Διανύουμε άλλη μία προεκλογική περίοδο, μια περίοδο όπου οι μηχανισμοί παραπληροφόρησης και συστηματικής εξαπάτησης ένθεν κακείθεν δουλεύουν συστηματικά. Όπου κι αν κοιτάξει κανείς αυτή την περίοδο, θα βρει και μια προεκλογική παπάτζα μπροστά του. Υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες τάζουν λαγούς με πετραχήλια για να κερδίσουν μια καρέκλα στην πολυπόθητη αρένα εξουσίας και να φουσκώσουν τις τσέπες τους μετά τις εκλογές. Επίδοξοι ευρωβουλευτές που υποστηρίζουν πόσο σταθερή, ασφαλής και προσοδοφόρα είναι η πρόσδεση του ελληνικού κράτους στο ευρωπαϊκό όχημα. Μπροστά σε αυτό λοιπόν αλλά και σε κάθε εκλογικό πανηγύρι που στήνεται νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε για όλα όσα μαστίζουν τις ζωές μας, για όσα μας αποκρύπτουν συστηματικά επαγγελματίες πολιτικοί, κόμματα, ΜΜΕ, και όλοι όσοι εργάζονται για τη διαφύλαξη των προνομίων της κυριαρχίας.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τι πιστεύουμε εμείς ως αναρχικοί για την εκλογική διαδικασία: ο ρόλος των εκλογών (εθνικών, δημοτικών, ευρωεκλογών) διαχρονικά ήταν και θα είναι η εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Είναι απλά ένα παραπέτασμα καπνού που κρατάει ζωντανό το θεσμό της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης. Είναι το μέσο με το οποίο η εκάστοτε εξουσία απορροφά τους συστημικούς κραδασμούς πουλώντας ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ενώ όλοι ξέρουμε πως όποιος κι αν εκλεγεί δε θα αλλάξει τίποτα στην ουσία. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή στις εκλογές δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση ενεργής πολιτικής ενασχόλησης καθώς αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι απλώς η εναλλαγή του προηγούμενου πολιτικού προσωπικού με το επόμενο. Αρκεί βεβαίως οποιαδήποτε κυβέρνηση να φέρει τα εχέγγυα πως δεν πρόκειται να διαταράξει τα παγιωμένα οικονομικά και μη συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Κοινώς, άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…
Οι διαφεντευτές μας λοιπόν μας καλούν κάθε τέσσερα χρόνια να “επιλέξουμε”. Τα πάντα όμως περιορίζονται στην ημέρα των εκλογών. Το αύριο μας βρίσκει να έχουμε παραδώσει άνευ όρων την καθολική διαχείριση των ζωών μας στους από τα πάνω και μάλιστα στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Αυτό είναι το όριο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και γι’ αυτό θεωρούμε την ψήφο ως ξεκάθαρη δήλωση εθελοδουλείας. Οι κυρίαρχοι επιδιώκουν να αναθέσουμε σε αυτούς την επίλυση των προβλημάτων μας, συναινώντας στην ολοένα και συνεχιζόμενη εκμετάλλευσή μας.
Και μέσα σ’ αυτήν την επίφαση “δημοκρατίας”, βρίσκει βήμα το γνωστό συνονθύλευμα ρατσιστών, εθνικιστών, καραβανάδων, φιλοχουντικών, νεοναζιστών και κάθε ακροδεξιό κατακάθι που για τη συμμετοχή τους στις εκλογές θα ενδυθούν τον ¨δημοκρατικό” τους μανδύα. Δήθεν αντιμνημονιακοί που στην πραγματικότητα είναι τα πιο πιστά σκυλιά του κεφαλαίου, που είναι οι πρώτοι που στη βουλή θα ψηφίσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα, που με τις άναρθρες κραυγές τους θα ζητάνε περισσότερη αστυνόμευση, έλεγχο, επιτήρηση και καταστολή, αναμασώντας το ιδεολόγημα της απειλής του εσωτερικού εχθρού και των έξωθεν εχθρών του έθνους. Ταυτόχρονα, σε όλη τη διάρκεια του προεκλογικού πυρετού αλλά και την επόμενη μέρα, οι μετανάστες, άνθρωποι με τους οποίους ζούμε και δουλεύουμε μαζί, θα παραμείνουν για άλλη μια φορά αόρατοι, ενώ οι «πολίτες» θα ψηφίζουν για περισσότερη ασφάλεια και πιο σφιχτά σύνορα υπό το φόβο των «άλλων».
