Συγκέντρωση- μικροφωνική: Τρίτη 15 Οκτωβρίου 18:00 καμάρα
Στις 29/9 φωτιά ξεσπάει στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Το αποτέλεσμα συνοψίζεται στο θάνατο μιας Αφγανής μητέρας και του παιδιού της. Λίγες μέρες νωρίτερα, στην ίδια περιοχή, ένα πεντάχρονο παιδί, την ώρα που παίζει με χαρτόκουτα, παρασύρεται και σκοτώνεται από φορτηγό, καθώς ο οδηγός θεώρησε τα εν λόγο χαρτόκουτα ως σκουπίδια και πέρασε από πάνω τους. Την ίδια στιγμή, το Αιγαίο και οι δρόμοι στα βόρεια της ελλαδικού χώρου συνεχίζουν να γεμίζουν με πτώματα μεταναστών. Πιο πρόσφατο γεγονός το ναυάγιο στις Οινούσες, που στοίχισε τη ζωή σε 7 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και παιδιά.
Όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα (και άλλα τόσα που δεν βγαίνουν ποτέ στη δημόσια σφαίρα) δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Είναι κομμάτι της πολιτικής του ελληνικού κράτους, αλλά και των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών, για τη διαχείριση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη φρούριο.
Η νέα κυβέρνηση παίρνει τη σκυτάλη από την προηγούμενη και με μία σειρά μέτρων πετάει χιλιάδες συνανθρώπους μας στο περιθώριο. Μία από τις πρώτες τις κινήσεις ήταν η κατάργηση του ΑΜΚΑ για τους μετανάστες, προκειμένου να τους αποκλείσει από τη δημόσια περίθαλψη, πράγμα που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη ζωή τους. Τα παιδιά των μεταναστών αποκλείονται από την εκπαίδευση και η οποιαδήποτε μορφή κοινωνικοποίησης θα μπορούσαν να γνωρίσουν, αντικαθίσταται από απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, όπως είναι αυτές που επικρατούν στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Η κατάσταση αυτή απογειώνει τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Σε δεύτερο επίπεδο, η ανάληψη της διαχείρισης των μεταναστών από τους μπάτσους, έχει να προσφέρει την επαναφορά των κλειστού τύπου κέντρων κράτησης και τις καταδιώξεις στην ηπειρωτική χώρα που καταλήγουν σε πολύνεκρα «τροχαία/δολοφονίες» μεταναστών/τριών που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο και στην ταυτόχρονη παράπλευρη απώλεια διερχόμενων οδηγών. Τέλος η μαζική εκκένωση των καταλήψεων στην Αθήνα που στέγαζαν μετανάστες και πρόσφυγες με όρους αξιοπρέπειας, χάρη στην τεράστια προσπάθεια και στήριξη από το κίνημα αλληλεγγύης έρχεται να εδραιώσει το περιθώριο, την απομόνωση, τον θάνατο ως κανονικότητα. Το τσάκισμα της αλληλεγγύης και τον δομών του είναι μήνυμα με πολλούς αποδέκτες, μιας και οι καινούργιοι διαχειριστές της εξουσίας ποντάρουν πολλά στο δόγμα «τάξη και ασφάλεια» για την επιβίωσή τους. Προβάλλουν ξεκάθαρα το μέλλον όσων περισσεύουμε και αντιστεκόμαστε στις προσταγές κράτους και κεφαλαίου.
Μία από τις κυριότερες αιτίες που γεννούν τη μετανάστευση είναι οι καπιταλιστικοί πόλεμοι. Η ισοπέδωση ολόκληρων περιοχών, οι συγκρούσεις για τα συμφέροντα των κυρίαρχων, η οικονομική εξαθλίωση και η πείνα που επιφέρουν, ευθύνονται για τη μετακίνηση ολόκληρων πληθυσμών. Όσοι και όσες καταφέρουν να επιβιώσουν από το ταξίδι, το μέλλον που τους περιμένει στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο είναι είτε να αποτελέσουν φτηνά εργατικά χέρια είτε σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης ή στη φυλακή ως περίσσευμα. Με την αναζωπύρωση των πολεμικών συρράξεων στη Συρία το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βρεθούμε ξανά με ανθρώπους κυνηγημένους γύρω μας. Εμείς από την πλευρά μας πάντως Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε θέση μάχης απέναντι σε εθνικιστικά και ρατσιστικά παραληρήματα, στην κρατική μηχανή (μπάτσους, στρατό, διευθυντές, δημάρχους κ λοιπούς παρατρεχάμενους) που προσπαθούν να κάνουν τη ζωή δύσκολη και αβίωτη σε όλους αυτούς τους κατατρεγμένους του Κόσμου και σε όποια παρακρατική οργανωμένη ή μη ομάδα τολμήσει να απλώσει χέρι.
Με τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε από όποια μεριά του πλανήτη και αν προέρχονται, ενώ με τους εκμεταλλευτές μας εντός και εκτός των συνόρων η μάχη είναι διαρκής. Οι κυρίαρχοι επιδιώκουν το αλληλοφάγωμα των εκμεταλλευόμενων για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Προσπαθούν να μας διαιρούν ανάλογα με το χρώμα, τον τόπο προέλευσής μας, το φύλο μας. Η αλληλεγγύη στους μετανάστες πηγάζει μέσα από την ταξική μας θέση και την πολιτική μας συγκρότηση. Στήνοντας αναχώματα σε ρατσισμό και εθνικισμό και δημιουργώντας σχέσεις εμπιστοσύνης και ταξικής αλληλεγγύης οργανώνουμε τη δράση μας και συνεχίζουμε τη μάχη ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.