Φτάσαμε στο 2017 για να καταλάβουμε τι σημαίνουν λέξεις όπως σκλάβοι, σύγχρονη δουλεία, σκλαβοπάζαρο, κάτεργο. Και όλα αυτές οι λέξεις για να περιγράψουμε τους χώρους που εργαζόμαστε αρκετοί από εμάς περισσότερο από μισή μέρα, κάθε μέρα και δυστυχώς η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι πιο σκληρή για να περιγραφεί με λέξεις.
Η ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε από τα αφεντικά προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, αντλώντας υπεραξία ακόμη και από την έκφραση των συναισθημάτων μας1 δεν έχει τελειωμό. Στην αρχή ήρθε η μείωση μισθού, τα ελαστικά ωράρια, η μείωση του ποσού αποζημίωσης και η ευκολία απόλυσης, οι κάμερες για την ”ασφάλεια” του προσωπικού- (εμείς λέμε για τον καλύτερο έλεγχο του). Αργότερα τα μισά ένσημα, οι διαθεσιμότητες, τα λουκέτα και οι πτωχεύσεις σε μία νύκτα, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, το μειωμένο ταμείο ανεργίας και η ανεργία. Εννοείται πως τα αφεντικά μας ζητάγανε να κάνουμε υπομονή, όλα θα στρώσουν και να χαμογελάμε στην δουλειά. Εννοείται ότι η κατάσταση δεν έστρωσε στο ελάχιστο οι νόμοι ο ένας μετά τον άλλο εξυπηρετούσαν τα αφεντικά, εργασία την Κυριακή, απελευθερωμένα ωράρια, λευκές νύκτες για την τόνωση της αγοράς, εντατικοποίηση της εργασίας ώστε να βγαίνει και από λιγότερους, λιγότερα και ελλιπή μέτρα προστασίας για ατυχήματα, μαύρη εργασία για να μην χρεώνεται και το αφεντικό στο ΙΚΑ, εικονικές συμβάσεις , υποχρεώσεις εργαζομένων, εσωτερικοί κανονισμοί, εταιρικοί κανόνες και κόντρα άλλοι κανονισμοί, περισσότερες κάμερες και πάει λέγοντας. Από κοντά και ή αύξηση του κόστους αναπαραγωγής μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής (μεταφορές και δημόσιες συγκοινωνίες, νερό, ρεύμα, θέρμανση, τιμές προϊόντων και τροφίμων).
Με βάση αυτή την κατάσταση είναι φυσικό επακόλουθο τα αφεντικά να ζητάνε από εμάς περισσότερα παρέχοντας ακόμη λιγότερα. Ιδιαίτερα για τις μεγάλες πολυεθνικές και μη αλυσίδες στον κλάδο του εμπορίου και του επισιτισμού οι εσωτερικοί κανονισμοί και τα ψιλά γράμματα στις συμβάσεις είναι ο νόμος εργασίας πάνω στον οποίο θα εναρμονιστεί κάποια στιγμή και αυτός του κράτους. Η καινούργια σύμβαση στα HM με δικαίωμα μεταφοράς για εργασία σε όλη την χώρα χωρίς κάλυψη εξόδων όπως περιγράφει με αγωνία μία εργαζόμενη, οι 500 απολύσεις μέσα σε 3 χρόνια στο ΠΛΑΙΣΙΟ ώστε να μην αποκτάει κανένας εργαζόμενος δικαιώματα με τον χρόνο εργασίας του, οι ρήτρες που βάζουν σε περίπτωση απόλυσης από τα καφέ ΜΙΚΕΛ, τα τζάμπα δοκιμαστικά για να δουν αν κάνεις για την δουλειά, η επίσημη κρατική κοροϊδία των ανέργων προς όφελος των αφεντικών με τα κοινωφελή προγράμματα και τα VOUCHER, το βιογραφικό αστροναύτη που πρέπει να έχεις για να βιδώσεις μία βίδα είναι το μέλλον για όλους εμάς τους από τα κάτω.
