Σάββατο 01 Φεβρουαρίου 2025 στις 12.00, έξω από την στάση του Μετρό “Αγίας Σοφίας”
Έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια από την περίοδο της πανδημίας του Covid-19 και περίπου 3 χρόνια από την αρχή του Ρωσο-Ουκρανικού πολέμου και το βαρέλι της ακρίβειας αδυνατεί να βρει πάτο. Το αφήγημα περί εισαγόμενης κρίσης έχει ήδη στερέψει και την θέση του στη δημόσια σφαίρα παίρνει σιγά-σιγά η ασυδοσία του Κεφαλαίου. Σταθερά λοιπόν η κοινωνική βάση αφαιμάζεται οικονομικά από τους μεγαλοσχήμονες που παρασιτούν εις βάρος μας. Η κλοπή αυτή μάλιστα, γίνεται στο όνομα της “ανάκαμψης της οικονομίας από τον αόρατο εχθρό” και της “εθνικής ανάπτυξης”.
Η συνεχής αύξηση του κόστους ζωής έχει οδηγήσει μεγάλα κοινωνικά κομμάτια στην φτωχοποίηση. Είναι δύσκολο να ανταπεξέλθουμε ακόμα και στην κάλυψη βασικών κοινωνικών αγαθών όπως είναι τα τρόφιμα λόγω των ασταμάτητων ανατιμήσεων. Εκεί όμως που γίνεται η μεγάλη λεηλασία είναι στο κομμάτι της ενέργειας. Πολλοί συμπολίτες μας μη μπορώντας να πληρώσουν τους υπέρογκους λογαριασμούς του ρεύματος το χειμώνα προσπαθούν να ζεσταθούν με ό,τι εναλλακτικό μέσο διαθέτουν. Δυστυχώς σε αυτή τη συνθήκη σημειώνονται και “δυστυχήματα” όταν τα σπίτια πιάνουν φωτιά και οι ένοικοι τους εγκλωβίζονται μέσα, όπως έγινε πρόσφατα με την μητέρα τριών ανηλίκων παιδιών στην Κεφαλλονιά. Τέτοια περιστατικά μόνο “δυστυχήματα” δεν μπορούν να θεωρηθούν, παρά μόνο είναι το ωμό πρόσωπο της ταξικής βίας. Η “κοινωνική” πολιτική της ΔΕΗ και των άλλων εταιριών φαντασμάτων που “πουλάνε” ρεύμα κοψοχρονιά
(όπως πχ η ENERGA που έφαγε τα χρήματα πολιτών και δημοσίου) φαίνεται όταν στην πρώτη μας δυσκολία να ανταπεξέλθουμε οικονομικά μας στέλνουν συνεργείο να μας κόψει το ρεύμα και την θέρμανση και απειλούν με δικαστήρια και μηνύσεις αν δεν τους εξοφλήσουμε. Η λεηλασία στην ενέργεια όμως δεν αφορά μόνο τον οικονομικό τομέα αλλά είναι και λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος. Επενδύσεις και ενεργειακά έργα σε περιοχές απίστευτου φυσικού κάλους, επιφέρουν ολοκληρωτική καταστροφή του τοπίου και της φύσης και ταυτόχρονη εξαφάνιση κάθε δραστηριότητας που απορρέει από αυτό, αγροτικές καλλιέργειες, κτηνοτροφία, τουρισμό. Όπου εξελίσσονται τέτοια έργα ο
θάνατος και η ερήμωση κυριαρχούν.
Το ζήτημα της στέγασης είναι άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της αβάστακτης πραγματικότητας που βιώνουμε. Ο ρυθμός αύξησης των ενοικίων έτρεξε με φρενήρη ρυθμό τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, πολύς κόσμος ξεσπιτώθηκε, εκδιώχθηκε βίαια από τη γειτονιά του μην μπορώντας να ανταπεξέλθει στο παράλογο κόστος ενοικίου, ενοίκιο που είναι εντελώς αναντίστοιχο με τους πολύ χαμηλούς μισθούς και την γενικευμένη ακρίβεια. Φαινόμενο που είναι έντονο κυρίως στα κέντρα των πόλεων οι οποίες σταδιακά μετατρέπονται σε αστικές ερήμους νεοανακαινισμένων προχειροφτιαγμένων γκαρσονιέρων και studio airbnb για τον εγχώριο και ξένο τουρισμό.
