Στηρίζουμε την συγκέντρωση και πορεια αλληλεγγυης στους/στις μετανάστες /μετανάστριες
Τρίτη 15/6 19:00 άγαλμα Βενιζέλου 5/6 19:00
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
Όσο το ελληνικό κράτος και η Ε.Ε ενισχύουν με την αντιμεταναστευτική πολιτική τους τα ρατσιστικά, κανιβαλιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας (που ήδη υπάρχουν), αφουγκράζονται παράλληλα τις ανάγκες εκτόνωσής τους ανά καιρούς και δρουν αντιστοίχως, πάντα με γνώμονα την πολιτική ατζέντα που προσπαθεί να εγγυηθεί την αναπαραγωγή των υπάρχουσων κοινωνικών σχέσεων.
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες στον πόλεμο που εξαπολύει το κράτος εναντίον των μεταναστ(ρι)ών και στις πρακτικές που χρησιμοποιεί, είτε αυτές θεωρούνται νόμιμες είτε παράνομες. Ο συνολικότερος σκοπός, να θέσει όλο και περισσότερο υπό τον έλεγχό του τον μεταναστευτικό πληθυσμό, να τον περιορίσει στοιβάζοντας τον σε καμπς και κέντρα κράτησης, να τον καταστήσει «αόρατο» και παράνομο μέσω του εγκλεισμού και του αποκλεισμού του.
Έτσι, τα καμπς μετατρέπονται από ανοιχτές δομές (που ούτως ή άλλως οι συνθήκες αντιστοιχούσαν σε αυτές μιας φυλακής) σε κλειστές. Σε αυτές τις κολάσεις έρχεται να προστεθεί ένας εκτεταμένος έλεγχος εισόδου/εξόδου, καθ’ υπόδειξη του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και με ευθύνη του ελληνικού κράτους, που πατάει πάνω στην λογική της ασφάλειας αυτών που μένουν μέσα και ένα τείχος, πλέον εκτός από την μεταφορική διάσταση και με υλική υπόσταση, έρχεται να μπει ανάμεσά μας. Άλλο κομμάτι της στρατιωτικής διαχείρησης των μεταναστ(ρι)ών είναι και τα pushbacks που το κράτος πλέον προσπαθεί να νομιμοποιήσει (με Κοινή Υπουργική Απόφαση η Τουρκία αναγνωρίζεται ως ασφαλής τρίτη χώρα για αρκετούς αιτούντες άσυλο), δολοφονική-και τεκμηριωμένα-πρακτική απαγωγής μέσα από καμπς και επιχειρήσεις ‘σκούπα” σε κέντρα πόλεων. Μια ακόμα πιο αόρατη και δυσπρόσιτη συνθήκη όταν έχει να κάνει με την κίνηση των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα, από τον Έβρο μέχρι και το Αιγαίο όπου συνοριοφύλακες και λιμενικό δεν έχουν να ανησυχούν πολλές φορές για μάρτυρες. Σε πλήρη συμφωνία με αυτά βρίσκεται και η αυστηροποίηση της νομικής διαδικασίας χορήγησης ασύλου αλλά και η νομοθεσία γενικότερα, όσον αφορά την πρόσβαση σε στέγαση, εκπαίδευση και περίθαλψη. Στεγαστικά προγράμματα που περνάνε στα χέρια του κράτους, με μηδενική στόχευση στην κοινωνική ένταξη των μεταναστ(ρι)ών και πάντα αναμειγμένες ΜΚΟ που απλά τσεπώνουν χρηματοδότηση και πετάνε κόσμο έξω από τα σπίτια του με τραμπούκικες μεθόδους. Φυσικά, ένα μέρος του μεταναστευτικού πληθυσμού το «ενσωματώνει» με καθεστώς μαύρης εργασίας, ασκώντας εκβιαστικά την εκμετάλλευση πάνω στα σώματά τους.
Μόνα εμπόδια στις πολιτικές του κράτους η ορατότητα και οι κοινοί αγώνες
Πολλά από αυτά τα ζητήματα γνωστά, άλλα λιγότερο, αλλά σίγουρα η οπτική που μένει εκτός δημόσιας σφαίρας είναι η διαχείριση αυτών των ζητημάτων από τους ίδιους τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Γι’ αυτό και συχνά, οι πράξεις των μεταναστ(ρι)ών εκλαμβάνονται ως παράλογες από τους ντόπιους, όταν παρουσιάζονται αποκομμένες από το πλαίσιο των διεκδικήσεων, κάτι που υιοθετείται από το κράτος ως όπλο στην περαιτέρω παρανομοποίηση κάθε πτυχής της ζωής τους. Η θεαματική αναπαραγωγή των αρνήσεων των μεταναστ(ρι)ών λειτουργεί ως ένα ακόμα εργαλείο εναντίον τους (και ταυτόχρονα ως η “απόδειξη ότι διαφέρουν από τους ντόπιους”), κάτι που βλέπουμε από τις δίκες μεταναστών που κατηγορούνται για παράνομη διακίνηση ανθρώπων, στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ελλάδα, μέχρι και τις κατευθυνόμενες δίκες των ανηλίκων (οι οποίοι έχουν ήδη καταδικαστεί) και των ενηλίκων (έφηβοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν βαριές ποινές) που κατηγορούνται για το κάψιμο του ΚΥΤ της Μόριας.