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν έχει τελειωμό και η εκμετάλλευση στο έπακρο θα συνεχίσει όσο δεν μπαίνουν ταξικά αναχώματα από τους εργαζομένους. Η απουσία πραγματικών αγώνων χωρίς μεσάζοντες και ειδικούς, οργανωμένοι από εμάς για όλους εμάς βοηθάει τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας και τα αφεντικά να κινούνται ανεξέλεγκτα συμπιέζοντας μας περισσότερο, υποτιμώντας την εργατική μας δύναμη και στο τέλος να μας διώχνουν θεωρώντας μας αναλώσιμους. Η αναλωσιμότητα αυτή έχει και μία άλλη πτυχή, αυτή των εργατικών δολοφονιών. Κέρδος σημαίνει εντατικοποίηση της εργασίας και λιγότερο κόστος για φθηνότερα ή καθόλου μέτρα προστασίας των εργαζομένων. Ατυχήματα-δολοφονίες στατιστικά νούμερα για αυτούς, συνάδελφοι που δεν θα γυρίσουν σπίτι τους για εμάς, άνθρωποί μας σήμερα, εμείς οι ίδιοι αύριο.
Οι αγώνες πάντως που γίνονται με βάση τα παραπάνω χαρακτηριστικά και βλέπουμε εμείς, αδιαμεσολάβητοι και μαχητικοί, μέσα από σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες και συνελεύσεις, πρωτοβουλίες εργαζομένων ή κοινότητες αγώνα πραγματικά βάζουν φραγμό στα αφεντικά και επιστρέφουν αρκετά από τα κλεμμένα πίσω στους εργαζόμενους. Μάλιστα είναι τέτοιο το στραπάτσο των αφεντικών που επιστρατεύουν τα πάντα προκειμένου να μας σταματήσουν.
Πολύ εύστοχα η Εργατική Ομοσπονδία Βάσης μιλάει για την αναβίωση του ”συνδικαλιστικού της ασφάλειας” της στρατιωτικής χούντας , ξανά στα χρόνια της δημοκρατίας, που με στημένες κατηγορίες και μεθοδεύσεις στέλνει στο δικαστήριο εργαζόμενους που απλά ζητάνε τα δεδουλευμένα τους και τα δικαιώματα τους που απορρέουν από την εργασία τους, για όσο ακόμα ισχύουν με βάση την νομοθεσία. Ο ζήλος της κρατικής ασφάλειας και του τμήματος της ασφάλειας προστασίας πολιτεύματος (!) ενδεχομένως και της ΚΥΠ να ακούει και κανένα τηλέφωνο(πάντα για λόγους εθνικής ασφάλειας) είναι εντυπωσιακός και δικαιολογεί απόλυτα τον μισθό τους στα αφεντικά. Ο βαθμός διαπλοκής μεταξύ κρατικής ασφάλειας, τοπικών αστυνομικών διοικητών και μη, αφεντικών, μπράβων, νύκτας και εισαγγελέων, ειδικά με τα αφεντικά στον επισιτισμό και την νύκτα, όπως φαίνεται σε τόσες περιπτώσεις ( AIOLOS COURIER, μεζεδοπωλείο ATHINAI BISTROT, ψητοπωλείο DAFFI’S, μεζεδοπωλείο ΣΑΛΑΝΤΙΝ, μπαρ ΒΟΤΑΝΟΠΩΛΕΊΟ)2 φαίνεται από την ευκολία και την άνεση με την οποία παρεμβαίνουν σε κάθε συγκέντρωση, ”προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση” πάντα προς όφελος του αφεντικού και οι μηνύσεις και εισαγγελικές παραγγελίες μπαίνουν σε εφαρμογή για την τρομοκράτηση των εργαζομένων.
