ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΡΕΦΕΙ
To τελευταίο διάστημα έρχονται στο φως όλο και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας που περιλαμβάνουν από καταπίεση και καταναγκασμούς, απειλές και δήθεν εργασιακά “ανταλλάγματα” έως στυγνά εγκλήματα όπως βιασμούς και δολοφονίες. Η καταγγελία μιας αθλήτριας για το βιασμό της μέσα στο χώρο του αθλητισμού αποτέλεσε τη θρυαλλίδα ώστε να ξεδιπλωθεί η αλήθεια για την ταξική και έμφυλη καταπίεση που υπόκεινται τα υποκείμενα μέσα στην εργασία τους, στο χώρο του αθλητισμού, του θεάματος, γεγονότα δηλαδή που πολλοί ήξεραν και σιωπούσαν, απλώς διότι η σεξουαλικοποιημένη βία, οι παρενοχλήσεις κτλ είναι νόρμα στον ελλαδικό χώρο.
Η γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, ο βιασμός της καθαρίστριας στα Πετράλωνα, η εγκατάλειψη της Δήμητρας μετά από τροχαίο ,είναι πολύ χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες ιστορίες θυμάτων της πατριαρχικής επιβολής που αφήνει πίσω της πτώματα. Δυστυχώς, τα προαναφερθέντα περιστατικά μόνο μεμονωμένα δεν είναι, απεναντίας αποτελούν στιγμιότυπα ενός καθημερινού πολέμου, παρότι απουσιάζουν εκκωφαντικά επίσημες καταγραφές για τα πραγματικά περιστατικά έμφυλης βίας.
Η περίοδος της πανδημίας διαπιστωμένα σχετίστηκε με την κλιμάκωση της ενδοοικογενειακής βίας και την αύξηση των κρουσμάτων έμφυλης βίας. Η πατριαρχία ως δομικός πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος για να εδραιωθεί δεν απαιτείται μόνο η επιβολή. Απαιτείται συστηματική εκπαίδευση από μικρή ηλικία ώστε να εσωτερικευτούν οι ρόλοι, να εδραιωθούν οι διαχωρισμοί, να παγιωθούν οι στερεοτυπικές αντιλήψεις σχετικά με το ρόλο των δύο φύλων. Το κράτος μέσω του προπαγανδιστικού μηχανισμού του επιχειρεί διαχρονικά να συγκαλύψει τους θύτες και να αποδώσει ευθύνες στα θύματα μέσα σε ένα επαναλαμβανόμενο pattern. H περίπτωση του δολοφόνου των Γλυκών Νερών συγκεντρώνει με κρυστάλλινο τρόπο την επίκληση των πιο συντηρητικών και χαμερπών ένστικτων της κοινωνίας. Το χαρτί του προτύπου της αγίας ελληνικής οικογένειας έπαιξε στα media μέχρι την τελευταία στιγμή, μολονότι τα στοιχεία για την υπόθεση έδειχναν από την πρώτη στιγμή το πρόσωπο του δολοφόνου. Mίντια περσόνες ανέλαβαν να δικαιολογήσουν και να συγκαλύψουν το έγκλημα σκυλεύοντας το θύμα και εγκωμιάζοντας το θύτη. Από την άλλη πλευρά, εξαπέλυαν το ρατσιστικό τους δηλητήριο προς δήθεν “σκληρούς αλλοδαπούς πρόσφατα αποφυλακισμένους” κτλ…” ολοκληρώνοντας με τον ίδιο προβλέψιμο τρόπο την αναπαράσταση περί παριών που συγκεντρώνουν στο πρόσωπό τους όλες τις αρνητικές ιδιότητες, μετανάστης, αποφυλακισμένος κτλ…
Στα Πετράλωνα όπου εργαζόμενη γυναίκα βιαζόταν και ξυλοκοπούνταν για ώρες χρειάστηκε συνδρομή γειτόνων για να γλιτώσει. Παρόλο που ο βιαστής ήταν μέσα στο σπίτι η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και τον άφησε να διαφύγει. Έξω από το σπίτι του βιαστή συγκεντρώθηκαν αλληλέγγυοι προς την εργαζόμενη ενώ οι μπάτσοι ήταν προκλητικοί προς τους αλληλέγγυους. Σε άλλες περιπτώσεις βέβαια η αστυνομία μπουκάρει στα σπίτια ανεμπόδιστη χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα (βλ. περίπτωση Ινδαρέ κ.α).
Επιπλέον, το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια που ψηφίστηκε πρόσφατα επισφραγίζει με δραματικό τρόπο ότι τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας που συνήθως είναι τα παιδιά και οι μητέρες δεν θα μπορούν να ξεφύγουν από τους κακοποιητές τους, επισφραγίζοντας και θεσμικά τη “φυλακή” τους.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες συγκεντρώνουν πολλαπλές καταπιέσεις στο πρόσωπό τους με κομβικότερη την ταξική. Επιφορτισμένες με το μεγάλωμα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού οι γυναίκες μένουν συχνά εκτός εργασίας που θα τους επέτρεπε να είναι οικονομικά ανεξάρτητες και να αυτοκαθοριστούν. Για τις εργαζόμενες οι συνθήκες εργασίας είναι σαφώς δυσμενέστερες με μεγάλη μισθολογική ανισότητα σε σχέση με την ανδρική εργασία. Συνεπώς και ο κοινωνικός περίγυρος περιορίζεται με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να εγκλωβίζονται και να ασφυκτιούν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον που όσο προβληματικότερο είναι τόσο καταπιεστικότερο γίνεται για τις ίδιες.
Ως αναρχικοί/ες οραματιζόμαστε το σπάσιμο της πατριαρχίας αυτής της ιδιαίτερης μορφής κυριαρχίας. Ο αγώνας αυτός πρέπει να είναι ατομικός και συλλογικός. Από τη μια πρέπει ως άτομα να αποτινάξουμε τον μηχανικό καταναγκασμό που ίσως ασκούμε σε αλλους/ες αλλά και την εθέλουσια υποταγή και την παθητικότητα με την οποία το σύστημα μας διαπότισε. Από την άλλη -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- οφείλουμε να αντιπαλέψουμε κάθε σεξισμό και την πατριαρχία ως σύστημα αξιών που στηρίζει το κράτος και το κεφάλαιο. Μεθοδικά και οργανωμένα με όπλο και γνώση της συλλογικής μας δύναμης. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη. Δεν αναγνωρίζουμε ρόλους με βάση το φύλο ούτε ως βιολογικό ούτε ως κοινωνικό κατασκεύασμα. Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος στην αυτοέκφραση της προσωπικότητάς του και ο περιορισμός αυτής είναι η απόλυτη βία.
Αγώνας για το σπάσιμο της πατριαρχίας, για το χτίσιμο ενός κόσμου ισότητας και ελευθερίας
Mικροφωνική -συγκέντρωση :
Τρίτη 29 Ιουνίου στις 19.00 στην καμάρα