Οι τσέπες των αφεντικών δε γεμίζουν μόνο με τον ιδρώτα μας…
Τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση, μια σειρά νέων μέτρων ψηφίστηκαν σταδιακά, όσο η δυναμική των εργατικών αγώνων εξασθενούσε: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, συνεχής πτώση του κατώτερου ορίου μισθού, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας, καθιέρωση των ελαστικών ωραρίων, απελευθέρωση απολύσεων, περιστολή της δύναμης των εργατικών σωματείων.
Με την σταδιακή κατάργηση κεκτημένων που έφεραν ταξικοί αγώνες των περασμένων δεκαετιών, επικυρώθηκε το περαιτέρω ξεζούμισμα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι, μέσα στην ούτως ή άλλως εκμεταλλευτική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αύξηση του κόστους ζωής η επιβίωση πολλών από εμάς γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κάθε φορά που αυτά τα περιβόητα “νέα μέτρα” ψηφίζονταν, για πολλούς μπορεί να φάνταζαν μακρινά και δύσκολα εφαρμόσιμα ενώ κάποιοι άλλοι πιθανώς να πίστεψαν πως δεν τους αφορούν. Όμως πλέον όλοι έχουμε ζήσει ή τουλάχιστον έχουμε ακούσει για έναν γνωστό που το αφεντικό τον έβαλε να υπογράψει καινούρια σύμβαση με δυσχερέστερους για αυτόν όρους, που δούλεψε για τρεις συνεχείς βδομάδες εφτά στα εφτά. Ή για κάποια που δουλεύει με εργόσημα ή ανασφάλιστη, που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο επειδή του λήγει η τρίμηνη σύμβαση εργασίας, που απολύθηκε μαζί με άλλους δέκα συναδέλφους του επειδή ήταν μέλος σωματείου ή τόλμησε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες δουλειάς.
Τα μεγάλα και μικρά αφεντικά, υποδέχτηκαν με ασυγκράτητη χαρά αυτές τις αλλαγές που τους δίνουν πλέον και την νομική επικύρωση για αυτά που ήδη έκαναν ή ονειρεύονταν να κάνουν. Επιπλέον, άπληστοι όπως είναι, συνέχισαν με ακόμα περισσότερο ζήλο να εκμεταλλεύονται τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, τον φόβο της απόλυσης και τα όποια νομικά παράθυρα των ελάχιστων εργατικών κεκτημένων που έχουν απομείνει, για να κάνουν ότι θέλουν ώστε να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους. Αρκεί να θυμηθούμε τις εργαζόμενες που απέλυσαν λόγω εγκυμοσύνης ή αυτούς που τόλμησαν να ζητήσουν αυτά που δικαιούνται, που δουλεύουν αδήλωτες υπερωρίες. Αυτές που δουλεύουν απλήρωτες για πολλούς μήνες, που τους πλήρωσαν με κουπόνια supermarket, που δουλεύουν απροστάτευτες και ανεκπαίδευτοι σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, σε ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, δίπλα σε επικίνδυνα μηχανήματα και εργαλεία.
…αλλά και με το αίμα μας
Στις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης των αφεντικών περιλαμβάνεται και η αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013 και μετά, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση 15%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016. Το 2016 δηλώθηκαν 6500 εργατικά “ατυχήματα”, τα 73 θανατηφόρα. Αν προσθέσουμε μάλιστα όσα δεν καταγράφηκαν, ο αριθμός των εργατών που σακατεύονται ή δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και κάπως έτσι οι εργάτριες και οι εργάτες μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία κάποιας έρευνας. Σε κάτι απρόσωπο και μακρινό χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόσταση των τραγικών αυτών δολοφονιών από την πλευρά του κεφαλαίου. Οι θάνατοι τους άλλωστε για τα αφεντικά και τα Μ.Μ.Ε. περνούν στα ψιλά, δηλώνονται ψυχρά σαν απώλειες μηχανημάτων που χάλασαν σε κάποιο εργοστάσιο. Για εμάς κάποιοι συνάδελφοι και κάποιες συναδέλφισσες δεν κατάφεραν να γυρίσουν ποτέ στους δικούς τους μετά το μεροκάματο, για τα αφεντικά είμαστε αυτό ακριβώς: φθηνά και αντικαταστήσιμα μηχανήματα για να τους παράγουμε το κέρδος. Μερικά από τα πολλά εργατικά ατυχήματα που έλαβαν χώρα στην πόλη μας τον τελευταίο μήνα:
- Στις 2-10 ο συμβασιούχος «κοινωφελούς εργασίας» στο Δήμο Καλαμαριάς Ρ. Δουμάνογλου, 71 ετών (πολύ πάνω από το όριο συνταξιοδότησης) τραυματίζεται σοβαρά όταν καταπλακώθηκε από δέντρο κατά τη διάρκεια εργασιών σε ιδιωτικό και όχι δημόσιο χώρο. Με τα από λίγες μέρες στην εντατική ξεψυχά.