Οι διαπραγματεύσεις και ο εργατικός αγώνας έξω από τους χώρους δουλειάς μεταξύ των εργαζομένων και των σωματείων βάσης και των αφεντικών από την άλλη βαπτίζονται εκβιασμός και τα σωματεία βάσης εγκληματικές οργανώσεις. Μία τέτοια περίπτωση εκδικάζεται και στις 28 Μαρτίου με κατηγορούμενους/ες μέλη του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και τους εργαζόμενους που βρίσκονταν σε εργατικό αγώνα στα κάτεργα ΣΑΛΑΝΤΙΝ και ΒΟΤΑΝΟΠΩΛΕΊΟ. Στους δύο αυτούς χώρους το σωματείο βάσης μαζί με τα υποκείμενα και αλληλέγγυους έδωσε τους ταξικούς αγώνες που έπρεπε για κερδίσουν οι εργαζόμενοι και για αυτό και το ”συνδικαλιστικό της ασφάλειας” προσπαθεί με τις στημένες κατηγορίες να του ανακόψει την μελλοντική δράση. Προφανώς και η τρομοκρατία τους δεν θα περάσει. Η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων είναι πολύ δυνατότερη από κάθε κρατική και παρακρατική σκευωρία και ο αγώνας μας δεν σταματάει με τέτοιες μεθοδεύσεις.
Στην παραπάνω σύμπραξη αφεντικών-μαφίας-μηχανισμών καταστολής δεν λείπει και ο δικαστικός συρφετός που εκδίδει περιοριστικά μέτρα σε εργαζόμενους που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, τα ένσημα τους και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τρανταχτά παραδείγματα οι αποφάσεις για το φροντιστήριο ΠΡΙΣΜΑ στην Αθήνα και για τα φροντιστήρια ΜΠΑΧΑΡΑΚΗΣ στη Θεσσαλονίκη. Στην δεύτερη περίπτωση το δικαστήριο επέβαλλε και καταβολή αποζημίωσης στο αφεντικό από τους εργαζόμενους, το σωματείο και αλληλέγγυους, άσχετα εάν ο εργαζόμενος δικαιώθηκε για την καταβολή των χρωστούμενων δεδουλευμένων. Είναι τόσο ταξική η δικαιοσύνη που για την εργατική νομοθεσία και τις άθλιες συνθήκες εργασίας με νεκρούς εργάτες, την οποία τα αφεντικά έχουν κάνει κουρελόχαρτο, δεν δίνει δεκάρα.
Στην Θεσσαλονίκη γενικότερα και την περιφέρεια της οι μηχανισμοί καταστολής και το παρακράτος έχουν μεγαλουργήσει αρκετές φορές. Το τοπικό δίκτυο της μαφίας είναι πιο οργανωμένο και ευέλικτο με ενισχυμένα αντανακλαστικά. Έτσι όπου δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα οι μπράβοι και οι φασίστες ( BANQUET, ζαχαροπλαστεία Ble, ταχυφαγείο Ζωή κ Κότα) αναλαμβάνει το επίσημο κράτος με σωρούς από μηνύσεις, συλλήψεις και δικογραφίες, βαπτίζοντας και εδώ τον εργατικό αγώνα συκοφαντική δυσφήμιση και παρεμπόδιση λειτουργίας του μαγαζιού, ενώ και εδώ ψέλλιζαν τη λέξη εκβιασμός σε τουλάχιστον μία περίπτωση. Αυτή ενός φούρνου (του φούρνου του Λάμπρου) όπου κατά την διάρκεια του εργατικού αγώνα διμοιρίες δημιουργώντας φραγμό από κλούβες γύρω από το μαγαζί και με πρωτοφανή επαγγελματική αφοσίωση, φυλάγανε το μαγαζί. Το αφεντικό έχοντας εξόφθαλμη σχέση με όλο τον κρατικό μηχανισμό κατάφερε να βαφτίσει τους απολυμένους εργαζόμενους σε εγκληματική οργάνωση στέλνοντας τους σε δικαστήριο. Και η εκμετάλλευση στα κάτεργα του συνεχίζεται όπως και το ιδιότυπο κράτος εν κράτει των αφεντικών με τους μηχανισμούς του.
