To τελευταίο διάστημα ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με αφορμή τον κορωνοϊό. Ένας νέος ιός που ξεκίνησε κατά τα φαινόμενα από μια επαρχία της Κίνας και μέσα σε διάστημα τριών μηνών εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα στο παγκοσμιοποιημένο ανθρώπινο χωριό, με αποτέλεσμα σήμερα να απειλεί ανθρώπους και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη. Η ιστορία των πανδημιών δεν είναι κάτι άγνωστο στην καταγεγραμμένη ιστορία. Θα λέγαμε ότι είναι συνυφασμένη με την παρουσία του ανθρώπου στη γη.
Οι ανεξέλεγκτες ανθρωπογενείς δραστηριότητες και οι καταστροφικές επεμβάσεις στη φύση όμως – απότοκα του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής – θέτουν αναπόδραστα και μαζικά χειρότερους όρους τόσο για την αύξηση συχνότητας πανδημιών όσο και για την επικινδυνότητα τους. Είναι γεγονός όμως ότι η εξελικτική πορεία της ζωής στον πλανήτη δεν είναι τελεολογική και σίγουρα δεν περιορίζεται και δεν εξαντλείται από την παρουσία η μη του ανθρώπινου είδους στη γη. Η φύση έχει τους προσαρμοστικούς μηχανισμούς για να συνεχίσει την αέναη πορεία της, ο άνθρωπος όμως;
Αλήθεια, πόσο έκπληκτους μας άφησε το ξέσπασμα της πανδημίας; Όλοι γνωρίζουμε ότι οι ανταγωνισμοί σε όλα τα πεδία της οικονομίας (ενέργεια, παραγωγή προϊόντων, εμπόριο κ.λ.π.) αλλά και των πολέμων αποτελούν την γενεσιουργό αιτία της οικολογικής καταστροφής που επιφέρει – μέσα σε όλα – και την κλιματική αλλαγή. Η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων επιφέρει συστηματική οικολογική υποβάθμιση. Η αποψίλωση των δασών, η καταστροφή των βιοτόπων, η βιομηχανοποιημένη κτηνοτροφία οδηγούν στο να μεταφερθούν παθογόνοι οργανισμοί στον άνθρωπο. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις όπου συνωστίζονται εκατομμύρια κόσμου συνιστούν το ιδανικό περιβάλλον ώστε να εξαπλωθεί, να μεταλλαχθεί και δυνάμει να προκαλέσει πανδημία ένας άγνωστος ιός.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός
Στην πρώτη γραμμή μάχης για την αντιμετώπιση της πανδημίας καλούνται οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας. Όπως σε κάθε πόλεμο ο στρατηγός ντοπάρει τα μυαλά των στρατιωτών με ψωροπερηφάνεια πριν τους στείλει σαν πρόβατα σε σφαγή. Έτσι κι εδώ. Με χειροκροτήματα και παχιά λόγια επιδιώκουν να κρύψουν το γεγονός ότι για χρόνια το κράτος απαξίωνε το Εθνικό Σύστημα Υγείας και ρήμαζε τα νοσοκομεία αφήνοντας τεράστιες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, υποδομή και υγειονομικό υλικό.Τώρα το υγειονομικό προσωπικό (ιατρικό, νοσηλευτικό, παραϊατρικό) καλείται να σταθεί απέναντι στον ιό με πενιχρά μέσα, χωρίς τα κατάλληλα μέτρα προστασίας (μάσκες, γάντια κτλ) δουλεύοντας με εξαντλητικά ωράρια σε νοσοκομεία που διαθέτουν ελάχιστες κλίνες ΜΕΘ. Ακόμα και αυτή την κρίσιμη στιγμή το κράτος αντί να στηρίξει έστω τύποις την δημόσια περίθαλψη έχει το θράσος να προαναγγέλει δήθεν προσλήψεις (ενώ ψάχνει κορόιδα για επισφαλή εργασία με μπλοκάκι), να ψάχνει εθελοντές και αντί να επιτάξει τα ιδιωτικά νοσοκομεία να τα επιδοτεί, για παράδειγμα δίνει σε αυτά 1600 ευρώ για μια κλίνη ΜΕΘ το διπλάσιο δηλαδή από ότι έδινε πρώτα. Έτσι φτάσαμε στο σημείο τα νοσοκομεία να ζητούν δωρεές πολιτών ώστε να προμηθευτούν τα στοιχειώδη. Οι μελέτες δείχνουν ότι το ποσοστό θνητότητας από τον ιό COVID-19 βρίσκεται σε ευθεία συνάρτηση με το σύστημα υγείας. Απλούστατα, όσο πιο καλά εξοπλισμένα είναι τα νοσοκομεία τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα σωθούν (βλ. Γερμανία).
Το ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης
Το κράτος και τα παπαγαλάκια του προετοιμάζουν το έδαφος για φρενάρουν την κοινωνική οργή που έρχεται. Με θέσφατο το μότο για την ατομική ευθύνη επιχειρεί να μας κάνει συνένοχους στο έγκλημα. Δεν αποδεχόμαστε καμιά ατομική ευθύνη. Την απόλυτη ευθύνη τη φέρει το κράτος και οι διαχειριστές του με τις εγκληματικές πολιτικές του. Την ευθύνη των μνημονίων, των ιδιωτικοποιήσεων, του αποκλεισμού από την περίθαλψη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, των εργατικών “ατυχημάτων”, του εγκλεισμού των προσφύγων και μεταναστών, των άθλιων συνθηκών στα κολαστήρια φυλακών και ψυχιατρείων κ.α
Η επίθεση κράτους και κεφαλαίου συνεχίζεται…
Η κρίση που εμφανίζεται με αφορμή τον κορωνοϊό έχει παγώσει το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας. Το κράτος μας καλεί για μία ακόμη φορά να βάλουμε πλάτη για τη σωτηρία της εθνικής οικονομίας. Αρχικά, θα παρθούν μέτρα για την τόνωση της οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι αυτοί που θα κληθούν να πληρώσουν την κρίση θα είναι το παγκόσμιο προλεταριάτο και τα κατώτερα στρώματα. Οι εργαζόμενοι στα super market, ντελίβερι/ κούριερ/ εργάτες σε εργοστάσια και εργάτες γης συνεχίζουν να δουλεύουν σε εξαντλητικές συνθήκες και με ανύπαρκτα μετρά προστασίας. Η εργασιακή τους συνθήκη, πριν και από το ξέσπασμα της πανδημίας, περιελάμβανε μαύρη εργασία, μισά ένσημα, απλήρωτες υπερωρίες, ενδεχομένως μη καταβολή δώρων και επιδομάτων, πόσο μάλλον στην παρούσα κατάσταση. Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν περιλαμβάνουν μείωση 50% του μισθού μέχρι το ξεπέρασμα της κρίσης, δίνουν το δικαίωμα στα αφεντικά για διεύρυνση της εκ περιτροπής εργασίας και επέκταση της μερικής εργασίας για τους μισούς εργαζόμενους ανάλογα με το συμφέρον τους, αναστολή συμβάσεων και ακύρωση των καταγγελιών που έγιναν μετά τις 18 Μαρτίου.
Όλα αυτά τα χρόνια που συστηματικά το κράτος (και) στο όνομα της κρίσης υποβάθμιζε και συνεχίζει να υποβαθμίζει βασικές κοινωνικές ανάγκες όπως η περίθαλψη και η εκπαίδευση δεν παρέλειψε ποτέ να σπαταλά δημόσιο χρήμα σε εξοπλιστικά προγράμματα και στην πολεμική του προετοιμασία εντός και εκτός συνόρων. Με ένα διαλυμένο – εδώ και χρόνια – δημόσιο σύστημα υγείας, πρώτο μέλημα της κυβέρνησης ήταν η πρόσληψη 5.000 μπάτσων για την καταστολή της ενδεχόμενης κοινωνικής οργής και η παροχή 11 εκ. ευρώ σε καναλάρχες για την “προώθηση της καμπάνιας” για τον κορωνοϊό και όχι για την αντιμετώπιση της ίδιας της πανδημίας. Στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν κράτος και αφεντικά έρχονται να προστεθούν οι διακρατικοί ανταγωνισμοί και ενδεχόμενες πολεμικές συρράξεις. Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι και επιδιώκουν το αλληλοφάγωμα των προλετάριων για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Ο πόλεμος ανοίγει νέα πεδία κερδοφορίας και ‘’δημιουργικής καταστροφής’’ εμπορευμάτων και ανθρώπινου δυναμικού μιας και η δολοφονική μηχανή που λέγεται καπιταλισμός χρειάζεται καύσιμο, σάρκα και αίμα.
