ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
Πέρασαν ήδη 15 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Η αφορμή για την εξέγερση αυτή ήταν η δολοφονία του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα. Από την πρώτη στιγμή που γίνεται γνωστή η δολοφονία του Αλέξη, χιλιάδες κόσμου βγαίνουν στο δρόμο σε ολόκληρη τη χώρα. Στα μεγάλα αστικά κέντρα ξεσπάνε συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και καταστρέφονται κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι. Τις επόμενες ημέρες οι δρόμοι γεμίζουν από την οργή ενός ετερόκλητου πλήθους εξεγερμένων. Σπάζονται και πυρπολούνται οι βιτρίνες του καπιταλισμού και μαζί με αυτές θρυμματίζεται σε συμβολικό επίπεδο η επίστρωση νομιμότητας που καλύπτει τον κατά τα άλλα βαμμένο με αίμα κύκλο εργασίας- εμπορεύματος – κατανάλωσης. Μια εξέγερση που ως φαινόμενο ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την διάρκεια και την ένταση του, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι την οικειοποιήθηκαν πολλές κοινωνικές ομάδες. Τα αντανακλαστικά της οργής διαδέχθηκε ένας μεγάλος κύκλος κινηματικής αναγέννησης. Έτσι, η εξέγερση του 2008 είχε ως απότοκα από τη δημιουργία σωματείων βάσης κ συνελεύσεις γειτονιάς, μέχρι στέκια και καταλήψεις σε διάφορες πόλεις στον ελλαδικό χώρο. Η φωτιά του Δεκέμβρη συνεχίζει να καίει τις ψυχές μας. Την εξέγερση διαδέχθηκε μια παρατεταμένη περίοδος αντιεξεγέρσης κατά τη διάρκεια της οποίας κράτος και κεφάλαιο επιτέθηκαν συστηματικά σε κεκτημένα των προλετάριων, ελευθερίες, δικαιώματα, χώρους αγώνα και αγωνιζόμενους.
Το κράτος συνεχίζει να δολοφονεί με αμείωτη ένταση
Όπως συνέβη και με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου έτσι και σε πολλές άλλες περιπτώσεις δολοφονιών που έγιναν από αστυνομικά πυρά, κρατική και δικαστική εξουσία συγκαλύπτουν και προσφέρουν ασυλία στους μπάτσους δολοφόνους. Η ατιμωρησία είναι παγιωμένη πρακτική με αποτέλεσμα οι κουμπουροφόροι σερίφηδες να είναι πλέον καθεστώς. Και η λίστα με τους νεκρούς από τις σφαίρες των μπάτσων όλο να μεγαλώνει. Μόλις σε ένα χρόνο έχουμε τη δολοφονία του 16χρομου Ρομά Κώστα Φραγκούλη, το βασανισμό και τη δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη απο τα ΤΑΕ στην Κρήτη, το βιασμό 19χρονης στο ΑΤ Ομονοίας, την απόπειρα ανθρωποκτονίας της 16χρονης στο Ν. Ηράκλειο από τα ΟΠΚΕ, τον βασανισμό 17χρονου στην Μύλο σε αστυνομικό τμήμα με τελευταία την εν ψυχρώ εκτέλεση του 17χρονου Ρομά Χρήστου Μιχαλοπούλου από μπάτσο των ΟΠΚΕ στη Βοιωτία.
Οι μπάτσοι είναι μπλεγμένοι σε όποια βρωμιά μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου. Είναι ένας από τους πιο αντικοινωνικούς μηχανισμούς της κυριαρχίας ενάντια στην κοινωνία. Πέρα από τον εμφανή “καθεστωτικό” ρόλο της αστυνομίας, υπάρχει και η άλλη αθέατη της πλευρά. Πρόκειται για συμμορία που με πολιτικές πλάτες ελέγχει ναρκωτικά, συστήματα trafficking, πουλάει προστασία της νύχτας και διαπλέκεται με συμφέροντα με όρους μαφίας.
Δεχόμαστε καθημερινά την βία του κράτους και του κεφαλαίου. Εργατικά “ατυχήματα” – εργοδοτικές δολοφονίες, εξώσεις πλειστηριασμοί και ακρίβεια. Το κόστος ζωής για εμάς τους προλετάριους και τις προλετάριες γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτο. Δεν έχουμε την δυνατότητα να πληρώνουμε κάθε μήνα το νοίκι, τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του νερού. Ζούμε με ψίχουλα και όλα γύρω μας γίνονται ακριβότερα. Στην ήδη ζοφερή αυτή κατάσταση προστίθενται κι άλλες ιδιωτικοποιήσεις, εκποίηση δηλαδή του δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες για την αύξηση της κερδοφορίας τους . Όλα αυτά για την εργατική τάξη σημαίνουν ότι ο αγώνας για επιβίωση θα γίνει ακόμη πιο δύσκολος.
Δεν μπορούμε και δεν θα ξεχάσουμε τους νεκρούς από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας . Δεν μπορούμε και δεν θα ξεχάσουμε τον πνιγμό των 600+ μεταναστών ανοιχτά της Πύλου, τα pushbacks και τις δολοφονίες σε στεριά κ θάλασσα. Δεν μπορούμε και δεν θα ξεχάσουμε τους πολυτραυματίες και τους νεκρούς στα Τέμπη. Δεν μπορούμε και δεν θα ξεχάσουμε όλα τα κρατικά καπιταλιστικά εγκλήματα που συντελέστηκαν.
Είναι σαφές πως αντιμετωπίζουμε μια διαρκώς εντεινόμενη επίθεση κράτους και κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνία. Κοιτάμε το κτήνος στα μάτια και οργανώνουμε με όλες μας τις δυνάμεις την αντεπίθεσή μας. Οφείλουμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα που γέννησε ο Δεκέμβρης. Να αναχαιτίσουμε τον τσαμπουκά των εχθρών της Ελευθερίας. Να μπούμε ανάχωμα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Να δώσουμε την μάχη σε όλα τα πεδία του κοινωνικού ταξικού πολέμου. Για τους νεκρούς μας, μα πιο πολύ για τους ζωντανούς και τη γενιά που έρχεται. Για να μην βρει χώρο η λήθη. Μέσα από σωματεία βάσης σε κάθε χώρο δουλειάς, μέσα από συνελεύσεις στις γειτονιές μέσα από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, μέσα από την οργάνωση των πολιτικών ομάδων και τη δημιουργία νέων να αντιταχθούμε στο ζόφο που μας κυκλώνει.
Για να χτίσουμε, από τα συντρίμμια του σάπιου αυτού κόσμου έναν καινούργιο κόσμο που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη στην αλληλοβοήθεια στην κοινοκτημοσύνη. Έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας.
ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Να οργανώσουμε την έφοδο στον ουρανό.
Για την Αναρχία Τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.
.