Ολόκληρες αστυνομικές διευθύνσεις κινητοποιούνται όπως έγινε σε συνδικαλιστική παρέμβαση σωματείων, εργαζόμενων γιατρών και αλληλέγγυων στο δημόσιο νοσοκομείο του Κιλκίς, για την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη ντόπιων και μεταναστών, ύστερα από παραγγελία του φασίστα διευθυντή, με το κυνηγητό να φτάνει ακόμη και μέσα σε ιατρεία. Τα ίδια και στο ΙΚΑ Βέροιας όταν εργαζόμενος πήγε να καταγγείλει με το σωματείο του (ΣΣΜ Θεσσαλονίκης) την ανασφάλιστη εργασία του. Υπάλληλος προσπαθούσε να τον εμποδίσει με δικαιολογίες και όταν αυτός εμφανίστηκε με το σωματείο του γέμισε ο τόπος κάθε λογής μπάτσους (κρυφούς και φανερούς).
Στην Θεσσαλονίκη συνέβη και το ανήκουστο να συλλαμβάνεται ολόκληρη απεργιακή συγκέντρωση έξω από τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Συνεργαζόμενων Πτηνοτροφικών Επιχειρήσεων »ΖΑΒΕΛ» στην Νεοχωρούδα Θεσσαλονίκης, συμφερόντων του ομίλου »Ζούρα» γνωστοί με την επωνυμία »ΧΑΡΜΑ», ύστερα από εντολή του αφεντικού που καταπατάει ολόκληρη την εργατική νομοθεσία για πλάκα. Στην δε περίπτωση της ΒΙΟ.ΜΕ κατά την διάρκεια των συγκεντρώσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς για να μην πουληθεί το εργοστάσιο που έχουν καταλάβει οι απλήρωτοι εργαζόμενοι και αυτοδιαχειρίζονται την παραγωγή του, τα δικαστήρια θυμίζουν κατεχόμενη ζώνη με την μπατσοκρατία να δίνει τα ρέστα της. Στην πόλη που έδωσε επιχειρηματικό άσυλο στον Οικονομάκη, αφεντικό της ΟΙΚΟΜΕΤ3 και παραλίγο δολοφόνο της εργάτριας Κ. Κούνεβα μετά την δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Η διαπλοκή στο μεγαλείο της. Στο εν λόγω επιχειρηματικό απόβρασμα οι φορείς της πόλης, δημοτική αρχή και ΟΤΑ μαζί με την ΕΕΑΑ4 του έδωσαν για δώρο τη διαχείριση των ανακυκλώσιμων απορριμμάτων της πόλης, μπίζνα με τεράστια κέρδη και μάλιστα επιδοτούμενα, ώστε να μπορεί να συνεχίζει να τρομοκρατεί εργαζόμενους.