Στον ελλαδικό χώρο υπάρχει η ιδιαιτερότητα της μικροιδιοκτησίας στην κατοικία και αυτό το “προνόμιο” μπήκε από νωρίς στο στόχαστρο των μνημονιακών δεσμεύσεων. Η πρώτη κατοικία έπαψε να προστατεύεται και εισήχθη ο θεσμός των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που πέρασε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Επιχειρείται λοιπόν όλα να γίνονται στο σκοτάδι ώστε να μην υπάρχουν φωνές αντίστασης και διαμαρτυρίας. Τα πιο φτωχοποιημένα στρώματα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν καθημερινά την απειλή των εξώσεων και των πλειστηριασμών μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα υπέρογκα έξοδα. Με την εμπορευματοποίηση είτε ιδιωτικού είτε δημόσιου χώρου μαζί πάει και η καταστολή, έτσι κάθε φορά που κόσμος αντιδρά σε μία έξωση έχει να αντιμετωπίσει πάνοπλες δυνάμεις καταστολής όπως πχ γινόταν για μήνες στο λόφο του Στρέφη ή στην πλατεία Εξαρχείων.
Τα συστήματα υγείας και της παιδείας έχουν παραδοθεί άνευ όρων στον ιδιωτικό τομέα.
Η δήθεν σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα δεν είναι παρά η συνειδητή απαξίωση των δημόσιων υποδομών, είτε μέσω της υποχρηματοδότησης είτε μέσω της σκόπιμης διάβρωσής τους ώστε να σταματήσουν να λειτουργούν ως δημόσια αγαθά.
Από την άλλη η εργασιακή μας δύναμη υποτιμήθηκε, βρισκόμαστε για μήνες άνεργοι και άνεργες ή είμαστε ελαστικά εργαζόμενοι με ολιγόμηνες συμβάσεις ή δουλεύουμε μαύρα ή δουλεύουμε σε εξαντλητικούς ρυθμούς για ψίχουλα και μηδαμινά μέτρα προστασίας στον εργασιακό μας χώρο. Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα, που συνεπάγεται τη ραγδαία συγκέντρωση του πλούτου προς τα άνω. Κράτος και Κεφάλαιο οργανώνουν την εκ νέου αναπαραγωγή τους μέσω της ακραίας επιβολής μετακυλώντας τις αλλεπάλληλες συστημικές κρίσεις στην κοινωνική βάση. Επιχειρούν να παρουσιάσουν την ακρίβεια ως κάτι φυσικό και ενίοτε ως κάτι εξωγενές.
Σε περιόδους κρίσης οι κυρίαρχοι εκμεταλλευτές εντείνουν την επίθεση τους στην κοινωνική βάση με σκοπό την διαφύλαξη των συμφερόντων αλλά και των κερδών τους. Οδηγούν στην φτώχεια και την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια πληθυσμού μετατρέποντας κάθε κοινωνικό αγαθό σε προνόμιο όλο και πιο λίγων.
Με οριζόντιους ακηδεμόνευτους αγώνες να αντισταθούμε στην λεηλασία της τάξης μας
Να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. Να μην τους αφήσουμε να μας
βυθίσουν στο σκοτάδι, την απελπισία και το θάνατο. Να μην επιτρέψουμε να εγκληματούν άλλο ενάντια στην τάξη μας. Να παλέψουμε κόντρα στην εξαθλίωσή μας και το θάνατο. Για την ζωή και την αλληλεγγύη, για την κοινωνική επανάσταση…