Ένα κοινότοπο επιχείρημα που ακούμε είναι πως αν δεν ψηφίσουμε, θα ευθυνόμαστε για μια ενδεχόμενη άνοδο των φασιστών. Αυτό όμως δεν αντικατοπτρίζει παρά την οπτική την λογική των θιασωτών την κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Βλέπουν τον αγώνα ενάντια στην φασιστική απειλή ως κάτι που συμβαίνει κάθε τετραετία και ελπίζουν στην ως διά μαγείας λύση, λες και ο αγώνας ενάντια στα ναζιστικά σκουπίδια αποτυπώνεται στις κάλπες και δεν είναι διαρκής και αδιάκοπος. Σε δρόμους, και πλατείες όπου τσακίζεται καθημερινά ο φασισμός.
Η εκλογική ψευδαίσθηση βρίσκει πεδίο αναπαραγωγής όχι μόνο σε επίπεδο κράτους (βουλευτικές εκλογές), αλλά και σε τοπικό (δημοτικές, περιφερειακές) και υπερεθνικό (ευρωεκλογές). Καλούμαστε να επιλέξουμε τους τοπικούς «άρχοντες» βλέποντας όμως κάθε φορά το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο τόσο από τα «αριστερά» όσο και από τα «δεξιά». Δημάρχους να υπόσχονται ανάπτυξη μέσα από τον «εξευγενισμό» των τεχνηέντως υποβαθμισμένων περιοχών και την εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου προς όφελος του κεφαλαίου, να ωρύονται για τις πορείες που «κλείνουν την αγορά», για τους κατειλημμένους χώρους που είναι «εστίες ανομίας». Και την ίδια στιγμή, οι δεκάδες εργατικές δολοφονίες σε δημοτικές υπηρεσίες και έργα να περνούν στα ψιλά … ‘Όσον αφορά τις ευρωεκλογές, ακόμα και ο πιο αφελής θα πρέπει να έχει καταλάβει ότι η μηχανισμοί της ένωσης ουδόλως ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του κοινωνικού συνόλου πόσο μάλλον για αυτά των από τα κάτω. Ο μοναδικός λόγος ύπαρξης τέτοιων δομών είναι η απρόσκοπτη ροή του κεφαλαίου, η εξασφάλιση της κερδοφορίας και η θωράκιση των συνόρων.
Συγκυρία
Τα τελευταία χρόνια, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο διεξάγεται μια ακραιφνώς βίαιη επίθεση στους καταπιεσμένους από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου. Ο κύκλος που ξεκίνησε από την εξέγερση του Δεκέμβρη, συνεχίστηκε με τον κοινωνικό αναβρασμό του 2010 -2012 και κατέληξε στην ανάληψη της εξουσίας από πρώην «ενεργά» κομμάτια του κινήματος (ΣΥΡΙΖΑ) φαίνεται να κλείνει…
Η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ από το 2015 έως σήμερα έχει καταφέρει μια επίθεση στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που πολύ θα ζήλευαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το γεγονός αυτό δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Οποιαδήποτε κυβέρνηση όποια απόχρωση και να έχει αποτελεί τον διαχειριστή του κράτους και τον εκπρόσωπο του κεφαλαίου. Πραγματικός σκοπός της είναι αφενός η διαρκής αφαίμαξη του κοινωνικού πλούτου, η συνεχής επίθεση σε όλα τα πεδία της ζωής των φτωχών, των προλετάριων ντόπιων και μεταναστών. Αφετέρου, παράλληλος στόχος είναι και η ισχυροποίηση των συμφερόντων των κυρίαρχων. Εν ολίγοις, στόχος των διαχειριστών οποιουδήποτε κράτους είναι να κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.
