Ήταν 2010 όταν το μνημόνιο μπήκε στην καθημερινότητα μας για να συνδεθεί με πολιτικές βίαιης φτωχοποίησης, υποτίμησης των ζωών μας και μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους με πρόσχημα το χρέος. Ήταν τότε που σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο και με νωπές ακόμα τις μνήμες του Δεκέμβρη του 2008 εξαπλώθηκε ένα δυναμικό κίνημα αντίστασης απέναντι στην βαρβαρότητα. Ένα κίνημα που συγκρούστηκε αποφασιστικά και με εντυπωσιακή επιμονή με την άγρια κρατική καταστολή, κορύφωσε με μεγαλειώδεις απεργίες, προσπάθησε να βρει τον χαρακτήρα του και να θέσει βάσεις για να δημιουργήσει τη μελλοντική πρόταση. Ένα κίνημα που όμως σταδιακά όλο και φυλλορροούσε απέναντι στις συνεχείς απογοητεύσεις, στην αδυναμία να αρθρώσει κεντρικό πολιτικό λόγο και που εντέλει υπονομεύτηκε από την ίδια τη διαταξικότητά του. Έτσι, κάποια στιγμή εξαφανίστηκε και χώθηκε μέσα στην ασφαλή αγκαλιά της ανάθεσης από το 2012.
Οι εκλογές του 2012 και η επιτυχία του σύριζα να εκτοπίσει το πασοκ καρπωνόμενος τους ακηδεμόνευτους αγώνες τις προηγούμενης διετίας ήταν η ταφόπλακα αυτού του κινήματος. Υποσχόμενος πως μπορεί να υπάρξει μια άλλη Ε.Ε η οποία δεν θα υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου έδωσε την ελπίδα πως μπορεί να πετύχει κατάργηση των μνημονίων, διαγραφή χρέους και παραμονή στο ευρώ μέσω διαπραγμάτευσης. Οι πλατείες άδειασαν και οι περισσότεροι περίμεναν τις επόμενες εκλογές και την εκλογή του σύριζα.
Στις 25 Γενάρη ήρθε η στιγμή να κλείσει αυτός ο κύκλος με την πολυπόθητη επικράτηση του σύριζα στις εκλογές και την στρατηγική (για τον έλεγχο του βαθιού κράτους και τη συμφιλίωση με τον εθνικό κορμό) συνεργασία του με τους ανελ. Με πομπώδη τρόπο φούσκωσε το εθνικό φρόνημα και προέβη σε λεονταρισμούς, αναγκάστηκε να υποχωρήσει όμως πριν καν περάσει μήνας στις 20 Φλεβάρη σε μια μνημονιακή συμφωνία. Από τότε διαπραγματεύεται 5 μήνες ζητώντας λίγα φτιασίδια για να πλασάρει το νέο μνημόνιο σε αυτούς που τον πίστεψαν. Καταλήγει δε, να καταθέτει πρόταση για μνημόνιο 8 δισ. με σκληρά μέτρα παρακαλώντας για μια νύξη για επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους στο μέλλον.
Απέναντι στα αιτήματά του ο συριζα βρίσκει την άρνηση για οποιαδήποτε παραχώρηση και μια τιμωρητική αντιμετώπιση από την ηγεσία της ΕΕ, η οποία απαιτεί πλήρη και ηχηρή υποταγή ώστε να εμπεδωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη η αδυναμία αλλαγής πολιτικής εντός της ευρωζώνης. Μη μπορώντας να δεχτεί εξαρχής κάτι τέτοιο ο Τσίπρας (μιας και θα αποτελούσε πολιτική αυτοκτονία) προσπαθεί να ξεγλιστρήσει ανακοινώνοντας το δημοψήφισμα.
Με το δημοψήφισμα ο σύριζα επιδιώκει να δημιουργήσει μια κατάσταση στην οποία θα εγκλωβίσει την κοινωνία και θα αποποιηθεί την ευθύνη φέρνοντας είτε ως λαϊκή απαίτηση το νέο ευρωπαϊκό μνημόνιο είτε ως τεράστια επιτυχία το δικό του. Το φωνάζει σε όλους τους τόνους πως η ρήξη δεν είναι επιλογή του. Αυτός είναι που κάλεσε το δημοψήφισμα, αυτός που θέτει το ερώτημα, αυτός και που το νοηματοδοτεί.
Άλλωστε το δημοψήφισμα δεν είναι παρά παρωδία άμεσης δημοκρατίας. Όταν η εξουσία επιλέγει την ερώτηση, τις απαντήσεις, το πότε, το γιατί δε μπορεί να μιλάμε για άμεση δημοκρατία. Σε μια κοινωνία χωρίς οικονομική ισότητα, ταξικά διαστρωματωμένη, χωρίς πραγματική ελευθερία είναι γελοίο να μιλάμε για πολιτική ισότητα.
