Ο αντικοινωνικός ρόλος του κράτους επιβεβαιώνεται καθημερινά. Από την επίθεση σε εργατικά κεκτημένα δεκαετιών, τις ανατιμήσεις και την ακρίβεια που δυσχεραίνουν τις ζωές μας, την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και την πλήρη διάλυση πλέον οποιασδήποτε μορφής δημόσιας περίθαλψης μέχρι την «υπεράσπιση των συνόρων» με τους εκατοντάδες νεκρούς συνανθρώπους μας και όσους την γλιτώνουν πεταμένοι στην εξαθλίωση, τη συμμετοχή σε πολέμους, την ακροδεξιά ρητορική και πρακτικές, τη θεσμική συγκάλυψη περιστατικών έμφυλης βίας το κράτος έχει συνέχεια εις βάρος της κοινωνίας. Επενδύει στο δόγμα «νόμος και τάξη» δίνει ολοένα και περισσότερη έμφαση στην καταστολή.
14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη η αστυνομία είναι εδώ, ως ο θεσμός εμπέδωσης και επιβολής των κρατικών πολιτικών και επιχείρησης καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης. Οι μπάτσοι είναι εδώ και δολοφονούν το Νίκο Σαμπάνη αδειάζοντας πάνω του γεμιστήρες, συνδράμουν τους ευυπόληπτους πολίτες στη δολοφονία του/της Ζακ/Zackie–O, βασανίζουν και σκοτώνουν μετανάστ(ρι)ες στα αστυνομικά τμήματα. Για όλα αυτά παραμένουν ατιμώρητοι συνεχίζοντας το έργο τους. Είναι τα ίδια καθάρματα που οργανώνουν, συμμετέχουν και συγκαλύπτουν βιασμούς και κυκλώματα trafficking (περιστατικό Ηλιούπολης, ΑΤ Ομόνοιας, υπόθεση Κολωνού) κάνοντας σαφή την πρόθεσή τους και τη δίψα τους για εξουσία και επιβολή πάνω στα σώματα και τις ψυχές ανθρώπων. Οι μπάτσοι είναι αυτός ο συρφετός που επιτίθενται σε απεργούς όπως στη Μαλαματίνα, ξυλοκοπούν αγωνιζόμενους/ες στα πανεπιστήμια και στις πορείες, επιθυμούν να παγιώσουν το μονοπώλιο της βίας. Τα σκουπίδια της αστυνομίας έχουν στρατοπεδεύσει σε κάθε γωνιά των πόλεων και της κοινωνικής ζωής. Ζούμε καθημερινότητα που θα ζήλευαν και τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα στο όνομα της αστικής δημοκρατίας. Οι μπάτσοι εισβάλουν ή/και εκκενώνουν καταλήψεις (Ντουγρού, Προσφυγικά, Mundo Nuevo), οργανώνουν επιχειρήσεις εξώσεων για μικρά χρέη ενώ οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους είναι βουτηγμένοι στα χρέη εκατομμυρίων αλλά ανέγγιχτοι. Σε μία περίοδο αναζωπύρωσης της κρίσης, η ιστορία της καταστολής επαναλαμβάνεται.
14 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οι λόγοι που την προκάλεσαν παραμένουν επίκαιροι και η αντίσταση στην επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της ζωής μας επιβεβλημένη. Ο δρόμος που άνοιξε η εξέγερση του 2008 είναι ακόμη ανοιχτός εάν θέλουμε να επιβιώσουμε συλλογικά και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Η δημιουργίας σωματείων βάσης, συνελεύσεων γειτονιάς, συλλογικοτήτων, ομάδων αυτοάμυνας απέναντι στις επιβολές κράτους και κεφαλαίου είναι διαδικασίες που εμπνεύστηκαν και ενισχύθηκαν από αυτή την περίοδο. Οι ζωές κερδίζονται με αγώνες και οι αγώνες κερδίζονται στο δρόμο. Το παπατζιλίκι της ανάθεσης πέρασε και δεν ακούμπησε, δείχνοντας για μια ακόμη φορά πως μόνο μέσα αδιαμεσολάβητο, αντιιεραρχικό και αυτοοργανωμένο τρόπο οργάνωσης θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, θα βελτιώσουμε συλλογικά τις ζωές μας πηγαίνοντας βήματα μπροστά προς την αναρχική προοπτική της κοινωνίας.
Πριν κυριαρχήσει η σιωπή.
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΠΟΡΕΙΑ: Τρίτη 6 Δεκέμβρη 18:00 καμάρα