Ζούμε σε πόλεις φτιαγμένες όχι για να εξυπηρετούν τις ανάγκες μας αλλά τις ανάγκες του κεφαλαίου. Πόλεις κατακερματισμένες όπως και οι ζωές μας, χωρισμένες σε ζώνες στέγης, εργασίας, κατανάλωσης, διασκέδασης. Κάθε επίπλαστη ανάγκη, διατεταγμένη επιθυμία, αποστερημένη από δημιουργικότητα βιοποριστική δραστηριότητα έχει την θέση της στην πόλη με τρόπο που να εξυπηρετεί την αναπαραγωγή του συστήματος.
Είναι κρίσιμο για το σύστημα λοιπόν να μπορεί μαζικά να μετακινεί τους υπηκόους του στα μέρη που μαζικά θα παράξουν ή θα καταναλώσουν. Η δομή της πόλης, καθρέφτης της δομής του, το επιβάλλει. Αυτός είναι ο ρόλος των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς όχι από επιλογή. Δεν επιλέξαμε να πηγαίνουμε στην δουλειά. Δεν επιλέξαμε να ψάχνουμε για δουλειά. Δεν επιλέξαμε να καταναλώνουμε υποβαθμισμένα σκουπίδια με τα πενιχρά ή ανύπαρκτα έσοδα μας.
Χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πηγαίνουμε εκεί που τα αφεντικά μας επιβάλλουν να πηγαίνουμε. Να παράγουμε για αυτά, να εκπαιδευόμαστε για αυτά, να καταναλώνουμε για αυτά ακόμα και να διασκεδάζουμε για αυτά.
Οι μαζικές συγκοινωνίες δεν είναι κοινωνικό αγαθό. Κάθε υπηρεσία τους προς όφελος του χρήστη για τις προσωπικές του ανάγκες ή επιθυμίες είναι παράλληλη και όχι κύρια λειτουργία τους.
Οι μαζικές συγκοινωνίες δεν είναι ανθρώπινη ανάγκη. Είναι η ανάγκη των αφεντικών να μετακινούν τους κατώτερους ταξικά ανθρώπους στους χώρους δουλειάς και κατανάλωσης. Αν αύριο σταματήσουν να υπάρχουν μετακινήσεις θα μπλοκάρει η αναπαραγωγή του κεφαλαίου μέσω του κύκλου παραγωγής και κατανάλωσης στην πόλη εργοστάσιο.
Κι όμως τα αφεντικά δεν έχουν τη διάθεση να πληρώσουν αυτό το κόστος. Τα εισιτήρια μονίμως αυξάνονται μετακυλίοντας το κόστος των άθλιων “υπηρεσιών” τους σε εμάς. Τι στιγμή που πετσοκόβουν τους μισθούς μας, ανεβάζουν το κόστος της μετακίνησης μας, βασιζόμενα στην δική μας αδράνεια.
Δεν έχουμε καμία διάθεση να πληρώνουμε για τα αφεντικά. Αγωνιζόμαστε για συγκοινωνίες χωρίς αντίτιμο για όλους. Με αλληλεγγύη ο ένας δίπλα στον άλλο, με μαζικούς αγώνες αλλά και στην καθημερινότητά μας. Δεν χτυπάμε εισιτήριο. Διαμαρτυρόμαστε και προσπαθούμε να ξεσηκώσουμε και τους δίπλα μας όταν μπαίνει ελεγκτής. Κωλυσιεργούμε κατά τους ελέγχους. Μοιραζόμαστε το εισιτήριο μας αν το έχουμε χτυπήσει κατά την κάθοδο.
Όχι απλώς γιατί άμα καταργηθεί το εισιτήριο στις συγκοινωνίες και τα αφεντικά αναλάβουν το κόστος που τους αναλογεί αυτό θα αποτελέσει μια ελάχιστη μορφή δικαίωσης και θα κάνει λίγο ευκολότερη τη ζωή μας. Τα πεδία αγώνα είναι άπειρα, όσα και τα πεδία της καταπίεσης. Αλλά κυρίως γιατί η κάθε νίκη απέναντι στα προφανή είναι ένα βήμα για το σπάσιμο της ματαιότητας. Κάθε νίκη αφήνει πίσω πίστη, δομές και παρακαταθήκες στον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση.
Για μια κοινωνία που οι μεταφορές δεν θα αποτιμούνται με όρους εκμετάλλευσης
και οι μετακινήσεις μας θα γίνονται για εμάς
Για να συναντιόμαστε, μοιραζόμαστε, δημιουργούμε ως ίσοι και ελεύθεροι άνθρωποι