Δεν έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευόμαστε την αστική δημοκρατία. Ένα ηχηρό παράδειγμα που επιβεβαιώνει όλα όσα λέμε είναι το δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 5/7/2015: η ίδια η κυβέρνηση μας απέδειξε με τον πιο γελοίο τρόπο ότι όταν η εξουσία θέτει τα διλήμματα, την απόφαση την παίρνει η ίδια, αδιαφορώντας φυσικά για τις ανάγκες και τις επιθυμίες της κοινωνικής βάσης. Και όταν διαψεύστηκαν οι όποιες προσδοκίες επικράτησε απογοήτευση.
Η κινηματική άμπωτη, ολοκληρώνεται τόσο με την αφομοίωση κινηματικών δομών και πρακτικών από το σύστημα (π.χ. αριστερή κυβέρνηση) όσο και με την σιωπηλή -και μη- συναίνεση στην αριστερή διαχείριση του κράτους από ένα μέρος του ευρύτερου κινήματος. Οι επερχόμενες εκλογές έρχονται να ανοίξουν έναν νέο κύκλο το ίδιο ή και περισσότερο δυσοίωνο. Από τη μια η «ήπια» διαχείριση της σημερινής κυβέρνησης και από την άλλη η σκληρή ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη της αντιπολίτευσης. Κάτι σαν το καρότο και το μαστίγιο. Τι θα αλλάξει όμως πραγματικά για εμάς; Όσο πιο πολύ προσέξει κανείς τους δύο πόλους, τόσο φαίνονται όλο και πιο ίδιοι.
Ας μην ξεχνάμε ότι το όλο σύστημα της αντιπροσώπευσης στηρίζεται στην φαντασίωση ότι τα εκτελεστικά και νομοθετικά σώματα που εκλέγονται πρέπει ή μπορεί ενδεχομένως να αντιπροσωπεύουν τη βούληση των ψηφοφόρων. Όλοι οι άνθρωποι προσδοκούν δύο πράγματα: την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευημερία σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία να ζήσουν τη δικιά τους ζωή, να επιλέγουν, να δρουν. Αλλά οι φιλοδοξίες εκείνων που κυβερνούν, εκείνων που χαράσσουν και επιβάλλουν νόμους. είναι διαμετρικά αντίθετες με τις δικές μας προσδοκίες. Και δυστυχώς, χωρίς την δυναμική αντίδραση από την πλευρά μας, την πλευρά των καταπιεσμένων, η υποβάθμιση των ζωών μας θα διαιωνίζεται.
Εμείς από την πλευρά μας, εναντιωνόμαστε συνολικά στον κρατικό μηχανισμό. Μόνο εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε τα προβλήματα μας και μόνο εμείς οι από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας από κοινού μπορούμε να τα λύσουμε. Προσπαθούν να μας πείσουν για τη σημασία των εκλογών λέγοντας ότι τάχα με το να απέχουμε από αυτές απέχουμε από τα κοινά, ενώ συχνά η προεκλογική περίοδος βαφτίζεται «εκλογική μάχη». Για μας η μόνη μάχη που έχει αξία είναι ο ταξικός κοινωνικός πόλεμος, στον οποίο εμείς έχουμε ήδη διαλέξει πλευρά. Ο πόλεμος αυτός είναι καθημερινός και περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της ζωής μας. Θα παλέψουμε μαζί με τους ανθρώπους της τάξης μας, τους καταπιεσμένους, τις μετανάστριες. Στους χώρους της δουλειάς, στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, στις καταλήψεις, σε κάθε αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Θα αγωνιστούμε μέσα από σωματεία βάσης κόντρα στον κρατικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και στα σωματεία-σφραγίδα, μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς που ασχολούνται ουσιαστικά με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου όπου κατοικούμε, σε σχολεία και σε σχόλες, μέσα από πολιτικές ομάδες και ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά.
Για την δημιουργία ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου βασισμένου στις άξιες της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της κοινοκτημοσύνης. Για έναν κόσμο ελεύθερο από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Για την Αναρχία, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