Πανό κείμενα και τρικάκια στις γειτονιές της θεσσαλονίκης
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
Η κατάσταση που έχει περιέλθει η κοινωνία εξαιτίας της πανδημίας Covid-19 πάει από το
κακό στο χειρότερο. Ένας ιός που μπήκε στη ζωή μας εδώ κ αρκετούς μήνες. Ένας ιός
που μας υπενθυμίζει την λάθος κατεύθυνση που πορεύεται η ανθρωπότητα. Αναμφίβολα,
όσο το παράλογο καπιταλιστικό σύστημα επελαύνει, άγνωστοι ιοί και ασθένειες θα μας
χτυπούν όλο και συχνότερα. Το καταστροφικό χέρι του συστήματος καίει και καταστρέφει
ότι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει φέρνοντας μας αντιμέτωπους με
ένα δυστοπικό μέλλον.
Τους μήνες που πέρασαν από το πρώτο lock down το ελληνικό κράτος δεν έκανε τίποτα το
ουσιαστικό για την αντιμετώπιση της πανδημίας και την ενίσχυση του συστήματος υγείας.
Το νοσηλευτικό προσωπικό μειώθηκε αντί να αυξηθεί ώστε να καλυφθούν τα ήδη μεγάλα
κενά και συνεχίζει να εργάζεται σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες . Όχι μόνο δεν έχουν
αυξηθεί οι ΜΕΘ, αλλά ακυρώνεται το 80% των προγραμματισμένων χειρουργείων.
Όποιος πρέπει να χειρουργηθεί εξαναγκάζεται στο να αναζητήσει ιδιωτική λύση, αν φυσικά
έχει την οικονομική δυνατότητα. Το κράτος δίνει ένα σωρό λεφτά στον ιδιωτικό τομέα της
περίθαλψης για να “επιτάξει” κλίνες, ενώ έχει αφήσει το δημόσιο σύστημα περίθαλψης στη
μοίρα του.
Το κράτος και τα αφεντικά μετατρέπουν την υγειονομική κρίση σε ευκαιρία ώστε να
οξύνουν την επίθεση στην εργατική τάξη. Η ψήφιση του πτωχευτικού κώδικα/νόμου ανοίγει
την πόρτα στην κατάσχεση της πρώτης κατοικίας και την αρπαγή του όποιου εισοδήματος.
Ένας ακόμα νόμος που πλήττει τους ανέργους, τους εργαζόμενους, τους
χαμηλοσυνταξιούχους και τους αυτοαπασχολούμενους. Ο πτωχευτικός κώδικας
διευκολύνει τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και ουσιαστικά πετάει τον κόσμο στο δρόμο χαρίζοντας τα σπίτια στους έχοντες για ένα κομμάτι ψωμί.
Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου κατέθηκε στη Βουλή το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο. Η
ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ παίρνοντας τη σκυτάλη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εντείνει
την επίθεση στην τάξη μας. Το κράτος καταργεί κεκτημένα που κερδήθηκαν με αιματηρούς
αγώνες.
Ποιο συγκεκριμένα το έκτρωμα αυτό θεσμοθετεί την κατάργηση του 8ωρου κ την επιβολή
των 10 ωρών εργασίας την μέρα. Οι εργάτες λάστιχο δεν θα είναι πλέον μια ακόμα
αυθαιρεσία των αφεντικών αλλά νόμος του κράτους. Το κράτος συμβαδίζει απόλυτα με τα
συμφέροντα των αφεντικών και για αυτό το λόγο έρχεται να προστεθεί και η κατάργηση της
κυριακάτικης αργίας. Η κήρυξη της απεργίας θα είναι πλέον σχεδόν αδύνατη ενώ θα
μπορεί να κηρυχτεί παράνομη όταν συνοδεύεται από καταλήψεις χώρων εργασίας. Όμως,
το μπλοκάρισμα της παραγωγής και της κυκλοφορίας του κεφαλαίου είναι έννοιες
συνυφασμένες με την απεργία.
Το κράτος καταργεί επίσης την ΣΕΠΕ (σώμα επιθεωρητών εργασίας) και αναθέτει την
επίλυση των εργατικών διαφορών στον ΟΜΕΔ (οργανισμό μεσολάβησης και διαιτησίας)
έναν οργανισμό ιδιωτικού δικαίου που αποτελείται κατά κύριο λόγο από εργατοπατέρες της
ΓΣΕΕ και εκπροσώπους των αφεντικών. Μέσα από ένα δικαστήριο που θα διαφυλάττει τα
συμφέροντα των αφεντικών, η όποια διεκδίκηση θα είναι πολύ δύσκολη έως αποτρεπτική.
Επίσης, επιχειρείται η πανοπτική επιτήρηση της εργατικής τάξης και των μέσων αγώνα
που αυτή χρησιμοποιεί. Μέσα από το φακέλωμα σωματείων και των μελών τους στο
ηλεκτρονικό μητρώο ,την ηλεκτρονική ψηφοφορία και τέλος με την ποινικοποίηση των
παρεμβάσεων στους χώρους εργασίας και των απεργιών όπου αυτές θα μπορούν να
πραγματοποιηθούν.
Το κράτος θωρακίζεται φοβούμενο την επίθεση της κοινωνίας. Εν μέσω πανδημίας
περνάνε νομοσχέδια που μας οδηγούν στην εξαθλίωση ενώ γίνονται χιλιάδες προσλήψεις
μπάτσων και καραβανάδων, τη στιγμή που οι ανάγκες της κοινωνίας είναι για υγειονομικό
και εκπαιδευτικό προσωπικό. Η κυβέρνηση ζητάει κοινωνική ειρήνη ενώ κηρύττει πόλεμο.
Η συγκυρία της πανδημίας χρησιμοποιείται ως πρόσχημα και χρυσή ευκαιρία για την
επέλαση της κρατικής καταστολής απέναντι στον κόσμο του αγώνα. Επιθέσεις των
δυνάμεων καταστολής σε όσους αντιστέκονται, σε εργαζόμενους που διεκδικούν, σε
αντιφασίστες και αντιφασίστριες που βάζουν αναχώματα στην φασιστική απειλή, εκκένωση
καταλήψεων των σπιτιών της αντίστασης, διώξεις και φυλακίσεις συντρόφων/ισών με
στημένα κατηγορητήρια και σκευωρίες. Έχουν την ψευδαίσθηση ότι χτυπώντας τον κόσμο
του αγώνα θα γλιτώσουν από την κοινωνική οργή που ξημερώνει.
Η συλλογική ευθύνη που έχουμε εμείς οι προλετάριοι και οι προλετάριες είναι να
αντεπιτεθούμε σε αυτούς που μας κλέβουν την ζωή. Είναι η συλλογική ευθύνη να
οργανωθούμε αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά. Είναι συλλογική μας ευθύνη να
οργανώσουμε έναν άλλο τρόπο ζωής σε αρμονία με τη φύση, να δημιουργήσουμε ένα
κόσμο πιο δίκαιο ένα κόσμο που να βασίζε ται στην ισότητα, στην αλληλοβοήθεια, στην
αλληλεγγύη και στην ελευθερία.
