Για τους 92 συντρόφους που δικάζονται για την ανακατάληψη της Villa Amalias.
Για τις καταλήψεις. Για την μνήμη, που είναι πάντα επαναστατική.
Για τις ζωές που ζήσαμε και τις ζωές που αξίζουμε.
Πολλά έχο
υν γραφτεί για το τι είναι οι καταλήψεις και το ποια είναι η συμβολή τους ως εργαλεία στον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Ως σταθμοί που οι αρνήσεις παίρνουν υπόσταση παράγοντας θέσεις απτές στην καθημερινότητα. Ως κομμάτια απελευθερωμένα από την αλλοτρίωση όπου άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να πάρουν στα χέρια τους και να ανασυνθέσουν κομμάτια της ύπαρξης τους παράγοντας έναν νέο πολιτισμό. Ως αναχώματα στην πάγια επιδίωξη των φασιστών να εξαπλώσουν το δηλητήριο τους στις γειτονιές. Ως σημεία αναφοράς πολιτικών ή κοινωνικών σχηματισμών όπου οι ιδέες έρχονται σε επαφή και ζύμωση με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Ως την πιο άμεση πρόταση οργάνωσης αγώνα για την κάλυψη βασικών μας αναγκών.
Στην περίπτωση της κατάληψης Villa Amalias όλα αυτά ίσχυαν και με το παραπάνω, αλλά παρόλα αυτά είναι λίγα για να αποτυπώσουν το τι ήταν. Όχι γιατί οι μέρες συγκρούσεων με φασίστες και μπάτσους στην Αχαρνών είναι μικρό πράγμα. Ούτε γιατί η καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη μιας punk σκηνής και γενικά του ελευθεριακού πολιτισμού μας αφήνει αδιάφορους. Ούτε γιατί δεν θεωρούμε βασικό το δικαίωμα στην στέγαση, ή τη δημιουργία ή παραγνωρίζουμε τη σημασία της συμβολής της Villas στη γειτονιά της πλατείας Βικτωρίας.
Το “μεγάλο σπίτι” ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν μια συλλογική ιστορία η οποία αποτελούνταν, σαν punk κολλάζ, από χιλιάδες προσωπικές ιστορίες αυτά τα 23 χρόνια. Ιστορίες ανθρώπων που γνωρίστηκαν, μοιράστηκαν, ερωτεύτηκαν, δημιούργησαν, γέλασαν, απογοητεύτηκαν, χάθηκαν, ξαναβρέθηκαν με αφορμή κάποιο live. Ήταν το μέρος που έφηβοι πήραν την πρώτη τους προκήρυξη, επαρχιώτες punks ριγήσαν/με όταν το πρωτοεπισκέφτηκαν/με και ακόμα και σε εκείνους που έσκαγαν ως καταναλωτές περαστικοί είχε τον τρόπο να τους δημιουργεί το αίσθημα πως γίνονται κομμάτι μιας ιστορικής συνέχειας.
Οι καταλήψεις σε διάφορες περιόδους βρέθηκαν στο στόχαστρο της καταστολής. Την περίοδο 2012-13 η τότε κυβέρνηση εντείνοντας την ακροδεξιά ρητορική για εστίες ανομίας έκανε επίθεση σε καταλήψεις εκκενώνοντας ή εισβάλλοντας σε αρκετές (Δέλτα, Πατησίων&Σκαραμαγκά, ΛΚ37). Στις 20/12/2012 εισέβαλε στην Villa Amalias και την εκκένωσε συλλαμβάνοντας όσους έμεναν μέσα. Στις 9/1/2013, 92 σύντροφοι γελοιοποίησαν τις διμοιρίες ματατζήδων που φύλαγαν το κτήριο και έκαναν ανακατάληψη. Παράλληλα, άλλοι σύντροφοι κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ (που για όσους δεν τη θυμούνται υπήρξε κόμμα της “αριστεράς” που τότε παρίστανε την συγκυβέρνηση). Οι σύντροφοι συνελήφθησαν μέσα σε ένα σκηνικό από τα γνωστά σόου που στήνει η Ελ.ας και στις 12/1 την ημέρα που περνούσαν από εισαγγελέα πραγματοποιήθηκε η μεγαλειώδης πορεία 10.000 ανθρώπων για αλληλεγγύη.
Η μαχητική περιφρούρηση όσων έχουμε δημιουργήσει και κατακτήσει στον αγώνα μας ενάντια στο κράτος και κάθε μορφής εξουσία είναι εχέγγυο πως τίποτα ποτέ δεν τελειώνει. Όλες οι μνήμες, οι ζωές, οι στιγμές ζουν και συνεχίζονται σε όσα δημιουργούμε και αγωνιζόμαστε. Οι υποδομές που πολλές φορές χάνονται μπορεί να είναι τεράστιες απώλειες υλικά, συμβολικά, συναισθηματικά. Όμως η συνέχεια του αγώνα για μια ζωή ελεύθερη και αξιοβίωτη δεν μπορεί να ανακοπεί από τα συντρίμμια που παράγει η εξουσία όσο οι μνήμες γίνονται αποφασιστικότητα στα βλέμματα μας. Αποφασιστικότητα που λέει πως όλα αυτά θα τα ξαναζήσουμε και ακόμη καλύτερα. Γιατί αν κάτι έκανε αυτά που χάθηκαν μοναδικά, ήταν το γεγονός πως αποτέλεσε ένα υπέροχο και όμορφο κομμάτι του αγώνα για ελευθερία και αυτός ο αγώνας συνεχίζεται….
Στις 16/6 οι 92 σύντροφοι δικάζονται στην Ευελπίδων για την ανακατάληψη
Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη
Απαιτούμε την άμεση απαλλαγή όλων των συντρόφων από τις κατηγορίες