- Στις 5-10 νεαρή εργαζόμενη σε ραφείο στη στοά της Ερμού χτυπιέται από το ρεύμα την ώρα της εργασίας της. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο και διαπιστώνεται πως έχει διαφύγει τον κίνδυνο.
- Στις 13-10 εργαζόμενος στο μετρό Θεσσαλονίκης, σε εργοτάξιο στην παλιά Νομαρχία, επί της Βασιλίσσης Όλγας, πέφτει από σκαλωσιά και τραυματίζεται,ευτυχώς και από τύχη, ελαφρά.
- Στις 21-10 εργαζόμενος της καθαριότητας στον δήμο Δέλτα τραυματίζεται σοβαρά, όταν η αρμόδια υπηρεσία του δήμου τον έστειλε να επισκευάσει (!) βαριά σιδερένια πόρτα, η οποία τον καταπλάκωσε και μάλιστα ημέρα Σάββατο που το αμαξοστάσιο είναι κλειστό.
- Στις 23-10 εργαζόμενος σε οινοποιείο στο Λαγκαδά, σκοτώθηκε πέφτοντας μέσα στο καζάνι μούστου, στο οποίο δούλευε.
- Στις 24-10 εργαζόμενος της ΖΑΝΑΕ έπεσε από ύψος 6 μέτρων στο χώρο της εταιρίας στην Σίνδο με αποτέλεσμα να τραυματιστεί πολύ σοβαρά και να υποστεί κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
- Στις 31-10 εργαζόμενος σε λατομείο στο Δρυμό, έξω από τη Θεσσαλονίκη, πέφτει από μεγάλο ύψος και αργότερα τον ανακαλύπτει νεκρό ένας συνάδελφός του.
Και αν ο τραυματισμός, ο ακρωτηριασμός ή ο θάνατος στους χώρους εργασίας είναι διαχρονική θυσία των «παιδιών» της εργατικής τάξης στον βωμό της παραγωγής, οι λόγοι για την αύξηση τους που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, γίνονται εύκολα αντιληπτοί αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Εντατικοποίηση της εργασίας, πίεση για μεγαλύτερη αποδοτικότητα με μειωμένο προσωπικό, μείωση ή και κατάργηση της λήψης μέτρων ασφαλείας γιατί κοστίζουν στο κράτος και στα αφεντικά. Μια ακόμη αιτία είναι και η ελλιπής εκπαίδευση στην τήρηση μέτρων ασφαλείας. Την κατάσταση χειροτερεύουν οι ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας -η πιο συνήθης επιλογή των αφεντικών τα τελευταία χρόνια για να έχουν φτηνούς, και χωρίς δικαιώματα, εργαζομένους- αφού μέσα στον λίγο χρόνο που διαρκεί η σύμβαση δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν εργασίες (σε καθεστώς τρομοκρατίας και με την απειλή της απόλυσης) οι οποίες κανονικά πρέπει να γίνονται από εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι οι ΟΤΑ. Οι συμβασιούχοι στους δήμους δεν έχουν κανένα μετρό ασφαλείας (έπειτα από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε κανένα μέτρο και δεν είχαν γίνει τα απαραίτητα εμβόλια στους εργαζόμενους) και δεν έχουν καμία εκπαίδευση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Με αυτές τις άθλιες εργασιακές συνθήκες οι δήμαρχοι έχουν το θράσος να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με απολύσεις και με αντικατάσταση τους από εργολαβίες, όταν οι τελευταίοι τολμούν να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, αξιοπρεπείς μισθούς και αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Την στιγμή μάλιστα που σε αυτόν τον κλάδο μόνο το 2017 έχουν γίνει δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» που οδήγησαν στο σακάτεμα, ακόμα και στον θάνατο εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πίεσης από τους δήμους για εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας στον κλάδο μετά την απεργία του Ιουνίου είναι η περίπτωση του “ατυχήματος” στον ΧΥΤΑ Μαυροράχης όπου 45χρόνος καταπλακώθηκε από απορριμματοφόρο. Την ίδια περίοδο 62χρονη εργαζόμενη στον Δήμο Ζωγράφου πέθανε λίγη ώρα πριν αναλάβει την τρίτη σερί βάρδια της μέσα σε 2 μέρες.