Κοινωνικός έλεγχος αντί περίθαλψης
Το κράτος επιλέγει να διαχειριστεί ένα ζήτημα δημόσιας υγείας με όρους αστυνομοκρατίας, στρατιωτικοποίησης και επιβολής της δημόσιας τάξης μέσω της απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Μέσα από αυτή τη διαχείριση, ο κρατικός μηχανισμός καταδεικνύει το αντικοινωνικό του πρόσωπο. Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά δεν μεριμνά για τις ανάγκες της κοινωνίας, τη δημόσια υγεία και την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά για το πώς θα αποκρύψει τα κενά που χρόνια δημιούργησε, προσπαθώντας να μεταφέρει την ευθύνη στους πολίτες. Αντί να στοχεύσει στη μαζική διενέργεια τεστ για τον ιό (διατηρώντας τα πανάκριβα προς όφελος των ιδιωτών, χωρίς δυνατότητας χρήσης τους από την κοινωνία) και την αποτελεσματική αντιμετώπισή του, επενδύει στην ακραία εξατομίκευση, στο φόβο, τον έλεγχο και την επιτήρηση της κοινωνικής βάσης. Μέσω της πανδημίας, τους δίνεται η ευκαιρία να λάβουν μέτρα εξαθλίωσης και καταστολής που ούτως ή άλλως ονειρεύονταν να εφαρμόσουν, διεξάγοντας παράλληλα ένα πρώτης τάξης κοινωνικό πείραμα που αφορά την μαζική καθυπόταξη πληθυσμού. Έτσι, το κράτος αυτοπαρουσιάζεται ως ο απόλυτος ορθολογικός ρυθμιστής στην κοινωνία των “ανώριμων” και “απρόσεκτων” πολιτών που θα εγγυηθεί για την ασφάλεια τους.
Πρόταγμα
Με πυξίδα την κοινωνική υπευθυνότητα προστατεύουμε και περιφρουρούμε τη βασική ανάγκη για δημόσια υγεία όχι ως εντολοδόχοι, αλλά ως αγωνιζόμενοι. Ανασυντασσόμαστε: Μετά την “καταιγίδα” θα έχουμε έναν διαφορετικά διαμορφωμένο κόσμο να αντιπαλέψουμε. Οφείλουμε να βάλουμε ανάχωμα στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η τάξη μας. Οφείλουμε να δράσουμε στο τώρα να δημιουργήσουμε ομάδες στήριξης και αλληλοβοηθείας των ευάλωτων ομάδων. Να οργανώσουμε απεργίες ενοικίων και αρνήσεις πληρωμών (ΔΕΚΟ). Να βάλουμε φρένο σε άλλες ιδιωτικοποιήσεις. Να κόψουμε το αέρα στα αφεντικά, παίρνοντας δύναμη από τους αγώνες του παρελθόντος να οργανώσουμε την αντεπίθεση μέσα από σωματεία βάσης και εργατικές ομάδες. Να τσακίσουμε τον αναδυόμενο φασισμό. Να εμποδίσουμε της φύσης τη λεηλασία. Δυο κόσμοι βρίσκονται σε σύγκρουση, ο κόσμος της ζωής κόντρα στον κόσμο του θανάτου. Να πάμε εκεί που αγαπάμε σε ένα καλύτερο μέλλον, σε ένα κόσμο που να βασίζεται στις άξιες της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και κοινοκτημοσύνης.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ – κοινωνική αυτοοργάνωση
ΟΡΓΑΝΩΣΗ στο σήμερα για τους αγώνες του αύριο
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στις επιταγές κράτους – κεφαλαίου