Δεύτερη δίκη Επαναστατικού αγώνα
H δεύτερη δίκη της επαναστατικής αναρχικής οργάνωσης Επαναστατικός αγώνας που διεξάγεται τον τελευταίο μήνα αφορά κατηγορίες για όσα φέρεται ότι διέπραξε ως καταζητούμενος ο Νίκος Μαζιώτης από το 2012 μέχρι την σύλληψή του το 2014 στο Μοναστηράκι. Εκτός από τον Νίκο Μαζιώτη στο κατηγορητήριο συμπεριλαμβάνονται η καταζητούμενη Πόλα Ρούπα, ο Αντώνης Σταμπούλος και ο Γιώργος Πετρακάκος που συνελήφθη πρόσφατα στον Βόλο. Η κοινή κατηγορία για τους τέσσερις είναι ένταξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, ενώ κατά περίπτωση κατηγορούνται και για έκρηξη με παγιδευμένο αυτοκίνητο στην διεύθυνση εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στην οδό Αμερικής, στις 10 Απριλίου 2014 όπου στεγάζεται και το γραφείο του μόνιμου αντιπρόσωπου του ΔΝΤ, -ενέργεια για την οποία λίγες μέρες αργότερα ο Ε.Α ανέλαβε την ευθύνη–, προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών, εκρήξεις και για δύο ληστείες. Ακόμα ο Νίκος Μαζιώτης κατηγορείται για απόπειρες ανθρωποκτονιών κατά τη συμπλοκή του με αστυνομικούς στο Μοναστηράκι στις 16.7.2014, οπότε και συνελήφθη τραυματισμένος από πυρά των μπάτσων. Η δίκη ξεκίνησε στις 16 Οκτώβρη και συνεχίζεται έως σήμερα στο ειδικό δικαστήριο φυλακών Κορυδαλλού.
Ήδη από τις πρώτες συνεδριάσεις φάνηκε καθαρά ότι το τρομοδικείο τελεί υπό πολιτικές εντολές, επιδιώκοντας να με απογευματινές συνεδριάσεις να ακολουθήσει εντατικούς ρυθμούς, ούτως ώστε να μην παρέλθει το 18μηνο και να μην αποφυλακιστεί ο Αντώνης Σταμπούλος.
Σχετικά με την υπόθεση του αναρχικού Αντώνη Σταμπούλου
Ο Αντώνης Σταμπούλος συνελήφθη το βράδυ της Πέμπτης 2 Νοεμβρίου 2014 στο Βύρωνα κατηγορούμενος ως “τρομοκράτης”, φερόμενος ως μέλος της επαναστατικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας. Συγκεκριμένα οι κατηγορίες που του αποδίδονται η ένταξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, έκρηξη, κατοχή εκρηκτικών, κλοπή, πλαστογραφία, αντίσταση κατά της αρχής, ψευδής ανωμοτί κατάθεση και οπλοφορίας. Από την πρώτη κιόλας μέρα της σύλληψής του τα ΜΜΕ επιδίδονται σε έναν οχετό κατασυκοφάντησης και κτισίματος μιας «αδίστακτης προσωπικότητας» όπως τα ευφάνταστα σενάρια της αντιτρομοκρατικής απαιτούν και όπως καλά έχουν μάθει να κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες. Ο σύντροφος σχεδόν αμέσως ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας προκειμένου να μην μεταφερθεί σε φυλακή εκτός Κορυδαλλού, πράγμα που θα δυσχέραινε την επικοινωνία του με την οικογένειά του και τη δικηγόρο. Παρ’ όλα αυτά μετήχθη στη Λάρισα, όπου κρατείται μέχρι σήμερα. Ο σύντροφος από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του δεν άφησε σπιθαμή εδάφους στην αστυνομία ξεμπροστιάζοντας τα σενάρια της αντιτρομοκρατικής και υπερασπιζόμενος την πολιτική του ταυτότητα και δράση ως αναρχικός. Συνεχίζει να αγωνίζεται μέσα στις φυλακές ως μέλος του Δ.Α.Κ (δίκτυο αγωνιστών κρατουμένων), με αποκορύφωμα την συμμετοχή του στην πολυήμερη απεργία πείνας, διεκδικώντας κατάργηση τρομονόμων, φυλακών υψίστης ασφαλείας κ.α. Δεν αποδέχεται τις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν και τονίζει : “Κλείνοντας να πω πως σ’ ότι αφορά εμένα το κατηγορητήριο βασίζεται σε διπλή αυθαιρεσία. Η πρώτη είναι η υπόθεση ότι είμαι μέλος του Ε.Α., πράγμα που δεν προκύπτει από πουθενά, και η δεύτερη είναι η κατηγορία επί των πράξεων που αποδίδονται στην οργάνωση, πάλι φυσικά χωρίς κανένα στοιχείο. Το δεύτερο σκέλος είναι πλέον η επιτομή της αυθαιρεσίας όχι μόνο όσον αφορά εμένα αλλά και όσο θα αφορούσε ένα μέλος της οργάνωσης.”
Σύλληψη Γιώργου Πετρακάκου και Μαρίας Θεοφίλου
Σε κλίμα τρομοϋστερίας συλλαμβάνεται στο Βόλο ο Γιώργος Πετρακάκος και η σύντροφός του Μαρία Θεοφίλου. Ειδικά για την περίπτωση Θεοφίλου, (μητέρας δυο μικρών παιδιών) οι κατηγορίες που τις αποδίδονται αφορούν την υπόθαλψη του συντρόφου της ενώ ενοχοποιητικό στοιχείο για τους διώκτες της αποτελεί και το γεγονός ότι είναι αδερφή του Τάσου Θεοφίλου. Και οι δύο αρνούνται τις κατηγορίες που τους αποδίδονται, όμως ειδικά στην περίπτωση Θεοφίλου, η προφυλάκισή της έχει ως αποτέλεσμα το βίαιο αποχωρισμό από τα παιδιά της, βλέπουμε δηλαδή ότι η εκδικητική πρακτική τιμωρίας συγγενικών φιλικών προσώπων επεκτείνεται κτηνωδώς και σε δύο νήπια. Η πρακτική αυτή του κράτους που θέλει συγγενικά και φιλικά πρόσωπα κατηγορούμενων και κρατουμένων αφού διαπομπευτούν στα ΜΜΕ κατόπιν να προφυλακίζονται με ανύπαρκτα στοιχεία, είναι κάτι που διαρκώς διευρύνεται όπως πρόσφατα είδαμε και στις περιπτώσεις της Αθηνάς Τσάκαλου και της Εύης Στατήρη.
Είναι γεγονός πως όσο κράτος και κεφάλαιο βυθίζουν ολοένα και περισσότερο την κοινωνία στη φτώχεια και εξαθλίωση εφαρμόζοντας τη στρατηγική του πολιτικού ολοκληρωτισμού ακόμα και με το δήθεν “ανθρώπινο” πρόσωπο της αριστερής συγκυβέρνησης, τόσο εντείνονται οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Το δόγμα τάξη και ασφάλεια αποσκοπεί στο να καλύψει κάθε έκφανση μικρών και μεγάλων αντιστάσεων, πόσο μάλλον όταν η αντίσταση εκφράζεται από αγωνιστές που εδώ και καιρό έχουν λάβει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέση απέναντι στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται, θέση μάχης. Εκεί, η εξουσία επιστρατεύει όλα τα νομικά και πολιτικά ερείσματα ώστε να εξαντλήσει τη βαρβαρότητά της. Ακόμα και αν δε βρίσκει ερείσματα, τότε θα τα εφεύρει. Η κατάδειξη των αυθαιρεσιών, η αποδόμηση του λόγου της εξουσίας δεν είναι ένας μάταιος αγώνας απεναντίας, είναι σύμφυτη με το σπάσιμο της απομόνωσης των κρατούμενων αγωνιστών που το κράτος προσπαθεί να επιβάλλει, είναι δεμένη με τη συμπόρευση κοινών αγώνων μέσα και έξω από τις φυλακές, το σπάσιμο τεχνητών διαχωρισμών ανάμεσα στα υποκείμενα του αγώνα, την από κοινού χάραξη στρατηγικής για τις μάχες που έρχονται. Οι μάχες θα δοθούν μέσα και έξω από δικαστικές αίθουσες, μέσα και έξω από τις φυλακές, με οριζόντιες αντιιεραρχικές διαδικασίες δομώντας διαύλους επικοινωνίας και αλληλεγγύης.
Αλληλεγγύη στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και σε όσους διώκονται για την ίδια υπόθεση
Αλληλεγγύη στον αναρχικό Αντώνη Σταμπούλο
Άμεση απελευθέρωση στη Μαρία Θεοφίλου