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν τα αφεντικά δεν μας αφήνουν άλλα περιθώρια για παρερμηνείες. Καλός εργαζόμενος για αυτούς είναι ο φτηνός, αναλώσιμος, συμβασιούχος (5 και 8 μηνών), χωρίς μέτρα προστασίας που κοστίζουν, χωρίς γνώση των δικαιωμάτων του και κυρίως χωρίς δικαιώματα. Και αν δεν γυρίσει και σπίτι του τι να κάνουμε, η δουλειά πρέπει να γίνει και για αυτό θα βρεθεί κάποιος άλλος από την ουρά της ανεργίας. Να τι σημαίνει ανάπτυξη για τους εκάστοτε κυβερνώντες και να ποιες είναι οι συνθήκες που συνθέτουν το κατάλληλο έδαφος για την προσέλκυση των επενδυτών που (μάταια) μας παρουσιάζονται μανιωδώς από τα Μ.Μ.Ε. ως η σωτηρία μας. Μπορεί να είναι σωτηρία για τους ξένους και ντόπιους λεφτάδες, μπορεί να είναι σωτηρία για το πολιτικό τους προσωπικό, μπορεί να είναι σωτηρία για τους ιδιωτικούς και κρατικούς στρατούς αλλά και τους αυλοκόλακες των ΜΜΕ που θα τσιμπήσουν καινούργιες δουλίτσες, αλλά για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες, είναι απλά το επισφράγισμα της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης μας.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ο φόβος της ανεργίας και της καταστολής που μας κρατάει άπραγους, ότι υπάρχει η απογοήτευση η οποία μας οδηγεί σε λογικές ανάθεσης για ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει η άμεση ανάγκη για επιβίωση του καθενός/μιας μας, αλλά οι εξατομικευμένες λύσεις οδηγούν στην ταπείνωση όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η οργάνωση και οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να πάρουμε τις νίκες που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, για να ανασάνουμε. Είναι άμεση ανάγκη να παλέψουμε ακόμη και για τα πιο βασικά: για τήρηση των μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ανατίμηση των μισθών, για να μη μας εξοντώνουν με σπαστά ωράρια και δουλειά σε αργίες και Κυριακές. Την ίδια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως ο αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς οφείλει να είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα σε επίπεδο γειτονιάς ενάντια σε μία σειρά τρόπων που το κεφάλαιο έχει επινοήσει για να μας παίρνει πίσω και τα ελάχιστα που μας δίνει (ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία, παιδεία, υποδομές που εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, αυξήσεις και κοψίματα σε ρεύμα-νερό-αέριο, υπερκοστολόγηση σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, ακριβά εισιτήρια στις μετακινήσεις, ένταση του κοινωνικού ελέγχου, καταστροφή της φύσης και των τελευταίων χώρων πρασίνου στην πόλη). Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, από ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, πολιτικές ομάδες να υψώσουμε αναχώματα στην επέλαση του κεφαλαίου και του κράτους στις ζωές μας.
Είναι η σύνδεση των επιμέρους πτυχών της καπιταλιστικής και κρατικής βίας που κυριαρχεί στην πραγματικότητα που ζούμε που μας κάνει να να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ότι κι αν κατακτήσουμε θα είναι πρόσκαιρο και μερικό μέσα σε μια ταξική και εξουσιαστική κοινωνία. Μέσα σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι δομικά του στοιχεία. Χρειάζεται να ξανα-εμπιστευτούμε τη συλλογική μας δύναμη, να αποκτήσουμε αγωνιστική ταξική εμπειρία και μαχητικό πνεύμα, να σταματήσουμε να θεωρούμε πως είναι μάταιο να αγωνιζόμαστε. Να οργανωθούμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, όπου όλα θα είναι για όλους, ο οποίος θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια του κράτους και του καπιταλισμού.
ΕΚΔΙΚΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης “Πυρανθός * Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά