Ενάντια στα ψευτοδιλήμματα διαφέντευσης των ζωών μας.
Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τις διεθνείς δομικές αναταράξεις του καπιταλισμού. Ιδιαιτέρως στον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια τα κατώτερα στρώματα φτωχοποιήθηκαν βίαια και ταυτόχρονα ο δημόσιος πλούτος εκποιήθηκε στους τοκογλύφους. Οι εργασιακές σχέσεις ισοπεδώθηκαν και οι κοινωνικοί- ταξικοί αγώνες που έλαβαν χώρα είτε έβρισκαν τα όρια τους, είτε αντικρούστηκαν από το κράτος με άγρια καταστολή.
‘Ηδη, από τις εκλογές του 2012 η εξαντλημένη κοινωνία βρήκε μια νέα φενάκη ώστε να παραμυθιάζεται, τον Σύριζα. Τα πεδία των κοινωνικών αγώνων ερήμωσαν, αφού τη ματαιότητα που δημιούργησε η κρατική αδιαλλαξία ήρθε να ολοκληρώσει η θολή προσδοκία για την “κυβέρνηση της αριστεράς” που έρχεται να επιλύσει τα προβλήματα. Η θεωρία του ώριμου φρούτου πότισε μέχρι και τη βάση της κοινωνίας και έτσι τα μεγάλα κομμάτια αγωνιζόμενων που την περίοδο 2008-2012 συμμετείχαν σε μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, ανακάλυψαν την αρετή της υπομονής.
Η μεγάλη στιγμή λοιπόν έφτασε. Θεσμικές αντιφάσεις του πολιτεύματος έφεραν την πτώση της κυβέρνησης, πράγμα που τα κινήματα δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν και οδήγησαν εκ νέου σε εκλογές λες και ήταν αυτό το ζητούμενο. Οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί του κράτους φέραν σε σύγκρουση τους δύο διαφορετικούς δρόμους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Το δρόμο των κρατικών επενδύσεων για την τόνωση της κατανάλωσης ή την πλήρη ασυδοσία της αγοράς μήπως και τα ψίχουλα από τα υπερκέρδη των αφεντικών πέσουν από το τραπέζι.
Το δίλημμα τέθηκε αμείλικτα από την πλευρά της εξουσίας. Κι έτσι, οι επίδοξοι διαχειριστές της αφενός συνεχίζουν τα διαγγέλματα της ιδίας ακροδεξιάς-ολοκληρωτικής πολιτικής, του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που στοχεύει να συντρίψει τις αντιστάσεις και να κατεδαφίσει ότι έμεινε όρθιο, της πολιτικής που ευθύνεται για τη φτώχεια και την εξαθλίωση της τάξης μας , την ανεργία, τις αυτοκτονίες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη λεηλασία της φύσης, τη διόγκωση ενός κράτους αστυνομοκρατούμενου, που στα κρυφά ή στα φανερά συνεννοείται με νεοναζιστές. Αφετέρου, η σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα του καθεστώτος επιζητά να διαχειριστεί την καπιταλιστική μηχανή με κελεύσματα “ελπίδας” με ψεύτικες υποσχέσεις για ένα καπιταλισμό πιο ανθρώπινο, που στοχεύει στην ταξική άμβλυνση των αντιθέσεων, την εξομάλυνση, τη συμφιλίωση. Ο Σύριζα προσπαθεί να μανιπιουλάρει τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και να καρπωθεί υπεραξία από αυτούς ώστε να οδηγηθεί στην εξουσία, χωρίς φυσικά να νοιάζεται για τις ανάγκες των εκμεταλλευομένων. Αυτό φανερώνουν άλλωστε και οι επαφές του με το ΣΕΒ, την εκκλησία και τους διεθνείς οργανισμούς του κεφαλαίου. Πετώντας λοιπόν ψίχουλα υποσχέσεων και υιοθετώντας σαν τακτική την παροχολογία και το λαϊκισμό στοχεύει επίσης στην αδρανοποίηση του αγώνα των από τα κάτω κουνώντας ταυτόχρονα τις σημαίες της διαταξικότητας και της εθνικής ενότητας.
Το κράτος όμως, ανεξαρτήτως από οποιαδήποτε διακυβέρνηση από τη φύση του είναι μηχανισμός δομημένος και θεμελιωμένος στις ταξικές αντιθέσεις και στην εκμετάλλευση – μια ανακωχή μαζί του (μέσω της εκλογικής στήριξης Σύριζα) θα λειτουργήσει σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για την οργή των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων, θα διαμορφώσει μια κοινωνία αδρανοποιημένη και εφησυχασμένη, αδύναμη να παράξει αντιστάσεις, ευάλωτη στην επέλαση του κεφαλαίου.
Η τάξη μας σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τσιμπήσει το τυρί από τη φάκα της εκλογικής αυταπάτης. Μόνο αν πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας μακριά από οποιουδήποτε είδους σωτήρες και τη λογική της ανάθεσης θα έχουμε ένα καλύτερο μέλλον. Η μόνη ρεαλιστική πρόταση για να προασπίσουμε τα συμφέροντα της τάξης μας είναι η καθημερινή αντίσταση και η αυτοοργάνωση σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο, στη σχολή. Μόνο δημιουργώντας ελευθεριακές δομές μπορούμε να χτίσουμε ένα κόσμο ισότητας ελευθερίας και αλληλεγγύης.
Με δεδομένο ότι η λεηλασία των ζωών μας θα συνεχιστεί και το ανάχωμα δεν θα έρθει “από τα πάνω”, αλλά είμαστε εμείς που πρέπει να το στήσουμε και επειδή η εποχή μας ήδη γράφει ιστορία, αγώνας για την τάξη μας- επαγρύπνηση- αποχή από την κάλπη.
Κάθε ψήφος είναι δήλωση υποταγής στο σύστημα κυριαρχίας, η συμμετοχή και μόνο στις εκλογές είναι το άλλοθι και η νομιμοποίησή τους. Κάθε ψήφος είναι και ένα επιχείρημα για όσους τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα μας λένε “σκάστε γιατί ο λαός μίλησε” όταν θα αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Κάθε ψήφος είναι και ένα βήμα μακριά από την επανάσταση. Όχι γιατί η αποχή είναι από μόνη της επαναστατική πράξη αλλά γιατί η συμμετοχή στο πανηγύρι των εκλογών είναι αντεπαναστατική. Και από αυτή την μίζερη ζωή μόνο η κοινωνική επανάσταση μπορεί να μας βγάλει. Αυτήν οργανώνουμε με καθημερινή συμμετοχή. Ώστε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να μην την παραδώσουμε ποτέ ξανά σε κανέναν εξουσιαστή με ή χωρίς εκλογές.
Η επόμενη μέρα των εκλογών να μας βρει στο δρόμο.
Για την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Την ΑΝΑΡΧΙΑ και τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