρυνε αποκλειστικά τους νοσούντες και όλες εμάς τις από τα κάτω), όπως και με τους χρήστες υγείας που περισσεύουν από το κόψιμο του 80% των χειρουργείων στα δημόσια νοσοκομεία και στέλνονται στα ιδιωτικά με το κόστος να φορτώνεται πάλι στις πλάτες μας.
Το πλιάτσικο συνεχίζεται με το ανέκδοτο που λέγεται επίταξη ιδιωτικών νοσοκομείων με το κράτος να αναλαμβάνει το κόστος λειτουργίας τους και με τις απευθείας αναθέσεις για μάσκες, απολυμαντικά, παγουρίνα στα σχολεία, τις δημόσιες υπηρεσίες τις φυλακές και τα στρατόπεδα μεταναστών σε ακατάλληλους προμηθευτές με αμφίβολα και άκρως επικίνδυνα αποτελέσματα. Επιπλέον, εργαζόμενοι προκειμένου να πάρουν το επίδομα ψίχουλων των lockdown έπρεπε να περάσουν την εξευτελιστική διαδικασία των περίφημων σεμιναρίων επιμόρφωσης ΣΚΟΙΛ ΕΛΙΚΙΚΟΥ. Χρήματα που πετάχτηκαν σε μπίζνες της μίας νύχτας άλλη μία φορά αντί να δοθούν σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη.
Την ίδια στιγμή, το καθεστώς εξαίρεσης που επικρατεί σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών εντείνεται. Ένα κομμάτι των συνανθρώπων μας, υπό καθεστώς εγκλεισμού, δεν έχει καν πρόσβαση σε πρωτοβάθμια περίθαλψη και προστασία από τον ιό. Ζωές χάνονται και πολλές βγαίνουν σακατεμένες εξαιτίας της εκδικητικότητας του κράτους σε όσους και όσες περισσεύουν.
Αξίζει να αναφέρουμε πως παρατηρείται μια οργανωμένη αποχώρηση του κράτους από όλους τους τομείς «κοινωνικής» ευθύνης του, πλην της καταστολής. Βλέπουμε δηλαδή την πλήρη αποδόμηση του “κράτους πρόνοιας” που αναδύθηκε στην Ευρώπη και τον ελλαδικό χώρο (έστω και με χρονική διαφορά) ως αποτέλεσμα (αλλά και αφομοίωση) των ταξικών αγώνων των περασμένων δεκαετιών, και το πέρασμα στο σκληρό νεοφιλελεύθερο και αστυνομικό «επιτελικό κράτος».
Από την αρχή της πανδημίας το κράτος επέβαλε καραντίνα, μέτρα, πρόστιμα σε μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει το χρόνο αυτό, όπως το ίδιο επικαλέστηκε, για να προετοιμαστεί καλύτερα και να μελετήσει τα ιατρικά δεδομένα που θα προέκυπταν. Αντ΄ αυτού επιδόθηκε σε ένα κυνήγι προστίμων, εκμεταλλεύτηκε τη καραντίνα και βάφτισε την πανδημία ως μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης προκειμένου να εξαπολύσει μια πρωτοφανή επίθεση σε εργατικά και κοινωνικά κεκτημένα μέσω νομοθετημάτων που πέρασαν σε μια νύχτα (εργασιακά, ασφαλιστικό νομοσχέδια για το περιβάλλον κ.α). Παρά το μούδιασμα και τη μειωμένη κοινωνική κίνηση που υπήρξε τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, κυρίως λόγω του φόβου μπροστά στο άγνωστο, αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας και κόσμος που έβλεπε ολοένα να χάνει έδαφος και κεκτημένα, αναζήτησε τρόπους να βρεθεί ξανά στη δημόσια σφαίρα παρά την οικονομική καταστολή και το ξύλο από ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και ασφαλίτες.
Έτσι, αντί να ενισχυθούν οι υποδομές υγείας, είδαμε να αυξάνονται οι δαπάνες για κατασταλτικά και στρατιωτικά μέσα, να μπουκώνονται με χρήμα ΜΜΕ προκειμένου να χειραγωγούν και να αποπροσανατολίζουν την κοινωνία, να μην ενισχύονται τα ΜΜΜ και το σύστημα εκπαίδευσης. Από την αρχή της πανδημίας δεν πάρθηκε κανένα ουσιαστικό μέτρο για την αντιμετώπιση της. Αντί για προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού το κράτος απολύει εργαζόμενους, με πρόσχημα τον εμβολιασμό βγάζει σε αναστολή χιλιάδες από αυτούς και διώκει πειθαρχικά όσους αντιστέκονται και βγάζουν την αλήθεια για την κατάσταση στα νοσοκομεία. Αντί για αύξηση των δρομολογίων στα ΜΜΜ ρίχνει υπέρογκα πρόστιμα για μάσκες και πιστοποιητικά και εφευρίσκει αλγόριθμους για το αν κολλάει στα υπερπλήρη αστικά λεωφορεία και βαγόνια του μετρό. Αντί για εκπαιδευτικό προσωπικό, προσλαμβάνει μπάτσους και καραβανάδες και ρίχνει εκατομμύρια για να τους εξοπλίσει.
Σε μια προσπάθεια να μην χρεωθεί το πολιτικό κόστος των αποφάσεων/πράξεων του, το κράτος καλλιέργησε το αφήγημα της ατομικής ευθύνης, εφευρίσκοντας πάντα έναν νέο φταίχτη προκειμένου να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός. Μεταθέτει την ευθύνη ως “ατομική” για να μη χρεωθεί τις δικές του. Στην αρχή ήταν η νεολαία, οι πλατείες, οι πορείες και τώρα οι ανεμβολίαστοι. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος δημιουργεί αφηγήματα (όπως εθνικοί, φυλετικοί, θρησκευτικοί και έμφυλοι διαχωρισμοί) για να διαχωρίσει και αποπροσανατολίσει την τάξη μας από τις αιτίες των προβλημάτων της. Το κράτος λειτουργώντας ως ο μεγαλύτερος αντιεμβολιαστής, παραπλανεί, αδρανεί, τιμωρεί και διαχωρίζει. Καταστολή, πρόστιμα και οικονομική εξόντωση.
Πέρα από τους νόμους που πέρασε αυτό το διάστημα, το κράτος βρήκε μέσω της πανδημίας την ευκαιρία να επισπεύσει κινήσεις όσον αφορά την αναδιάρθρωση της εργασίας. Οι αναστολές εργασίας σε κομβικούς κλάδους, όπως των εργαζομένων στην περίθαλψη, με πρόσχημα τον εμβολιασμό αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα, ενώ αντίστοιχα η ανοχή/επιείκεια όσον αφορά αυτό το ζήτημα προς μπάτσους και παπάδες δείχνει το σαφές προμοτάρισμα της κρατικής καταστολής και θεσμικής βίας. Όπως τα μέτρα που παίρνει εδώ και δύο χρόνια το κράτος στην ουσία δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία της κοινωνίας από την πανδημία, έτσι έγινε και με το ζήτημα του εμβολιασμού. Το εμβόλιο αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο στην αντιμετώπιση της πανδημίας, το οποίο (όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε) είναι πολύ βοηθητικό για την επιβίωση των ανθρώπων απέναντι στον ιό και την αποφυγή βαριάς νόσησης.
Το κράτος χρησιμοποιεί το εμβόλιο για να εντείνει τον διαχωρισμό και τον κανιβαλισμό εντός της κοινωνίας και να ξεσκαρτάρει από το κοινωνικό και εργασιακό πεδίο όσους και όσες περισσεύουν στον καπιταλισμό. Ενώ από τη μία επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σε κοινωνικές ομάδες και πρόστιμα σε κομμάτια που δε θα πειθαρχήσουν στη επιβολή του, από την άλλη φροντίζει με αντικρουόμενες και αντιεπιστημονικές κινήσεις να μεγαλώνει τη δυσπιστία των ανθρώπων για το υγειονομικό σκέλος των πολιτικών του. Σε συνέχεια του ιδεολογήματος της «ατομικής ευθύνης», το κράτος δημιουργεί έναν εσωτερικό εχθρό για να ρίξει το φταίξιμο και να το παρουσιάσει σαν αποδιοπομπαίο τράγο για την κοινωνική δυσφορία που επιφέρουν οι πολιτικές του.
Το σύνολο της πολιτικής και υγειονομικής διαχείρισης της πανδημίας από το κράτος περιστρέφεται αποκλειστικά και μόνο γύρω από το ζήτημα του εμβολιασμού, αφήνοντας στην άκρη την όποια αναβάθμιση των δομών περίθαλψης και τη στελέχωσή τους. Προκειμένου να μην επενδύσουν ούτε ψίχουλα σε προσλήψεις γιατρών και δημιουργία κλινών, έχουν πλασάρει το εμβόλιο ως πανάκεια ειδικά σε περιόδους αύξησης της τουριστικής δραστηριότητας όπου είναι αναγκαία η φαινομενική «μείωση κρουσμάτων και νοσηλειών».
Μία σειρά από οργανωμένες και μη αντιδράσεις παρατηρούνται πάνω στο ζήτημα του εμβολιασμού. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτές παίζει ο ακροδεξιός βούρκος. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια των προηγούμενων χρόνων, φασιστικές και παρακρατικές οργανώσεις συσπειρώνουν τον ανεγκέφαλο κόσμο για τη διάχυση των θρησκευτικών και εθνικιστικών ρητορικών τους. Με τις ευλογίες του κράτους, δημιουργείται ένα ακροδεξιό κίνημα, με πρόσχημα την εναντίωση στο εμβόλιο, με τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες να προεξέχουν στο σκοταδιστικό του λόγο. Μέσα από αυτό ξεπηδούν τάγματα εφόδου με σκοπό να επιτεθούν στην εργατική τάξη, σε μετανάστ(ρι)ες, σε άτομα και κινητοποιήσεις της LGBTQI+ κοινότητας και εν τέλει στον κόσμο που αμφισβητεί και αντιπαλεύεται την κυριαρχία. Η αντιπαράθεση και η σύγκρουση με την ακροδεξιά σαπίλα και με ότι την γεννά αποτελεί χρέος του ανταγωνιστικού κινήματος.
