Την ώρα αυτή που αγωνιούμε, για το αν και πότε θα πληρωθούμε ώστε να καταφέρουμε να τη βγάλουμε, για το αν θα μπορέσουμε να πληρώσουμε νοίκι και λογαριασμούς, για το αν θα μας βγάλουν από τα σπίτια μας γιατί αυτά μπορεί να είναι καταλήψεις, την ώρα αυτή που, αν είμαστε εργαζόμενοι στο σύστημα υγείας, σε σουπερμαρκετ, ντελίβερι κλπ μας πεθαίνουν στη δουλειά, οι άνεργες και επισφαλείς εργαζόμενες είναι σε αδιέξοδο, οι μετανάστες μένουν εγκλωβισμένοι υπό άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και άστεγες στο δρόμο, οι κρατούμενοι ζουν στην εξαθλίωση και κάποιες πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, την ώρα αυτή γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ, ότι δεν έχουμε να ελπίζουμε σε τίποτα άλλο πέρα από τις σχέσεις και τα δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που χτίζουμε μεταξύ μας.
Στηρίζουμε τους αποκλεισμένους και τις αόρατες
Χτίζουμε δομές και διαδικασίες κοινωνικής κα ταξικής αλληλεγγύης
