Κλείνουμε 49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και η μάχη για την διατήρηση της φλόγας που ενέπνευσε γενιές παραμένει επίκαιρη όσο και δύσκολη. Όχι γιατί στην εξουσία βρίσκονται υμνητές της χούντας και απόγονοι ταγματασφαλιτών. Αυτοί δεν έφυγαν από την εξουσία μετά τη “μεταπολίτευση”. Καρατζαφέρης, Ανδρεουλάκος, Φρανς Τσαγκάρης, Μανωλάκος, Δαβάκης, είναι μόνο λίγα από τα ονόματα τα οποία κοσμούσαν την πολιτική σκηνή πολύ πριν τα μπουμπούκια του πρώην ΛΑΟΣ ονειρευτούν τα έδρανα της βουλής. Το ότι πέρασαν τόσα χρόνια τους κάνει να θεωρούν πως έχουν τη δυνατότητα να ξαναγράψουν την ιστορία. Να αμφισβητήσουν το αίμα, τους αγώνες και την σημασία τους στην πορεία αυτού του τόπου. Να δαιμονοποιήσουν τις αντιστάσεις, τις κατακτήσεις, τα δικαιώματα και γενικά τις παρακαταθήκες αυτών των αγώνων. Να σβήσουν τους νεκρούς μας και μαζί τις μνήμες.
Αν όμως οι πολιτικοί απόγονοι της χούντας θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να επιτεθούν στη μνήμη είναι γιατί η θεσμική αριστερά τους το παραχώρησε, προσπαθώντας να την φέρει στα μέτρα της, να την ακρωτηριάσει για να την χωρέσει στη νομιμότητα της. Οι ηγεσίες των αριστερών κομμάτων έχτισαν καριέρες πάνω στο μύθο του ειρηνικού Πολυτεχνείου, όπου οι φοιτητές κλείστηκαν μέσα και χτυπήθηκαν από την χούντα απλά γιατί φώναζαν συνθήματα, αποκρύπτοντας τις μαζικές συγκρούσεις σε όλο το κέντρο της Αθήνας, τα οδοφράγματα, τις επιθέσεις σε υπουργεία, την άτακτη αποχώρηση της αστυνομίας η οποία οδήγησε στην κάθοδο του στρατού. Κατά το τριήμερο όμως της κατάληψης του Πολυτεχνείου πάνω από 300.000 διαδηλωτές συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής σε περιοχές από την Ομόνοια, τα Χαυτεία, την Πλατεία Αμερικής, την οδό Σταδίου, πλατεία Κοτζιά μέχρι και γειτονιές πολύ μακριά από το κέντρο. Οι νεκροί της εξέγερσης σε ολόκληρη την Αθήνα αμφισβητούνται από τους αναθεωρητές της ιστορίας γιατί η αριστερά μπορεί να τους επικαλείται αλλά αρνείται να τους υπερασπιστεί ουσιαστικά, αφού δε χωράνε στο αφήγημα της.
Η διατήρηση της αλήθειας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι χρέος απέναντι στους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Σε μια κοινωνία παραδομένη στη ματαιότητα μετά από δεκαετίες αγώνων, υποταγμένη κάτω από τη μπότα των συνταγματαρχών, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, άρκεσε η μαχητικότητα της νιότης για να της δώσει ξανά ελπίδα και να ξεσηκωθεί. Όσο καλά και να νομίζουν οι εξουσιαστές πως ελέγχουν τις μάζες με τη βία και την αποχαύνωση, όταν η ανάγκη συναντήσει την ελπίδα δημιουργούν την έκρηξη που ονομάζουμε εξέγερση. Κι αν αυτή η έκρηξη αγνοήσει τις σειρήνες της ανάθεσης και μπολιαστεί με τις ιδέες της ανατροπής μπορεί να έχει την προοπτική της επανάστασης. Αλλιώς, της κόβουν τα ποδάρια οι έμποροι του εφικτού για να την παζαρέψουν στους διαδρόμους της εξουσίας.
Σήμερα, μετά από 15 χρόνια διαρκούς όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, όπου η προλεταριακή τάξη εξαθλιώνεται και αρκετά κομμάτια της μεσαίας προλεταριοποιούνται, όπου η οικονομική και πολιτική ελίτ επιδεικνύει τα διαρκώς αυξανόμενα πλούτη της και το μαστίγιο του αυταρχισμού έχει ξαναβγεί στους δρόμους για να σπείρει τη ματαιότητα, οι μνήμες των εξεγέρσεων δε μπορεί να είναι ούτε έρμαιο στις διαθέσεις των φασιστών, ούτε φωτογραφίες στο σκρίνιο. Η μνήμη των αγώνων είναι γιατρικό απέναντι στην κοινωνική σήψη και πυξίδα για νέους αγώνες, πιο δυναμικούς, πιο αποτελεσματικούς. Που θα δικαιώσουν τα όνειρα των επαναστατών του χθες και θα θέσουν τον πήχη για τους αγώνες του αύριο. Σε μια διαρκή πορεία προς την κοινωνική επανάσταση, τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό, την Αναρχία.
ΑΠ’ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ 73 ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