Από την άλλη, υπάρχει και μία μερίδα κόσμου με ελευθεριακά χαρακτηριστικά που συγχέει την εναντίωση στην εγκληματική κρατική διαχείριση με την εναντίωση στα μέτρα ή και την ίδια τη σοβαρότητα της πανδημίας. Αυτό το θολό νέφος εναντίωσης στα υγειονομικά μέτρα, εφορμόμενο από μία ατομικιστική προσέγγιση του ζητήματος πρώτα και κύρια θέτει σε κίνδυνο τον ίδιο του τον εαυτό. Κατευθύνσεις που σχετίζουν τη σοβαρότητα της πανδημίας με ένα κρυολόγημα θέτουν σε κίνδυνο και τους αγώνες της κοινωνίας, των υγειονομικών για την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη, την ενίσχυση του ΕΣΥ, την αναδιάρθρωση της εργασίας. Εδώ πρέπει να τονιστεί το ότι τηρούμε υγειονομικά μέτρα δεν είναι επειδή μας επιβάλλονται από το κράτος. Άλλωστε ανάμεσα σε αυτά που το κράτος έχει νομοθετήσει υπάρχουν και παλαβομάρες που κανένας δεν ακολουθεί. Τηρούμε τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα στα πλαίσια της ατομικής και συλλογικής αυτοπροστασίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και σε μία ιδανική εκδοχή της κοινωνίας, χωρίς την κρατική επιβολή και την τρομοκρατία του κεφαλαίου, για να αντιμετωπίσουμε μία αντίστοιχη κατάσταση θα ορίζαμε από κοινού και θα τηρούσαμε χωρίς επιβολές ποια είναι τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και θα αναζητούσαμε τρόπους για την ανοσία της κοινότητας, έτσι ώστε να μην θρηνούμε νεκρούς και σακατεμένους συνανθρώπους μας.
Όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι άλλο πράγμα οι αντιεμβολιαστές από τους μη εμβολιασμένους. Οι –χωρίς καμία λογική όσον αφορά το υγειονομικό κομμάτι- κινήσεις του κράτους στη διαχείριση της πανδημίας έχουν δημιουργήσει δυσπιστία. Και όταν το κράτος στριμώχνεται, επικαλείται την επιστημονική αυθεντία των διορισμένων ειδικών του. Κατευθυνόμενα κομμάτια της επιστημονικής κοινότητας που απεμπολούν κάθε εμπεριστατωμένη γνώση και αυτοαναιρούνται σε μια στιγμή για να συμβαδίσουν, ξεπλύνουν και να δώσουν άλλοθι με «επιστημονικό υπόβαθρο» στις εγκληματικές πολιτικές. Επομένως, δημιουργείται μία κατανοητή δυσπιστία σε κομμάτια της κοινωνίας όσον αφορά τις κρατικές κινήσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας (συμπεριλαμβανομένου και του εμβολίου). Αυτό τον επιβαλλόμενο φόβο οφείλουμε με αλληλεγγύη και συντροφικότητα συλλογικά να τον αποδομήσουμε.
Ως αναρχικές κ αναρχικοί είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου. Είμαστε ενάντια στην υποχρεωτικότητα, η οποία άλλωστε χρησιμοποιείται προσχηματικά για την αναδιάρθρωση της εργασίας. Οφείλουμε να απαντήσουμε στην εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και την θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, κάθε θάνατος από covid είναι μια κρατική δολοφονία. Να στηρίξουμε τους αγώνες υγειονομικών για ποιοτική περίθαλψη που θα είναι προσβάσιμη σε όλες αλλά και τους αγώνες που δίνουν ενάντια στην αναδιάρθρωση της εργασίας και την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ. Η επίθεση στην υγεία είναι μόνο ένα μέρος της συνολικής επίθεσης που βιώνει η τάξη μας. Η ενεργειακή κρίση , η ακρίβεια , η οικονομική κρίση που έπονται ως συνέχεια της κρίσης του Κεφαλαίου θα χτυπήσουν και πάλι τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Οφείλουμε να ανακόψουμε την ολομέτωπη επίθεση κράτους και του κεφαλαίου. Αν όντως θέλουμε να λογιζόμαστε ανατρεπτικό κίνημα οφείλουμε να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας. Με μοντέλο τον οργανωτικό δυϊσμό μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς και πολιτικές ομάδες να δημιουργήσουμε τα εργαλεία για το χτίσιμο του νέου κόσμου μας. Ενός κόσμου δίχως εκμετάλλευση και καταπίεση ενός κόσμου βασισμένου στις αξίες της αλληλοβοήθειας της αλληλεγγύης και της κοινοκτημοσύνης. Για το χτίσιμο του κόσμου της αναρχίας, του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Μάρτιος 2022
Αναρχική ομάδα ΠΥΡΑΝΘΟΣ