Δεν έχουμε αυταπάτες για όλα τα παραπάνω αλλά η συμπόρευση του εθνικού κορμού για την περαιτέρω εκμετάλλευση μας είναι χοντροκομμένη για να είναι απλά εμφανής. Στην ιδέα και μόνο της οργάνωσης από τα κάτω στους χώρους δουλειάς και της συλλογικής διεκδίκησης τα αφεντικά προσπαθούν με κάθε μέσο να την ανακόψουν. Δεν είναι τόσο οι νίκες αυτών των αγώνων και το κόστος τους μεγάλο ή μικρό για τα αφεντικά, αλλά ότι χαλάνε την εργασιακή ειρήνη που με κάθε μέσο προσπαθούν να επιβάλλουν και δείχνουν μία δυναμική και μία διέξοδο για όλους εμάς να ανακόψουμε το ζοφερό μέλλον που μας ετοιμάζουν. Είναι όλοι αυτοί οι μικροί αγώνες που γεννούν συνειδήσεις και ανοίγουν περάσματα για τον δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν εργάτες
Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στα κάτεργα που δουλεύουμε. Μην ξεχνάμε όμως πως κάποιοι από εμάς δεν ξαναγυρίζουν ποτέ σπίτι τους. Τα αφεντικά προκειμένου να αποκομίσουν περισσότερο κέρδος παραβλέπουν τα ατομικά μέτρα προστασίας που δικαιούμαστε ή τα μας αναγκάζουν να τα αγοράζουμε εμείς. Οι οδηγοί δικύκλων είναι μία κατηγορία εργαζομένων που τα αφεντικά πατώντας πάνω στην ελλιπή εργατική νομοθεσία αναγκάζουν όλους εμάς να αγοράζουμε μόνοι μας τα μέτρα προστασίας και να φροντίζουμε για το όχημα της δουλειάς που συνήθως είναι δικό μας (άρα επωμιζόμαστε και το κόστος συντήρησης ). Σε συνάρτηση με την εντατικοποίηση στην δουλειά ειδικά σε τέτοιον κλάδο όπως είναι οι ταχυμεταφορές, ο δρόμος δεν αργεί να βαφτεί κόκκινος. Ο εργαζόμενος Παναγιώτης Βρέτταρος, πατέρας δύο παιδιών, εργαζόμενος από το 2001 στη SPEEDEX έχασε την ζωή του την Τρίτη 14 Φλεβάρη του 2017, όπως και λίγες μέρες αργότερα ένας 22χρονός διανομέας της αλυσίδας MIKEL άφησε την πνοή του στις 9 Μαρτίου στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Είχε προηγηθεί ατύχημα την ώρα της δουλειάς του ( εργαζόταν στο κατάστημα στον Κολωνό, λεωφόρο Καβάλας) στις 2 του Μάρτη. Ο κατάλογος για τους οδηγούς δικύκλου δεν έχει τελειωμό καθώς το καλοκαίρι που μας πέρασε στην Πάτρα στις 15/6 σκοτώθηκε ο επίσης διανομέας της ACS 25χρονός Βασίλης Γιαννακόπουλος.
Το χειμώνα που πέρασε μία άλλη αλυσίδα μαζικής εστίασης και πρωτοπόρος στα κέρδη στον κλάδο με επιχειρήσεις σε όλα τα βαλκάνια, τα γνωστά EVEREST του ομίλου κολοσσού στον κλάδο της εστίασης VIVARTIA5 προκειμένου να μην κλείσει για λίγες ώρες ένα κατάστημα, για να γίνουν επικίνδυνες εργασίες επισκευής, δολοφόνησε την εργαζόμενη λογίστρια Βασιλική Παραστατίδου και τραυματίστηκαν άλλοι 5 πελάτες και εργαζόμενοι. Είναι τέτοια η δίψα τους για χρήμα που δεν λογαριάζουν τίποτα. Δεν λογοδοτούν σε κανέναν για όλους αυτούς τους ανθρώπους της τάξης μας που σακατεύονται και δολοφονούνται στα εργασιακά τους κάτεργα.
Στο νοσοκομείο «ΕΛΠΙΣ» στην Αθήνα υποχώρησε ολόκληρη σκάλα με αποτέλεσμα ένας 26χρονος ειδικευόμενος γιατρός να παλεύει μεταξύ ζωής και θανάτου διασωληνωμένος σε άλλο νοσοκομείο. Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα χώρο που κάθε μέρα χρησιμοποιούν χιλιάδες ασθενείς/χρήστες υγείας και εργαζόμενοι, πράγμα που σημαίνει πως από τύχη δεν είχαμε και άλλα θύματα.
Σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα αυτή τη στιγμή στον ελλαδικό χώρο και το μεγαλύτερο στην πόλη της Θεσσαλονίκης, το υπό κατασκευή ΜΕΤΡΟ της πόλης, ανατράπηκε ένας γερανός σκοτώνοντας τον 50χρονο χειριστή-υπεργολάβο του. Το δυστύχημα έγινε στο εργοτάξιο του Μετρό στην Καλαμαριά (οδό Πόντου). Όπως περιγράφουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ο αυτοκινούμενος γερανός πήγε να σηκώσει έναν τροχήλατο γερανό (παπαγάλος) που βρισκόταν σε βάθος περίπου 20 μέτρων. Για άγνωστο λόγο, ο γερανός ανατράπηκε, έπεσε μέσα στο όρυγμα και το κουβούκλιο όπου βρισκόταν ο χειριστής έγινε σμπαράλια.
Οι εργαζόμενοι που βρίσκονταν στο σημείο πρόλαβαν και απομακρύνθηκαν, σε διαφορετική περίπτωση πιθανά θα υπήρχαν και άλλα θύματα. Η επιχείρηση απεγκλωβισμού του νεκρού χειριστή από άνδρες της πυροσβεστικής και του ΕΚΑΒ συνεχίστηκε για πολλές ώρες μετά το «ατύχημα». Αν και ο νεκρός υπεργολάβος ήταν και ο υπεύθυνος για την τήρηση των μέτρων ασφαλείας και τις συνθήκες εργασίας ως αφεντικό, το θέμα παραμένει ότι όποιος και να χειριζόταν το γερανό εκτελώντας αυτή την εργασία με ακατάλληλα μέσα θα σκοτωνόταν. Η ιδιότητα του νεκρού βολεύει και την μεγάλη κατασκευάστρια εταιρεία ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ να τα φορτώσει όλα πάνω του αποποιούμενη τις ευθύνες της. Όλα καλά δηλαδή.
να μην αφήσουμε καμία δολοφονία εργάτη αναπάντητη
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και όσο εμείς επιτρέπουμε να συμβαίνουν τόσο τα αφεντικά θα μας θεωρούν αναλώσιμους. Είναι αυτές οι ουρές της ανεργίας που αναγκάζουν πολλούς από εμάς να κλείνουμε τα μάτια στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, στην εντατικοποίηση της δουλειάς μας , στους όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς παραγωγής, στην υποτίμηση της ζωής μας και τελικά στην ίδια τη ζωή. Κάθε σπιθαμή κεκτημένων με αγώνες που αφήνουμε στα αφεντικά το πληρώνουμε με αίμα των χαμένων συναδέλφων μας και ιδρώτα και χρόνο από τις χαμένες ζωές μας.
Ήρθε η ώρα με οργάνωση στους χώρους δουλειάς, γύρω από τα ταξικά μας σωματεία βάσης και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μαχητικούς αγώνες και απεργίες να εμποδίσουμε τα αφεντικά να μας ξεζουμίζουν άλλο. Να βάλουμε ένα τέλος στις αυθαιρεσίες τους και στα σχέδια τους για περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας. Να σταματήσει η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Να βαδίσουμε όλοι μαζί στον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση μέχρι την πραγμάτωση της.
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός
Κάποιες μικρές επεξηγήσεις για πράγμα που δεν χωρέσανε στο κείμενο και γίνεται αναφορά.
[1] Shop now or Cry later!. Διαφημιστική καμπάνια με τεράστια αυτοκόλλητα εντός και εκτός του εμπορικού κέντρου στην δυτική Θεσσαλονίκη(one salonika outmall). Προφανώς με την πρώτη ματιά ο στόχος ήταν οι καταναλωτές και τα συναισθήματα τους σε περίοδο εκπτώσεων, μαζί με Κυριακή τα μαγαζιά ανοικτά και black Friday. Χαρούμενοι καταναλωτές όμως δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν είναι και οι εργαζόμενοι αφήνοντας για 8 και 10 ώρες τα συναισθήματά τους στο σπίτι. Με ένα μήνυμα τριπλός στόχος, χαρούμενοι καταναλωτές, κέρδη για τα αφεντικά, πειθαρχημένοι εργάτες.
