Με αφορμή τη συμπλήρωση 4 χρόνων από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από τα τάγματα εφόδου του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, πραγματοποιήθηκαν πορείες σε πολλές πόλεις στον ελλαδικό χώρο. Το βράδυ του Σαββάτου 16 Σεπτεμβρίου η πορεία στην Αθήνα συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής που φρουρούσαν τα κεντρικά γραφεία των φασιστών της Χ.Α. στη Μεσογείων. Ύστερα η πορεία επιτέθηκε στη ΓΑΔΑ και επέστρεψε στα Εξάρχεια, όπου οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν. Κατά τη διάρκεια αυτών, συλλαμβάνεται μεταξύ άλλων και βασανίζεται ο 16χρονός Κώστας Μπ. ο οποίος δέχεται την εκδικητική μανία των μπάτσων, παρασύρεται από αμάξι και καταλήγει σε καταστολή με μηχανική υποστήριξη στην εντατική του ΚΑΤ. Παραμένει για μέρες εκεί σε κρίσιμη κατάσταση και μόνιμα φρουρούμενος από τα σκυλιά του κράτους μέσα στο δωμάτιο όπου νοσηλεύεται. Ο διοικητής του νοσοκομείου καμία αντίρρηση δεν τους έφερε όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν σε παρόμοιες περιπτώσεις, ενώ το γεγονός θάβεται επιμελώς από τα ΜΜΕ.
Όχι, δεν είναι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα ούτε με τη στάση του διοικητή του νοσοκομείου, ούτε με την επιδεικτική σιγή των ΜΜΕ, ούτε βέβαια και με τη λύσσα των μπάτσων απέναντι σε ένα 16χρονό συλληφθέντα. Άλλωστε ο κρατικός μηχανισμός καταστολής δεν λειτουργεί μόνο με γκλομπ και δακρυγόνα. Σίγουρα, δεν είναι η πρώτη φόρα που οι αγωνιζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το μακρύ χέρι του κράτους και την αυθαιρεσία των ένστολων δολοφόνων. Δεν είναι ακόμη ότι περιμέναμε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τα ΜΑΤ ή ότι θα σταματούσε τη βίαιη καταστολή των αγωνιζομένων στο δρόμο. Κι αυτό γιατί η καταστολή δεν είναι απλά μία επιλογή της εξουσίας, αλλά αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη της.
Είναι απαραίτητο συστατικό για την ύπαρξη του κράτους η προσπάθεια του να μονοπωλήσει τη βία και με αυτό τον τρόπο να επιβληθεί. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η βία δεν είναι επιλογή μιας κυβέρνησης και δεν περιμέναμε από καμία κυβέρνηση να την “καταργήσει”. Η βία αυτή, που εφαρμόζεται σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους είναι κομμάτι ενός συνεχούς πολέμου ανάμεσα στο σύμπλεγμα κράτους-κεφαλαίου και στους από τα κάτω. Μάλιστα εν μέσω κρίσης, βλέπουμε πως συνεχώς πέφτουν φράγκα από το -χρεωκοπημένο κατά τ’ άλλα- κράτος για εξοπλισμό και ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής. Από την άλλη οι ρατσιστικές επιθέσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση με πρόσφατο παράδειγμα την επίθεση νεοναζιστών στις 07/10 σε μετανάστες εργάτες γης στον Ασπρόπυργο. Είναι έκδηλη η στήριξη του κρατικού και αστυνομικού μηχανισμού στα “τάγματα εφόδου”, γεγονός που επαναλήφθηκε για πολλοστή φορά στην επίθεση που δέχτηκε στις 20/09 αντιφασιστική πορεία στο Πέραμα. Παράλληλα, βλέπουμε πως συνάνθρωποι μας στερούνται βασικά αγαθά για την επιβίωση τους, όπως το νερό ή το ρεύμα τα οποία περνάνε σε καθεστώς ιδιωτικοποίησης. Βλέπουμε επίσης πως σύντομα αρχίζουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και οι εξώσεις πρώτης κατοικίας, ενώ τα ΜΜΕ εδώ και χρόνια μας λένε ανά τακτά χρονικά διαστήματα πόσο κρίσιμες είναι οι συνθήκες. Ξέρουμε ότι μετανάστες στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αργοπεθαίνουν ή απελαύνονται. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα όλο και αυξανόμενα εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες των αφεντικών με την εντατικοποίηση της εργασίας και την έλλειψη μέτρων ασφαλείας που επιτάσσει η κερδοφορία τους.
Γι’ αυτό και ο Κώστας Μπ. δεν είναι απλά “άτυχος”. Είναι άλλος ένας αγωνιζόμενος που βίωσε στο πετσί του τις συνέπειες του ταξικού-κοινωνικού πολέμου και γι αυτό έχει την αμέριστη αλληλεγγύη μας. Δεν έχουμε σκοπό να αφήσουμε μόνο του όποιον ή όποια στοχοποίηθηκε από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Δεν τρομοκρατούμαστε, αλλά συσπειρωνόμαστε και οργανωνόμαστε, ώστε την επόμενη φορά να είμαστε ακόμα πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μπάτσους και φασίστες. Δεν “καταγγέλλουμε” τη δράση τους, γιατί ξέρουμε από πριν ποιος είναι ο ρόλος τους. Οι απαντήσεις στις πράξεις τους δίνονται στους δρόμους και στον καθημερινό αγώνα σε όλα τα κοινωνικά πεδία.