Όσο όμως υπάρχει κόσμος που αντιδρά στην επιβολή του εγκλεισμού του σε κέντρα κράτησης και καμπς και στην επιβολή του αποκλεισμού του από στέγαση, περίθαλψη (εν μέσω κόβιντ μάλιστα), ελευθερία στην μετακίνηση και γενικότερα από κάθε πτυχή αξιοπρεπούς ζωής, τόσο περισσότερο θα εντείνεται η επίθεσή εναντίον του. Η επίθεση αυτή όμως πάντα θα συναντά αντίσταση, κομμένους φράχτες, αυτοοργανωμένα σχολεία μέσα σε καμπ, την συνεχή κίνηση των ανθρώπων πέρα από σύνορα, στάχτες στις κολάσεις που επινοήθηκαν για χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες.
Και σίγουρα αυτό που θα βρίσκει μπροστά του από εμάς θα είναι η επιθυμία μας για συνάντηση, στους δρόμους, τις γειτονιές και τις πλατείες, εκεί που χτίζονται οι σχέσεις και οι κοινότητες αγώνα, εκεί που το μοίρασμα των εμπειριών και των βιωμάτων γεννάει την επιθυμία για ξεπέρασμα αυτού του κόσμου.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΩΣ “ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ” ΤΗΣ ΜΟΡΙAΣ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ-ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΟΥΤΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΟΥΤΕ ΑΝΟΙΧΤΑ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΧΑΡΤΙΑ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: ΤΡΙΤΗ 15/06, 19:00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
TO STOP THE WAR AGAINST MIGRANTS
As the Greek state and EU are boosting, with their antimigration policy, the society’s racist, cannibalistic reflexes (that already exist), they also listen to the society’s needs for outlet, from time to time, acting accordingly, always following their political agenda that tries to ensure the reproduction of the-already existent- social relations.
In the last years we are witnessing a war of the state against migrants and the practices it uses, either these are considered legal or illegal. Its purpose in total, to put the migrant population more and more under its control, to contain it by stacking it in the camps and in detention centers, to make it «invisible» and illegal through its confinement and its exclusion.
Camps that were considered open (either way the conditions inside were like those in a prison) are now becoming closed spaces. In these hellish places an expanded control of entrance/exit is added, supervised by the International Organization for Migration and authorized by the Greek state. This is based on the excuse of the safety of the migrants living in them. A wall is also rising between us, now literally, with a material substance. Another part of the militaristic management of migrants comes with the form of pushbacks, something that the state is now trying to legalize (under a Joint Ministerial Decision, Turkey is recognized from now on as a safe third country for many of the asylum seekers), a murderous-it has been proved-practice of abduction, taking people from inside the camps, the city centers. A more invisible and hard-to reach us-condition when it has to do with the migrants’ movement between the borders, from Evros to the Aegean, where the border and coast guard agency don’ t need to worry for witnesses. In accordance with these, there is the legal process to get asylum that is becoming harder to get, but also, the legislation in general, regarding the access to housing, education and to healthcare. Housing programs that are passing in the hands of the state, with zero aiming for social integration of the migrants and always having NGOs involved, that just get funding and throw people out of their houses bullying them. Of course, a part of the migrants’ population is «integrated» by the state, under the regime of undeclared work, applying its exploitation with extortion, on migrants’ bodies.
The only obstacles to the state’s policies are visibility and common struggle
Many of these issues are known, others are less known, but certainly the aspect that remains out of the public sphere is the management of these issues by migrants themselves. That’ s why, often, the actions of migrants are considered nonsensical by the locals when presented as something outside of the struggle’s context, something that the state uses as a weapon in the further illegalization of every aspect of their lives. The reproduction of migrants’ negations, as a form of “spectacle”, is used as another tool against them, something that we see in the migrants’ trials that are accused of illegal trafficking of people, while trying to reach the Greek borders, but also in the trials of the minors (that have already been convicted) and the adults (teenagers facing heavy sentences) that are accused of arsoning Moria.
As long, as there are people reacting to the enforcement of confinement in detention centers or camps and to the enforcement of exclusion from housing, education, healthcare, freedom of movement and in general exclusion from any aspect of a decent life, the more it (the state) will intensify its war against those people. This war will always face resistance, cut-down fences, self-organized schools inside the camps, the constant movement of people beyond borders, ashes in the hellish places that are built for thousands of migrants.
And for sure, the one thing that will rise in front of it, by our side, is the wish to come together, in the streets, in the neighborhoods and the squares, where relations and the communities to struggle are built, where sharing experiences gives birth to the wish of overcoming this world.
SOLIDARITY WITH THOSE ACCUSED OF ARSONING MORIA
COMMON STRUGGLES OF MIGRANTS-LOCALS
PAPERS, HOUSING, ACCESS TO HEALTHCARE AND EDUCATION FOR ALL
SOLIDARITY DEMO: TUESDAY 15/06, 19:00 VENIZELOS STATUE
Συνέλευση Stop War on Migrants