Στις 19 Ιουνίου αναμένεται η απόφαση από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λαμίας για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου.
Πριν 10 χρόνια, ο μπάτσος Κορκονέας διαπληκτίζεται με μια παρέα 15χρονων στα Εξάρχεια. Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνώστη σε όλους: κάνει μια γύρα με το περιπολικό, τους ξαναβρίσκει και εκτελεί εν ψυχρώ τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η εξέγερση που ξέσπασε μετά από αυτό το γεγονός ταρακούνησε συθέμελα το κράτος, διαμόρφωσε και διαμορφώνει ακόμη και σήμερα συνειδήσεις, ανανέωσε τον αγώνα μας ενάντια στον κόσμο της εξουσίας.
Κρατάμε ακόμα νωπές τις μνήμες της μεγαλύτερης εξέγερσης των τελευταίων χρόνων. Ποιός θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει το ξέσπασμα των πολυάριθμων αυθόρμητων μαζικών συγκρουσιακών διαδηλώσεων σε όλη την ελληνική επικράτεια; η μεγαλειώδης στιγμή που στο δρόμο συναντήθηκαν διάφορα κομμάτια της κοινωνίας. Κι όλα αυτά στα χρόνια της φαινομενικής οικονομικής ευμάρειας, της κοινωνίας και της ευδαιμονίας που πλάσαρε ο καταναλωτισμός. Φλεγόμενα οδοφράγματα από άχρηστα εμπορεύματα, φλόγες στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος, εικόνες που έγιναν σύμβολα αντίστασης μιας γενιάς που δήλουσε παρούσα. Παρούσα να αγωνιστεί ενάντια στη υποταγή και την παθητικοποίηση. Στην εξέγερση αυτή (και ειδικά μετά το πρώτο μεγάλο κύμα) πυροδότες υπήρξαν τα άτομα που οργανωμένα και σταθερά αντιμάχονται το υπάρχον. Υπάρχουσες έως τότε καταλήψεις και στέκια καθώς και οι πανεπιστημιακές καταλήψεις που δημιουργήθηκαν έγιναν για μήνες τα σπίτια μας, ως ορμητήρια για το δρόμο. Ο Δεκέμβρης ανέδειξε την πιθανότητα και τη δυνατότητα να ανατραπούν οι προβλέψεις της ροής του προγραμματισμένου. Γι αυτό και είναι τόσο σπουδαίος και είναι ακριβώς αυτό που φοβούνται οι κυρίαρχοι.
Μετά το 2009 το κράτος ακολούθησε την στρατηγική της αντιεξέγερσης επιδιώκοντας βίαια να σβήσει τα ίχνη του Δεκέμβρη. Εκκενώσεις καταλήψεων, δόγμα της μηδενικής ανοχής στο δρόμο με χημικά και ξύλο, επιθέσεις αφεντικών (πχ Κούνεβα), επιθέσεις και δολοφονίες στα τμήματα και στις φυλακές (πχ Κατερίνα Γκουλιώνη), οι παρακρατικές επιθέσεις, εντάθηκαν έως τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013.
Κανείς δεν πείστηκε τότε πως η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν μια “κακιά στιγμή”, όπως προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μας πείσουν οι πολιτικοί και οι ρουφιάνοι στα τηλεοπτικά πάνελ. Τα προσωπεία έπεσαν με πάταγο. Για μήνες ΜΜΕ συκοφαντούσαν την πρωτόγνωρη εξέγερση προσπαθούσαν να την απονοηματοδοτούσαν και να καταδικάσουν το ξέσπασμα της τυφλής βίας αποδεικνύοντας τον κοινωνικό τους ρόλο. Με τόση σαφήνεια λοιπόν αναδείχθηκε η ρήξη μεταξύ κοινωνίας και εντολοδόχων της εξουσίας. Η δίκη του μπάτσου-δολοφόνου και του συνεργού του μεταφέρθηκε μακριά από τα αστικά κέντρα σε μια ακόμη προσπάθεια της εξουσίας να προστατέψει τα καλά της παιδιά: τους μπάτσους που για λογαριασμό της τραμπουκίζουν, δέρνουν, σκοτώνουν και άμα δεν είμαστε εκεί την βγάζουν καθαρή κιόλας. Γι’ αυτό και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα με την εισαγγελική πρόταση για αθώωση του συνεργού Β. Σαραλιώτη και ελάφρυνση της ποινής του δολοφόνου Ε. Κορκονέα. Ξέρουμε δυστυχώς πολύ καλά πως λειτουργεί η δικαιοσύνη, ξέρουμε πολύ καλά γιατί σε κάποιους μοιράζει αφειδώς χρονάκια και σε κάποιους άλλους κάνει τα στραβά μάτια. Και προφανώς δε μας προκαλεί καμία έκπληξη ότι ο συγκεκριμένος εισαγγελέας προορίζεται για προαγωγή, αφού πρώτα έπραξε το εντεταλμένο ή μη καθήκον του.
Οφείλουμε να πούμε όμως ότι σε καμία περίπτωση δε θα ικανοποιηθούμε με μια ισόβια καταδίκη του δολοφόνου. Άλλωστε, ο εγκλεισμός είναι ένας θεσμός με τον οποίο είμαστε αξιακά αντίθετοι. Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο γράφουμε αυτές τις γραμμές είναι γιατί η μνήμη μας οδηγεί στους αγώνες μας. Το κράτος έχει συνέχεια, το ίδιο και ο πόλεμος με αυτό. Αν λοιπόν η “δικαιοσύνη” θέλει να χαϊδέψει ευγενικά στην πλάτη τους συγκεκριμένους μπάτσους, εμείς δηλώνουμε πως είμαστε ακόμα εδώ να εντείνουμε με νέο πείσμα τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, το χρωστάμε στον Αλέξανδρο και σ΄ ολους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έχυσαν και χύνουν αίμα στο πεζοδρόμιο από τα γκλομπ και τις σφαίρες των γουρουνιών.
Μια ολόκληρη δεκαετία μετά η μνήμη της εξέγερσης παραμένει ζωντανή και αποκτά νέα νοήματα όσο εντείνεται η λεηλασία των ζωών μας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από εκείνο το Δεκέμβρη: έχουμε κάθε λόγο να πολεμάμε ενάντια στα κράτη, τις φυλακές, τα δικαστήρια, τους στρατούς, τη μισθωτή σκλαβιά, τα αφεντικά, την πατριαρχία και κάθε είδους καταπίεση που μαστίζει τις ζωές μας. Πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε την οργή μας εκείνο το Δεκέμβρη, όταν όλα αυτά που μας έβγαλαν στο δρόμο τότε, συνεχίζουμε να τα βιώνουμε κάθε μέρα; Ένα ακόμα σύνθημά μας αποδεικνύεται πέρα για πέρα αληθινό: Όσο περνούν τα χρόνια το μίσος μεγαλώνει…
Να οργανώσουμε την οργή μας..
Να κάνουμε τη μνήμη του Δεκέμβρη πραγματικότητα στο τώρα!
ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