ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ
Tο βράδυ της 22/10 αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ καταδιώκουν πιθανά κλεμμένο αυτοκίνητο. Οι επιβαίνοντες παιδιά όλοι τους, στο φόβο του θανάτου δεν σταματούν εξαρχής ενώ όταν εγκαταλείπουν το όχημα δέχονται την οργή των αστυνομικών οι οποίοι αδειάζουν τους γεμιστήρες πάνω τους. Πέφτει νεκρός ο Νίκος Σαμπάνης ετών 18.
Στις 25/10 ο Δημήτρης Δαγκλής-εργάτης στην Cosco ,εγκλωβίζεται στην ράγες που κινούνται οι γερονογέφυρες με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο. Πέφτει νεκρός μετά από 12ωρα δουλειάς και με ελλιπή μέτρα προστασίας.
Στις 26/10 βάρκα με πρόσφυγες/μετανάστες στην προσπάθεια τους να βρεθούν σε κάποια χώρα της Δύσης για μια καλύτερη ζωή είτε για να γλιτώσουν το θάνατο στη δική τους χώρα βυθίζεται στο Αιγαίο. Τέσσερα παιδιά βρίσκονται νεκρά ενώ μία γυναίκα αγνοείται.
Στις 30/11 τα ξημερώματα μεθυσμένος οδηγός που διέρχεται με κόκκινο, παρασέρνει τον ντελιβερά Δημήτρη Ασημάκη και τον αφήνει νεκρό στο δρόμο.
Τα τελευταία 7 χρόνια έχουν πεθάνει 400 εργάτες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς μόνο στον Ελλαδικό χώρο. Είναι οι δικοί μας άνθρωποι που πέφτουν νεκροί στο βωμό του κέρδους και του κεφαλαίου ενώ το κράτος σφυρίζει αδιάφορα. Ενώ η άρχουσα τάξη με καλοθελητές ΜΜΕ και λοιπά παπαγαλάκια συγκαλύπτουν τις εργοδοτικές δολοφονίες στο όνομα της “τυχαιότητας” εμείς θα υπενθυμίσουμε ότι ο νομός Χατζηδάκη ήταν αυτός που νομιμοποίησε την εντατικοποίηση και τις 10ωρες βάρδιες για ψίχουλα. Δίνουν απλόχερα την ευκαιρία στα αφεντικά για περισσότερο κέρδος με τίμημα τις ζωές μας. Kάνουν τα στραβά μάτια όταν εργαζόμενοι διεκδικούν Μέσα Ατομικής Προστασίας, όταν καταγγέλλουν ελλιπή μέτρα ασφάλειας σε χώρους εργασίας, όταν δουλεύουν υπό πίεση, σε υποστελεχωμένες βάρδιες, κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες και φυσικούς ή τεχνητούς κινδύνους. Με τον μεγαλύτερο κίνδυνο που περικλείει όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα, να ενσαρκώνεται στη θανατοπολιτική του κράτους που μας εξοντώνει με τις δολοφονικές πρακτικές του.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει δεκάδες δολοφονίες στο όνομα της Τάξης και της Aσφάλειας (π.χ του Μάρκο Μπουλάτοβιτς, του Νικόλαου Λεωνίδη, του Ηρακλή Μαραγκάκη, του Τόνι Ονούα, του Νικόλα Τόντι, της Zackie Oh, Βασίλη Μάγγου κ.α ) με πιο πρόσφατη αυτή του Νίκου Σαμπάνη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εν ψυχρώ εκτελέσεις από την ελληνική αστυνομία που δεν λογοδοτεί στην εκάστοτε εκτελεστική και δικαστική εξουσία απολαμβάνοντας πλήρη προνόμια και κάλυψη. Η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη από τους “εκτελεστές της εξουσίας” δεν έγινε μόνο στο όνομα της Ταξης και της Ασφάλειας, στο όνομα της ιδιοκτησίας αλλά κρύβει και ακόμα μια πτυχή, αυτή του ρατσιστικού μίσους προς την κοινότητα των Ρομά. Όλα αυτά που συμβολίζει ο Ρομά νεολαίος είναι όλα αυτά που μισεί η άρχουσα τάξη την απειθαρχία, τη φτώχεια, το περιθώριο, την διαφορετική πολιτισμική κουλτούρα από τα εθνικά και θρησκευτικά πρότυπα των Ελλήνων.
Γυρνώντας σελίδα σε μια λίστα θανάτου που δεν έχει τέλος, μετανάστες και μετανάστριες πέφτουν νεκροί στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από την εμπόλεμη κατάσταση στη χώρα τους είτε να γλιτώσουν από την επίθεση του κεφαλαίου που έχει καταστρέψει τα πάντα γύρω τους. Κατά καιρούς δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τις δυσκολίες ενός περάσματος. Αλλά και την άγρια καταστολή της εκάστοτε κυβέρνησης ή των παρακρατικών φασιστοειδών που λειτουργούν ως εκτελεστές της ρατσιστικής ρητορείας του κράτους. Ύστερα τους περιμένει η αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους, οι επαναπροωθήσεις ,η περιθωριοποίηση, τα κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για τα κράτη είναι απλά ζωές που περισσεύουν και γίνονται αόρατοι άνθρωποι, γίνονται μια βάρκα που βούλιαξε μια συνηθισμένη Τρίτη στα παγωμένα νερά του Αιγαίου.
Κράτος και κεφάλαιο αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους της τάξης μας ως αριθμούς ,μια απλή στατιστική που επιβεβαιώνει πόσο αναλώσιμη είναι η ζωή μας στο καπιταλιστικό σύστημα. Η ταξική διαχείριση της πανδημίας, τα μέτρα που στόχο είχαν την προστασία του κεφαλαίου και όχι τις ανθρώπινες ζωές, έφεραν χιλιάδες νεκρούς από covid. Οι γεμάτες κλίνες ΜΕΘ, τα υποστελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία, η αδυναμία πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα υγείας, τα ελλιπή μέτρα προστασίας στους χώρους της δουλειάς ήταν αυτά που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην έκβαση της πανδημίας .
Σε μία πατριαρχικά δομημένη κοινωνία, με ριζωμένα στερεότυπα που υποτιμούν το γυναίκειο φύλο, εδραιώνουν έμφυλους ρόλους και διαχωρισμούς απόρροια τους είναι και τα περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών. Η πατριαρχία δολοφονεί, δεν είναι ούτε εγκλήματα πάθους, ούτε η κακιά στιγμή.
Ζούμε σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης, όταν αυτός ο κόσμος χωράει ολοένα και λιγότερες από μας, όταν χάνουμε τους ανθρώπους μας στην αρένα για επιβίωση, όταν χάνουμε κεκτημένα αιώνων, όταν καθημερινά δεχόμαστε τη βία του καπιταλιστικού συστήματος δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνο να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Όπου σηκώσαμε κεφάλι βγήκαμε κερδισμένοι/ες. Από τους πρόσφατους νικηφόρους αγώνες της e-FOOD μέχρι των αγώνα των εργαζομένων στην COSCO που με απεργίες διαρκείας ανάγκασαν την εργοδοσία να δεχτούν τα αίτηματα τους και πέτυχαν μια πρώτη νίκη για την ανατίμηση της εργασίας τους και των ζωών τους. Να αυτοοργανωθούμε στις γειτονιές και τις πόλεις μας, να μην αφήσουμε κανένα σπίτι κ άνθρωπο χωρίς στέγη, νερό, ρεύμα, θέρμανση, τηλέφωνο. Να αναγκάσουμε τα αφεντικά να πληρώσουν το κόστος ζωής μας, την περίθαλψη μας, τις μεταφορές μας. Να αρχίσουν να μας υπολογίζουν. Μέχρι να απαλλαγούμε από αυτούς και τους διαχειριστές της κρατικής εξουσίας. Μέχρι την κατάργηση κάθε εξουσίας και εκμετάλλευσης.