Με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος διαφαίνεται να συγκροτούνται δυο μπλοκ, του ΝΑΙ και του ΟΧΙ.
Στο πρώτο συσπειρώθηκε όλος ο εσμός του παρασιτικού κεφαλαίου, της αστικής τάξης, των φερέφωνων τους, μικροαστών αλλά και φοβισμένων από το δηλητήριο των ΜΜΕ εργαζόμενων και συνταξιούχων. Όλοι οι κρατικοδίαιτοι που πλούτιζαν στις πλάτες μας φορτώνοντας μας μνημόνια μαζί με τους πολιτικούς τους υπαλλήλους ξερνάν χολή από τα κανάλια τους φοβίζοντας τον κόσμο για να παλινορθώσουν τους δικούς τους στην κυβέρνηση. Σε αυτό το μπλοκ η ελίτ της ΕΕ ποντάρει αβαντάροντας το με κάθε τρόπο ώστε να αποφύγει διάδοση της αμφισβήτησης και σε άλλες χώρες. Είναι αξιοσημείωτη η προπαγάνδα που διαδραματίζεται σε διεθνές επίπεδο στο να υποκινηθούν οι πιο μαύρες συγκεντρώσεις που έχουν συμβεί ποτέ σ΄ αυτόν τον τόπο.
Κι επειδή στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, τα αφεντικά βρήκαν μιαν ακόμη ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν. Έτσι, είδαμε τους ανοιχτούς εκβιασμούς των εργοδοτών, που απειλούν με lock out, μη καταβολή μισθοδοσίας και απολύσεις, κατασκευαστικών ομίλων που αδειάζουν τα εργοτάξια και απαιτούν από τους εργαζομένους να πάρουν άδειες άνευ αποδοχών (πχ ΜΕΤΚΑ).
Στο δεύτερο μπορούμε να βρούμε από ένα κομμάτι κεφαλαιοκρατών που ψάχνουν νέες ευκαιρίες για να κερδοσκοπήσουν με το νέο καθεστώς έως και φασίστες που προτάσσουν την εθνική υπερηφάνεια και ανεξαρτησία. Δε μπορούμε όμως να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως βρίσκουμε και σημαντικό κομμάτι κόσμου που έσπασε τον φόβο, με τον οποίο συναντηθήκαμε άλλωστε στο δρόμο σε διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις όλο το πρώτο διάστημα των αγώνων ενάντια στα μνημόνια.
Απέναντι σε όλη τη σαπίλα της υποταγής στην παρούσα συγκυρία δεν κρατάμε ίσες αποστάσεις. Κατανοούμε πως υπάρχει ένα κομμάτι που βλέπει ως πράξη αντίστασης την ψήφο ενάντια σε όλη την ηγεσία της ΕΕ, τους διεθνείς τοκογλύφους, τη ντόπια συμμαχία των προθύμων, το κρεσέντο τρομοκράτησης από τα ΜΜΕ. Ενάντια στην περαιτέρω εξαθλίωση των ζωών και την πλήρη απαξίωση της εργατικής μας δύναμης.
Αυτό όμως δε παύει να μας κάνει να διαφωνούμε και να απέχουμε από αυτή τη διαδικασία. Δε δίνουμε το δικαίωμα σε αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν τους αγώνες μας πουλώντας φούμαρα, να μας φέρουν νέα μνημόνια εξαγνισμένοι από την ψήφο μας. Δεν επιβεβαιώνουμε με επίφαση “αμεσοδημοκρατίας” την εξουσία τους να αποφασίζουν την εξόντωση μας πετώντας μας το μπαλάκι. Δεν στηρίζουμε τις αυταπάτες περί “Ευρώπης της αλληλεγγύης” και άλλα παραμύθια.
Η ρήξη και τα ΟΧΙ λέγονται στους δρόμους. Εκεί που εμείς πρέπει να βάλουμε τις ερωτήσεις και να δώσουμε τις απαντήσεις. Εκεί που μακριά από την ανάθεση πρέπει να ξανασυναντηθούμε και να πιάσουμε το κουβάρι της ιστορίας από το σημείο που το αφήσαμε το 2012. Εκεί που πρέπει να συνθέσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα οργανωθούμε για να επιτεθούμε σε κράτος και κεφάλαιο. Για να κερδίσουμε μέσα από τη βάσανο του αγώνα μια καινούργια ζωή που να αξίσει να τη ζούμε.
Τα ψέματα τελείωσαν. Η ελπίδα δεν παραχωρείται ούτε χαρίζεται. Η ελπίδα γεννιέται στους αγώνες.
Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται παρά μόνο καταστρέφεται.
Είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ από τις 6/7 να συναντηθούμε στο δρόμο.
Να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό και την εξουσία.
Να οικοδομήσουμε την κοινωνική επανάσταση.