Οι ολικοί αρνητές στράτευσης βρ
ίσκονται αντιμέτωποι με ένα πολυεπίπεδο πλέγμα καταστολής. Το ελληνικό κράτος έχει την πρωτοτυπία να ορίζει την ανυποταξία συνεχές αδίκημα. Αυτό σημαίνει ότι οι διώξεις για την επιλογή τους να μην υπηρετήσουν το στρατό είναι συνεχείς. Το ποινικό κομμάτι της καταστολής επιτελείται από το στρατό, τους μπάτσους, είτε με συνεχείς “φιλικές ενοχλήσεις” είτε με τη σύλληψη των αρνητών και από τους στρατοδίκες που θα ρίξουν πολλές φορές ποινές στους αρνητές για την επιλογή τους να αρνηθούν ένα μηχανισμό που ζέχνει εθνικισμό, μιλιταρισμό, πατριαρχία.
Πέρα από την εξόφθαλμη καταστολή μέσω των ποινικών διώξεων υπάρχει και η “αόρατη”, συγκαλυμμένη μορφή της οικονομικής καταστολής. Για κάθε δίωξη σε ολικό αρνητή, επιβάλλεται από την εκάστοτε στρατολογία και το διοικητικό πρόστιμο των 6000 ευρώ, το οποίο βεβαιώνεται στην εφορία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, το κράτος πραγματοποιεί έναν πόλεμο συνεχούς φθοράς στους ολικούς αρνητές στράτευσης, κρατώντας τους οικονομικά αιχμάλωτους, δυσχεραίνοντας εκδικητικά την καθημερινότητά τους. Επίσης, μέσα από αυτό το πρόστιμο επιχειρείται η αποπολιτικοποίηση της άρνησης στράτευσης, καθώς από μία πολιτική επιλογή εναντίωσης στο στρατό μετατρέπεται μέσα από νομικά τεχνάσματα σε μία εξατομικευμένη υπόθεση για χρέη στο δημόσιο.
Στις 16 Ιανουαρίου εκδικάζεται στο διοικητικό δικαστήριο Πάτρας η προσφυγή του συντρόφου ολικού αρνητή Ορφέα Κ. για το διοικητικό πρόστιμο των 6000 ευρώ που του έχει επιβληθεί. Μέσα από μία κλειστού τύπου γραφειοκρατική διαδικασία αποκλεισμένη από τη δημόσια σφαίρα, χωρίς ακροατήριο, χωρίς τη δυνατότητα υπεράσπισης/ πολιτικής αντιπαράθεσης με τους δικαστές επικυρώνεται με νομικούς όρους η οικονομική καταστολή που επιβάλλεται από στρατό και εφορία στους ολικούς αρνητές στράτευσης.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες για την δικαίωση των αγώνων μας μέσα από τους θεσμούς της αστικής δικαιοσύνης. Γνωρίζουμε πως οι νομοθέτες και οι δικαστικοί εξυπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Αυτοί που επινοούν και εφαρμόζουν εξοντωτικές πρακτικές καταστολής στους αρνητές στράτευσης είναι οι ίδιοι που νομοθετούν και εκτελούν την οικονομική αφαίμαξη της κοινωνίας, την περιθωριοποίηση και αφανισμό όσων περισσεύουν, όπως για παράδειγμα των μεταναστ(ρι)ών, την επιβολή των συμφερόντων κράτους και κεφαλαίου. Για το λόγο αυτό θα βρισκόμαστε πάντα σε αντίπαλα στρατόπεδα. Αναγνωρίζουμε την επιβολή του εξαχίλιαρου στους ολικούς αρνητές στράτευσης ως ένα ακόμη κομμάτι του πλέγματος καταστολής που δέχονται. Μέσα από τις προσφυγές ενάντια στην οικονομική καταστολή βρίσκουμε άλλη μία αφορμή για την προώθηση των προταγμάτων μας ενάντια στα έθνη, το στρατό, στον κρατικό μηχανισμό και στην οικονομική ανισότητα που επιβάλλεται. Βρίσκουμε άλλο ένα σημείο πολιτικής αντιπαράθεσης με το υπάρχον, άλλη μία ευκαιρία υπεράσπισης των ιδεών και των πρακτικών μας απέναντι στην καταστολή και άλλη μία αφορμή για αγώνα.
Η νέα κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη αριστερή διαχείριση τους κράτους, έχει εξαπολύσει μία νέα επίθεση στους εκμεταλλευόμενους. Από το συνδικαλιστικό νόμο και το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο που ισοπεδώνει κάθε προηγούμενο κεκτημένο και καταστέλλει κάθε συλλογική μορφή αντίδρασης μέχρι την κρατική διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών σε όλη την επικράτεια που σημαίνει αποκλεισμό και θάνατο. Από την καταστολή κάθε ενεργού κοινωνικού κομματιού, όπως οι συγκρούσεις με τους φοιτητικούς συλλόγους, μέχρι το τελεσίγραφο για εκκένωση των καταλήψεων και τη μπατσοκρατία που υπάρχει σε κάθε γειτονιά για την επιβολή του “νόμου και της τάξης”. Ταυτόχρονα, η γεωστρατηγική σκακιέρα στη γειτονιά της ανατολικής μεσογείου παίρνει για μία ακόμα φορά φωτιά. Μέσα από την όξυνση των κρατικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων για την κυριαρχία των ΑΟΖ, την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων και την πολιτική και στρατιωτική επιβολή στην περιοχή βρισκόμαστε αντιμέτωποι για ακόμη μία φορά με ενδεχόμενο πολεμικών συρράξεων. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένες, ανεξάρτητα από ποια πλευρά των συνόρων βρισκόμαστε.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η επιλογή της άρνησης στράτευσης είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Τα περιεχόμενα αυτής της επιλογής συμπυκνώνουν την εναντίωση σε ότι έχουμε μισήσει σε αυτό τον κόσμο: την κρατική δομή, την ιεραρχία, το μιλιταρισμό, την επιβολή, τον καπιταλισμό. Ταυτόχρονα, τα ίδια περιεχόμενα προτάσσουν και τον κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε, έναν άλλο κόσμο χωρίς έθνη και κράτη, χωρίς αφεντικά και πατριαρχία, χωρίς πολέμους και καταπίεση.