[2] Περισσότερες πληροφορίες θα βρει κανείς στην σελίδα της Εργατικής Ομοσπονδίας Βάσης (ΕΡΓ.Ο.ΒΑ) και για την προσπάθεια εγκληματοποίησης των εργατικών αγών και των σωματείων βάσεις αλλά και για τους ίδιους τους εργατικούς αγώνες. Κυκλοφορεί επίσης και μπροσούρα από την Εργατικής Ομοσπονδίας Βάσης για τον ίδιο λόγο.
https://ergova.wordpress.com/
https://ergova.files.wordpress.com/2015/07/brosuradioxeis.pdf
[3] ΟΙΚΟΜΕΤ: κάτεργο στο χώρο της καθαριότητας δημόσιων κτηρίων με την μορφή εργολαβιών. Αφεντικό ο Οικονομάκης. Η Κ. Κούνεβα εργάτρια καθαρίστρια και συνδικαλίστρια διεκδίκησε τον Δεκέμβριο του 2008 τα αυτονόητα. Η απάντηση ήταν επίθεση έξω από το σπίτι της με βιτριόλι στο πρόσωπο για την αγωνιστική της δράση. Το τι ακολούθησε εν μέσω της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 μπορεί κανείς να το ανακαλύψει απλά πληκτρολογώντας τα παραπάνω ονόματα σε μία μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο. Εμείς προτείνουμε για διάβασμα την μπροσούρα της συνέλευσης αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα την οποία θα βρείτε ηλεκτρονικά εδώ https://brosoura.files.wordpress.com/2010/01/brochure.pdf και εδώ http://www.anarxeio.gr/files/pdf/SA_sthn_K.Kouneva_Sta_matia_bitrioli_2010-01_BR.pdf
[4] ΕΕΑΑ. Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης-Ανακύκλωσης ΑΕ (ΕΕΑΑ) ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2001 από βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις που, είτε διαθέτουν συσκευασμένα προϊόντα στην ελληνική αγορά, είτε κατασκευάζουν διάφορες συσκευασίες. Στο μετοχικό κεφάλαιο του Συστήματος συμμετέχει κατά 35% και η Κεντρική ‘Ενωση Δήμων Ελλάδος (Κ.Ε.Δ.Ε). http://www.herrco.gr/default.asp?siteID=1&pageID=3&langID=1 . Με μία απλή αναζήτηση στην σελίδα τους ανακαλύπτει κανείς το ποιόν της εταιρίας. Με ένα κλίκ στους μετόχους αποκαλύπτεται όλο το ελληνικό κ ξένο κεφάλαιο μαζεμένο μαζί. Ενδεικτικά COCA – COLA 3Ε Ελλάδος Ανώνυμος Βιομηχανική και Εμπορική Εταιρεία,COLGATE PALMOLIVE (HELLAS) AEBE,CROWN HELLAS CAN AE, ION AE, NESTLE ΕΛΛΑΣ ΑΕ, VIVARTIA ABEE,ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑ ΑΕ, ΕΛΑΪΣ – UNILEVER HELLAS AE ΑΠΟΡΡΥΠΑΝΤΙΚΩΝ, ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΩΝ, ΤΡΟΦΙΜΩΝ, ΜΕΒΓΑΛ ΑΕ, ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ ΑΒΕ ΣΙΓΑΡΕΤΩΝ, ΠΡΟΚΤΕΡ & ΓΚΑΜΠΛ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ,ΤΕΤΡΑ ΠΑΚ ΕΛΛΑΣ ΑΕ,ΦΑΓΕ ΑΕ κα
Στην ουσία πρόκειται για εταιρεία κομπίνα που έστησαν όλα τα μεγάλα αφεντικά ώστε να διαχειρίζονται τα απορρίμματα τους μετά την χρήση από τους καταναλωτές με επιχορήγηση από το κράτος και τους δήμους. Δηλαδή πληρώνονται για μία συσκευασία 3 φορές. Μία από τον καταναλωτή, μία από το κράτος γιατί την συλλέγουν τζάμπα μέσα από το σύστημα συλλογής απορριμμάτων του κάθε δήμου και μία από το τελικό προϊόν που συλλέγουν από τα απορρίμματα για επαναχρησιμοποίηση ως πρώτη ύλη για την επόμενη συσκευασία. Από αυτό το κερδοφόρο πανηγύρι δεν θα μπορούσε να λείπει λαμόγιο του βεληνεκούς του Οικονομάκη με την δικιά του μονάδα επεξεργασίας και διαλογής απορριμμάτων από τους μπλε κάδους, προφανώς επιδοτούμενη και αυτή, στην βιομηχανική περιοχή της Σίνδου Θεσσαλονίκης. Την επιλογή του συγκεκριμένου αφεντικού έκανε από κοινού ο δήμος Θεσσαλονίκης και η ΕΕΑΑ ξεπληρώνοντας του έτσι μία παλιά χάρη που έκανε για όλους αυτούς πίσω στο μακρινό 2008.
Για την ιστορία Ο Οικονομάκης υποσχέθηκε σε μία τωρινή εργαζόμενη του στην διαλογή των απορριμμάτων ότι αν συνεχίσει να αντιδράει στις εργατικές αυθαιρεσίες που πράττει θα χρειαστεί να θυμηθεί τι έπαθε η Κούνεβα. Να υποθέσουμε ότι ο εισαγγελέας ασχολούνταν για το αν η αντίδραση της εργαζόμενης αποτελεί παρεμπόδιση της λειτουργίας του κάτεργου και αν ναι, τότε μήπως υποκινάτε από κάποια εγκληματική οργάνωση-σωματείο σύμφωνα με την δικαιοσύνη τους. Για την ιστορία με τις μπίζνες στα σκουπίδια θα επανέλθουμε άλλη φορά.
[5] VIVARTIA: κολοσσός στον κλάδο της εστίασης, ίσως ο μεγαλύτερος, με τεράστια κέρδη. Στον ομιλό της ανήκουν οι φίρμες: Everest, Olympic Catering, La Pasteria, Papagallino, Olympus Plaza, Goody’s, Flocafe, Hellenic Catering.
Ο όμιλος επεκτείνει τις δραστηριότητες του στην Αίγυπτο, την Αλβανία, την Αυστραλία, την Βουλγαρία, την Κύπρο, την Λευκορωσία, την Ουγγαρία, την ΠΓΔΜ, την Ρουμανία και την δημοκρατία του Κοσσόβου με ότι αυτό συνεπάγεται για τους εκεί εργαζόμενους. Μάλιστα βρίσκονταν σε στρατηγική συνεργασία με τον γαλλικό όμιλο SODIFRAM για την ανάπτυξη του στις γαλλικές νησιώτικες αποικίες στο σύμπλεγμα των νήσων Κομορών, την Μεγάλη Βρετανία, την Σαουδική Αραβία και την κίνα. Μεγάλες δουλειές για μεγάλα αφεντικά, ποιος νοιάζεται λοιπόν για μία νεκρή εργάτρια όταν έχει τόσα εκατομμύρια σκλάβους. Πηγές των παραπάνω είναι οι οικονομικές φυλλάδες που με τρανταχτούς τίτλους όπως ”Ελληνικές επιχειρήσεις επενδύουν στο εξωτερικό και κερδίζουν” διαφημίζουν τα κατορθώματα του ντόπιου κεφαλαίου στην υφήλιο.